Leven

Een paar maanden geleden schreef ik in mijn blog dat het werken met stervenden mij juist bij mijn levenskracht bracht. Zwaar? Integendeel! 

Nu lijken mij die laatste twee woorden ineens heel overmoedig. De afgelopen weken zag ik alleen maar intens lijden. 

Het naderende einde vergroot de patronen van je leven uit. Nooit leren loslaten, nooit leren ontspannen, gevoelens nooit echt toegelaten, nooit hulp leren aanvaarden, nooit angsten leren delen, nooit geleerd pijn onder ogen te zien, nooit geleerd om echt te genieten van het leven. Nooit geleerd dat als je niets meer kunt, je altijd nog lief kunt hebben.

Al die patronen worden zo pijnlijk zichtbaar in deze laatste fase. Ik zie hoe de mensen gevangen zijn. Gevangen in hun patronen. Gevangen in hun angst. Ik voel de onmacht. Er is pijn, maar door de onmacht wordt de pijn een veel groter lijden.

Tegelijkertijd besef ik me dat we allemaal gevangen zijn. Ook jij en ik. We doen ons uiterste best om het leven te beheersen. We willen controle houden. We willen het leven vormen naar onze wensen. Alleen laat het leven zich, net als de dood, niet beheersen. Misschien heb je de illusie dat je het leven kunt controleren, maar dat is echter niet wat er gebeurt. Het leven gaat zijn eigen weg en controle zorgt er alleen maar voor dat je jezelf afsluit je voor het leven. Hoe meer je probeert te controleren, hoe minder je het leven werkelijk toelaat en hoe minder je verbonden bent.

Het leven vraagt overgave. Daarin verschilt het niet van de dood. Het leven vraagt ontspanning en loslaten. Net als de dood. De dood komt echter toch wel, met of zonder gevecht, maar het leven kan moeiteloos aan je voorbij gaan.

Als je jezelf geen tijd gunt in dit leven, is de kans groot dat je aan het einde van je leven nog de kans krijgt om overgave te leren. Maar wil je daar op wachten?

Of kies je ervoor om het leven ten volle te leven? Verbind je dan met het leven en leer te ontspannen. Open je voor alles wat er is. Ga voelen. Leer je pijn onder ogen te zien en alle gevoelens toe te laten. Neem jezelf tegelijkertijd niet zo serieus. Neem de tijd om te genieten. Maak keuzes vanuit je hart. En bovenal: heb lief. Heb de ander lief, het leven en vergeet vooral jezelf niet lief te hebben. Heb lief, zo veel en zo vaak als je kunt. En heb lief in overgave.


Ik wens je liefdevolle kerstdagen en een nieuw jaar vol levensenergie.



--------------------------------------------------

Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl

Beleefd

Zoveel aandacht wij besteden in de opvoeding aan authenticiteit, zo weinig komt het thema beleefdheid aan bod. Toen mijn jongste zoontje zes werd, werd dit pijnlijk zichtbaar. Na het uitpakken van een cadeau, was zijn eerste reactie dat hij het stom vond. De gever, die het cadeau met zorg had uitgezocht, was duidelijk 'not amused'. Ik nam me voor iets meer aandacht te besteden aan beleefdheidsregels.

Regel nummer 1 werd dat je bedankt als je iets krijgt. Je hoeft niet te doen of je het leuk vindt als je dat niet zo is. In dat geval bedank je de gever en onthoud je je van verder commentaar.

Dit weekend had mijn jongste zoontje een vaas met bloemen omgestoten bij oma. Hij vond dat heel erg, maar in plaats van zich te verontschuldigen trok hij zich terug en ging in een hoekje zitten. Toen we in de auto zaten, leek het me een mooi moment voor een volgende beleefdheidsles.

"Hoezo beleefdheidsles?", klonk er van de achterbank. "Wij zijn altijd heel beleefd. We zeggen altijd dank je wel, als je we iets krijgen". Die les was inderdaad goed gelukt, maar ik hoopte dat ze inmiddels een iets breder begrip van beleefdheid hadden. Ik herinnerde ze eraan dat als je iets niet goed of niet zo handig doet, je dan 'sorry' zegt.

"Dat vind ik zo'n stom woord!!!" riep mijn oudste zoontje verontwaardigd vanaf de achterbank. "Op school moeten we altijd sorry zeggen en als je dat gezegd hebt, dan vinden de volwassenen dat het dan weer goed is. Terwijl de meeste kinderen dat 'sorry' helemaal niet menen. Dat is toch alleen nog maar erger? Je hebt iets gedaan wat niet leuk is. En dan zeg je daarna ook nog iets wat je niet meent, dat is dubbel zo erg"

Ik denk dat ik kan concluderen dat beleefdheidsles nummer 2 mislukt is. Maar ach, ik word heel blij van zo'n antwoord. Authenticiteit: dubbel en dwars gelukt!

Het juiste moment

"No expectations", gaf een oude Zen-meester vorig jaar als advies mee. Het werken met stervenden helpt mij om te oefenen om mijn verwachtingen los te laten. Het vraagt me om in het moment te zijn en dan te voelen wat nodig is. En dat kan elke keer weer anders zijn.

Lastig, want als ik een diepgaand gesprek heb gehad met iemand die tot dan toe gesloten was, verheug ik me de volgende keer op nog zo'n gesprek. En als het gelukt is om iemand met veel pijn te helpen ontspannen, wil ik diegene de keer erop weer helpen. En dan blijkt de keer erop niet het juiste moment.

Pas werd ik gevraagd of ik bij een mijnheer thuis wilde langsgaan. Hij had longkanker in terminale fase, had het regelmatig heel benauwd, hyperventileerde, raakte in paniek en had al 4 nachten en dagen niet geslapen. Ik had eigenlijk pas drie dagen later een gaatje in mijn agenda, maar ik besloot mijn programma om te gooien en diezelfde middag langs te gaan.

Hoewel ik altijd heel stipt ben, arriveer ik 10 minuten te laat op de afspraak. De partner van de man doet open. Hij oogt gespannen en vermoeid. Of ik het berichtje niet gekregen heb? Hij had afgebeld, want het gaat vandaag niet goed. Ze wachten op een telefoontje van de arts en naar alle waarschijnlijkheid wordt de man zometeen opgenomen in het ziekenhuis. Op hetzelfde moment klinkt een roep uit het toilet. De patiënt zit op de wc en terwijl zijn partner binnenkomt, zakt de man in elkaar.  "Als hij niet meer bijkomt, is dit het einde", hoor ik vanuit het toilet. Terwijl ik erbij kom, houdt de partner de levenloze man in zijn armen, zo goed en zo kwaad als dit gaat in deze krappe ruimte. 

Na een paar lange minuten reageert de man godzijdank weer een beetje en met zijn tweeen kunnen we hem van de wc in zijn rolstoel krijgen. De zieke man pakt mijn hand vast en brengt hem naar zijn gezicht en blijft zo een tijdje zitten bijkomen.

De partner van de man verontschuldigt zich dat het voor ademtherapie niet het goede moment is en dat ik voor niks gekomen ben. Tegelijkertijd geeft hij aan: "Ik zal u eeuwig dankbaar zijn, dat u er precies op dit moment was."

Ik besef dat het dan misschien niet het juiste moment mocht zijn voor ademtherapie, maar dat het precies het juiste moment was om daar te zijn. Ik realiseer me dat we alles graag willen plannen, maar dat het leven een eigen planning heeft. Het wonderlijke zit erin om je te openen voor het leven in dit moment. Als dat lukt zonder verwachtingen, blijkt elk moment het juiste moment.

De zin van het bestaan

Ik vind het een van de mooiste boeken die ik gelezen heb: De zin van het bestaan van Viktor Frankl. Frankl verbleef drie jaar in verschillende concentratiekampen, waar hij getuige was van het meest gruwelijke leed. Hij vroeg zich af wat de zin van het bestaan is. Het inzicht van Frankl was dat hij de zin van het bestaan vanuit een ander perspectief moest benaderen om hier antwoord op te krijgen. Hij ontdekte : "Het doet er niet zo zeer toe wat wij van het leven verwachten, dan wel wat het leven van ons verwacht."

Ik weet nog goed dat dit inzicht mij jarengeleden diep raakte. Sindsdien draag ik het bij me. Als ik belangrijke keuzes moet maken, als ik ziek ben of lastige situaties tegenkom, komt de vraag vanzelf. "Wat verwacht het leven van mij?" Ik heb niet altijd 1, 2, 3 een antwoord, maar het helpt me verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen die op mijn pad komen en de dingen vanuit een breder perspectief te zien.

Zo makkelijk als ik mijzelf deze vraag stel, zo moeilijk vind ik het om hem aan anderen te stellen. Ik aarzel deze vraag te stellen aan mensen die zeggen dat ze wel hun hart willen volgen, maar niet durven. Of als mensen mij vertellen dat ze het leven zwaar vinden. Of nog lastiger, als mensen ernstig ziek zijn en niet langer willen leven. Ook al zeg ik het niet hardop, ik hoor het altijd op de achtergrond...." het gaat er niet om wat jij van het leven verwacht, maar wat het leven van jou verwacht"...

Door het inzicht, wat mij zoveel gebracht heeft, niet te delen, ontneem ik anderen wellicht de mogelijkheid tot een ander perspectief.

Dus laat me alvast even op jou oefenen: "Wat verwacht het leven van jou?"
En laat het me je nog een paar keer vragen, want elke situatie vraagt weer iets anders van je.

Besef hoe waardevol jouw antwoorden zijn. Jouw antwoorden vormen de zin van jouw leven. De zin van jouw unieke bestaan.
 

De dood

Ze sprak al over euthanasie en de kans was groot dat ik haar na mijn vakantie niet meer terug zou zien in het hospice. Ze leefde al langer dan verwacht, maar drie weken is een lange tijd.

Terwijl ik met mijn man en zoontjes aan het fietsen was, vroeg ik me af hoe het zou zijn als je weet dat je binnenkort gaat sterven. Juist omdat ik deze mevrouw al een tijdje begeleidde, kon ik het me levendig voorstellen. Ik keek naar mijn kinderen en man en voelde de pijn bij het idee hen achter te moeten laten. Dat zij heel waardevol voor mij zijn, is echter iets wat ik mij elke dag wel besef en waar ik elke dag weer van geniet.

Daarna voelde ik de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht. Ik zag hoe prachtig de lucht was en hoe heerlijk het bos rook. Hoe bijzonder dit is, is daarentegen niet iets wat ik me elke dag besef. Het idee dat dit ooit eindig is, deed mij zo genieten van de wind, de zon, de bomen en de lucht. Door het leven niet als vanzelfsprekend te zien, beleefde ik het opeens zoveel bewuster en intenser. Ik zoog het leven in mij op met elke ademhaling en genoot.

Natuurlijk vergeet ik het weer net zo vaak. Maar gelukkig mag ik elke week adem- en ontspanningstherapie geven in het hospice, waardoor ik er continu aan herinnerd wordt. De dood is vaak een onderwerp dat we liever mijden. Maar ik besef me nu dat juist het toelaten van de dood, mij niet verbindt met de dood. In tegendeel: het verbindt me meer dan ooit met het leven.

Wensen

Ik las pas een interview met Marinus Knoope. "Wensen zijn voorgevoelens van hetgeen we in staat zijn te realiseren" citeerde hij Goethe. "Zoals een pruimenboom over precies de kwaliteiten beschikt om pruimen te creëren, zo beschikken mensen over precies de kwaliteiten die ze nodig hebben om hun wensen te realiseren"

Hoe meer ik mijn wensen serieus neem, hoe meer ik vertrouwen krijg in mijn wensen. Ze zijn de belangrijkste wegwijzers geworden op mijn pad. Toch kan ik deze boodschap niet vaak genoeg horen en voedt hij mij elke keer weer. Dus ik herhaal hem bij deze graag nog een keer voor jou.

Ieder mens heeft zijn eigen wensen. Je hebt ze omdat jij bent wie je bent. Ook al lijken ze niet logisch, niet realistisch of onhaalbaar: je hebt de wensen niet voor niks. Ze horen bij wie jij werkelijk bent en je hebt het in je om ze waar te maken. Ontdek je wensen, neem ze serieus en geniet ervan om te ontdekken welke vorm je ze kunt geven.

Moet je je eens voorstellen hoeveel verborgen wensen je nog in je draagt. Wat een potentieel is er nog in je aanwezig!

-----------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
 

Liefde

Ik geloof in liefde.

Ik geloof dat de wereld zoveel mooier kan zijn als we moeite doen ons hart te openen. Te openen voor onszelf en voor de ander.

Ik geloof ook dat het moeite kost. Het leven deelt vele klappen en klapjes uit. Jezelf beschermen en afschermen zijn automatische processen geworden. Weer in verbinding te komen met jezelf en met de ander vraagt aandacht, bewustzijn, moed en daarmee moeite.

Vanochtend had ik een mooie groep vrouwen in de studio voor een hartmeditatie. Een meditatie waarin je je hart opent. Waarin je eerst jezelf vult met liefde en daarna je liefde stuurt naar je dierbaren. Je liefde vervolgens een steeds groter bereik laat hebben totdat jouw liefde alle levende wezens omvat. Dit was een prachtig begin van de zondag.

"Wat mooi om eerst jezelf te vullen met liefde en dan zo duidelijk te voelen, dat je liefde onuitputtelijk is.", gaf één van de deelneemsters aan.

Precies! Er gebeurt echter zoveel in het leven, waardoor we uit ons centrum raken en de rust en vrede in onszelf kwijt zijn. Als je dan veel geeft, raak je uitgeput. Maar als je in liefdevolle verbinding bent met jezelf dan kun je grenzeloos veel geven.

Dus geef vanuit liefde. Elke dag weer. En als je merkt dat je het niet vanuit liefde kunt doen of dat het je energie kost, neem dan tijd om jezelf lief te hebben. Keer op keer. Neem die moeite, want liefde is er in overvloed.

-----------------------------------------------
Wil je meedoen met de hartmeditatie? Elke eerste zondag van de maand (9.00u - 10.00u) ben je welkom. Ook mannen zijn welkom!
Meer info: www.studio-inbalans.nl

 

De verloren zoon

"Er is een verhaal in de bijbel, waar ik niets van snap en zelfs boos om kan worden", vertrouwde mijn altijd zo zachtmoedige moeder mij toe. "Het is het verhaal van de verloren zoon. Het voelt zo oneerlijk naar de oudste zoon toe." Ik kon het haar ook niet verklaren, maar het intrigeerde me wel. Toen ik het boek van Henri Nouwen zag over dit verhaal, besloot ik het te kopen en te lezen.

Deze gelijkenis gaat over een vader met twee zonen. De ene zoon eist zijn erfdeel op, nog voor de vader gestorven is. Hij vertrekt, verbrast in een paar jaar tijd zijn hele vermogen en keert vervolgens gebroken terug naar huis. Op het moment dat de vader zijn zoon terugziet, sluit hij hem in zijn armen; laat een kalf slachten en organiseert spontaan een feestmaal. De oudste zoon kijkt verbitterd toe. Zijn vader nodigt hem uit mee feest te vieren, maar hij kan het niet. Hij heeft altijd hard gewerkt voor zijn vader, nooit een gebod overtreden en voor hem heeft zijn vader nog nooit een geitenbokje geslacht, laat staan een kalf.

De moraal van het verhaal van de jongste zoon is nog wel te begrijpen. Nouwen geeft aan dat de vader symbool staat voor God. De jongste zoon heeft zijn thuis verlaten en zoals Nouwen het zo mooi beschrijft, heeft hij hiermee het centrum van zijn wezen verlaten. Het centrum waar je je geliefd voelt en werkelijk kunt zijn. Wat je ook gedaan hebt, je kunt altijd weer terug naar God en je zult met open armen ontvangen worden.

Maar hoe zit het dan met die oudste zoon? De vreugde bij de terugkeer van de jongste zoon betekent niet dat de oudste zoon minder geliefd zou zijn, legt Nouwen uit. De vader vergelijkt niet en houdt van beide evenveel. Hij nodigde zijn oudste zoon uit om in de feestvreugde te delen en wil graag beide zonen bij zich. De oudste zoon is echter net zo goed van zijn vader verwijderd geraakt. Hij wilde altijd aan de verwachtingen voldoen, maar zijn plichtsgetrouwheid en zijn gehoorzaamheid hebben zijn vreugde, spontaniteit en passie gesmoord. Deze zoon heeft de intimiteit met zijn vader nog niet gevonden. Daar waar de jongste meer wijsheid nodig had, heeft de oudste hartstocht nodig. De jongste is gearriveerd. De oudste heeft nog een weg te gaan. Zijn vader wil niets liever dan om ook hem in zijn armen sluiten.

Plichtsgetrouw zijn en het goed willen doen zijn mij niet vreemd. Ik kan me makkelijk met de oudste zoon identificeren. Om echt thuis te komen nodigt dit verhaal uit om meer lichtheid, vreugde, dankbaarheid en vertrouwen toe te laten..... dat is toch bepaald geen straf...

Goh, mooi verhaal eigenlijk. Vind je ook niet, mam?

Beetje inwoner

Ze zijn de 70 ruim gepasseerd. De ene vrouw komt met een stok aangelopen, de ander zonder. Ze stoppen voor de deur van hun appartement, net 1 blok verder dan dat van ons. Voor hun blok is een terrasje waar wij zitten. Voor ze afscheid nemen, begint de ene vrouw een serenade te zingen en de ander spontaan te dansen. 

Wij wonen een weekje in Barcelona. We doen weer een huizenruil en hebben deze keer een mooi appartementje in de wijk Eixample. Soms mengen we met de toeristen, maar dat vinden we al snel te druk. Toen we vanochtend nog voor openingstijd bij La Sagrada Familia stonden, bleek er al meer dan een uur wachtrij te staan. We hebben de wachtrij gelaten voor wat hij was en zijn naar huis gelopen. Liever wanen we ons inwoners van deze stad. We genieten van wat zwerven door de buurt, een kopje koffie (thee voor mij) op een van de vele kleine terrasjes, wat lezen of schrijven op een bankje, lunchen in een Spaans tentje en af en toe naar het strand. 

Huizenruil: het blijft een geweldig concept. "Of we dat niet spannend vinden, dat er andere mensen in ons huis zitten?", is vaak de vraag. Tot nu toe hebben we ons huis meestal nog schoner aangetroffen dan dat we het achterlieten. En altijd helemaal in tact. Gastvrijheid wordt in de regel beloond met dankbaarheid. Van beide kanten.

De zingende vrouw steekt een heel verhaal tegen mij af, maar ziet al gauw in dat ik het niet begrijp. Helemaal inwoner kun je toch niet zijn, als je de taal niet machtig bent. De andere vrouw gaat nog even op het terras een biertje drinken. Die taal spreken wij gelukkig ook. Proost! Op het goede leven.

Dip

Hij was lang weggeweest, maar opeens dook hij dit weekend weer op: mijn "doe-ik-wel-genoeg-voor-de-wereld-dip". Vluchtelingen, seksueel misbruik, kinderarbeid, mishandeling, ziektes.... Alle narigheid op de wereld lijkt zo groot en mijn bijdrage zo nietig.

Onze schoonmaakster heeft van deze gedachten geen last. Vol trots vertelt ze me dat ze altijd zo geniet van de foto's aan de muur bij een vriendin van mij. Het gezin reist vaak en wat zij nou zo leuk vindt, is dat zij alle kleding gestreken heeft die ze op de foto's aan hebben. Ze houdt van haar werk en is volkomen tevreden met haar eigen bijdrage aan het geluk van de families waarvoor ze werkt.

Opeens wordt me weer duidelijk dat iedereen zijn eigen bijdrage heeft. Ieder heeft zijn eigen talenten. En als je datgene doet, waar jij goed in bent en het doet vanuit je hart, dan kun je een verschil maken.

Ik zie ook weer dat alles wat we doen invloed heeft. Elke handeling, elk woord en zelfs elke gedachten heeft invloed. Aandacht, een glimlach, een kritische noot.... het zet altijd iets in beweging. Beweging betekent verandering en zet vervolgens weer andere dingen in beweging. Het resultaat zal nooit volkomen zichtbaar zijn voor ons. Dus dat kan nooit een graadmeter zijn of je wel genoeg doet.  De enige graadmeter is in jezelf: de intentie waarmee je de dingen doet. Als je handelt vanuit frustratie, irritatie of angst dan zullen deze emoties doorwerken in jouw omgeving. Als je denkt en handelt vanuit een liefdevolle intentie, zal er een positieve verandering ontstaan.

De wereld kan ik natuurlijk niet veranderen, maar gelukkig wel een klein stukje wereld om mij heen. En als we allemaal nou een klein stukje wereld positief beïnvloeden? Dan zou die verandering wel eens groter kunnen worden dan je denkt!

Ontmoeting met jezelf

Yoga is voor mij de ontmoeting met jezelf. "Maar wat", vroeg een yogacursiste eerlijk, "als die ontmoeting met jezelf tegenvalt?"

Als ik om mij heen zie hoe weinig mensen regelmatig even niets doen of echt alleen zijn, dan heb ik het vermoeden dat zij niet de enige is die hier bang voor is.

En ja, wat als het tegenvalt? En kan dat dan? Diep in mij schreeuwt een stem: "natuurlijk kan dat niet!" Ieder heeft zijn unieke talenten en eigenschappen en we hebben allemaal een puurheid in ons die never nooit kan tegenvallen.

Maar ik weet ook dat het leven ons vormt. En dat alle teleurstellingen die we gehad hebben, hun sporen nalaten. Dat we bepaalde overtuigingen ontwikkeld hebben die ons niet mooier maken. We zijn bang dat we niet goed genoeg zijn, niet genoeg betekenen in deze wereld, anderen ons niet aardig vinden. Dit soort overtuigingen houdt ons klein, vertroebelt onze handelingen en verbergt onze kracht en puurheid. En als we onszelf ontmoeten, dan zullen we ook dit tegenkomen.

In elke sprookje moet de held tegenslagen overwinnen. Draken moeten verslagen worden, donkere wouden doorkruist en vijanden getrotseerd. Maar aan het einde is er altijd die schat.

Het goede nieuws is dat we niet al onze draken hoeven te verslaan voordat we de schat vinden. De weg is bezaaid met schatten. En na elke verslagen draak (of misschien een beetje verwond), ligt er nieuw goud voor het oprapen.

Ga op weg, versla jouw draken, verzamel het goud en wees steeds blijer met jezelf. Breng tijd met jezelf door; luister naar jezelf en doe leuke dingen samen. Je bent een bijzonder mens, die het waard is te ontmoeten.

Geloven

Ik vond de Bijbelverhalen vroeger prachtig. Van alle wonderen die erin gebeurden, genoot ik met volle teugen. Het gaf mij een diep vertrouwen in het leven en in het goede. Hoewel mijn geloof natuurlijk al lang niet meer is als toen ik 10 was, ligt het gevoel van toen nog steeds ten grondslag aan mijn levensvisie.

Mijn kinderen gunde ik dit ook, dus kozen we bewust voor een Christelijke basisschool. Geschokt was ik dan ook toen ik vorige week te horen kreeg, dat de yogalessen die ik twee keer per jaar bij mijn zoontje in de klas gaf, niet meer gegeven mochten worden. Er waren klachten gekomen. Yoga was in strijd met de Christelijke traditie.

Dat was niet wat ik mijn kinderen wil meegeven. Terwijl ik nog aan het bedenken was, hoe ik ze dit zou gaan uitleggen, gaf mijn oudste zoontje blijk dat hij de discussie allang had opgevangen. "Ik geloof toch niet in God", vertelde hij monter. Ik vroeg hem verrast, waarom niet. "Die Bijbelverhalen zijn heel mooi, hoor", gaf hij aan, "maar ik geloof er niks van dat dit allemaal echt gebeurd is. Sommige kinderen in de klas geloven dat God alles bepaalt. Dat geloof ik dus echt niet. Ik geloof wel dat je je best moet doen om zo goed mogelijk te leven, maar niet omdat God dat zegt."

Mijn zoon, die zich nooit zo duidelijk uit, had hier al lang en breed over nagedacht en zijn eigen mening gevormd. Terwijl ik op zijn leeftijd nog blij geloofde in alle wonderen, is hij al bezig zijn leven te leven volgens zijn eigen waarden.

Ik was nog wel even benieuwd, welke bijbelverhalen dan zo ongelooflijk voor hem waren. "Bijvoorbeeld dat er een engel verschijnt die vertelt dat Maria een kind zal krijgen en dan is ze plotseling zwanger!"

Ook daarin bleek hij al verder dan ik dacht.

Happiness is your birthright

Happiness is your birthright, stond er zojuist op mijn theezakje.

Ik bedacht wij dit in onze westerse samenleving toch net iets anders interpreteren dan hoe het in de oosterse filosofie gezien wordt.

Geluk wordt bij ons vaak bepaald door de mate waarin het ons voor de wind gaat. Dat is waar we zelf hard voor werken. Geluk verdienen we. We dwingen het af. En niet gelukkig? Dan is het tijd voor actie. Een nieuwe baan, een andere relatie, een hobby oppakken of tijd voor vakantie.

Een yogi of een boeddhist beschouwt onze ware aard als gelukzalig. Werkelijk geluk is in deze visie onafhankelijk van omstandigheden buiten je. Als je contact kunt maken met wie je werkelijk bent, zal je geluk ervaren. Niet gelukkig? Dat betekent dat je meer tijd nodig hebt om naar binnen te keren, om positieve gedachten te ontwikkelen, om je hart te openen en om je te verbinden met alles om je heen.

Ik voel me erg verwant met de oosterse visie. Minder doen en meer zijn. Op zoek naar onze ware aard. Het geluksgevoel is soms ver weggestopt en niet altijd makkelijk te vinden. Maar hoe vaker je de tijd neemt om gelukkig te zijn, hoe makkelijker toegang je krijgt tot deze onuitputtelijke bron. Gewoon een kwartiertje gaan zitten en gelukkig zijn. Gelukkig zijn met jezelf en met het leven dat je gegeven is. Elke dag. Probeer het eens.

Geluk is je geboorterecht. Je hoeft het niet op te eisen. Je draagt het allang bij je.

Vruchtbare aarde

Al twee weken lang spring ik 's ochtends vroeg uit mijn bed. Zin om met mijn ochtendmeditatie te starten.

Ik heb een boek ontdekt. Nog nooit heb ik zo duidelijk uitgelegd gekregen hoe je je meditaties kunt verdiepen. Hoe je contact kunt maken met het veld van bewustzijn, hoe je af kunt dalen in je eigen hart, hoe je de goddelijke energie in je meditaties kunt uitnodigen. Mijn meditaties hebben een heel ander karakter gekregen en ik geniet er met volle teugen van. Ik voel me open, ruim en energiek en blijkbaar valt het anderen ook op. "Dat boek wil ik ook!", kreeg ik vaak te horen afgelopen week.

Ik zou het boek iedereen aanraden, maar weet tegelijkertijd dat het boek maar een onderdeel is. Er zijn vele mooie boeken en vele inspirerende, wijze mensen van wie we kunnen leren. Ze planten allemaal zaadjes in ons. Maar deze zaadjes kunnen pas groeien als ze terecht komen in vruchtbare aarde. Grond die bewerkt is, grond die bemest is, grond die ontvankelijk gemaakt is voor nieuw leven.

Hoe je die grond ontvankelijk kunt maken, dat zal voor iedereen verschillend zijn. Door yoga, meditatie, chi gong, kennis, gebed.... Ieder heeft zijn eigen toegang. Waar ik van overtuigd ben, is dat door discipline en continuïteit in je beoefening, de zaadjes pas echt veelvuldig tot bloemen kunnen uitgroeien. Elke dag een kwartier oefenen, zorgt al voor een enorm vruchtbare bodem. De zaadjes groeien wel, daar hoef je je geen zorgen om te maken. De verrassing is wat eruit komt. Meestal zijn het steeds meer kleine bloempjes. En soms komt er dan opeens zo'n prachtige bloem tevoorschijn. Een bloem die ik met dankbaarheid koester.

Enne...nieuwsgierig naar het boek?

"Meditation for the love of it" van Sally Kempton.


Na de zomer elke eerste zondag van de maand hart-meditaties bij In Balans. Houd de website in de gaten: www.studio-inbalans.nl

Wie ben je?

"Wie ben ik eigenlijk?", vroeg mijn man aan onze kinderen. De kinderen wisten daar wel antwoord op. Jij bent Michel... papa.... sociaal ondernemer... voetballer.... getrouwd met mama....

Maar toen het rijtje langer werd, ging mijn jongste zoontje twijfelen. "Eigenlijk ben je dat niet echt. Het zegt wel iets over je, maar het is toch niet echt wie je bent"

"Als ik jou zou vragen wie jij bent en je zou het met 1 woord moeten beschrijven. Welk woord zou dat dan zijn?", vroeg mijn man hem.

Hij dacht hardop na. "Ik houd altijd heel erg veel van knuffelen en voel heel veel liefde in mijn hart. Wie ben ik? Ik ben liefde!"

Wat een rijkdom als je dat met zoveel overtuiging kunt voelen en zeggen. En dat je dat dan al op je 8e ontdekt hebt.

In je kracht

Zo thuis als ik me voel in mijn lijf, zo'n onbekend en spannend terrein is mijn stem voor mij. Toen ik anderhalf jaar geleden gevraagd werd of ik met een groepje zangles wilde volgen, besloot ik dit aan te gaan. Altijd weer confronterend om iets te doen waarvan je overtuigd bent dat je het niet kunt, maar de lessen hebben me veel vreugde ervoor teruggegeven.

Afgelopen weekend besloot ik het gebied van mijn stem nog verder te gaan ontdekken in een workshop stemexpressie. Het plezier in het zingen heb ik gewonnen, maar mijn stem voelt nog steeds als een vreemd gebied. Oordelen heb ik genoeg over mijn stem: hij kan niet hoog genoeg, neemt te weinig ruimte in, hij blokkeert als ik iets voor moet zingen, is overdreven als ik teveel mijn best doe en mist de vanzelfsprekendheid bij het zingen. Mijn wens was om in deze workshop te ontdekken hoe ik mijn stem in zijn kracht kan laten zijn.

Alle stemoefeningen in de workshop gingen gepaard met lichaamsbeweging. Nou is dat precies waarin ik me helemaal op mijn gemak voel en ik ging moeiteloos op in de beweging. Tot mijn grote verbazing was tegelijkertijd al mijn gêne weg. Ik ging voluit mee in elke oefening. Ik zong hoog, laag, hard, zacht, alleen, met z'n tweeën en met de groep. Ik hoorde wel dat anderen een veel mooiere zangstem hadden of veel beter wijs konden houden, maar mooi of goed was voor mij totaal niet aan de orde. Ik ervaarde de oefeningen als yoga voor de stem. Met nieuwsgierigheid luisterde ik hoe mijn stem veranderde als ik mijn mond anders deed, hoe mijn stem klonk als ik heel hoog ging zingen of juist lekker voluit klanken maakte. Dat zijn de liefhebbers, zei de docent lachend, terwijl ze naar mij keek. Ik genoot er nog maar eens extra van.

Toen werd me heel duidelijk wanneer mijn stem in zijn kracht is. Voor mij betekende 'in je kracht' zoiets als mooi of goed. Maar het ging er juist om om me helemaal niet bezig te houden met of het wel mooi is, of het wel goed is, of ik niet teveel opval of juist te weinig opval, of ik niet teveel rekening houd met anderen of juist te weinig...... Zolang dat hoofd zich er maar niet mee bemoeit, is mijn stem aan het experimenteren. Soms mooi, soms lelijk, soms krachtig, soms onzeker, soms speels, soms eentonig. En als ik het kan laten zijn zoals het is, dan is het gewoon. Het is vanzelfsprekend en daarmee is het in al die facetten in zijn kracht. Maar belangrijker nog: ik ben in mijn kracht. Al die tijd dat mijn hoofd zich er niet mee bemoeit, ben ik het die volledig in mijn kracht is. En ik heb het vermoeden dat dit niet alleen voor zingen geldt.

Handmassage

Toen ik een paar weken geleden voor het eerst kwam, had ik een mooi gesprek met haar. Ze was open, sterk en vol vertrouwen. Spannend vond ze het wel, maar tegelijkertijd voelde ze zich klaar 'om naar huis te gaan'.

Nu een paar weken later, blijkt ze er nog te zijn. Ik schrik even als ik haar zie. Zo dun, haar ogen vol paniek en amper meer in staat te praten.

Het is mijn derde keer in het hospice. Ik loop een aantal keer mee om te onderzoeken of ik iets met ademtherapie of ontspanningsoefeningen kan betekenen voor de patiënten die stervend zijn. Het is lastig om in te schatten wat ik kan doen. De patiënten zullen zelf niet direct aangeven dat ze graag ademtherapie willen; de verpleegkundigen kunnen ook niet echt inschatten voor wie het zou werken en eerlijk gezegd weet ik het zelf ook niet.

Zou ik iets voor deze vrouw kunnen doen? Een stemmetje in mij zegt me dat dat een goed idee zou zijn. Ik verdring het idee echter meteen weer. Deze vrouw heeft haar bezoek helemaal afgezegd, omdat ze alleen wil zijn. Alleen de vaste verpleegsters komen nog bij haar op de kamer. De vrijwilligers blijven buiten als het even kan. Ze wil zo weinig mogelijk onrust, want alles is te veel. Ademtherapie, daar zit ze niet op te wachten en ze lijkt me ook niet meer te herkennen. Waarom zou ik dan iets voor haar kunnen doen?

De dienst van de verpleegster met wie ik meeloop zit erop en de anderen hebben het erg druk. Wat ik het laatste uur nog wil doen? Bedden verschonen of het washok opruimen, spreekt me niet zo aan. Dus opper ik toch heel voorzichtig of ik misschien iets voor die mevrouw kan doen. Ze blijkt een handmassage te willen. Misschien kan ik dat doen?

En zo zit ik aan haar bed, met haar broze hand in mijn handen. Zachtjes en vol aandacht masseer ik haar hand. Al na een minuut komt er een grote glimlach op haar gezicht. Haar lichaam heeft zoveel pijn en kwijnt elke dag door haar ziekte steeds meer weg. Maar de aanraking van datzelfde lichaam geeft haar weer toegang tot de rust die ze niet meer kon vinden. Het komende uur zit ik naast haar, masseer haar handen, praat met haar en ben stil met haar. Aan het einde kijkt ze me glimlachend aan. Zoveel helderder dan een uur ervoor. "God schenkt altijd hulp als je het het hardst nodig hebt" zegt ze. "Dank dat je gekomen bent".

Ja, dit was waar ik moest zijn. Alleen had ik het moment bijna gemist. Omdat ik twijfelde aan het gevoel dat ik iets voor haar kon doen. Omdat ik twijfelde dat ik, zonder enige ervaring in een hospice en zonder dat ze mij hier kennen, diegene zou zijn die zou kunnen helpen. De signalen van God, je intuïtie, je hogere bewustzijn, of hoe je het ook wil noemen, zijn vaak niet zo overheersend. Een wens, een kriebelend gevoel van binnen, een iets versnelde hartslag.... die snel opzij gezet worden door de vele rationele argumenten waarom we het vooral niet moeten doen. Iedereen zou je gelijk geven dat je die gekke ingeving niet gevolgd hebt. Zo zonde.... want je zou op het juiste moment wel eens op de verkeerde plek kunnen zijn en daardoor de magie van het leven missen.

Mediteren met kinderen

Meestal zijn ze meer geïnteresseerd in voetballen, maar nu wilden ze ook wel een keer met mij mediteren.

Met hun ogen dicht en in kleermakerszit, concentreerden mijn zoontjes zich op hun ademhaling. Na een paar minuten nodigde ik ze uit om naar hun hart te gaan en de liefde in hun hart te voelen. Mijn jongste zoontje kreeg meteen een heel gelukkige uitdrukking. En toen ik hen de liefde in hun hele lichaam liet verspreiden, verscheen er ook bij mijn oudste een grote glimlach op zijn gezicht.

Na de meditatie vertelden ze mij dat ze direct de liefde konden voelen, zodra ze met hun aandacht naar hun hart gingen. En dat het zo'n grappig gevoel was om die liefde door je hele lijf te laten gaan.
Mijn jongste zoontje gaf aan dat kinderen dat volgens hem beter kunnen dat volwassenen.

Op mijn vraag waarom dat dan zo zou zijn, had hij meteen een antwoord. "Grote mensen praten te veel en ze denken te veel. Ze krijgen er zelfs rimpels van in hun voorhoofd. Dan kun je niet zo makkelijk meer naar je hart toe"

Volgens mij heeft hij groot gelijk. Gelukkig hebben we kinderen die ons de weg naar ons hart kunnen wijzen.



------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl
 

Rust in de hectiek

Better Future, het bedrijf van mijn man, bestaat dit jaar 10 jaar. Gister hadden ze een groot feest. De landen waar ze werken, waren vertegenwoordigd in het gebouw. De hal was Afrika, aan het einde van de gang kon je naar New York en boven op zolder was India.

In India kon je het geluid van het Indiase verkeer horen; werd er continu een filmpje gedraaid van hun nieuwste initiatief in India en kon je skypen met de Indiase collega's. In het midden van de zolder was een grote mat met kussentjes. Aan mij de eer om in het midden van al deze herrie yoga- en meditatiesessies te geven.

Ik vind het ontzettend leuk om uit te proberen wat je kunt in zo'n hectiek. Ik liet de deelnemers de geluiden om zich heen eerst gebruiken om op te concentreren, om daarna met hun aandacht naar binnen te kunnen keren. In het begin zag je dat mensen snel afgeleid werden. Door het geluid, door mensen die in en uit kwamen of door anderen die bleven staan kijken. Maar al heel snel konden ze hun aandacht steeds langer bij zichzelf houden. Super was het om te ervaren hoe het de meeste mensen lukte om temidden van deze herrie de rust in zichzelf te vinden. En hoe verbaasd ze daar vervolgens zelf over waren.

Mediteren in alle stilte in mijn eigen studio vind ik heerlijk. Maar de rust en vrede vinden in jezelf, terwijl je midden in het leven staat: dat is toch waar het uiteindelijk om draait.

Zoveel moois

Hoe gelukkig was ik met de frisse lucht, toen ik na 3 maanden Bangalore weer in Nederland kwam. En dan die vrijheid: luidzingend ging ik overal op mijn fiets naar toe.
En hoe gelukkig was ik twee jaar terug toen mijn hartslag weer daalde, na maandenlang boven de 100 slagen per minuut op volle toeren gedraaid te hebben.

Inmiddels ben ik allang weer aan de frisse lucht gewend en vind ik het al veel te lang veel te koud in Nederland. Ik ben blij als ik een keer de auto tot mijn beschikking heb.
Mijn hartslag is al weer een lange tijd normaal. Vandaag heb ik pijn in mijn schouder en dat is wat mijn aandacht vraagt.

Toen mijn hartslag boven de 100 was, kon ik me geen groter geluk voorstellen dan dat mijn hart weer gewoon rustig was. Maar ik vier echt geen feest meer omdat mijn hartslag vandaag weer een dag rond de 65 slagen per minuut is.

Maar waarom eigenlijk niet? Is het leven niet wonderlijk? Is het geen enorm geschenk dat ik gezond ben, dat de lucht schoon is, dat ik vandaag weer met mijn drie meest dierbare mannen aan de ontbijttafel zat, dat ik vanavond weer het werk mag doen waar ik van hou .....

Ik ga zometeen mijn jongens uit school halen. Op de fiets, in de kou, met pijn in mijn schouder..... Maar luidzingend! Ik vergeet het soms, maar er is zoveel moois in het leven.

Niet storen: ik werk aan de wereldvrede

Ik sloot de eerste mindfulnessbijeenkomst af met een stukje van de boeddhistische monnik Thich Nath Hahn. De strekking van het stukje was dat vrede alleen aanwezig is in dit moment. We hebben de neiging te denken dat vrede komt als we alle dingen die we moesten doen, gedaan hebben. Maar vrede is er nu.

Terwijl ik het aan het voorlezen was, was ik wat aan het stoeien met het woord vrede. Bedoelde hij nou vrede in mijzelf of vrede op aarde? Nu ik het boeddhisme inmiddels een beetje begrijp, weet ik dat ik het niet in de dualiteit moet zoeken, maar juist in de verbinding tussen deze twee. Blijkbaar zijn vrede in mijzelf en vrede in de wereld met elkaar verbonden.

En opeens zag ik heel duidelijk dat zolang ik nog onvrede in mij heb, er nooit volledig vrede in mijn relatie kan zijn; er nooit volledig vrede in mijn gezin kan zijn; in mijn familie; in mijn praktijk. En als ik het verder doortrek: zolang ik zelf nog onvrede in mij heb, kan er nooit volledig vrede op aarde zijn. Wereldvrede is inderdaad onlosmakelijk verbonden met vrede in jezelf

Hoe zou de wereld eruit zien als iedereen de tijd zou nemen om dagelijks contact met zichzelf te maken? Om rust en stilte in te bouwen in zijn of haar leven en om vrede in zichzelf te cultiveren?

Voor mij helpt mediteren om de vrede en het geluk in mijzelf te voeden. Het heeft lang geduurd voordat ik echt een dagelijkse oefendiscipline had en ook in de mindfulnesstrainingen zie ik de meesten worstelen om tijd in te bouwen voor hun meditaties thuis. We gunnen onszelf geen tijd. Dat je er zelf gelukkiger van wordt, zou voldoende reden moeten zijn. Maar dat je daardoor ook nog meewerkt aan de wereldvrede, lijkt me een prachtige reden om wat vroeger op te staan. Zittend op je kussentje, werkend aan de wereldvrede. Wat wil je nog meer?

En jij? Hoe werk jij aan vrede in jezelf? Gun jij het jezelf en de mensen om je heen dat jij elke dag een moment van stilte en naar binnenkeren inbouwt? Ik gun het jou. En ik gun het niet alleen jou, maar ook mijzelf. Ik gun het mijzelf dat jij het ook doet.


------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl

Stilte-wandeling

Ik vind het altijd even wennen als je met een groep mensen die elkaar niet kent, in stilte door het bos wandelt. Alsof je toch iets tegen elkaar zou moeten zeggen. Uit beleefdheid, uit vriendelijkheid of uit interesse. Zeker omdat ik degene ben die deze stilteworkshop organiseert en ik me er verantwoordelijk voor voel dat iedereen aandacht krijgt. Maar aangezien we afgesproken hebben om niet te praten, valt dat laagje van hoe het zou moeten al snel weg.

En dan voel ik weer hoe juist in de stilte de verbinding zich verdiept. Ik voel me verbonden met de mensen die zwijgend achter mij aanlopen. Naar mate de wandeling langer duurt, gaat het wandeltempo omlaag. We vertragen vanzelf en zijn steeds meer aanwezig. Het echt aanwezig zijn in de natuur, doet zichtbaar iets bij ons allemaal. Voor de één zal het de rust zijn die haar raakt, voor de ander de levenskracht en voor weer iemand anders de schoonheid.

Bij mij is het vandaag de verbondenheid die me raakt. Alles in de natuur is zo nauw met elkaar verbonden en zoekt altijd weer naar een evenwicht voor het geheel. Ik besef me dat ook ik onderdeel uit maak van dit grote geheel. Net zoals die boom er zo vanzelfsprekend 'boom' staat te zijn en daarmee volledig zijn bijdrage geeft aan het grotere geheel, zo mag ik vanzelfsprekend mijzelf zijn. We zijn allemaal anders, wat het geheel als een geheel maakt. Als we ons aan gaan passen en ons anders gaan voordoen, dan klopt het geheel niet meer. Dan mist er iets. Ieder heeft zijn eigenheid en samen vormen we een prachtige eenheid.

Zo verdiept het gevoel van verbondenheid zich voor mij steeds meer tijdens de stilte-wandeling. De verbinding die ik voel met de anderen, de verbinding met de natuur en de verbinding met mijzelf. En met elke stap die ik zet vallen ook deze verschillende verbindingen steeds meer samen. Ik zie ze nu nog als verschillende lijntjes, maar diep van binnen sluimert een gevoel dat het geen afzonderlijke lijntjes zijn, maar dat ze een eenheid zijn. Of waarschijnlijk moet ik zeggen dat we één zijn. Maar om dat echt te snappen, heb ik nog wel een paar extra stilte-wandelingen nodig.

------------------------------------------------------------------
Wil je reageren? Mail naar: karin@studio-inbalans.nl
Meer info over studio In Balans: www.studio-inbalans.nl
 

Senioren

Wat vragend en voorzichtig kwamen ze binnen. Een groot deel van hen liep achter een rollator. Ze waren 80+ en op vakantie. Er was hen verteld dat er vandaag yoga op het programma stond. Of dat echt wel iets voor hen was?

Ik vertelde hen monter dat yoga voor iedereen was, maar was er eerlijk gezegd niet meer zo van overtuigd. Het was duidelijk dat ze niet konden liggen op de grond en gewoon staan was voor de meeste al een opgave. Het zou dus een hele rustige les, zittend op de stoel worden. Ik besloot het accent te leggen op mindfulness. Een mooie oefening voor hen en voor mij.

Na een paar keer schouders rollen, het bovenlichaam naar voren te buigen en weer te oprichten en wat torsies op de stoel, begonnen ze te steunen en kreunen. " Nouhou, je beult ons wel af!" Ik geloof dat we net 20 minuten verder waren en de les zou een uur duren.

Dan maar wat rustige ademoefeningen tussendoor. Ik vertelde hen het belang van een goede buikadem. En terwijl ze hiermee gingen oefenen, kwam er rust in de zaal. Ze vonden het interessant om achtergronden van ademhaling te horen en gaven wat terug van hun eigen ervaringen met stress of slapeloosheid.

De eindontspanning heb ik zittend op hun stoel laten doen met hun ogen dicht en rustig ademend in de buik. Ik heb het maar heel kort gehouden, want na een paar minuten zag ik al bijna iemand van zijn stoel vallen, omdat hij in slaap viel.

Na de les kwamen er meerdere mensen naar mij toe om me te bedanken: ze hadden het erg fijn gevonden. Een mevrouw vertelde mij dat ze net twee nieuwe schoudergewrichten had gekregen. Ze voelden vreemd voor haar en niet als een onderdeel van haarzelf. Maar door heel aandachtig haar schouders te rollen, had ze voor het eerst het gevoel gehad dat haar schouders weer bij haar hoorden. Iemand anders vertelde dat ze veel last had van slapeloosheid. Ze zou zeker gaan proberen om de buikademhalingsoefeningen voor het slapen gaan te gaan doen. En een derde vertelde dat haar gedachten nooit stil stonden en ze zich over van alles en nog wat zorgen maakte, maar dat ze door het rustiger ademen iets van rust had kunnen ervaren.

Toen was ik er weer helemaal van overtuigd: yoga is echt voor iedereen!

Lang leve onzekerheid

Ik kan me onzeker voelen in nieuwe situaties of verlegen in nieuwe contacten. Het is niet bepaald iets waar ik trots op ben, maar in de loop der jaren heb ik geleerd niet teveel meer naar het stemmetje te luisteren dat mij zegt dat ik me beter terug kan trekken. Of om niet teveel te veranderen. Of om risico's vooral buiten te sluiten. Het is wel vervelend die onzekerheid, maar ik heb er redelijk goed mee leren omgaan.... dacht ik....

Maar is dat wel zo? Ik ging ermee om door het te willen overwinnen. Onzekerheid zag ik als iets negatiefs waar ik zo snel mogelijk van af wilde. En ja, ik heb inmiddels wel geleerd dat alle eigenschappen iets positiefs hebben, maar verder dan dat onzekerheid "je behoedt voor risico's" kwam ik niet.

Door zijn boek Jouw ziel wil zingen, bracht Jan Kortie mij echter een veel ruimer perspectief. Hij haalt de Engelse filosoof Alan Watts aan, die het boek The wisdom of insecurity geschreven.  "Onzekerheid is een zeer onderschatte kwaliteit', zegt hij. 'Het leven is onzeker, dus als ook ik onzeker ben pleit dat voor me, want dat betekent dat ik het leven toelaat."

Jan Kortie geeft uit eigen ervaring aan dat je in het zingen en vooral in het improviserend zingen juist de onzekerheid moet toelaten. Als je hem gaat camoufleren reageert je stem meteeen, wat niet bevorderlijk is voor je zangkunst. Door de onzekerheid toe te laten, kan uiteindelijk iets nieuws ontstaan. "Wie vanuit zijn hart zingt, ontkomt nooit aan een bepaalde verlegenheid" geeft hij aan. Ik denk dat je direct kunt vertalen met: wie vanuit zijn hart leeft, ontkomt nooit aan een bepaalde onzekerheid.

Ik ga steeds duidelijker zien dat er zoveel onzekere, onhandige, onduidelijke momenten in het leven zijn. Waarin je even niet weet wat je moet doen of wat je moet zeggen. De neiging is om deze ongemakkelijkheid weg te nemen. Met een grapje, met veel woorden, door je terug te trekken of een afleiding te zoeken. Maar als je dit ongemakkelijke moment er echt laat zijn en je jezelf toestaat je ongemakkelijk te voelen dan ontstaat er uiteindelijk vanzelf iets nieuws. Iets wat je van te voren niet had kunnen bedenken. Iets wat meestal veel mooier en in ieder geval echter is, dan wat je van te voren bedacht zou hebben.

Zoals mijn yogadocente het zo mooi verwoordde: durf te bibberen. En ik zou eraan willen toevoegen: en geniet daar van. Onzekerheid maakt dat we kunnen creeeren. Onzekerheid zorgt dat we kunnen groeien. Onzekerheid zorgt dat we ons werkelijk met de ander kunnen verbinden. Onzekerheid zorgt ervoor dat we ons leven werkelijk kunnen leven.

Lang leve onzekerheid!

Weekje India

"Ga je voor 1 week naar India?", vroegen velen mij vol verbazing. Met het antwoord: "9 dagen, waarvan 2 dagen vliegen", probeerde ik het nog wat aan te kleden, maar er waren weinigen die het echt begrepen.

Na een lange nachtvlucht, zonder slaap, was ik zelf opeens ook niet meer zo zeker of een weekje India nou zo'n goed idee was geweest. Het was heerlijk om weer in Bangalore te zijn en ik voelde me meteen weer thuis in het kantoor en de wijk waar wij afgelopen zomer 3 maanden gewoond hadden. Alle indrukken zorgden echter voor een tweede nacht met heel weinig slaap.

Dus behoorlijk gammel gingen we de tweede dag op weg naar Apsa, het kindertehuis waarvoor mijn vriendin en ik gekomen waren. Op het moment dat ik het terrein op kwam, hoorde ik een schreeuw vanuit de jongensslaapkamer "Karin ma'am!" En toen van meerdere kanten "yoga miss, yoga miss!!!" Van alle kanten kwamen kinderen aangestormd en werd ik omhelst. Het bleek dat ze niet wisten dat ik het was die zou komen. Ze waren verrast, maar vooral enorm enthousiast. En vanaf dat moment wist ik weer dat een weekje India het mooiste was wat ik mijzelf cadeau had kunnen doen. Op de foto's zag ik mijn stralende gezicht en volgens mijn vriendin is die grote lach de hele week niet meer verdwenen.

De week was super en enorm intensief. We hebben in het kindertehuis gelogeerd. Ik heb natuurlijk yogales gegeven. We hebben Engelse brieven met de kinderen geschreven, met ze gedanst, gezongen, gepraat (beetje Engels, beetje Kannada en beetje handen en voeten). We zijn zelfs met ze op schoolreisje naar de dierentuin geweest. Tussendoor nog een bezoek aan een ander kindertehuis, waar we uitgebreid informatie kregen over hoe kinderen in een tehuis belanden. En af en toe even van het luxere Indiase leventje genoten, compleet met Bollywood film en Indiase restaurantjes.Vaak moesten we graven in onze herinnering wat we de dag ervoor ook al weer allemaal gedaan hadden.

Negen dagen leken minimaal drie weken. Voor mij was het duidelijk. Als je iets heel graag wil: doe het. Stel het niet uit, maar zoek naar een vorm die voor jou op dit moment passend is. Langer dan 9 dagen wilde ik mijn eigen kinderen niet missen. Maar ik ben heel blij dat ik samen met mijn vriendin deze 9 dagen op deze manier heb mogen beleven.

Alleen heb ik er nu wel een ander probleem erbij gekregen. 1 week India is niet te kort, maar de vele niet-India-weken die volgen, zijn veel te lang! Wanneer mag ik weer?

De held van jezelf

Toen mijn man vroeg wie zijn held was, moest mijn zoon (11) even nadenken. Tot hij vol overtuiging zei: ik ben de held van mijzelf. Hij zei het zonder bravoure, zonder trots, zonder lach. Voor hem was het een vanzelfsprekendheid.

Hoe vaak heb ik me niet zorgen gemaakt of hij aansluiting zou vinden als hij op een afstandje naar spelende kinderen bleef kijken. Of zijn vrienden nog wel vrienden zouden blijven als hij voor de 50e keer zei dat hij geen zin had om te spelen. Of de juffen hem wel goed konden inschatten als hij 5 minuten moest nadenken voordat hij een antwoord gaf.

Van meerdere kanten werd geopperd of therapie hem niet zou kunnen helpen. Ook al was hij onzeker in het leggen van contacten, thuis was hij altijd helemaal in zijn element. Druk, enthousiast, helemaal in zijn spel en als hij zin had kon hij uren spelen met een vriendje of met zijn broertje.

Mijn man was altijd vol vertrouwen. "Het is een prachtig kind, zo puur. Hij doet geen concessies voor de buitenwereld, maar hij doet precies wat hij wil. De meeste mensen bezoeken therapeuten of volgen cursussen om zichzelf te vinden, maar hij is allang gelukkig met zichzelf. Geef hem zijn eigen tijd voor zijn eigen ontwikkelling."

En hij had gelijk. Meer dan gelijk, zoals het er nu naar uitziet. Onze zoon ontwikkelt zich op zijn eigen wijze met de nodige eigenwijsheid. En juist dit kind geeft aan dat hij de held van zichzelf is.

En jij? Ben jij de held van jezelf? Kun jij dat even vanzelfsprekend zeggen? Of heb je daar nog eerst wat therapie voor nodig?

Genieten van het leven

Ze begon haar speech met ons op het hart te drukken van het leven te genieten. Door haar tranen heen, met een intense rouw om haar zoontje, voor wiens begrafenis we tezamen waren.

Genieten van het leven, genieten van dat wat je hebt.... een mooie boodschap, juist zo gerechtvaardigd door de ontnuchterende komst van de dood. Ik wist dat ze gelijk had, maar kon het niet voelen. De begrafenis, het rauwe verdriet, het verloren leven....  het legde bij mij een kwetsbaarheid bloot. De kwetsbaarheid van het leven, van de mens en van mijzelf. Een diepgewortelde angst om een dierbare en nog een diepere angst om een kind te verliezen. Een kwetsbaarheid die juist angst opriep in plaats van een levenskracht of een intens genieten van wat er is.

De angst bleef een tijdje bij mij. Niet duidelijk, maar sluimerend en knagend op de achtergrond. Tot een paar dagen terug. Toen de zon letterlijk tevoorschijn kwam en ik de zonnestralen sinds lange tijd weer op mijn huid voelde. Ik was helemaal aanwezig in het moment en volkomen gelukkig.

Op dat moment was ik me opeens bewust dat ik niet gelukkig kan zijn en tegelijkertijd angstig kan zijn. Het kan elkaar afwisselen. Misschien heel snel. Maar het gevoel kan er niet tegelijkertijd zijn. Bij mij tenminste niet. En ik zag opeens heel duidelijk dat als ik me zorgen maak, ik bang ben om iets kwijt te raken. Bang ben om mijn geluk kwijt te raken. Maar op het moment dat ik me zorgen maak, dan raak ik op precies datzelfde moment mijn geluk ook daadwerkelijk kwijt. Omdat angst en geluk er niet gelijktijd kunnen zijn.

Toen pas kon ik de boodschap om te genieten van het leven werkelijk tot mij door laten dringen. Alsof het van mijn hoofd in mijn lijf zakte. Genieten van het leven, is genieten van dit moment. Dit moment is het leven. Het leven waarin mij zoveel dierbaar is en dat het zo waard is om van te genieten.

Je hart volgen

Een logische stap om voor mijzelf te beginnen was het allerminst. Mijn man had net zijn baan bij de bank opgezegd en zijn goede salaris, hypotheekvoordeel en 13e maand ingewisseld voor het onzekere bestaan van een sociaal ondernemer. Ik liep zo'n beetje permanent met wallen onder mijn ogen omdat altijd wel 1 van de kinderen slecht sliep of ziek was. Yoga was al helemaal geen voor de hand liggende keuze. Verder dan zwangerschapsyoga was ik niet gekomen. En toch.... het beeld van een eigen yogastudio kwam regelmatig terug en ik werd er zo blij van.

Als outplacement-adviseur adviseerde ik al mijn clienten hun hart te volgen. Ik had al vele mooie boeken gelezen over mensen die hun droom leefden. Hoewel ik bang was dat ik een te romantisch beeld had van 'je hart volgen', besloot ik dat ik in ieder geval moest beginnen met stap 1.

Mijn stap 1 was: yogales nemen. Stap 1 voelde als thuiskomen en hielp mij om weer balans te vinden in mijn leven als werkende moeder. Inmiddels leek me yoga-docent een toch wat weinig uitdagend beroep, maar lichaamsgericht coachen klonk wel erg interessant. Ook daarvoor vond ik yoga een goede aanvulling. Dus na 2 jaar nam ik stap 2: een yoga-opleiding volgen. Vele stapjes volgden en weer 2 jaar later (na vele hobbels, bobbels, aarzelingen, maar met het steeds terugkerende blije gevoel) wist ik het: ik ga ervoor. Ik zegde mijn baan op en precies vijf jaar geleden ging In Balans van start met de eerste yogalessen. Een van de beste beslissingen die ik ooit genomen heb en waar ik nog elke dag gelukkig mee ben.

Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze wel iets anders willen gaan doen, maar dat het op dit moment niet handig is. Inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat er altijd meer redenen zijn om het niet te doen, dan om het wel te doen. Je hoeft je droom echter niet meteen morgen gerealiseerd te hebben, je droom hoeft ook niet uitgekristalliseerd te zijn, misschien is het slechts een vaag gevoel....maar je bent het wel aan jezelf verplicht om de eerste stap zetten. De eerste stap op jouw pad, de eerste stap van je ontdekkingsreis.

Wat is jouw kleinst haalbare eerste stap? Voor elke grote of kleine wens. Doe het.... en doe het nu!

Ik wens je een heel mooi 2013 waarin je dromen het licht mogen zien.