Hoe gelukkig was ik met de frisse lucht, toen ik na 3 maanden Bangalore weer in Nederland kwam. En dan die vrijheid: luidzingend ging ik overal op mijn fiets naar toe.En hoe gelukkig was ik twee jaar terug toen mijn hartslag weer daalde, na maandenlang boven de 100 slagen per minuut op volle toeren gedraaid te hebben.
Inmiddels ben ik allang weer aan de frisse lucht gewend en vind ik het al veel te lang veel te koud in Nederland. Ik ben blij als ik een keer de auto tot mijn beschikking heb.
Mijn hartslag is al weer een lange tijd normaal. Vandaag heb ik pijn in mijn schouder en dat is wat mijn aandacht vraagt.
Toen mijn hartslag boven de 100 was, kon ik me geen groter geluk voorstellen dan dat mijn hart weer gewoon rustig was. Maar ik vier echt geen feest meer omdat mijn hartslag vandaag weer een dag rond de 65 slagen per minuut is.
Maar waarom eigenlijk niet? Is het leven niet wonderlijk? Is het geen enorm geschenk dat ik gezond ben, dat de lucht schoon is, dat ik vandaag weer met mijn drie meest dierbare mannen aan de ontbijttafel zat, dat ik vanavond weer het werk mag doen waar ik van hou .....
Ik ga zometeen mijn jongens uit school halen. Op de fiets, in de kou, met pijn in mijn schouder..... Maar luidzingend! Ik vergeet het soms, maar er is zoveel moois in het leven.
