"No expectations", gaf een oude Zen-meester vorig jaar als advies mee. Het werken met stervenden helpt mij om te oefenen om mijn verwachtingen los te laten. Het vraagt me om in het moment te zijn en dan te voelen wat nodig is. En dat kan elke keer weer anders zijn. Lastig, want als ik een diepgaand gesprek heb gehad met iemand die tot dan toe gesloten was, verheug ik me de volgende keer op nog zo'n gesprek. En als het gelukt is om iemand met veel pijn te helpen ontspannen, wil ik diegene de keer erop weer helpen. En dan blijkt de keer erop niet het juiste moment.
Pas werd ik gevraagd of ik bij een mijnheer thuis wilde langsgaan. Hij had longkanker in terminale fase, had het regelmatig heel benauwd, hyperventileerde, raakte in paniek en had al 4 nachten en dagen niet geslapen. Ik had eigenlijk pas drie dagen later een gaatje in mijn agenda, maar ik besloot mijn programma om te gooien en diezelfde middag langs te gaan.
Hoewel ik altijd heel stipt ben, arriveer ik 10 minuten te laat op de afspraak. De partner van de man doet open. Hij oogt gespannen en vermoeid. Of ik het berichtje niet gekregen heb? Hij had afgebeld, want het gaat vandaag niet goed. Ze wachten op een telefoontje van de arts en naar alle waarschijnlijkheid wordt de man zometeen opgenomen in het ziekenhuis. Op hetzelfde moment klinkt een roep uit het toilet. De patiënt zit op de wc en terwijl zijn partner binnenkomt, zakt de man in elkaar. "Als hij niet meer bijkomt, is dit het einde", hoor ik vanuit het toilet. Terwijl ik erbij kom, houdt de partner de levenloze man in zijn armen, zo goed en zo kwaad als dit gaat in deze krappe ruimte.
Na een paar lange minuten reageert de man godzijdank weer een beetje en met zijn tweeen kunnen we hem van de wc in zijn rolstoel krijgen. De zieke man pakt mijn hand vast en brengt hem naar zijn gezicht en blijft zo een tijdje zitten bijkomen.
De partner van de man verontschuldigt zich dat het voor ademtherapie niet het goede moment is en dat ik voor niks gekomen ben. Tegelijkertijd geeft hij aan: "Ik zal u eeuwig dankbaar zijn, dat u er precies op dit moment was."
Ik besef dat het dan misschien niet het juiste moment mocht zijn voor ademtherapie, maar dat het precies het juiste moment was om daar te zijn. Ik realiseer me dat we alles graag willen plannen, maar dat het leven een eigen planning heeft. Het wonderlijke zit erin om je te openen voor het leven in dit moment. Als dat lukt zonder verwachtingen, blijkt elk moment het juiste moment.
