Ik kan me onzeker voelen in nieuwe situaties of verlegen in nieuwe contacten. Het is niet bepaald iets waar ik trots op ben, maar in de loop der jaren heb ik geleerd niet teveel meer naar het stemmetje te luisteren dat mij zegt dat ik me beter terug kan trekken. Of om niet teveel te veranderen. Of om risico's vooral buiten te sluiten. Het is wel vervelend die onzekerheid, maar ik heb er redelijk goed mee leren omgaan.... dacht ik....Maar is dat wel zo? Ik ging ermee om door het te willen overwinnen. Onzekerheid zag ik als iets negatiefs waar ik zo snel mogelijk van af wilde. En ja, ik heb inmiddels wel geleerd dat alle eigenschappen iets positiefs hebben, maar verder dan dat onzekerheid "je behoedt voor risico's" kwam ik niet.
Door zijn boek Jouw ziel wil zingen, bracht Jan Kortie mij echter een veel ruimer perspectief. Hij haalt de Engelse filosoof Alan Watts aan, die het boek The wisdom of insecurity geschreven. "Onzekerheid is een zeer onderschatte kwaliteit', zegt hij. 'Het leven is onzeker, dus als ook ik onzeker ben pleit dat voor me, want dat betekent dat ik het leven toelaat."
Jan Kortie geeft uit eigen ervaring aan dat je in het zingen en vooral in het improviserend zingen juist de onzekerheid moet toelaten. Als je hem gaat camoufleren reageert je stem meteeen, wat niet bevorderlijk is voor je zangkunst. Door de onzekerheid toe te laten, kan uiteindelijk iets nieuws ontstaan. "Wie vanuit zijn hart zingt, ontkomt nooit aan een bepaalde verlegenheid" geeft hij aan. Ik denk dat je direct kunt vertalen met: wie vanuit zijn hart leeft, ontkomt nooit aan een bepaalde onzekerheid.
Ik ga steeds duidelijker zien dat er zoveel onzekere, onhandige, onduidelijke momenten in het leven zijn. Waarin je even niet weet wat je moet doen of wat je moet zeggen. De neiging is om deze ongemakkelijkheid weg te nemen. Met een grapje, met veel woorden, door je terug te trekken of een afleiding te zoeken. Maar als je dit ongemakkelijke moment er echt laat zijn en je jezelf toestaat je ongemakkelijk te voelen dan ontstaat er uiteindelijk vanzelf iets nieuws. Iets wat je van te voren niet had kunnen bedenken. Iets wat meestal veel mooier en in ieder geval echter is, dan wat je van te voren bedacht zou hebben.
Zoals mijn yogadocente het zo mooi verwoordde: durf te bibberen. En ik zou eraan willen toevoegen: en geniet daar van. Onzekerheid maakt dat we kunnen creeeren. Onzekerheid zorgt dat we kunnen groeien. Onzekerheid zorgt dat we ons werkelijk met de ander kunnen verbinden. Onzekerheid zorgt ervoor dat we ons leven werkelijk kunnen leven.
Lang leve onzekerheid!
