"Ga je voor 1 week naar India?", vroegen velen mij vol verbazing. Met het antwoord: "9 dagen, waarvan 2 dagen vliegen", probeerde ik het nog wat aan te kleden, maar er waren weinigen die het echt begrepen.
Na een lange nachtvlucht, zonder slaap, was ik zelf opeens ook niet meer zo zeker of een weekje India nou zo'n goed idee was geweest. Het was heerlijk om weer in Bangalore te zijn en ik voelde me meteen weer thuis in het kantoor en de wijk waar wij afgelopen zomer 3 maanden gewoond hadden. Alle indrukken zorgden echter voor een tweede nacht met heel weinig slaap.
Dus behoorlijk gammel gingen we de tweede dag op weg naar Apsa, het kindertehuis waarvoor mijn vriendin en ik gekomen waren. Op het moment dat ik het terrein op kwam, hoorde ik een schreeuw vanuit de jongensslaapkamer "Karin ma'am!" En toen van meerdere kanten "yoga miss, yoga miss!!!" Van alle kanten kwamen kinderen aangestormd en werd ik omhelst. Het bleek dat ze niet wisten dat ik het was die zou komen. Ze waren verrast, maar vooral enorm enthousiast. En vanaf dat moment wist ik weer dat een weekje India het mooiste was wat ik mijzelf cadeau had kunnen doen. Op de foto's zag ik mijn stralende gezicht en volgens mijn vriendin is die grote lach de hele week niet meer verdwenen.
De week was super en enorm intensief. We hebben in het kindertehuis gelogeerd. Ik heb natuurlijk yogales gegeven. We hebben Engelse brieven met de kinderen geschreven, met ze gedanst, gezongen, gepraat (beetje Engels, beetje Kannada en beetje handen en voeten). We zijn zelfs met ze op schoolreisje naar de dierentuin geweest. Tussendoor nog een bezoek aan een ander kindertehuis, waar we uitgebreid informatie kregen over hoe kinderen in een tehuis belanden. En af en toe even van het luxere Indiase leventje genoten, compleet met Bollywood film en Indiase restaurantjes.Vaak moesten we graven in onze herinnering wat we de dag ervoor ook al weer allemaal gedaan hadden.
Negen dagen leken minimaal drie weken. Voor mij was het duidelijk. Als je iets heel graag wil: doe het. Stel het niet uit, maar zoek naar een vorm die voor jou op dit moment passend is. Langer dan 9 dagen wilde ik mijn eigen kinderen niet missen. Maar ik ben heel blij dat ik samen met mijn vriendin deze 9 dagen op deze manier heb mogen beleven.
Alleen heb ik er nu wel een ander probleem erbij gekregen. 1 week India is niet te kort, maar de vele niet-India-weken die volgen, zijn veel te lang! Wanneer mag ik weer?
Na een lange nachtvlucht, zonder slaap, was ik zelf opeens ook niet meer zo zeker of een weekje India nou zo'n goed idee was geweest. Het was heerlijk om weer in Bangalore te zijn en ik voelde me meteen weer thuis in het kantoor en de wijk waar wij afgelopen zomer 3 maanden gewoond hadden. Alle indrukken zorgden echter voor een tweede nacht met heel weinig slaap.
Dus behoorlijk gammel gingen we de tweede dag op weg naar Apsa, het kindertehuis waarvoor mijn vriendin en ik gekomen waren. Op het moment dat ik het terrein op kwam, hoorde ik een schreeuw vanuit de jongensslaapkamer "Karin ma'am!" En toen van meerdere kanten "yoga miss, yoga miss!!!" Van alle kanten kwamen kinderen aangestormd en werd ik omhelst. Het bleek dat ze niet wisten dat ik het was die zou komen. Ze waren verrast, maar vooral enorm enthousiast. En vanaf dat moment wist ik weer dat een weekje India het mooiste was wat ik mijzelf cadeau had kunnen doen. Op de foto's zag ik mijn stralende gezicht en volgens mijn vriendin is die grote lach de hele week niet meer verdwenen.
De week was super en enorm intensief. We hebben in het kindertehuis gelogeerd. Ik heb natuurlijk yogales gegeven. We hebben Engelse brieven met de kinderen geschreven, met ze gedanst, gezongen, gepraat (beetje Engels, beetje Kannada en beetje handen en voeten). We zijn zelfs met ze op schoolreisje naar de dierentuin geweest. Tussendoor nog een bezoek aan een ander kindertehuis, waar we uitgebreid informatie kregen over hoe kinderen in een tehuis belanden. En af en toe even van het luxere Indiase leventje genoten, compleet met Bollywood film en Indiase restaurantjes.Vaak moesten we graven in onze herinnering wat we de dag ervoor ook al weer allemaal gedaan hadden.
Negen dagen leken minimaal drie weken. Voor mij was het duidelijk. Als je iets heel graag wil: doe het. Stel het niet uit, maar zoek naar een vorm die voor jou op dit moment passend is. Langer dan 9 dagen wilde ik mijn eigen kinderen niet missen. Maar ik ben heel blij dat ik samen met mijn vriendin deze 9 dagen op deze manier heb mogen beleven.
Alleen heb ik er nu wel een ander probleem erbij gekregen. 1 week India is niet te kort, maar de vele niet-India-weken die volgen, zijn veel te lang! Wanneer mag ik weer?