Toen mijn man vroeg wie zijn held was, moest mijn zoon (11) even nadenken. Tot hij vol overtuiging zei: ik ben de held van mijzelf. Hij zei het zonder bravoure, zonder trots, zonder lach. Voor hem was het een vanzelfsprekendheid.Hoe vaak heb ik me niet zorgen gemaakt of hij aansluiting zou vinden als hij op een afstandje naar spelende kinderen bleef kijken. Of zijn vrienden nog wel vrienden zouden blijven als hij voor de 50e keer zei dat hij geen zin had om te spelen. Of de juffen hem wel goed konden inschatten als hij 5 minuten moest nadenken voordat hij een antwoord gaf.
Van meerdere kanten werd geopperd of therapie hem niet zou kunnen helpen. Ook al was hij onzeker in het leggen van contacten, thuis was hij altijd helemaal in zijn element. Druk, enthousiast, helemaal in zijn spel en als hij zin had kon hij uren spelen met een vriendje of met zijn broertje.
Mijn man was altijd vol vertrouwen. "Het is een prachtig kind, zo puur. Hij doet geen concessies voor de buitenwereld, maar hij doet precies wat hij wil. De meeste mensen bezoeken therapeuten of volgen cursussen om zichzelf te vinden, maar hij is allang gelukkig met zichzelf. Geef hem zijn eigen tijd voor zijn eigen ontwikkelling."
En hij had gelijk. Meer dan gelijk, zoals het er nu naar uitziet. Onze zoon ontwikkelt zich op zijn eigen wijze met de nodige eigenwijsheid. En juist dit kind geeft aan dat hij de held van zichzelf is.
En jij? Ben jij de held van jezelf? Kun jij dat even vanzelfsprekend zeggen? Of heb je daar nog eerst wat therapie voor nodig?
