Ze begon haar speech met ons op het hart te drukken van het leven te genieten. Door haar tranen heen, met een intense rouw om haar zoontje, voor wiens begrafenis we tezamen waren.Genieten van het leven, genieten van dat wat je hebt.... een mooie boodschap, juist zo gerechtvaardigd door de ontnuchterende komst van de dood. Ik wist dat ze gelijk had, maar kon het niet voelen. De begrafenis, het rauwe verdriet, het verloren leven.... het legde bij mij een kwetsbaarheid bloot. De kwetsbaarheid van het leven, van de mens en van mijzelf. Een diepgewortelde angst om een dierbare en nog een diepere angst om een kind te verliezen. Een kwetsbaarheid die juist angst opriep in plaats van een levenskracht of een intens genieten van wat er is.
De angst bleef een tijdje bij mij. Niet duidelijk, maar sluimerend en knagend op de achtergrond. Tot een paar dagen terug. Toen de zon letterlijk tevoorschijn kwam en ik de zonnestralen sinds lange tijd weer op mijn huid voelde. Ik was helemaal aanwezig in het moment en volkomen gelukkig.
Op dat moment was ik me opeens bewust dat ik niet gelukkig kan zijn en tegelijkertijd angstig kan zijn. Het kan elkaar afwisselen. Misschien heel snel. Maar het gevoel kan er niet tegelijkertijd zijn. Bij mij tenminste niet. En ik zag opeens heel duidelijk dat als ik me zorgen maak, ik bang ben om iets kwijt te raken. Bang ben om mijn geluk kwijt te raken. Maar op het moment dat ik me zorgen maak, dan raak ik op precies datzelfde moment mijn geluk ook daadwerkelijk kwijt. Omdat angst en geluk er niet gelijktijd kunnen zijn.
Toen pas kon ik de boodschap om te genieten van het leven werkelijk tot mij door laten dringen. Alsof het van mijn hoofd in mijn lijf zakte. Genieten van het leven, is genieten van dit moment. Dit moment is het leven. Het leven waarin mij zoveel dierbaar is en dat het zo waard is om van te genieten.
