Ze zijn de 70 ruim gepasseerd. De ene vrouw komt met een stok aangelopen, de ander zonder. Ze stoppen voor de deur van hun appartement, net 1 blok verder dan dat van ons. Voor hun blok is een terrasje waar wij zitten. Voor ze afscheid nemen, begint de ene vrouw een serenade te zingen en de ander spontaan te dansen. Wij wonen een weekje in Barcelona. We doen weer een huizenruil en hebben deze keer een mooi appartementje in de wijk Eixample. Soms mengen we met de toeristen, maar dat vinden we al snel te druk. Toen we vanochtend nog voor openingstijd bij La Sagrada Familia stonden, bleek er al meer dan een uur wachtrij te staan. We hebben de wachtrij gelaten voor wat hij was en zijn naar huis gelopen. Liever wanen we ons inwoners van deze stad. We genieten van wat zwerven door de buurt, een kopje koffie (thee voor mij) op een van de vele kleine terrasjes, wat lezen of schrijven op een bankje, lunchen in een Spaans tentje en af en toe naar het strand.
Huizenruil: het blijft een geweldig concept. "Of we dat niet spannend vinden, dat er andere mensen in ons huis zitten?", is vaak de vraag. Tot nu toe hebben we ons huis meestal nog schoner aangetroffen dan dat we het achterlieten. En altijd helemaal in tact. Gastvrijheid wordt in de regel beloond met dankbaarheid. Van beide kanten.
De zingende vrouw steekt een heel verhaal tegen mij af, maar ziet al gauw in dat ik het niet begrijp. Helemaal inwoner kun je toch niet zijn, als je de taal niet machtig bent. De andere vrouw gaat nog even op het terras een biertje drinken. Die taal spreken wij gelukkig ook. Proost! Op het goede leven.
