Ze sprak al over euthanasie en de kans was groot dat ik haar na mijn vakantie niet meer terug zou zien in het hospice. Ze leefde al langer dan verwacht, maar drie weken is een lange tijd.Terwijl ik met mijn man en zoontjes aan het fietsen was, vroeg ik me af hoe het zou zijn als je weet dat je binnenkort gaat sterven. Juist omdat ik deze mevrouw al een tijdje begeleidde, kon ik het me levendig voorstellen. Ik keek naar mijn kinderen en man en voelde de pijn bij het idee hen achter te moeten laten. Dat zij heel waardevol voor mij zijn, is echter iets wat ik mij elke dag wel besef en waar ik elke dag weer van geniet.
Daarna voelde ik de wind door mijn haren en de zon op mijn gezicht. Ik zag hoe prachtig de lucht was en hoe heerlijk het bos rook. Hoe bijzonder dit is, is daarentegen niet iets wat ik me elke dag besef. Het idee dat dit ooit eindig is, deed mij zo genieten van de wind, de zon, de bomen en de lucht. Door het leven niet als vanzelfsprekend te zien, beleefde ik het opeens zoveel bewuster en intenser. Ik zoog het leven in mij op met elke ademhaling en genoot.
Natuurlijk vergeet ik het weer net zo vaak. Maar gelukkig mag ik elke week adem- en ontspanningstherapie geven in het hospice, waardoor ik er continu aan herinnerd wordt. De dood is vaak een onderwerp dat we liever mijden. Maar ik besef me nu dat juist het toelaten van de dood, mij niet verbindt met de dood. In tegendeel: het verbindt me meer dan ooit met het leven.
