Kerstgedachte

Onze kinderen zitten op een Christelijke school. Het kerstverhaal krijgt er uitgebreid aandacht en thuis wordt het verhaal nagespeeld en de liedjes gezongen.

De religieuze invloed werd ons ook in de zomervakantie duidelijk. Ons jongste zoontje vroeg ons op de camping of we voor het eten voortaan konden bidden. We besloten om beurten ons eigen gebed te maken. De mooiste gebeden kwamen van hem.

"Liefde
Wij zijn liefde
God is liefde
Wij zijn op aarde om liefde te geven
Liefde
Liefde
Liefde
Amen"

Op de grond, in de open lucht, tussen de tenten.... de woorden leken bij hem vanzelf te komen.

Het kerstverhaal was iets lastiger. En toen mijn man hem vroeg, wie Jezus nu eigenlijk was, kwam het antwoord niet 1,2 3. Na even denken vroeg hij vragend.... was hij niet de neef van God?.... en na een korte stilte (waarin wij probeerden onze opkomende slappe lach te onderdrukken).... of was het zijn nicht?

Maar is het eigenlijk niet een heel mooie kerstgedachte? Neef, nicht of zoon.... Allah, Boeddha, Krishna, Jahweh of God?  .......gaat het niet in wezen om Liefde? Mijn zoontje heeft de essentie allang begrepen. Als meerderen zijn voorbeeld volgen, zijn we een stapje dichter bij de vrede.

Ik wens je een vredige en liefdevolle kerst.

Wijsheid

Toen mijn oudste zoontje 7 jaar was, vroeg mijn man hem tijdens het ontbijt van wie hij eigenlijk het meest geleerd had in zijn leven. Mijn zoontje denkt altijd eerst goed over dit soort vragen na, voordat hij met een antwoord komt. In afwachting van het antwoord, zag ik mijn man al triomfantelijk naar mij kijken. Hij was immers de voetbaltrainer en wat is er nu belangrijker dan "papa en voetbal" in het leven van een 7-jarige jongen? Ik antwoordde mijn man met een brede glimlach: ik was immers het meeste thuis, had onze oudste leren lezen en had waardevolle filosofische gesprekjes met hem. Dus mij leek het wel duidelijk wie het zou worden. Na een paar minuten stilte, waarin ieder zo zijn eigen gedachten had, brak ook de glimlach bij mijn zoontje door. Hij wist het en het antwoord was vol overtuiging..... "van mijzelf!"

Verbluft en verwonderd keken wij hem aan. We konden niet anders dan hem volmondig gelijk geven. Wat is er mooier dan je eigen wijsheid de leidraad van je leven te laten zijn? 

Vertragen

Daar waar de zomer ons oproept vol energie en enthousiasme naar buiten te gaan, vorm te geven en jezelf te laten zien. Zo nodigt de winter ons uit naar binnen te keren, te verstillen en te vertragen.

Tot begin december was ik nog druk. Veel leuke opdrachten vanuit werk die op mijn pad kwamen, studie die ik opgepakt had, Sinterklaasdrukte, allerlei extra activiteiten van de kinderen en een man die veel in het buitenland was. Vertragen was geen optie. Maar nu heb ik sinds een week weer ruimte in mijn agenda. En die grijp ik met beide handen aan om te mogen vertragen. Er is altijd een stem in mij die zegt: "Nu je weer ruimte hebt, kun je mooi even die klusjes doen in huis, dit of dat regelen, administratie bijwerken." Allemaal heel nuttig, maar nu even niet.

Ik neem de tijd voor yoga, voor dat inspirerende boek, om naar de lucht te kijken, te schrijven, soep te maken, kaarsen te branden, mijn huis-altaartje te versieren, te zingen, te wandelen, te lunchen met een vriendin. En het voedt mij tot in mijn diepste vezels. Na een drukke periode ook weer mogen en kunnen vertragen... wat word ik daar gelukkig van.

5 december

Dat Sint van dichten houdt, weten we allemaal. Maar het ene gedicht lijkt hem beter te lukken dan het andere. Elk jaar is hij weer aan het denken, wat hij eenieder zal schenken. Maar soms krijg je opeens een gedicht van de Goedheiligman dat eruit spring. Bij deze.... met ode aan Hans Barth, mijn schoonvader.

dichter... of juist opener?

         Ik zou dichter willen zijn.....

met woorden die rijmen

over daden die kloppen


          Ik zou dichter willen zijn.....

dichter bij mijn ware zelf

en ook dichter bij de ander

         Ik zou dichter willen zijn

maar het lijkt wel dat

hoe meer ik dicht

des te minder het rijmt

          .... als ik nou eens wat opener zou zijn?

         zou dat helpen?

Sinterklaas

"Ik wil niet liegen tegen mijn kinderen, dus ik ben vanaf het begin af aan eerlijk geweest tegen mijn kinderen over Sinterklaas"

Een gesprekje op het schoolplein. Het lijkt zo logisch, maar zo'n uitspraak doet toch pijn van binnen.Ik vind Sinterklaas geweldig. De verhalen, de liedjes, de cadeautjes en vooral de goedheid & gulheid in combinatie met de spanning. Ik zie het ook bij mijn oudste zoontje. Het voedt hem tot in zijn diepste vezels. Voeding voor de kinderziel.

Is eerlijkheid puur en alleen de waarheid vertellen? Eerlijkheid gaat volgens mij vooral om de intentie waarmee je dingen doet of zegt. Liegen betekent de waarheid verdraaien voor eigen gewin. Maar een verrassingsfeestje voor iemand organiseren en die persoon onder andere voorwenselen naar de ontmoetingsplek leiden, is geen liegen. De intentie is om de ander te verrassen en verblijden. Zo ook Sinterklaas.

Mijn oudste zoontje heeft eerlijkheid heel hoog in het vaandel staan. Niet als opgelegde norm, maar als een soort aangeboren waarde. We hebben hem vorig jaar het geheim van Sinterklaas verteld. Dit jaar vertelde hij mij: "Het is leuker als je het niet weet. Eigenlijk zouden we met z'n allen moeten afspreken dat je het pas op de middelbare school zou mogen weten. Tot die tijd moet je er gewoon helemaal van kunnen genieten." Hij zingt uit volle borst de Sinterklaasliedjes mee en volgt vol spanning het Sinterklaasjournaal. We hebben het er niet meer over. Mogen geloven is voor hem het grootste cadeau.

Aandacht

Aandacht is eerbiedig

Ze dringt zich niet op

Ze kan wachten

Ze laat vertrouwen groeien

Aandacht is ontvankelijk

Ze stelt zich open

Ze leeft zich in

Ze kan ontvangen

Aandacht is tijd

Ze neemt de tijd

Ze jaagt niet op

Ze overhaast zich niet

Aandacht is attent

Ze ziet het kleine

Ze vergeet het niet

Ze doet wat ze zegt

Aandacht is trouw

Ze blijft komen

Ze houdt de lange duur vol

Ze komt in moeilijke tijden

Aandacht is aanwezigheid

Ze kent de waarde van "er zijn"

Ze weet stil te zijn

Ze is eenvoudig

Aandacht heelt onze wonden

Aandacht versterkt onze innerlijke kracht
Aandacht schept gemeenschap

Gelukkig de mens die aandacht schenkt

En die aandacht ontvangt.

Marinus van den Berg

Vleugels

Als je de reclames mag geloven, kun je alles blijven doen als je ongesteld bent. Fietsen, rennen, zwemmen, vliegen.... de vleugels krijg je er gratis bij. Nou wil ik helemaal niet rennen en vliegen als ik ongesteld ben, laat staan zwemmen. Ik wil me even terugtrekken uit de hectiek, met een warme kruik en een boekje op de bank. Even een paar dagen in slow motion. Maar het voelt alsof dat eigenlijk niet mag.

Ik kan me nog zo herinneren dat we een aantal jaar terug in het Afrika museum waren. Er waren daar allemaal Afrikaanse hutjes nagemaakt. 1 hut stond afgezonderd van het dorp. Dit was de hut waar de vrouwen naar toe gingen als ze menstrueerden. Als opschrift stond erbij dat dit moest omdat ze dan als onrein beschouwd werden.

Ik moest zo lachen toen ik dit las. Ik weet zeker dat deze tekst door mannen verzonnen is. En dat de vrouwen hen maar al te graag in deze waan lieten. Vrouwen die samenleven in 1 gemeenschap menstrueren over het algemeen tegelijkertijd. Ik zag ze dus al lopen met z'n allen (grote kar met maandverband mee...). Beetje beschaamd uit het dorp wegtrekken, want ze waren immer weer onrein. Maar eenmaal uit het zicht van de mannen, vol lol en vreugde. Verplicht zich moeten terugtrekken en omringd zijn door vrouwen die allemaal hetzelfde hebben. Even een paar dagen met z'n allen in de slow motion. Lijkt me bepaald geen straf.

Maar we hoeven toch niet eerst als onrein bestempeld te worden, om het even iets rustiger aan te mogen doen? Ik blijf deze periode graag aan de grond en doe het gewoon een paar dagen zonder vleugels.

The road less travelled

Ik ben een prachtig boek aan het lezen: The road less travelled (M. Scott Peck). Niet makkelijk. Verre van. Maar heel inspirerend.

"The road" staat voor het pad dat je bewandelt in je leven. "The road less travelled", is de weg van discipline, liefde en spirituele groei.

Liefde, is een begrip dat je eigenlijk niet kunt definieren, geeft de schrijver aan. Maar zijn poging om het toch te doen, vind ik erg geslaagd. Zijn definitie van liefde luidt: "the will to extend one's self for the purpose of nurturing one's own or another's spiritual growth". Dus jezelf overstijgen met het doel je eigen spirituele groei of die van een ander, te voeden.

Dit is zo'n definitie waar je eerst goed op moet kauwen, voordat je hem kunt verteren en eigen kunt maken.

Mijn kinderen willen beschermen..... voed ik hun spirituele groei daarmee? Soms wel, maar soms ook zeker niet. Mij ergeren aan mijn vriendin, maar dit haar niet laten merken, omdat ik haar niet wil kwetsen? Helpt niet echt mee aan haar en mijn groei. Zo zijn er tal van voorbeelden te bedenken.

De schrijver nodigt uit om onafhankelijk te durven zijn, te durven confronteren en vol aandacht en betrokkenheid te zijn bij jezelf en de ander. Want dat is liefde.

Ik begrijp wel waarom dit "the road less travelled" is. Net als het boek, is ook de weg niet makkelijk. Verre van. Maar wel heel inspirerend.

nutteloos

 "Ruim eens tijd in voor nutteloze dingen" was het advies van lama Tulku Lobsang (Tibetaanse monnik) vorige week. "Jullie hier in het westen willen je tijd altijd zo zinvol besteden."

Verwarring alom in de zaal, of in ieder geval in mijn hoofd. Kom je voor een onderricht in spirituele ontwikkeling om je leven zinvolle invulling te geven en dan krijg je zo'n advies.
Nu bleek de definitie van "useless" voor hem wel wat breder. Meditatie is eigenlijk niks doen, gaf hij aan. Absolutly useless. De hele dag naar hem komen luisteren? Net zo goed useless. Een uurtje niets doen thuis: heel erg useless.

Ik geloof dat het kwartje langzaam begint te vallen. Blog schrijven is natuurlijk ook heel nutteloos. Zingen is nutteloos. Met de kinderen door het bos rennen ook. Wat meer van die nutteloze activiteiten in mijn leven, zouden mijn leven lichter, speelser en daarmee gelukkiger maken.

 

"Ga vandaag als je thuiskomt eens een uurtje niets doen" raadde Tulku-la ons aan. "Grote kans dat er een blij kind in je tevoorschijn komt."

oordelen

Terwijl ik naar mijn yogastudio achter in de tuin liep, hoorde ik het lawaai van een elektrische zaag. De yogales ging bijna beginnen en ik voelde de irritatie in mij opwellen. "weer die buren!..... asociaal, wat een lawaai... kunnen ze geen rekening houden met mij?.... zo kan ik geen les geven!"

Vrijwel direct besefte ik me dat het zagen van de andere buren kwam. En met dit besef, voelde ik de boosheid wegvloeien. "ik heb nooit last van hen.... iedereen heeft het recht om te klussen.... zo erg is het geluid niet.... het zal heus niet de hele tijd duren...." Terwijl ik die gedachten had, voelde ik mijn lichaam weer ontspannen. Het geluid hield nog een tijdje aan tijdens de les, maar ik had er geen last van.

Het geluid op zich was dus blijkbaar niet de directe oorzaak van mijn stress. Het waren mijn eigen oordelen die hiervoor zorgen. Het geluid was precies hetzelfde gebleven, maar mijn interpretaties en oordelen, maakten voor mijzelf een wereld van verschil

Opvoeden

Veel ouders kampen met tijdgebrek, schuldgevoel en onzekerheid, las ik net in Happikidz (een speciale editie van Happinez). Voed je kinderen op vanuit liefde en intuitie, is hun boodschap en dan doe je het goed.

Een boodschap die mij op het lijf geschreven is. Ik kan over veel dingen onzeker zijn, maar nou nooit over het moederschap. Niet dat ik alles goed doe als moeder. Bij lange na niet. Ik wil ze te veel beschermen, ben niet streng genoeg met eten, pak ze te snel iets uit handen. Maar wat ik als moeder in overvloed heb voor mijn kinderen, is liefde. En wat is er belangrijker dan dat?

Een vroegere collega van me was verrast toen ik haar vertelde dat ik heel tevreden was over mijzelf als moeder. Zij twijfelde vaak en was benieuwd naar mijn tips. Maar tips heb ik helemaal niet. Of misschien is het juist wel, niet te luisteren naar alle tips. Gooi alle opvoedboeken weg en probeer vooral niet op te voeden zoals het hoort of zou moeten. Put uit je bron van liefde die je voelt voor je kind. Als je kunt opvoeden vanuit je hart en de dingen kunt doen (of juist niet doen) met de intentie om je kind werkelijk in zijn of haar kracht te brengen en te laten groeien, dan ben je volgens mij een perfecte ouder. Het zal misschien niet altijd uitpakken zoals je zou willen, maar als je intentie liefdevol is, is dat het beste wat je kunt bieden. En misschien blijkt iets wat nu niet goed lijkt, later wel een zegen.

Zou je jezelf als ouder willen hebben? Ik teken ervoor.

werken

Als mijn man weg is, vinden mijn kinderen het niet leuk als ik 's avonds moet werken. Zo ook vorige week.

"Waarom moet je dan yogales geven, mama?"

Ik antwoordde dat dat mijn werk is en dat ik het heel leuk vind  om te doen.

Mijn zoontje van 10 bleef even stil en toen begonnen zijn ogen te glinsteren. "Jij werkt en daarmee verdien je geld. Je vindt het werk heel leuk om te doen en je maakt er andere mensen blij mee. Wauw! Wat doe jij het goed!" Vol trots een blijdschap danste hij door de kamer.

Werk is voor mij inderdaad onlosmakelijk verbonden met deze 3 aspecten: passie, inkomsten en zinvolle bijdrage. Dat hij op zo'n jonge leeftijd werk al ziet en vooral ook dat hij dat weet te waarderen en er blij van wordt. Zoon trots op zijn moeder, maar moeder waarschijnlijk nog net iets trotser op haar zoon.

Alternatief

In mijn ideale wereld zouden reguliere en alternatieve geneeskunde veel meer samenwerken. De reguliere gezondheidszorg heeft grote waarde, maar kent ook zijn beperkingen. Beperkingen waarin juist het alternatieve circuit vaak nieuwe zienswijzen en mogelijkheden biedt.

Zo kreeg ik bijna 2 jaar geleden last van een verhoogde schildklier. Van het een op andere moment, steeg mijn hartslag naar 120 slagen per minuut in rust. Mijn hart bonkte in mijn lijf, de onrust raasde door mijn lijf. Normaal kan ik met ontspanning en rustige buikadem binnen mum van tijd weer rustig worden, maar het bleek nu geen enkel effect te hebben. Mijn lichaam leek een eigen leven te leiden, waar ik geen invloed op had.

Uit de bloedtesten en scan in het ziekenhuis bleek direct dat mijn schildklier flink verhoogd was. Ik moest absoluut snel maatregelen nemen, want volgens de internist stond mijn schildklier "op springen". Spontane genezing was volgens hem zo goed als uitgesloten; het zou alleen maar erger worden. Hij schreef mij medicatie voor die mijn schildklierfunctie zou stoppen en ik zou vervolgens hormonen moeten slikken die normaal door mijn schildklier aangemaakt worden.

Enigszins overdonderd door de ernst van mijn klachten, wist ik toch meteen zeker dat ik niet mijn schildklier wilde platleggen. Ik geloof heilig de wijsheid en het herstellend vermogen van het lichaam. Ik ben ervan overtuigd dat alle onderdelen in het lichaam heel nauwkeurig samenwerken en het niet wenselijk is om een functie te blokkeren.

"Er waren ook nog alternatieven", vertelde de internist vervolgens. "Wauw", dacht ik toen. "Eindelijk dringt het dus door. Alternatief en regulier gaan samenwerken. Super!" Maar mijn hoop vervloog gauw toen de arts de alternatieven uitlegde. Alternatief 1 was zo'n hoge dosis radioactief jodium in spuiten, dat de schildklier zou springen en de functie dus vanzelf minder werd. Alternatief 2 was de schildklier operatief verwijderen!

Aan de medicatie ben ik nooit begonnen. Ik heb mijn weg gezocht in het alternatieve circuit. Met behulp van een kinesioloog, ben ik gestart het het herstellen van het evenwicht in mijn lichaam. Geen quick fix, maar een lang proces. Door dieet, door mijn weerstand te verhogen met allerlei vitamines en mineralen en door oude spanningen los te laten, voel ik me weer stukken beter. 3 van de 4 waarden van mijn schildklier zijn inmiddels weer normaal. Onverklaarbaar voor de reguliere wetenschap. Gelukkig hielden de alternatieven niet op bij alternatief 1 en 2.

Hotel Thuispaleis

Ik maak vele reizen in mijn binnenwereld. Mijn buitenwereld is echter een stuk beperkter. Met werk aan huis en kinderen op school in de buurt, vertoef ik meestal in Driebergen. Mijn vrienden ken ik van mijn studie, de yoga of het schoolplein (van de overwegend blanke school). Ik voel me er prettig bij, maar zou tegelijkertijd  mijn blik en wereld willen verruimen.

Hoe mooi dan ook om afgelopen week kennis te maken met een initiatief dat deze mogelijkheid biedt: hotel Thuispaleis. Een jonge vrouw vertelde ons enthousiast over het hotel dat in een arme migratiewijk in Rotterdam-Zuid gestart is. Een hotel met een bijzonder concept. Je boekt een overnachting in het hotel en krijgt hier ook ontbijt.Voor de rest worden alle faciliteiten aangeboden thuis bij de mensen in deze wijk. Zo kun je bij hen dineren, tv kijken, wassen, je laten knippen, fitnessen, internetten of op bezoek bij een familie met wel 100 huisdieren. De buurtbewoners runnen het hotel, wat voor hen een bron van inkomsten is en een manier om samen te werken en zich te verenigen. Voor de gasten biedt dit hotel bijzondere ontmoetingen.

Ik ga er zeker een keer heen. Ook nieuwsgierig? Meer info op: http://www.hotelthuispaleis.nl/

Met beide billen op de grond

Ik vind het heerlijk om op de grond te zitten, maar ik was het absoluut verleerd. Vol bewondering kan ik naar mijn zoontjes kijken, die als twee jonge boeddha's moeitloos urenlang op de grond kunnen zitten. Op de yoga-opleiding krijg je al het onderricht zittend op de grond. Met pijn in mijn knien, heupen en rug, heb ik het weer moeten leren. Het is de moeite waard: het is goed voor je aarding; het helpt je rug sterk houden en je heupen blijven er soepel van.

Ik weet niet waarom, maar op de grond zitten maakt me vrolijk. Waarschijnlijk heeft het te maken met het directe contact met de aarde. Of misschien dat het gewoon iets minder serieus voelt. Tijdens onze vakantie hadden we express geen stoelen bij ons. Heerlijk: de hele week met beide billen op de grond. Dat wilde ik thuis ook. Ik bedacht om de bank voor de tv weg te halen en daar kussens neer te leggen, maar aangezien ik amper tv kijk, zet dat geen zoden aan de dijk. De eetkamertafel weghalen, leek me iets te rigoreus. En toen kwam ik op het idee om mijn bureau te vervangen door een lage tafel en achter werktafel en computer op de grond te zitten. En daar zit ik nu. Super. Nog steeds niet moeiteloos en met wat pijntjes, maar wel gelukkig.

to do lijstje

Toen ik nog bíj Randstad werkte, kon ik echt niet zonder. Mijn boekje Things To Do Today, waarin ik alles wat ik nog moest doen opschreef en kon afvinken als ik het gedaan had. Nu ik veel meer ruimte in mijn hoofd en in mijn leven heb, zijn de to do lijstjes voor mij verleden tijd.

Maar vorige week had ik zo'n dag dat er van alles geregeld moest worden en een lijstje was snel gemaakt. Ik was even vergeten hoe heerlijk het is om de dingen die gedaan zijn te kunnen afvinken. Check? Voltooid! Heerlijk gevoel. Dan weer door met het volgende. En dan na een tijdje weer: check? Voltooid! Geweldig.

Maar hoe meer ik vrienden werd met mijn to-do-lijstje, hoe geirriteerder ik werd naar mijn omgeving. Telefoontjes tussendoor, collecte aan de deur, kind dat van school opgehaald moest worden.... hey, I've got Things To Do!

Ik heb de vriendschap weer verbroken. To-do-lijstjes en ik.... wij passen niet bij elkaar. Als je je leven door to-do-lijstjes laat dirigeren, bestaat het gevaar dat je het leven zelf steeds meer als een to-do-lijst gaat ervaren. Heerlijk gevoel als je iets afgerond hebt en dan weer door naar het volgende. En dan? Het ultieme hoogtepunt op je eigen sterfbed? Check, dubble check...... Voltooid!

De tijd

Ik kom net terug van een bijeenkomst van de yogadocenten uit deze buurt. Eens in de 6 weken komen we bij elkaar om een onderwerp verder uit te diepen, elkaar te inspireren en dingen te delen.

Vanochtend hadden we een wat filosofischer onderwerp: de tijd.

Als ik nadenk over het begrip tijd, verlies ik me bijna in de oneindigheid. Gelukkig werd in de bijeenkomst het begrip tijd praktisch benaderd en toegespitst op 2 soorten tijd: de kloktijd en de innerlijke tijd. De universele (en door ons bedachte) kloktijd is leidend geworden in onze maatschappij. Terwijl de persoonlijk, innerlijke tijd zo waardevol is voor ons leven. Het is juist die tijd die ons de mogelijkheid biedt voor reflectie, creativiteit, vervelen, genieten. Tijd om gevoed te worden, innerlijk te rijpen en te transformeren.

"Als je alleen maar leeft volgens de mechanische kloktijd, dan word je zelf een machine", werd er in het fimpje gezegd dat wij bekeken. Ik geloof dat de meeste mensen hunkeren naar meer innerlijke tijd. En dat is dus enerzijds een kwestie van "tijd maken" en anderzijds van "de tijd vergeten".

open mind

Een vriendin van mij eet al jaren geen vlees. Toch noemt zij zichzelf niet graag vegetarier. "Ik bepaal elke dag of ik vandaag vlees wil eten of niet", verklaarde zij mij. Het antwoord was tot nu toe steeds van niet, maar ze wil het geen star principe laten worden. Zo behoudt ze een open mind voor de dag dat het beter voelt het stukje vlees wel te nemen.

Mooi vind ik dat. Wel discipline, geen starheid. Je zou dit voor heel veel overtuigingen kunnen toepassen.

Tijd voor yoga

"Heerlijk! Ik zou dit eigenlijk thuis ook moeten doen". Hoe vaak hoor ik dit cursisten na een yogales niet zeggen?

Ik moet bekennen: ik ken het gevoel. Vol bewondering luisterde ik altijd naar de verhalen van mensen die om half 6 (of nog vroeger) opstonden om hun yoga-beoefening te doen. Dat waren de  "echte". Ik daarentegen, worstelde met mijn yoga-beoefening. Als ik eenmaal op mijn matje zat, vond ik het heerlijk. Maar om half 6 's ochtends leek de weg naar mijn mat zo lang en overdag was er altijd zoveel te doen.

Totdat ik me besefte dat ik de vrijheid heb. Ik heb afspraken gedurende de dag, maar er is altijd wel ruimte tussendoor. De sleutel was om mijzelf die ruimte te gunnen. En wat fijn is het om elke dag die ruimte voor mijzelf te nemen; naar binnen te keren; aandacht te schenken aan lichaam en geest. Of het nou 'ochtends vroeg is, in de middag of in de avond: het is altijd voedend.

Ik sprak pas iemand met een drukke kantoorbaan. Elke dag sluit zij zichzelf een kwartiertje op in een vergaderruimte. Alle collega's weten dan: "niet storen, zij is aan het mediteren". Dat vond ik een inspirerend voorbeeld. Er is altijd ruimte. Het is een kwestie van het jezelf gunnen.

Burenoverlast

We hebben nogal luidruchtige buren. Zij schreeuwt, hij klust in de achtertuin aan auto's en hun 3 honden blaffen om het minste of geringste. Meestal kan ik me er wel voor afsluiten, maar nu even niet.

De meest adviezen die ik van anderen krijg, komen op hetzelfde neer.

"Er iets van zeggen heeft geen zin: ze doen er toch niets aan en je jaagt ze alleen maar tegen je in het harnas. Zorg dat je een dossier opbouwt, zodat je overlast kunt aantonen".

Ik moest denken aan de regels op de basisschool van onze kinderen. Al in groep 1 wordt ze duidelijk gemaakt, dat als een ander kind dingen doet die jij vervelend vindt, je het volgende doet:

1. Zeg tegen de ander: "Ik heb er last van en ik wil dat je ophoudt"

2. Als de ander er niet mee stopt, dan vertel je het de juf.

Het leek me dus een goed idee om met stap 1 te beginnen. Altijd eerst de communicatie aangaan. Communicatie is de sleutel naar vrede. Dus ik stond deze week 3 keer bij de buren op de stoep. De boodschap kwam aan; de honden werden binnengehaald en het was stil...... even.

Het heeft waarschijnlijk wat tijd nodig. Vaste patronen doorbreek je niet zo makkelijk. En anders ben ik toch genoodzaakt over te schakelen naar stap 2.

.....hellup, waar is de juf?

5 minuutjes

Ik zag het deze week twee keer gebeuren. De ene vrouw kwam bij mij voor ademtherapie; de ander voor coaching met betrekking tot haar persoonlijke balans. Beide leuke dames, snel pratend en enthousiast, maar net even iets te druk.

Ik liet ze hun ogen sluiten, met hun aandacht naar binnen gaan en hun ademhaling volgen. Buik loslaten, inademen en rustig uitademen. Slechts 5 minuutjes. En bij beide zag ik hun gezicht zachter worden in deze 5 minuten. Toen ze hun ogen weer openden leek hun gezicht ronder; ze praatten rustiger; hun stem werd lager en er was een mildheid in hun ogen gekomen.

Diepe zucht...... "heerlijk!" en "waarom doe ik dat eigenlijk niet vaker?"

Ja, waarom niet? De wereld zou er volgens mij heel anders uit zien als iedereen de dag zou beginnen met 5 minuten aandachtig ademen.

Alpenmarmotten

In het Alpendorpje raadden ze ons aan een bepaalde wandeling te maken. Op die route was de kans aanwezig dat we marmotten zouden zien. Mijn zoontje van 9 werd meteen enthouasiast: "Marmotten? Bedoelen jullie Alpenmarmotten? Die behoren tot de catergorie Langslapers en houden een winterslaap van 6 maanden." De jongste knikte driftig. Ja, dat is zo.

Ik had eerlijk gezegd nog nooit van een Alpenmarmot gehoord en was even uit het veld geslagen. Ik wist dat ze alles over voetbal weten, maar Alpenmarmotten? Totdat het kwartje bij mij viel: de Albert Heijn dierenkaartjes! Toch leuk, die actie.

Vakantie

Wakker worden met uitzicht op de bergen, yoga oefeningen op je blote voeten in het gras, meditatie bij het riviertje, de zon tevoorschijn zien komen boven de bergen en dan de zonnestralen voelen op je gezicht. Onthaasten is ineens niet zo moeilijk meer.

Haast

Ik heb de enorme luxe van 6 weken zomervakantie. De eerste week had ik de tijd voor allerlei klusjes in en rond het huis. Ik begon met het verven van het hekje dat al de hele winter kaalgekrabt stond te wachten. Schoonmaken, schuren, verven en dan de volgende ronde. Beetje doorwerken, dan gaat het lekker snel.

En opeens werd ik me bewust van mijn haast. Waar kwam die vandaan? Wonderlijk. Blijkbaar is dit mijn dagelijkse tempo, een haast die altijd aanwezig is, en pas voelbaar wordt als je vertraagt. Waardoor ik bijna vergat te genieten van het feit dat ik in het zonnetje, in alle rust, mijn hekje aan het verven was. 

Mooi

Mijn zoontje van 7 jaar vertelde mij dat hij kinderen mooier vindt dan grote mensen. Hij kon ook goed uitleggen waarom dat zo was. "grote mensen zijn vaak lui.... ze zitten vaak een boek te lezen of ze zitten achter de computer. Kinderen spelen, bewegen veel en hebben veel meer plezier. Dat maakt ze mooi."

Ik vroeg hem hoe grote mensen weer mooi kunnen worden. Zijn tip: "grote mensen kunnen misschien niet meer zo goed spelen. Maar ze kunnen wel dansen. Als ze veel dansen, zullen ze vanzelf mooier worden".

Hobbies van vroeger

Wat vond je vroeger als kind leuk om te doen?

Ik kom deze vraag vaak tegen. Hij wordt vaak gesteld in loopbaancoaching; in de mindfulnesstraining wordt er aandacht aan besteed en in het boek over burn-out dat ik aan het lezen ben, neemt dit ook een belangrijke plek in.

Mijn grote hobby vroeger was turnen. De acrobatische oefeningen kan ik niet meer vanwege mijn rug, maar ik vind veel van het lichaamsgevoel terug in de yoga. Veel andere bezigheden van vroeger zijn echter in de vergetelheid geraakt.

Vorig jaar in Ierland werd ik weer herinnerd aan iets waaraan ik vroeger veel plezier beleefde. Op een herfstige dag (vergelijkbaar met een zomerse dag in Ierland) de zee in gaan en je mee laten drijven in de flinke golven van de branding. Even koud, maar wat een gevoel van vrijheid als je met de golven meeduikt en meegenomen wordt.

Vandaag weer zo'n herinnering. Ik was met mijn kinderen in de speeltuin. Heerlijk geschommeld op allerlei soorten schommels. De echte ouderwetse schommel is nog steeds mijn favoriet. Iets minder sensationeel dan opgetild worden door de golven, maar ook datzelfde gevoel van vrijheid.

En jij? Waar beleefde jij vroeger plezier aan? Probeer het weer eens. Grote kans dat het je blij maakt.

Regen

Na zo'n broeierige warmte gister, kon een fikse onweersbui niet uitblijven. En 's avonds rond half 9 barstte hier in Driebergen het noodweer los. Flinke storm en de regen viel met bakken uit de hemel. Ik stond verwonderd naar de hoosbui te kijken, toen ik mij opeens herinnerde dat de schuurdeur nog openstond. Niet echt handig met die harde wind. Gewapend met een paraplu begaf ik mij op weg naar de schuur. Mijn voeten werden direct drijfnat door de plassen die ik niet kon ontwijken, de regen spatte omhoog tegen mijn benen en mijn paraplu bleef in de laaghangende takken hangen, waardoor mijn rug helemaal nat werd. Maar, dacht ik triomfantelijk: mijn hoofd blijft tenminste droog.

En toen opeens zag ik mijzelf lopen, met die half verfromfraaide plu, zo druk bezig mijzelf te beschermen. Tegen wat eigenlijk? Tegen nat worden in mijn eigen achtertuin! Lachend heb ik de paraplu weggezet en ben ik midden in de tuin gaan staan. Met mijn armen hoog, mijn hoofd in mijn nek, de regen verwelkomend. Mijn lijf nog warm van de hete dag; de regen kletterend op mijn lijf. Wat heerlijk!

Contact

Ik was het weekend op retraite. Lama Tulku Lobsang was weer in Nederland en kwam een heel weekend boeddhistisch onderricht geven.

Nadat we al ruim een dag geluisterd hadden, vroeg hij ons om een discussie met je buurvrouw (of buurman, maar die waren veruit in de minderheid) aan te gaan over het onderwerp waarop we gemediteerd hadden. Ik keek naar mijn buurvrouw, een Italiaanse dame, en moest even een drempel over om een discussie over Illusie in het Engels te gaan voeren. Maar al gauw deelden we onze visies en bleken die elkaar goed aan twee vullen, waardoor het toch wel lastige onderwerp weer iets meer duidelijkheid voor mij kreeg.

Achteraf verbaasde ik me. Zit je een hele dag naast elkaar, zonder gecommuniceerd te hebben. Het was ook niet iemand tot wie ik me in eerste instantie aangetrokken voelde. Maar als je dan uiteindelijk toch de moeite neemt contact te maken, blijkt er een heel mooi en waardevol gesprek uit voort te komen.

In de straat waar ik woon, praat ik zo'n beetje alleen met de buren naast ons en de buurvrouw schuin tegenover. De rest lijkt me niet zo interessant...... ik heb nog een hele weg te gaan.

Nieuws

Ik lees af en toe de krant, kijk maar eens per week het journaal, volg geen twitters die mij op de hoogte houden van wat er in de wereld gebeurt. Ik heb trouwens nog een telefoon waar je helemaal niet op kunt twitteren. De hoofdlijnen van het reilen en zeilen in de wereld volg ik wel, maar voor de rest ik mis regelmatig iets. Het maakt me gewoon niet gelukkig. Zoveel onrust, ellende en negativiteit die je over je heen gestort krijgt. Ik pak liever een mooi boek.

Het is niet iets waar ik trots op was of graag met anderen deelde. Totdat ik een boek van Max Strom las, een bekende Amerikaanse yogaleraraar. Een van zijn adviezen is: "Lees of luister 1 keer per week naar het nieuws en niet meer. Je zult al binnen een paar dagen een verandering je zenuwstelstel ervaren. 99 procent van het nieuws is negatief en alles wordt keer op keer herhaald. Waarom zou je jezelf continu laten bombarderen met negatieve plaatjes? Als er werkelijk iets belangrijks gebeurd, dan hoor je het vanzelf wel en kun je altijd nog de media raadplegen. Daar waar je wat aan kunt doen: neem actie om te helpen. Voor de rest: lees inspirerende boeken. En focus je niet op het negatieve, maar op het verspreiden van liefde en vreugde."

Dat deed ik dus al. Alleen met een licht gevoel van schaamte. Max leert mij dat je deze levenswijze vol overtuiging en met trots in de wereld mag laten zien.

Magnetising

Ik heb net mijn programma voor het komende najaar gemaakt. Ik ga de mindfulnesscursus nog een keer geven en de ademserie ga ik ook herhalen. Een nieuwe training In balans op het werk en thuis, in samenwerking met mijn favoriete coach. En dan nog wat verschillende yogaworkshops. Ik kan me er nu al op verheugen. Wat heerlijk om dit allemaal te kunnen doen.

Toen ik met mijn studio startte, vroegen mensen of ik een marktonderzoek had gedaan. Als afgestudeerd HEAO-er had het misschien voor de hand gelegen, maar ik had er geen moment over nagedacht. Ik wilde gewoon doen wat ik leuk vond en was ervan overtuigd dat het wel zou lopen. Naief? Er blijken hele theorieen over te bestaan. Als tegenhanger van marketing, is het concept magnetising ontstaan. Dit wordt omschreven als "op natuurlijke wijze mensen en bedrijven aantrekken omdat je eerlijk, jezelf en ‘echt’ bent". Dus niks aanpassen aan de klant of jezelf verkopen, maar werken vanuit authenticiteit. Je zou dan resoneren met diegene die bij jou passen en als een magneet trek je vervolgens de klanten dan naar je toe.

Voor mij werkt het. De wachtlijsten voor de yoga zijn overvol; de trainingen en workshops lopen goed en ik doe precies datgene waarvan ik gelukkig word.

piano tales

Ik gebruikte zijn muziek vaak bij de yogales die ik in de klas van mijn kinderen af en toe geef. De kinderen vinden het mooi en werden er rustig van. En zodra de muziek zich liet horen, kreeg de juf een zachte uitdrukking op haar gezicht.

Roger Spees speelt piano op een intuitieve manier. Dat wat hij voelt in zijn omgeving, speelt hij. Hij kan amper noten lezen, heeft zichzelf leren spelen en weet mensen in het hart te raken met zijn muziek.

Afgelopen week zat ik met man en kinderen bij hem thuis op de bank. We kregen een persoonlijk concert. Hij maakte en speelde ter plekke voor ons een muziekstuk. Eerst muziek voor ons vieren. Die de liefde en dynamiek van ons gezin vertegenwoordigde.  En vervolgens voor ieder van ons een apart stuk, gebaseerd op onze karakters. De kinderen waren blij verrast dat ze ieder zo'n mooi stuk kregen (het was toch wel even spannend wat hij ervan zou maken).

De muziek heeft Roger meteen opgenomen en de cd luister ik nog vaak na. Het is bijzonder om naar onze muziek te luisteren. Het interpreteren heb ik losgelaten, dat is me te lastig. Ik geniet gewoon van de prachtige pionamuziek. Als we bij mijn nummer aankomen, moet ik wel seeds aan de opmerking van mijn zoontje denken: "mam, jij bent wel rustig, he?"

Muursticker

De keuken is klaar en erg mooi geworden. Mijn man wilde graag een tekst op de muur hebben. Gezien ons beider creatieve talenten, leek een tekst schilderen mij niet zo'n goed idee. Muurstickers boden een goed alternatief.

Er was keus uit veel verschillende teksten. Ik heb nog even getwijfeld over de muursticker met alle ingredienten voor een appeltaart erop. Misschien gewoon eens iets dat nergens over gaat.

Nu is het een keuken geworden die erom vraagt dat er appeltaarten gebakken worden. Maar dat recept moeten we dan maar uit ons hoofd leren. We worden uiteindelijk toch het meest blij van onze tekst met boodschap.

Genieten (2)

Onvoorwaardelijk genieten was het advies van de guru (zie berichtje Genieten). Niet laten weerhouden omdat het te duur is, maar mooie kleding kopen, lekker eten, laten masseren.....

Ik ben de stad in geweest en heb nieuwe jurkjes gekocht, ben vaak uit eten geweest, naar de film gegaan, massage gekregen. Maar het verrassende was dat de momenten waarop ik echt gelukkig was, andere waren.

In alle rust yoga en meditatie in mijn studio, in mijn eentje fietsen door de bossen en weilanden, een mooi gesprek met een vriendin, lachen om mijn zoontje die voor het eerst Andre van Duin ontdekt (en de slappe lach krijgt), de keuken verven met de muziek lekker hard, een zelfgebakken citroentaart, samen met mijn man 's avonds bij het houtvuurtje in de tuin.

Genieten... het hoeft helemaal niet duur te zijn. Wat het kost is moeite. Moeite om je vaste patronen losser te maken en andere dingen te doen dan je normaal doet. Moeite om jezelf te openen. Moeite om ruimte te maken voor het geluk dat zo dichtbij is.

Luisteren

Ik vind mezelf een goed luisteraar. Maar echt goed luisteren is een kunst op zich, ervaarde ik tijdens de mindfulnesstraining. Nadat we een oefening gedaan hadden, maakten we vaak tweetallen. De een mocht dan 5 minuten ononderbroken vertellen over haar ervaring met de oefening. De ander mocht alleen luisteren. Zonder iets te zeggen, maar wel volledig aanwezig zijn.

Hoe lastig dat nog bleek, om zonder uiterlijke reactie te luisteren. Een ander laten uitpraten, zonder in te breken of mijn eigen verhaal te willen vertellen, is voor mij het probleem niet. Maar hoe bewust werd ik mij van de neiging om tussendoor te knikken, "hmm"of "ja" te zeggen om de ander te bevestigen. De ander het gevoel te geven dat je luistert, dat je het ermee eens bent, het herkenbaar vindt of haar wil aanmoedigen.

En hoe prettig bleek het te zijn om te vertellen, zonder dat de ander reageert. Geen idee te hebben of de ander het ermee eens is, of het al dan niet herkenbaar is voor de ander. Dat je juist hierdoor zo dicht bij je eigen ervaring kunt blijven. En zelfs die kleine hummetjes of knikjes sturend blijken te zijn voor de inhoud van je verhaal. En dat die toevoegingen niet nodig zijn om de ander te laten weten dat je haar hoort. Aandacht van de ander voel je. Daar zijn helemaal geen woorden voor nodig.

Kleur

Een tijdje geleden was ik op het hoofdkantoor van Randstad. Wat me verbaasde is dat alle medewerkers dezelfde kleuren droegen: zwart, wit, grijs en donkerblauw. Het zal hen zelf waarschijnlijk niet eens meer opvallen. Dat is hun wereld.

Maar net zoals zij, leef ik natuurlijk ook in mijn eigen wereld. Een wereld die voor mij vanzelfsprekend is geworden. Ik ben iemand die houdt van stilte, van spirituele verdieping, van zorgen voor mijn kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat ik gelukkiger kan zijn dan hier in mijn eigen studio.

Nu, terug van een week Bangalore, zie ik dat te lang in je eigen wereld vertoeven, je ook verstart. De wereld blijkt groter dan mijn studio; de kinderen overleven het best als ze een keer per ongeluk een boterham te weinig hebben gekregen in hun broodtrommel en een uurtje minder slaap blijkt voor mij toch niet de ramp die ik dacht.

De armoede die ik in Bangalore gezien, heb, leert me weer te relativeren. De samenleving is daar harder, de armoede schrijnend, maar daardoor wordt ook de kracht van mensen nog duidelijker. De kracht om te overleven. En de kracht van mensen die werkelijk een verschil maken. Ik heb mensen gesproken die met hart en ziel werken om anderen uit de armoede te helpen. Mensen die werkelijk het leven van anderen mooier maken.

Dat is wat me het meest geïnspireerd heeft. Onze samenleving is anders, maar ook wij kunnen hier een verschil maken. Ieder op zijn eigen manier.

Ik ga eens op zoek naar fleurige kleding. Al heb ik iets meer variatie dan zwart, wit, grijs en blauw, in India werd me duidelijk dat ook ik wel wat extra kleur mag toevoegen in mijn garderobe.

vegen

Het sneeuwt in mijn tuin. Roze sneeuw. Alle bloesemblaadjes van de kersenbloesem dansen in de wind. Een feeeriek gezicht.

Terwijl ik het pad aanveeg, denk ik aan de woorden van straatveger mijn favoriete kinderboek: Momo en de tijdspaarders.

"Zie je Momo," zei hij dan bij voorbeeld, "het zit zo. Soms heeft men een vreeslijk lange straat voor zich. Men denkt, die is zo vreeslijk lang- dat krijgt men nooit voor elkaar. Hij kijkt een poosje zwijgend voor zich uit, toen ging hij verder: "En dan begint men zich te haasten. En men haast zich steeds meer. Telkens wanneer men opkijkt, ziet men dat het maar niet opschiet. En men spant zich nog meer in en men krijgt het benauwd en tenslotte is men helemaal buiten adem en kan men niet meer. En de straat ligt nog steeds voor je.

Hij dacht een tijdje na. Toen sprak hij weer verder: "Men moet nooit aan de hele straat tegelijk denken, begrijp je? Men moet alleen aan de volgende stap denken en de volgende ademhaling en de volgende bezemstreek. En steeds weer aan de volgende."
Weer hield hij even op en dacht na voordat hij eraan toevoegde: "Dan heeft men plezier in zijn werk. Dat is belangrijk, dan doet men zijn werk goed. En zo moet het."

En nog eens na een lange onderbreking vervolgde hij: "Opeens merkt men dat men stap voor stap de hele straat heeft gedaan. Men heeft het niet eens gemerkt en men is niet buiten adem. Hij knikte bedachtzaam en eindigde met de woorden: "Dat is belangrijk."

Opruimen

Het is al weer even geleden dat ik een teaching heb bijgewoond van de Tibetaanse leraar Lulku Lobsang. Maar deze week moest ik vaak aan een uitspraak van hem terugdenken.

Mijn aantekeningen erop nageslagen, vond ik dit terug. "Space is the only way to receive energy" Ruimte in je huis en ruimte in je mind.

Wij zijn de keuken aan het verbouwen en alle keukenblokken staan in de kamer. De foto geeft een beeld van hoe onze woonkamer er op dit moment uitziet. Door het breken in de keuken, werd het in huis steeds stoffiger. En naar mate het stof in huis toenam, leek het ook steeds stoffiger te worden in mijn hoofd. Misschien nog geen wetenschappelijke onderbouwing van de relatie tussen deze twee, maar voor mij was het overduidelijk. Ruimte in mijn huis, geeft ruimte in mijn hoofd. Je kunt gaan mediteren om rustig en helder te worden in je hoofd, maar soms kun je beter gaan opruimen.

Hanami

De kersenbloesem in onze tuin staat in volle boei. Een prachtig gezicht. In Japan vieren ze dit als Hanami.  Dagen van te voren is het een vast item op het journaal in welke streken de bloesem al uit is. En als het dan zover is trekt iedereen naar buiten en verzamelt zich onder de bloeiende bomen voor een picknick.

De kersenbloesem bloeit ongeveer 2 weken. Uitbundig en vol overgave. Daarna waait de bloesem weer weg of valt hij uit. Mensen die bij ons de bloeiende kersenbloesem in de tuin zien, merken vaak op hoe mooi die is. Maar vaak wordt er direct aan toegevoegd: jammer, dat het maar zo kort is. Wij houden van bloei, niet van verval.

Voor de Japanners staat de kersenbloesem symbool voor het leven. Hoe hevig en schitterend de bloei ook is, zij is net als het leven van kortstondige duur. Het is belangrijk intens te genieten van de bloei van een leven. Daarna is het de kunst om te accepteren dat de bloei slechts van korte duur is.

Genieten

Met de koeien ga ik niet knuffelen.... (zie eerdere berichtje: Holy Cow), maar de guru in Bangalore had nog meer adviezen.

Ik vroeg me af wat hij me zou aanraden op mijn spirituele pad. Ik had verwacht dat hij me speciale meditaties of ademhalingsoefeningen kon geven om mijn beoefening te verdiepen.
De guru wist mij echter meteen te vertellen dat ik twee kanten heb. Een "saint"-kant en een "pleasure"-kant. De saint-kant had ik volgens hem de afgelopen jaren veel aandacht gegeven. Door yoga, meditatie, maar ook door mijn verantwoordelijkheidsgevoel als moeder. De pleasure-kant daarentegen was ondergesneeuwd geraakt. "Als je werkelijk verder wil komen op je spirituele pad, zul je beide kanten meer in evenwicht moeten brengen." Geen meditatie-advies dus, maar het advies om "unconditional" te genieten. Daarmee bedoelde hij me er niet van laten weerhouden, omdat het te duur zou zijn. Maar mooie kleding kopen, lekker eten, erop uit en me laten masseren. Ik geloof dat ik dit advies wel ter harte ga nemen!