Ik vind mezelf een goed luisteraar. Maar echt goed luisteren is een kunst op zich, ervaarde ik tijdens de mindfulnesstraining. Nadat we een oefening gedaan hadden, maakten we vaak tweetallen. De een mocht dan 5 minuten ononderbroken vertellen over haar ervaring met de oefening. De ander mocht alleen luisteren. Zonder iets te zeggen, maar wel volledig aanwezig zijn.Hoe lastig dat nog bleek, om zonder uiterlijke reactie te luisteren. Een ander laten uitpraten, zonder in te breken of mijn eigen verhaal te willen vertellen, is voor mij het probleem niet. Maar hoe bewust werd ik mij van de neiging om tussendoor te knikken, "hmm"of "ja" te zeggen om de ander te bevestigen. De ander het gevoel te geven dat je luistert, dat je het ermee eens bent, het herkenbaar vindt of haar wil aanmoedigen.
En hoe prettig bleek het te zijn om te vertellen, zonder dat de ander reageert. Geen idee te hebben of de ander het ermee eens is, of het al dan niet herkenbaar is voor de ander. Dat je juist hierdoor zo dicht bij je eigen ervaring kunt blijven. En zelfs die kleine hummetjes of knikjes sturend blijken te zijn voor de inhoud van je verhaal. En dat die toevoegingen niet nodig zijn om de ander te laten weten dat je haar hoort. Aandacht van de ander voel je. Daar zijn helemaal geen woorden voor nodig.
