Het sneeuwt in mijn tuin. Roze sneeuw. Alle bloesemblaadjes van de kersenbloesem dansen in de wind. Een feeeriek gezicht.Terwijl ik het pad aanveeg, denk ik aan de woorden van straatveger mijn favoriete kinderboek: Momo en de tijdspaarders.
"Zie je Momo," zei hij dan bij voorbeeld, "het zit zo. Soms heeft men een vreeslijk lange straat voor zich. Men denkt, die is zo vreeslijk lang- dat krijgt men nooit voor elkaar. Hij kijkt een poosje zwijgend voor zich uit, toen ging hij verder: "En dan begint men zich te haasten. En men haast zich steeds meer. Telkens wanneer men opkijkt, ziet men dat het maar niet opschiet. En men spant zich nog meer in en men krijgt het benauwd en tenslotte is men helemaal buiten adem en kan men niet meer. En de straat ligt nog steeds voor je.
Hij dacht een tijdje na. Toen sprak hij weer verder: "Men moet nooit aan de hele straat tegelijk denken, begrijp je? Men moet alleen aan de volgende stap denken en de volgende ademhaling en de volgende bezemstreek. En steeds weer aan de volgende."
Weer hield hij even op en dacht na voordat hij eraan toevoegde: "Dan heeft men plezier in zijn werk. Dat is belangrijk, dan doet men zijn werk goed. En zo moet het."
En nog eens na een lange onderbreking vervolgde hij: "Opeens merkt men dat men stap voor stap de hele straat heeft gedaan. Men heeft het niet eens gemerkt en men is niet buiten adem. Hij knikte bedachtzaam en eindigde met de woorden: "Dat is belangrijk."
