Inspirerend

Twee weken geleden zat ik aan tafel bij Leon Giesen. Samen met mijn moeder.....en nog zo'n 150 andere gasten. Ik kende hem niet, maar wat is tie leuk! Leon is filmmaker, muzikant en verhalenverteller en deelde met ons de dingen waarover hij zich verwondert. (http://www.mondoleone.nl/)

Leon vertelde dat hij een nominatie in het leven heeft geroepen voor mensen die ongevraagd de wereld mooier maken. "Het gouden randje" heet de prijs. Een van de genomineerde is de Australische Juan Mann, die Free Hugs is gestart. (mocht je dit niet kennen, dan echt Free Hugs op Youtube bekijken!). Leon is deze man gaan opzoeken in Sidney en liet ons het gefilmde interview met hem zien.

In dit interview vertelde Juan dat hij op 22-jarige leeftijd depressief was. Hij had ruzie met zijn familie, had weinig vrienden en kwam op een gegeven moment bijna de deur niet meer uit. Een vriend van hem wist hem toch mee te krijgen naar een feestje. In elkaar gedoken stond hij daar de hele avond in een hoekje. Totdat er opeens een meisje naar hem toekwam en hem omhelsde. Het meisje liep daarna weer door, maar bij Juan was er iets veranderd.

Bij Juan ontstond het idee om hetzelfde voor anderen te kunnen doen. Hij maakte een bord met Free Hugs erop om hiermee op een drukke winkelstraat te gaan staan. Hij vertelde dat de eerste keer dat hij uit de metro kwam en de roltrap omhoog nam naar de winkelstraat, het halverwege de roltrap zwart werd voor zijn ogen. Hij is naar beneden gerend en heeft een kwartier zich bang verstopt in een donker hoekje. Eenmaal toch boven, met bord, werd hij het eerste kwartier alleen maar aangestaard en uitgelachen. totdat er een vrouw naar hem toekwam die vertelde dat haar hond die dag overleden was en precies een jaar ervoor haar kleindochter. En dat wat ze nu het meeste nodig had een omhelzing was. Na een innige omhelzing, drukte zij hem op het hart hier vooral mee door te gaan.
Inmiddels worden er over de hele wereld Free Hug-acties gehouden.

Wat mij zo raakt in het verhaal is dat Juan Mann een heel verlegen en depressieve jongen was die dit gestart is. Juist door zijn angst te overwinnen heeft hij meer aandacht gekregen dan waar hij ooit van had durven dromen. En heeft hij tegelijkertijd veel mensen geinspireerd en de wereld iets moois geschonken.

street yogi

Stel je loopt op straat. Gehaast en druk met je eigen gedachten (zoals iedereen om je heen) en opeens valt je oog op een klein poppetje van kurk. Boven op een straatbord, op een hoekje van de brug of op de rand van een gebouw. Als je het poppetje beter bekijkt, zie je dat het figuurtje een yogahouding aanneemt.

In het Yoga-magazine las ik een artikeltje over deze street yogi's. Bedacht door yogadocent Josef Foos uit Berlijn. (www.street-yoga.de). Josef nodigt iedereen uit om ook steet yogi's te maken. Iedereen die een yoga-houding beheerst en die niets of niemand beschadigt bij het plaatsen van de yogi's.

Ik vind het een prachtig idee. Verrassend, vrolijk, tikje mysterieus en mindful: het maakt de wereld weer een beetje mooier.

Ik heb net een zak kurken besteld. Woensdagavond 21 maart ga ik knutselen. Heb je zin om mee te doen? Mail me! karin@studio-inbalans.nl

Uitstraling

Toen ik als outplacement-adviseur werkte, kreeg ik tijdens mijn beoordeling te horen dat mijn manager erg tevreden was over mijn werk. Er was echter 1 punt dat verbetering behoefde: mijn kleding. Ik zou wat meer senioriteit mogen uitstralen. Blouse was ok, maar een jasje erover en een mooie sjaal erbij zou een heel andere uitstraling geven. Een boos stemmetje in mijn riep heel hard: "alsof het daarom gaat!". Maar tegelijkertijd wist ik dat presentatie belangrijk is om anderen te kunnen bereiken.

Het is nog altijd niet mijn sterkste kant, maar bij het vormgeven van mijn eigen praktijk, doe ik mijn best om ook de presentatie aandacht te geven. Mooie en overzichtelijke site, flyers, bord op de poort en sindskort ook een gestylde nieuwsbrief. Met foto's, logo, mooi kleurtje. Het kost even wat tijd elke keer zo'n nieuwsbrief maken, maar het is een heel andere uitstraling dan een gewoon een mailtje.

De eerste keer dat ik de nieuwe nieuwsbrief verstuurde, kreeg ik van verschillende kanten complimenten. Zag er mooi uit. Vervolgens bleef het echter stil. Ook geen enkele aanmelding voor de aangekondigde activiteiten. De maand erop geen complimenten meer, geen opmerkingen en weer geen aanmeldingen.

Ik besloot er toch maar gewoon een mail aan te wagen om aan te geven dat er nog plek was voor een aantal activiteiten. En direct kreeg ik antwoord terug. De een gaf aan niet te kunnen, maar de workshop wel leuk te vinden. De volgende gaf aan dat ze in haar netwerk reclame voor me gemaakt had voor de mindfulnesstraining. En zo nog meer reacties. En ja, er kwamen ook nieuwe aanmeldingen.

In het kader van proefondervindelijk onderzoek heb ik besloten deze maand weer een email-nieuwsbrief te sturen. Ik ben benieuwd, want ik begrijp het nog niet echt. Ik heb inmiddels geen manager meer die mij beoordeelt. Maar als jij er een oordeel of inzicht over hebt: laat het me weten! (karin@studio-inbalans.nl)

Hartcoherentie

Ik was al een tijdje nieuwsgierig naar hartcoherentie. Ik had gelezen dat hoe regelmatiger je hart klopt, hoe meer je lichaam in balans komt. De hartcoherentie-methode zou met ademhaling en positieve gevoelens helpen om je hartslag gelijkmatiger te laten worden.

Dat wilde ik zelf wel eens ervaren. Dus vorige week zat ik samen met een vriendin bij een hartcoherentie-begeleidster achter de computer. Sensortje aan je oor en er verschijnt direct een sinusgrafiek van je hartslag.Als die mooi regelmatig is, is je hartslag coherent.

Zodra ik die apparatuur zag, voelde ik de druk toenemen. Ik ben yogadocente.... ademtherapeute.... ik moet toch wel zo'n mooie grafiek tevoorschijn kunnen toveren. Tegelijkertijd beseffend dat het natuurlijk helemaal niet om de prestatie ging. Maar toch. Ik liet mijn vriendin de spits afbijten. Zij had totaal geen last van prestatiedrang. Zodra ze het sensortje aan haar oor had en de begeleidster zei dat ze rustig moest ademen en aan iets fijns moest denken, werd haar hartcoherentie 100%.  Ze zag er meteen gelukzalig uit. Zodra de begeleidster echter ging uitleggen wat ze eigenlijk zou moeten doen en ze haar best ging doen, werd de grafiek onregelmatiger.

Behoorlijk onder de indruk van haar blijkbaar zo natuurlijke hartcoherentie, schoof ik achter de computer. Sensortje aan mijn oor en rustig ademen. De grafiek vloog alle kanten op. Met af en toe rode lijnen ertussen die flink omlaag zakte. Mijn vriendin keek mij bezorgd aan. Ook ik schrok ervan, wat de grafiek alleen maar ernstiger maakte. Het bleek echter minder dramatisch dan het eruit zag: het sensortje zat niet goed op mijn oor. Nadat deze beter bevestigd was, werd de grafiek iets rustiger. Maar coherentie werd bij lange na niet bereikt.

Hoe meer ik mijn best deed, des te onrustiger het werd. Uiteindelijk besloot ik mijn ogen te sluiten en me te concentreren op mijn ademhaling. Ik voelde al snel een gevoel van rust en tevredenheid onstaan. En logischerwijs werd dit zichtbaar in de grafiek. "Zie je wel, ook jij kunt het"', zei de begeleidster. Maar juist dat willen kunnen, het goed willen doen.... dat verstoort dus de balans.

Dat hartcoherentie heilzaam is, daar ben ik van overtuigd. Aangezien het niet echt een optie is om met mijn ogen dicht door het leven te gaan, betekent dat dus voor mij: me niet druk maken of ik het goed doe. Vanaf nu knijp ik gewoon regelmatig een oogje toe.