vrijdag 18 januari 2013

De held van jezelf

Toen mijn man vroeg wie zijn held was, moest mijn zoon (11) even nadenken. Tot hij vol overtuiging zei: ik ben de held van mijzelf. Hij zei het zonder bravoure, zonder trots, zonder lach. Voor hem was het een vanzelfsprekendheid.

Hoe vaak heb ik me niet zorgen gemaakt of hij aansluiting zou vinden als hij op een afstandje naar spelende kinderen bleef kijken. Of zijn vrienden nog wel vrienden zouden blijven als hij voor de 50e keer zei dat hij geen zin had om te spelen. Of de juffen hem wel goed konden inschatten als hij 5 minuten moest nadenken voordat hij een antwoord gaf.

Van meerdere kanten werd geopperd of therapie hem niet zou kunnen helpen. Ook al was hij onzeker in het leggen van contacten, thuis was hij altijd helemaal in zijn element. Druk, enthousiast, helemaal in zijn spel en als hij zin had kon hij uren spelen met een vriendje of met zijn broertje.

Mijn man was altijd vol vertrouwen. "Het is een prachtig kind, zo puur. Hij doet geen concessies voor de buitenwereld, maar hij doet precies wat hij wil. De meeste mensen bezoeken therapeuten of volgen cursussen om zichzelf te vinden, maar hij is allang gelukkig met zichzelf. Geef hem zijn eigen tijd voor zijn eigen ontwikkelling."

En hij had gelijk. Meer dan gelijk, zoals het er nu naar uitziet. Onze zoon ontwikkelt zich op zijn eigen wijze met de nodige eigenwijsheid. En juist dit kind geeft aan dat hij de held van zichzelf is.

En jij? Ben jij de held van jezelf? Kun jij dat even vanzelfsprekend zeggen? Of heb je daar nog eerst wat therapie voor nodig?

zondag 13 januari 2013

Genieten van het leven

Ze begon haar speech met ons op het hart te drukken van het leven te genieten. Door haar tranen heen, met een intense rouw om haar zoontje, voor wiens begrafenis we tezamen waren.

Genieten van het leven, genieten van dat wat je hebt.... een mooie boodschap, juist zo gerechtvaardigd door de ontnuchterende komst van de dood. Ik wist dat ze gelijk had, maar kon het niet voelen. De begrafenis, het rauwe verdriet, het verloren leven....  het legde bij mij een kwetsbaarheid bloot. De kwetsbaarheid van het leven, van de mens en van mijzelf. Een diepgewortelde angst om een dierbare en nog een diepere angst om een kind te verliezen. Een kwetsbaarheid die juist angst opriep in plaats van een levenskracht of een intens genieten van wat er is.

De angst bleef een tijdje bij mij. Niet duidelijk, maar sluimerend en knagend op de achtergrond. Tot een paar dagen terug. Toen de zon letterlijk tevoorschijn kwam en ik de zonnestralen sinds lange tijd weer op mijn huid voelde. Ik was helemaal aanwezig in het moment en volkomen gelukkig.

Op dat moment was ik me opeens bewust dat ik niet gelukkig kan zijn en tegelijkertijd angstig kan zijn. Het kan elkaar afwisselen. Misschien heel snel. Maar het gevoel kan er niet tegelijkertijd zijn. Bij mij tenminste niet. En ik zag opeens heel duidelijk dat als ik me zorgen maak, ik bang ben om iets kwijt te raken. Bang ben om mijn geluk kwijt te raken. Maar op het moment dat ik me zorgen maak, dan raak ik op precies datzelfde moment mijn geluk ook daadwerkelijk kwijt. Omdat angst en geluk er niet gelijktijd kunnen zijn.

Toen pas kon ik de boodschap om te genieten van het leven werkelijk tot mij door laten dringen. Alsof het van mijn hoofd in mijn lijf zakte. Genieten van het leven, is genieten van dit moment. Dit moment is het leven. Het leven waarin mij zoveel dierbaar is en dat het zo waard is om van te genieten.

zondag 6 januari 2013

Je hart volgen

Een logische stap om voor mijzelf te beginnen was het allerminst. Mijn man had net zijn baan bij de bank opgezegd en zijn goede salaris, hypotheekvoordeel en 13e maand ingewisseld voor het onzekere bestaan van een sociaal ondernemer. Ik liep zo'n beetje permanent met wallen onder mijn ogen omdat altijd wel 1 van de kinderen slecht sliep of ziek was. Yoga was al helemaal geen voor de hand liggende keuze. Verder dan zwangerschapsyoga was ik niet gekomen. En toch.... het beeld van een eigen yogastudio kwam regelmatig terug en ik werd er zo blij van.

Als outplacement-adviseur adviseerde ik al mijn clienten hun hart te volgen. Ik had al vele mooie boeken gelezen over mensen die hun droom leefden. Hoewel ik bang was dat ik een te romantisch beeld had van 'je hart volgen', besloot ik dat ik in ieder geval moest beginnen met stap 1.

Mijn stap 1 was: yogales nemen. Stap 1 voelde als thuiskomen en hielp mij om weer balans te vinden in mijn leven als werkende moeder. Inmiddels leek me yoga-docent een toch wat weinig uitdagend beroep, maar lichaamsgericht coachen klonk wel erg interessant. Ook daarvoor vond ik yoga een goede aanvulling. Dus na 2 jaar nam ik stap 2: een yoga-opleiding volgen. Vele stapjes volgden en weer 2 jaar later (na vele hobbels, bobbels, aarzelingen, maar met het steeds terugkerende blije gevoel) wist ik het: ik ga ervoor. Ik zegde mijn baan op en precies vijf jaar geleden ging In Balans van start met de eerste yogalessen. Een van de beste beslissingen die ik ooit genomen heb en waar ik nog elke dag gelukkig mee ben.

Ik hoor vaak mensen zeggen dat ze wel iets anders willen gaan doen, maar dat het op dit moment niet handig is. Inmiddels weet ik uit eigen ervaring dat er altijd meer redenen zijn om het niet te doen, dan om het wel te doen. Je hoeft je droom echter niet meteen morgen gerealiseerd te hebben, je droom hoeft ook niet uitgekristalliseerd te zijn, misschien is het slechts een vaag gevoel....maar je bent het wel aan jezelf verplicht om de eerste stap zetten. De eerste stap op jouw pad, de eerste stap van je ontdekkingsreis.

Wat is jouw kleinst haalbare eerste stap? Voor elke grote of kleine wens. Doe het.... en doe het nu!

Ik wens je een heel mooi 2013 waarin je dromen het licht mogen zien.