tag:blogger.com,1999:blog-60511135790952197162024-03-22T06:21:25.403+01:00Karin SteffensKarin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comBlogger209125tag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-62453955898320066542019-10-17T12:10:00.000+02:002019-10-17T12:28:31.347+02:00Fietsen in Ghana<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVZJLZ9SVRIb8utgONHgVKZWEU7uyfrqlL9yLVPWVm-CeeKiqK0G7QmLV7r5TaHKZxeBV8hCJVMH8ZJaa-cmRBkZSQPnyCWnrcVNfp6PBjJ-fvZEkPB9b8KwH4sZm10QAt3MZ1bSMYopQ/s1600/372A34F1-2079-4B91-8444-4856454216D3.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: x-small;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVZJLZ9SVRIb8utgONHgVKZWEU7uyfrqlL9yLVPWVm-CeeKiqK0G7QmLV7r5TaHKZxeBV8hCJVMH8ZJaa-cmRBkZSQPnyCWnrcVNfp6PBjJ-fvZEkPB9b8KwH4sZm10QAt3MZ1bSMYopQ/s320/372A34F1-2079-4B91-8444-4856454216D3.jpeg" width="240" /></span></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdSQwfDwKeaoqBGKhiCVAIQY0_NK1EmBEGHEVG3NIuNp-RkEsD9BcIU423t_351erRHOEXcKCUmMqWUyIm7fUFS46Zja3n4F8DkNPzs7KqsKFDMX_qdKPxNWql43vHiPKNCD7bkb1l5yA/s1600/8A310329-D629-4BDC-92FB-CEEDD96A1C12.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: x-small;"><br /></span></a></div>
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">(<i>Ik schrijf deze blog vanuit Ghana en heb alleen mijn telefoon beschikbaar. Werkt heel lastig om juiste opmaak en lettertype te kiezen. Dus het is een beetje rommelig, maar ach dat is wel weer heel symbolisch voor het leven hier).</i></span><br />
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;"><br /></span>
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Toch wel enigszins gespannen fietsen we uit Accra weg. De vele goedbedoelde adviezen die we kregen gonzen in mijn hoofd. </span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">De Ghanezen vinden fietsen veel te gevaarlijk en waarschuwen ons voor de veiligheid onderweg. </span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Op de hoofdwegen is volgens hen de kans heel groot dat we van de weg gereden worden en op de kleine wegen ishet aannemelijk dat we wel een keer overvallen worden.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">De Nederlanders hebben vooral adviezen mbt giftige dieren, de warmte, het eten, mee te nemen ehbo-spullen en de gaten in de wegen.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">De stromende regen bij de start helpt ook niet mee om juichend op de fiets te stappen. Maar gaan doen we!</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: inherit; font-size: x-small;">...</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;">Inmiddels hebben we onze derde homestay achter de rug. We hebben geslapen bij lokale boeren en cacaohandelaren. Heel lokaal, heel basic en super gastvrij. Mensen die een slaapkamer voor ons vrijgemaakt hebben in een huisje zonder stromend water en met 1 klein peertje als verlichting. Douche is een emmer koud water, in een hokje buiten. WC niet veel meer dan een gat </span><span style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;">in de grond. De familie helpt om een maaltijd voor ons te verzorgen en de buren komen even kijken wie die witte mensen zijn.</span></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: inherit; font-size: x-small;">Eergister waren we bij mama Peace te gast. Veel Engels sprak ze niet en wij nog veel minder Ghanees, maar dat deerde niet.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-family: inherit; font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Toen ze me bedremmeld naar het wc hokje buiten zag kijken toen ze s avonds de deur hermetisch afsloot, kwam ze met een emmertje naar mijn slaapkamer om in te kunnen plassen. Precies wat ik nodig had om de nacht rustig door te komen.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;">En toen ze ‘s ochtends Michel zijn kleding in zijn fietstas zag proppen, nam ze het maar even van hem over. Zijn kleding heeft nog </span><span style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;">nooit zo netjes in zijn tas gezeten.</span></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Toen we aankwamen vond ze het ongelooflijk en ook stoer dat we Ghana op de fiets verkennen. Toen we weggingen vertaalde haar zoon dat ze zich nu zorgen maakte om ons. We moesten wel even bellen of we goed aangekomen waren bij het volgende adres. We voelden nu als kinderen van haar.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Mama Peace bracht peace in mijn hart. Deze verbindingen, zo dicht bij de mensen hier mogen zijn, dat is waarom we deze tocht begonnen. Zo bijzonder en zo hartverwarmend. </span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Met een licht hart en een volle maag fietsen we weer verder. De wegen worden hier rustiger, de mensen langs de kant steeds vriendelijker en enthousiaster.</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p1" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: x-small;">Tuurlijk ben je een stuk kwetsbaarder op de fiets. En tuurlijk ben je kwetsbaarder als je je onderdompelt in het lokale leven. Maar kwetsbaarder betekent niet alleen gevaar en risico’s; het betekent juist ook zoveel makkelijk in verbinding zijn met je omgeving. En wat een rijkdom is dat!</span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdSQwfDwKeaoqBGKhiCVAIQY0_NK1EmBEGHEVG3NIuNp-RkEsD9BcIU423t_351erRHOEXcKCUmMqWUyIm7fUFS46Zja3n4F8DkNPzs7KqsKFDMX_qdKPxNWql43vHiPKNCD7bkb1l5yA/s1600/8A310329-D629-4BDC-92FB-CEEDD96A1C12.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: x-small;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdSQwfDwKeaoqBGKhiCVAIQY0_NK1EmBEGHEVG3NIuNp-RkEsD9BcIU423t_351erRHOEXcKCUmMqWUyIm7fUFS46Zja3n4F8DkNPzs7KqsKFDMX_qdKPxNWql43vHiPKNCD7bkb1l5yA/s320/8A310329-D629-4BDC-92FB-CEEDD96A1C12.jpeg" width="320" /></span></a></div>
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span style="font-size: x-small;"><span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></span></div>
<div class="p2" style="color: #454545; font-family: ".sf ui text"; font-stretch: normal; line-height: normal; min-height: 20.3px;">
<span class="s1" style="font-family: ".sfuitext"; font-size: 17pt;"></span><br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-20536065653151491402018-12-23T10:07:00.000+01:002018-12-23T10:16:52.945+01:00Inspiratiebron<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv7fBBk1E1eU6JZfW8KL2vkk9J2Ub8_GVc12FpI6rdJqrNVB89K9l4a_PUDSfM-jblUusC4H227y_OVSeUEm-r507R-KH3hJG5ZZmpR6aqHsuJkSWWAhz-6XGWzFMGOHzaFmwOhpDFtdQ/s1600/IMG_4015.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1200" data-original-width="1600" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjv7fBBk1E1eU6JZfW8KL2vkk9J2Ub8_GVc12FpI6rdJqrNVB89K9l4a_PUDSfM-jblUusC4H227y_OVSeUEm-r507R-KH3hJG5ZZmpR6aqHsuJkSWWAhz-6XGWzFMGOHzaFmwOhpDFtdQ/s200/IMG_4015.JPG" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Eind januari vertrekken we weer naar India. Ik verheug me er enorm op om de kinderen in Valluvarpuram weer te zien. Het is het vierde jaar dat we naar deze wijk gaan en het is elke keer bijzonder om te zien hoeveel de Indiase stichting Makkala Jagriti voor deze kinderen betekent.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Inmiddels is er een flink aantal jongeren dat door de begeleiding van Makkala Jagriti hun leven een andere wending heeft kunnen geven. Jongeren die ondanks alle tegenslagen hun school afgemaakt hebben, zijn gaan studeren en een baan gevonden hebben. Deze succesvolle jong volwassenen zijn een enorme stimulans voor de huidige jongeren in de wijk. Door wat ze doen en wie ze zijn laten ze zien dat het mogelijk is om een betere toekomst te creëren. "Als ik het kan, kun jij het ook", stralen ze uit.</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Eén van hen is Prabhu. Een jongen met een prettige uitstraling. Bescheiden, introvert en zorgzaam en tegelijkertijd creatief, initiatiefrijk en een scherpe observator. Iemand die rekening houdt met de mensen om zich heen en tegelijkertijd zijn eigen koers vaart.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Prabhu komt zelf uit een arme wijk. Toen hij jong was woonde hij met zijn hele familie in een oud huisje dat op een gegeven moment ingestort is. Even later overleed zijn vader ook nog eens. Als ik me probeer voor te stellen hoe het leven in India eruit ziet zonder geld, zonder huis en zonder vader, dan lijkt me het woord 'hopeloos' niet overdreven. Prabhu zocht steun bij zijn vrienden door samen met hen op straat rond te hangen. Vrienden van wie velen aangesloten waren bij plaatselijke gangs en betrokken waren bij verschillende vormen van misbruik. </span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Het was voor de hand liggend als hij dezelfde weg als zijn vrienden was gegaan, maar hij koos uiteindelijk voor de kans die Makkala Jagriti hem bood. Hij volgde een opleiding tot jongerenbegeleider en ging bij Makkala Jagriti als begeleider aan de slag. Zo werd hij een voorbeeld voor velen. Hij weet wel dat hij een rolmodel is voor de jongeren in de wijk en hij zal ook wel beseffen dat hij zijn collega's inspireert. Maar wat hij waarschijnlijk niet weet, is dat hij ook een inspiratiebron voor mij is.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Als je in je leven met zoveel tegenslag te maken krijgt, gebeurt het bijna automatisch dat je jezelf afsluit en verhardt. Dat gebeurt niet alleen als je in een sloppenwijk woont, maar net zo goed in jouw leven en in het mijne. Het is een manier om te overleven en de pijn of teleurstelling te kunnen dragen.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Prabhu laat echter zien dat er een andere weg is. Dat je, hoe heftig de omstandigheden ook voor je zijn, kunt herrijzen. Kunt herrijzen als mens. Dat je niet hoeft te blijven vechten, maar dat je ook weer zacht kunt worden. Dat je je kunt openen voor anderen en altijd weer ruimte kunt maken voor liefde. En hoe verrijkend en ver reikend de weg van liefde is.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Zonder woorden en zonder enige pretentie, straalt hij uit: "als ik het kan, kun jij het ook."</span></span><br />
<br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">---------------</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Ik wens je een liefdevolle kerst! warme groet van Karin</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><i>www.studio-inbalans.nl</i></span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><i>www.steunkleinehelden.nl</i></span></span><br />
<br /></div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-28202600563449963742018-09-11T10:21:00.000+02:002018-09-11T10:35:54.864+02:00Vergeving<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsq-LdLzKFstguW4qAmq8_FhGNgz602UtZPdqtxlzlgYSj2z-cwduADihuHsz7e-H5o2ySPDLePfhvzxm5UOTgEv-vgtkBcXlKBayeCV08XzXHZXjPyPnc2MiZVylam9i6EAc5SZQ7jxQ/s1600/access-blur-blurred-background-912005.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsq-LdLzKFstguW4qAmq8_FhGNgz602UtZPdqtxlzlgYSj2z-cwduADihuHsz7e-H5o2ySPDLePfhvzxm5UOTgEv-vgtkBcXlKBayeCV08XzXHZXjPyPnc2MiZVylam9i6EAc5SZQ7jxQ/s320/access-blur-blurred-background-912005.jpg" width="320" /></a></div>
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Diep gekwetst was zij. Ze was onredelijk behandeld door iemand van wie ze het niet verwacht had. Ze was boos en gezien wat er gebeurd was, leek ze daar alle reden toe te hebben. Het was al een tijdje geleden gebeurd, maar keer op keer kwam de wrok terug. Ze kwam bij me omdat ze het graag wilde loslaten en haar dat zelf niet lukte.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">“Mensen zeggen dat ik hem moet vergeven, maar ik kan niks met vergeving’” vertrouwde ze me toe. “Vergeving voelt voor mij alsof ik moet zeggen dat ‘het niet geeft’. Maar het doet nog steeds pijn en dat geeft wel degelijk!”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Ik vind vergeving zelf ook een lastig begrip en besloot me in de betekenis ervan te verdiepen. Ik ontdekte dat het Griekse woord voor vergeving letterlijk ‘loslaten, laten gaan, kwijtschelden’ betekent. In die zin dat je geen terugbetaling vraagt voor een schuld die iemand bij je heeft. Ik vind dat een mooi beeld. Het is dus niet zo dat ‘het niet geeft’, maar dat je bij vergeving </span><span lang="NL" style="background-color: white; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">je claim opgeeft om gecompenseerd te worden voor de pijn en het verlies dat je geleden hebt.</span><span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="background-color: white; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Maar wat als jouw pijn er toe doet en de ander jouw pijn niet hoeft te compenseren? Je kunt dan </span><span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">wel je claim opgeven om terugbetaald te worden, maar de pijn is nog wel aanwezig. Die kun je niet zomaar aan zijn lot overlaten. Jouw geraaktheid heeft erkenning nodig. En als een ander dat niet kan, als je dat zelfs niet van een ander mag verwáchten, dan is er nog maar één iemand die jouw pijn kan verzachten…. en dat ben jezelf.</span><span lang="NL" style="background-color: white; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">En zo liet ik mijn cliënte haar eigen pijn onderzoeken en erkennen. Wat had de ander in haar geraakt? Wat had er nou eigenlijk precies zo’n pijn gedaan? Kon ze die pijn voelen in haar lichaam? Was dit een herkenbaar gevoel en zo ja, hoe oud was deze pijn?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Ze ontdekte dat wat de ander in haar geraakt had, een gekwetstheid bloot legde die al veel ouder was. De persoon had haar precies weten te raken in een pijn en onzekerheid van vroeger. Ik leerde haar met de pijn te ademen en er liefdevol bij aanwezig te zijn. Dit gaf direct al iets verzachting en ze besloot om het elke dag vijf minuten thuis te doen. Langzaam maar zeker gingen de scherpe randjes van de pijn af en werd haar boosheid minder. “Het is hard werken”, gaf ze toe, “Het is zoveel makkelijker om in mijn boosheid te schieten, dan om keer op keer weer zachtheid naar mijn eigen pijn te brengen. Maar het fijne is dat ik me steeds vrijer, liefdevoller en onafhankelijker voel. Door volledig verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gevoelens, laat ik de ander niet meer bepalen hoe ik mij voel.”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">En zo ontdekte zij wat Lewis B. Smedis zo mooi verwoord heeft:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"> “To forgive is to set the prisoner free and discover that the prisoner was you.”<o:p></o:p></span><br />
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span>
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><i>Karin Steffens</i></span><br />
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><i>www.studio-inbalans.nl</i></span></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-67014499382300700552018-09-04T10:57:00.001+02:002018-09-04T10:58:30.017+02:00Anders<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSk6KamI5NVZG5WIsdc5xZ0MIiIQbCodKmUA2Z-YQxgDnOOjzMjGa051Q8hi3GVNBkgCTFzOA7IYt4YMmyG_Swwpnelq110NgQwSxpforjWeyo5f2t1AsrbFqYLwyECVyL3mLPUwBy3w/s1600/candy-color-difference-54633.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1600" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzSk6KamI5NVZG5WIsdc5xZ0MIiIQbCodKmUA2Z-YQxgDnOOjzMjGa051Q8hi3GVNBkgCTFzOA7IYt4YMmyG_Swwpnelq110NgQwSxpforjWeyo5f2t1AsrbFqYLwyECVyL3mLPUwBy3w/s320/candy-color-difference-54633.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">“Als hij graag alleen wil zijn, is dat helemaal ok.” Ik verbaasde me over de uitspraak van de juf van groep 3. Ik had niet anders te horen gekregen dan hoe belangrijk het was voor kinderen dat ze samen speelden en samen werkten. Voor mijn introverte zoon die graag op zichzelf was, was dat op de crèche al iets wat de begeleidsters een serieus aandachtspuntje vonden.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Toen ze mijn vragende blik zag, vertrouwde de juf me toe: “Ik heb een les gehad die ik nooit zal vergeten.” Vervolgens deelde ze haar verhaal met mij. </span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">In haar klas zat een jongetje die geen vriendjes had. Zij zocht naar een manier om hem te helpen om contact te maken. Creatief als ze was, bedacht ze een project waarbij ze organiseerde dat iedereen uit de klas een keer bij iemand ging spelen bij wie hij nog nooit gespeeld had. Zo kreeg ook deze jongen een klasgenootje mee naar huis. De volgende dag vertelde het klasgenootje dat hij het heel leuk gevonden had. De jongen had een boomhut en daarin hadden ze zich prima vermaakt. De juf was opgelucht, maar toen de jongen binnenkwam keek hij bepaald niet blij. Hij kwam meteen naar haar toe en gaf haar een briefje. Toen ze het briefje even later openmaakte, las ze: </span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><i>juf ik heb dit voor jou gedaan maar ik doe het nooit meer</i></span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">“Ondanks al mijn goede bedoeling, wilde ik hem laten zijn wie hij niet was”, vervolgde de juf. “Deze jongen heeft me zo duidelijk laten zien dat we allemaal anders zijn. Ieder kind is uniek en juist dat maakt ons wie we zijn en wat we te brengen hebben.”</span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Ik vond haar manier van kijken een verademing. Een zegen voor alle kinderen uit haar klassen en tegelijkertijd een uitnodiging om zelf zo in het leven te staan. Een uitnodiging om je kind anders te durven laten zijn. En bovenal: een uitnodiging om zelf te mogen afwijken van ‘de norm’ en 'de verwachtingen’.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Wat is er gek, raar of anders aan jou? Mag je dat zijn van jezelf? </span></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">De woorden van de lieve juf zijn er ook voor jou: je bent uniek en juist dat waar jij anders in bent, kom je hier brengen.</span></span></div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-91544904144926415482018-08-29T15:32:00.000+02:002018-08-29T21:36:48.557+02:00Geniet ervan<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-uysDD0rsVb1Sf4BRCE_4vvP_5S01ppmjuyo7zUNKc1MKxkURtPhptv-fiELQjLw-0seYan8iDXOxRxcSeXMcd_RqbQ2ngd8BYv3d1TprHfnZwaBVLhMg6UfI3Jh5QU78PMwh7bIsN4/s1600/enjoy-today-handwritten-lettering-positive-vector-11786892.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; font-family: Cambria; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="250" data-original-width="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-uysDD0rsVb1Sf4BRCE_4vvP_5S01ppmjuyo7zUNKc1MKxkURtPhptv-fiELQjLw-0seYan8iDXOxRxcSeXMcd_RqbQ2ngd8BYv3d1TprHfnZwaBVLhMg6UfI3Jh5QU78PMwh7bIsN4/s1600/enjoy-today-handwritten-lettering-positive-vector-11786892.jpg" /></a><br />
<div style="text-align: left;">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Het is maar zo’n kleine verandering en tegelijkertijd maakt het een wereld van verschil. Van buiten zie je er niets van: ik doe nog steeds datgene wat ik leuk vind om te doen. Van binnen voel ik me echter onrustiger en leger als ik ongemerkt mijn focus heb verlegd.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Als ik mijn focus heb verlegd van creatie naar realisatie. Als ik me stap voor stap meer richt op wat ik nog moet doen, wat ik wil bereiken of welke vorm het eindresultaat moet hebben. In plaats van te genieten van het doen en het ervaren. Te genieten van het zoeken naar en me laten verrassen door de volgende stap. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Ik zou niet willen leven zonder dromen om na te streven of zonder doelen om richting te geven aan de dingen die ik doe. Maar die dromen en doelen verleiden me ook elke keer weer om me te richten op het resultaat. Mijn aandacht verschuift zo makkelijk vanuit het ‘nu’ naar de toekomst. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Het mooie en hoopgevende is dat ik ontdekte dat ik mijn aandacht echter net zo snel weer de andere kant op kan brengen. Ik kan in een fractie van een seconde wisselen. Van genieten naar resultaat, maar net zo goed weer terug. Ik hoef alleen maar regelmatig tegen mijzelf te zeggen “geniet ervan” en ruimte te geven aan het bijbehorende gevoel en dan voel ik mijzelf weer ontspannen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">In onze maatschappij ligt de nadruk zo makkelijk op het vervullen van je taken. Zonder ervan te genieten, mis je echter de voldoening. Taak voldaan, maar jijzelf niet. Wat zou het fijn zijn als er meer waardering en aandacht zou zijn voor de manier waarop we dit doen. Met plezier en aandacht. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Doe je mee? Meer of vaker genieten van de dingen die je doet? Het mooie is dat als jij jezelf ruimte geeft om te genieten, je hiermee onbewust de ander uitnodigt het zichzelf ook toe te staan. En hoe fijn zou het zijn als het vanzelfsprekend is om niet alleen onze taken vervullen, maar tegelijkertijd onszelf.</span></div>
</div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-91264773199404877662018-07-13T11:04:00.001+02:002018-09-04T10:01:56.406+02:00Waardevol<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_nty1CH7gEIcYrwKclI7A8OzcMZaJQ38qbs_5a4UdWhW_PcFWL8fXA9SdpdVPA6_u3-7IW9qSusbyDMu3Q8ImYHfSfTtai8YNB9YysNbthLZ4-o03ogGCeIse90mcTn-FY0dsSsGPpk/s1600/zacht-wit.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="519" data-original-width="780" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjg_nty1CH7gEIcYrwKclI7A8OzcMZaJQ38qbs_5a4UdWhW_PcFWL8fXA9SdpdVPA6_u3-7IW9qSusbyDMu3Q8ImYHfSfTtai8YNB9YysNbthLZ4-o03ogGCeIse90mcTn-FY0dsSsGPpk/s320/zacht-wit.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt; text-align: left;">
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Een verzachter, een meedrager en een thuisgever. Dat waren een paar van de woorden die ik terugkreeg ik een workshop over je innerlijke professie. Ze raakten me. Ik heb ze een tijdje bewust met me meegedragen en ze voelden bemoedigend en erkenning gevend op diep niveau.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">De afgelopen 1,5 maand zijn ze wat naar de achtergrond geraakt. De publicatie van mijn boek stond centraal. Goede eerste verkoop, meteen al een fijne recensie in de Happinez, positieve reacties op bol.com, aanvragen om te komen spreken op festivals en aandacht op social media. Erg leuk en ook bemoedigend. Maar waar ik door de innerlijke professies het gevoel kreeg dieper in mijzelf te kunnen rusten, werd ik door deze aandacht makkelijk uit mijzelf getrokken.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Vorige week stond ik met mijn boekenstand op het Down-to-earth-festival. Er kwam een vrouw naar me toe. Ze vertelde dat ze massagetherapeute was en dat één van haar cliënten haar de afgelopen week over mijn boek verteld had.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">De cliënte, een jonge vrouw, vertelde haar dat ze in de trein begonnen was met lezen. Het had haar meteen geraakt en ze had niet meer kunnen stoppen met huilen. Haar hele leven had ze het gevoel gehad dat ze te gevoelig was. Ze had altijd het idee dat ze anders zou moeten zijn en had veel energie erin gestoken om zich te ‘vermannen’. “En nu”, vertelde ze haar therapeute, “werd me opeens duidelijk dat ik goed ben zoals ik ben. En zelfs dat mijn gevoeligheid een kracht kan zijn.” En weer kwamen de tranen, die ze al jaren niet meer toegelaten had.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">Wat een cadeautje was dit voor mij. Om op deze manier terug te mogen krijgen dat de energie van ‘verzachter’ en ‘thuisgever’ door mijn boek heen werkt en mensen zoals zij bereikt. Dat is zoveel vervullender dan positieve verkoopcijfers of goede reviews.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<div style="font-family: cambria;">
<span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">In de waan van de dag vergeet je wel eens waar het echt over gaat. Gelukkig heeft het leven met regelmaat kleine en grote verrassingen die je helpen herinneren wat werkelijk van waarde is.</span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span><span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">***</span><span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span><span lang="NL" style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /><i>Workshop Innerlijke professie werd gegeven door Frans Sandbergen van Het Wil-consult tijdens bijeenkomst van Qurios (</i></span><i><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;">http://vanvonknaarvorm.nl/qurios-professioneel-netwerk-voor-nieuwsgierigen/)</span></i><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div style="font-family: cambria;">
<i><span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><br /></span></i></div>
<span style="color: #323232; font-family: "helvetica"; font-size: 10.5pt;"><span style="font-family: cambria; font-size: 10.5pt;"><i>Karin Steffens is schrijfster </i></span><span style="font-size: 14px;"><i>van het boek Laat je raken, wat je emoties je vertellen.</i></span></span><br />
<div style="font-family: cambria;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="font-family: Cambria; margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<br /></div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-10815677852336982242018-04-28T09:22:00.001+02:002018-04-28T09:47:08.207+02:00Zachte kracht<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW-MG42SEBmBloCZyYGl9M54te4lSUluxF1rTm9nnnxgzJp3r66aenqBvahRzlxbW-Hv6WAHf6LmmSXOGN4jWS2xJJSFMuujeiMYGp9P1kPU6K7wIvXegw7812JDZjUa37ON8A_o4EMQ/s1600/Schermafbeelding+2018-04-26+om+17.52.07.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="595" data-original-width="1016" height="187" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibW-MG42SEBmBloCZyYGl9M54te4lSUluxF1rTm9nnnxgzJp3r66aenqBvahRzlxbW-Hv6WAHf6LmmSXOGN4jWS2xJJSFMuujeiMYGp9P1kPU6K7wIvXegw7812JDZjUa37ON8A_o4EMQ/s320/Schermafbeelding+2018-04-26+om+17.52.07.png" width="320" /></a><span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Ik leerde Bharathi kennen toen het jeugdcentrum in de Indiase sloppenwijk net geopend was. Er waren hordes enthousiaste kinderen in het centrum. De meeste kinderen schreeuwden door elkaar heen, een groot aantal deelde hier en daar een flinke mep uit en een paar probeerden een radslag te maken in deze overvolle ruimte. </span></span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Temidden van deze drukte zat Bharathi op de grond. Met haar bescheiden uitstraling, haar zachte stem en haar vriendelijke blik. Geen enkele keer verhief ze haar stem. Ze bleef de jongeren rustig benaderen en concentreerde zich op de kinderen die wel meededen met het programma. Het bleef één grote chaos. Ik had bewondering voor haar, maar vroeg me tegelijkertijd af of zij het hier zou redden.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Bharathi bleek het echter geweldig te doen. In de loop der jaren zagen we de kinderen zoveel rustiger worden. Ze waren duidelijk gek op haar en je zag ze stralen op het moment dat ze aandacht van haar kregen.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Dit jaar bleek Bharathi overgeplaatst naar een gesloten tehuis waar dakloze jongeren worden opgevangen. Tijdens ons bezoekje aan dit tehuis kwamen we haar weer tegen.</span><br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Op de jongens-afdeling hingen allemaal knutselwerkjes. "De jongens vinden het leuk om te doen en maken echt mooie dingen", zei Bharathi zacht. En ik kon haar zo zien </span><span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">zitten. Tussen deze tieners met hun harde en verdoofde blikken. Jongens die alle vaardigheden bezitten om op straat te kunnen overleven. Deze jongens van 15, 16 of 17 zittend naast haar kralen rijgen, verven of kleien. Hoe bijzonder is dat? Maar bij haar gebeurt dat.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Dat ik ooit kon twijfelen of zij het zou redden! Onze aandacht gaat vaak zo vanzelfsprekend naar mensen die zich krachtig profileren, ruimte innemen of laten horen wat ze ergens van denken. Maar hoeveel kracht ligt er juist in vriendelijkheid, zachtheid en stilte?</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Bharathi heeft me duidelijk gemaakt wat de impact hiervan is. Zij laat zo mooi zien dat als je liefdevol aanwezig kunt zijn, zonder iets van de ander te willen en zonder de ander te willen veranderen, je de ander als het ware toestemming geeft om te mogen zijn wie hij of zij is. Zij laat zien dat wanneer je zelf kunt <i>zijn, </i>je zelfs de meest gesloten harten ruimte geeft om zich te openen.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">En wat een kracht is dat! Laten we die nooit onderschatten.</span></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-2986731735708402822018-03-26T09:49:00.000+02:002018-04-01T14:03:20.458+02:00Accepteren<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB0Pymlm9ihPHet3KJhk_8ZMD15ucXu8MG7UXpqPYXeAf5ykXPSqIBBjiL7YyPdsw62Wm_1N2xX6GQSugLftPBizwHwV3aRPGKL1UwUiDRi_YI1nHLYcJQZ3sDLgA25LnEa7bWEKqmxQY/s1600/loslaten-of-accepteren.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="300" data-original-width="533" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhB0Pymlm9ihPHet3KJhk_8ZMD15ucXu8MG7UXpqPYXeAf5ykXPSqIBBjiL7YyPdsw62Wm_1N2xX6GQSugLftPBizwHwV3aRPGKL1UwUiDRi_YI1nHLYcJQZ3sDLgA25LnEa7bWEKqmxQY/s200/loslaten-of-accepteren.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">"Ik doe zo mijn best om het te accepteren, maar het lukt me niet."</span><br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Een zin die ik meer dan eens te horen heb gekregen in mijn coachingspraktijk. </span><br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;"><br /></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Accepteren. Een magisch woord. Net zoals 'loslaten'. Maar hoe accepteer je dat je ziek bent en het maar niet over lijkt te gaan, dat je partner vreemd gegaan is of dat een dierbare in moeilijkheden is? Op het moment dat ik vind dat ik zo'n situatie zou moeten accepteren, krijg ik in plaats van verlichting er juist een zwaarder gevoel voor terug. </span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Voor mij ligt de sleutel dan ook niet in het accepteren van de situatie op zich, maar in het accepteren van </span></span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">mijn gevoel in deze situatie. Dus door mijn angst te erkennen als </span><span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">genezing lang op zich laat wachten, mijn boosheid te voelen als mijn vertrouwen beschaamd is of mijn verdriet toe te laten als een dierbare het moeilijk heeft. En vooral ook door ruimte te geven aan de pijn die daaronder ligt. Pas als ik mijn eigen pijn erkend heb en liefdevol aandacht kan geven, ontstaat er nieuwe ruimte. </span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Dus worstel je ergens mee? Wil je niets liever dan het loslaten, maar lijkt de situatie jou steeds maar niet los te laten? Wees je dan eens bewust van de emoties die deze situatie in je los maakt en welke pijn hier voor jou onder ligt. Wees liefdevol voor je eigen geraaktheid. Voor mij is dit zoveel effectiever gebleken dan de situatie met mijn verstand proberen te accepteren. Ik ben benieuwd wat het voor jou doet.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><i>-----------------</i></span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><i>Karin coacht mensen om (weer) contact te maken met hun gevoel en om te gaan met hun emoties. Meer info vind je op: www.studio-inbalans.nl. </i></span></span></div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-18898643184960762202018-03-19T08:28:00.000+01:002018-04-01T14:04:58.408+02:00Nuchter<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiPA8jASV7PclYUc4L6-KOhjnlmwmk3Eoz8XDsLA2vcFlHxo26pI30MlnEK7gL5jo3qvK-m7StklzNH1W1goXz6NBxs0tiLU2hmaDX55fcS9S_yUDh1fyB4h7ucoZXaIGRg9zLzV1meVs/s1600/emoticon-gezicht-van-twijfel_318-58627.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="626" data-original-width="626" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiPA8jASV7PclYUc4L6-KOhjnlmwmk3Eoz8XDsLA2vcFlHxo26pI30MlnEK7gL5jo3qvK-m7StklzNH1W1goXz6NBxs0tiLU2hmaDX55fcS9S_yUDh1fyB4h7ucoZXaIGRg9zLzV1meVs/s200/emoticon-gezicht-van-twijfel_318-58627.jpg" width="200" /></a><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">"Ik zeg het maar eerlijk: ik weet niet of dit iets voor me is", was haar openingszin in de eerste coachingssessie. Haar partner was ernstig ziek, ze had twee kleine kinderen en de continue zorg had zijn tol </span><span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">geëist. Ze was er één van aanpakken en niet zeuren, maar nu was haar energie op. "Ik wil wel leren ontspannen, maar aandacht geven aan mijn gevoel? Daar ben ik, denk ik, te nuchter voor."</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Ik leerde haar hoe ze zich kon ontspannen door in haar buik te ademen. Dat had meteen effect. Maar 's nachts kwam de angst er toch doorheen. Daar was niet tegenop te ademen. De meest verschrikkelijke scenario's passeerden dan de revue en haar gedachten leken niet te stoppen. </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Dat is het lastige van gedachten: ze nemen je moeiteloos mee. Naar het verleden of de toekomst en ze bekommeren zich er weinig om of ze waarheidsgetrouw zijn. Geef mij dan maar mijn gevoel. Emoties en gevoelens zijn voelbaar in mijn lijf. Mijn lichaam is alleen aanwezig in het hier-en-nu en voor mij daarmee veel concreter en hanteerbaarder dan mijn gedachten. </span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Emoties resoneren altijd in het lichaam. Sommige emoties voel je in je buik, andere in je borst en weer andere misschien wel in je linkerschouder. Sommige emoties geven ruimte, andere een spanning. En die spanning kan vervolgens kloppend aanvoelen, trekkend, bonkend, stekend of nog weer anders. Door emoties op deze manier waar te nemen, zonder oordeel of verdere gedachten, is 'voelen' nooit meer iets wat je hoeft te overspoelen, bedreigend is of vaag is. </span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Mijn cliënte wilde van haar angst af en zat er niet bepaald op te wachten om de angst juist bewust te gaan voelen. </span></span><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 14px;">Ze was dan ook aangenaam verrast toen ze merkte dat ze er rustiger van werd. </span><span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">Maar het meest verbaasd was ze nog wel dat toen ze rustiger werd, er een andere emotie naar boven kwam. Verdriet! Hoe logisch ook: zij had het niet zien aankomen. Pas toen ze het verdriet de ruimte gaf, ontstond er werkelijk nieuwe ruimte in haar.</span></span><br />
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;"><br /></span></span>
<span style="font-family: "helvetica";"><span style="font-size: 14px;">In de afgelopen maanden is ze veranderd: ze heeft een veel zachtere uitstraling gekregen. Nuchter noemt ze zichzelf nog steeds. Alleen is nuchter voor haar nooit meer een reden om haar emoties niet te hoeven voelen.</span></span><br />
<br />
-------------<br />
<i>In juni komt mijn boek "Laat je raken' uit (bij uitgeverij Altamira). Hierin neem ik je graag verder mee hoe je met je gevoel kunt leren omgaan. </i><br />
<br /></div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-78562537104719905532018-02-28T07:49:00.000+01:002018-02-28T08:22:37.654+01:00See you<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<div style="font-size: 14px; line-height: normal;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWPGSd7sv2PLdcX0rg0UU3eoF35twbi0oUt5CaDXRvXg2J8lSkHvOMwlIGKUTQiLPRR3cXmahDFY-Gl0dxx-x1PBUc_9wvdlnw7BPFk6WwzoaVxaB_56yxr0jamCj8nmvfMBZjSvmYa2s/s1600/sowmna+en+shreya.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWPGSd7sv2PLdcX0rg0UU3eoF35twbi0oUt5CaDXRvXg2J8lSkHvOMwlIGKUTQiLPRR3cXmahDFY-Gl0dxx-x1PBUc_9wvdlnw7BPFk6WwzoaVxaB_56yxr0jamCj8nmvfMBZjSvmYa2s/s200/sowmna+en+shreya.jpg" width="200" /></a></div>
Onze foto-albums zijn heel populair in de Indiase sloppenwijk Valluvarpuram. De kinderen vinden het altijd leuk om de albums te zien met foto's van onze familie, ons huis en onze huisdieren. Maar het meest gewild is toch wel het fotoboek met de foto's van henzelf. Foto's die we het jaar ervoor gemaakt hebben. Ze raken er niet op uitgekeken. Elke keer zoeken ze weer de foto waar ze zelf op staan. En de prangende vraag is: wie mag er volgend jaar op de cover?<br />
<br />
Van Sowmnia hadden we een mooie foto in het album geplaatst. Elke keer als ze het album in handen had, zocht ze de foto even op. Tot op een dag de foto verdwenen was. 'Haar' bladzijde was uit het boek gescheurd. Het moet gebeurd zijn in het tehuis voor straatkinderen waar we de dag ervoor op bezoek waren geweest. Sowmnia had tijdens een event een aantal van deze meiden leren kennen. De meiden waren gek op haar en hadden zich hoogstwaarschijnlijk haar foto toegeëigend. Sowmnia was echt van slag. Haar foto zat niet langer in het boek: het album ging nu de hele wijk door zonder haar foto. Elke keer als het boek weer uitgebreid bekeken werd, zag ik haar gezicht betrekken.<br />
<br />
Gezien willen worden. Zo belangrijk voor deze kinderen die vaak niet voor vol aangezien worden en die zo weinig de kans krijgen te laten zien wie ze zijn. We vragen ons regelmatig af wat we hier nu echt kunnen bijdragen en elke keer kom ik weer tot het inzicht dat dit het belangrijkste is. Aanwezig zijn en de ander zien. Waardevol in een Indiase sloppenwijk. Maar waar niet? Gezien worden: dat willen we toch allemaal?<br />
<br />
Ik heb net een nieuw foto-album gemaakt van onze foto's van dit jaar. Het was niet zo moeilijk om te bepalen wie er deze keer op de cover komt. Ze zal het volgend jaar pas zien. Ik kan niet wachten.</div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-43941432185131381112018-02-22T15:46:00.000+01:002018-02-22T20:35:59.426+01:00Verschil maken<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvrKB8KIFUUeeY0lP0wZTZQJdQrH0OyFrRqtF35CPBfln-f17sjWVbKLlDs5_DNObKomWEWQwVl_rNGzifm8NlXYQJJr-JLQP8epn_Igoc-jYA4Q-4gWlyBi-JLz1VuQmDlpnVugVabrg/s1600/IMG_4237.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgvrKB8KIFUUeeY0lP0wZTZQJdQrH0OyFrRqtF35CPBfln-f17sjWVbKLlDs5_DNObKomWEWQwVl_rNGzifm8NlXYQJJr-JLQP8epn_Igoc-jYA4Q-4gWlyBi-JLz1VuQmDlpnVugVabrg/s200/IMG_4237.jpg" width="150" /></a>We hebben wel 40 selfies van hem op onze telefoon. Zodra hij onze telefoon even mocht hebben, fotografeerde hij zichzelf in stoere poses.</div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
We hebben Rajesh 4 jaar geleden leren kennen. Hij was toen 9, uiterlijk van een Indiaas straatschoffie, stuiterde door de ruimte en was continu aan het schreeuwen en meppen. Hij komt heel graag bij het centrum van Makkala Jagriti (MJ). De aandacht van deze liefdevolle begeleiders heeft hem duidelijk goed gedaan.</div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
We zien nog steeds een jongen die vecht om aandacht, maar er toont zich ook een heel andere kant. We zien hem vol overgave en met veel talent dansen in een show die MJ heeft georganiseerd voor de kinderen. En als hij aan het tekenen is, is hij zo rustig en geconcentreerd. Met veel handigheid vlecht hij de haren van Paulien in. Daar mogen we geen foto van maken. Hoe leuk hij het ook vindt, dat is duidelijk niet iets waarmee hij geassocieerd wil worden.</div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
Zijn harde, overlevingskant wordt elke dag aangesproken in het gezin waar hij vandaan komt. Hij krijgt ongetwijfeld de nodige klappen. Als het niet van zijn ouders is, dan wel van zijn 2 oudere broers. Maar zijn veel zachtere kant wordt ook dagelijks gevoed bij MJ. Zijn creatieve talenten zijn opgevallen bij de begeleiders en hij wordt hierin gezien en gestimuleerd.<br />
<br />
Soms lijkt de situatie van deze kinderen zo uitzichtloos, maar: "Er is uiteindelijk maar 1 generatie nodig om de spiraal te doorbreken," vertelt één van de medewerkers me.<br />
<br />
Zou Rajesh deze generatie zijn? Zonder MJ zeker niet. Maar met de juiste begeleiding maakt hij echt een goede kans. Ik hoop met heel mijn hart dat het hem lukt. Voor hem en voor de generaties na hem.</div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-55028667709997870002018-02-17T14:55:00.000+01:002018-02-17T14:55:17.675+01:00Ontmoetingen in de sloppenwijk<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhhn4GvvUl-V47qZEGlZNfiqv2Dwt8TjPbJQ-7KEGYWJZ4ZwthftxBJ0fwVH7GHik7wDKIOaZ9NgXvsQaefS7HT80tBL5JLcEG4DAjuAqPT071JbMaLw85jpiFjfG_BW9G04RMSWnSd5w/s1600/IMG_3679.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1280" data-original-width="960" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhhn4GvvUl-V47qZEGlZNfiqv2Dwt8TjPbJQ-7KEGYWJZ4ZwthftxBJ0fwVH7GHik7wDKIOaZ9NgXvsQaefS7HT80tBL5JLcEG4DAjuAqPT071JbMaLw85jpiFjfG_BW9G04RMSWnSd5w/s320/IMG_3679.jpg" width="240" /></a>Op de foto’s zie je ons stralend zitten. Geraakt door alle mooie ontmoetingen. Met Mala, eigenaresse van een stalletje waar je chips en snacks kan kopen. Ze wilde eerst niet op de foto, omdat ze vond dat haar huid te donker was. Maar toen wij haar vertelden dat voor ons gold: "black is beautiful", kwam ze met een trotse uitstraling tussen ons in zitten.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
Met de kinderen die ons steeds beter kennen en ons leiden door hun wijk. Met Rajesh, één van die kinderen, die het liefst onze persoonlijke fotograaf zou zijn. Al zouden de meeste foto’s dan wel een selfie van hem zijn.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
De momenten waarop we geen foto’s nemen, zie je echter nooit. De momenten dat we met een opgejaagd gevoel in bed liggen en niet kunnen slapen van alle indrukken. Dat we huilend op het dakterras zitten, omdat die twee fijne meiden in een huis van 2 x 1,5 meter blijken te wonen met hun ouders en hun broertje. En omdat S., die altijd lachend bij ons komt zitten, verstoten blijkt te zijn door haar vader toen hij na de dood van haar moeder een andere vrouw trouwde. En door nog zoveel van deze voorbeelden.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
Ik ben dankbaar voor alle ontmoetingen. Ik zou de vreugde ervan niet willen missen, maar de worsteling met de pijnlijke gevoelens ook niet. Hoe heftig dit ook is. Het verwart me, schudt me door elkaar, maar breekt me ook open. Het maakt me nederig, zachtmoedig en zorgt uiteindelijk voor een diep gevoel van verbinding. Het voelt alsof ik elke dag een beetje dood ga hier, maar ook elke dag opnieuw geboren word.</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-78959911183978881122018-02-13T11:47:00.000+01:002018-02-13T12:24:32.835+01:00Despacito<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWNjg4gu8GfqL5rjhoqBVAjNUFB0qnC2ZA386xt1jJ7BY5DMY8qmZZYPdCeFG-zRegYWtl3eJXn259A8XgQ6VMjH2fWxEL2S-4jqk9VM1t2mS-Z0idb11vJk5yylvW9xcyoD-chLNpfr4/s1600/despacito.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="268" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWNjg4gu8GfqL5rjhoqBVAjNUFB0qnC2ZA386xt1jJ7BY5DMY8qmZZYPdCeFG-zRegYWtl3eJXn259A8XgQ6VMjH2fWxEL2S-4jqk9VM1t2mS-Z0idb11vJk5yylvW9xcyoD-chLNpfr4/s200/despacito.jpg" width="200" /></a>Ik dacht dat ze wilde dat ik een Nederlands liedje voor haar zou zingen. Maar toen ze zelf begon te zingen begreep ik dat ze vroeg of ik Despacito kende.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
We waren bij een opvangtehuis voor straatkinderen in Bangalore (India). Het meisje, jaar of 16, een mooi gezichtje en op haar 12e met school gestopt, had me verteld dat ze hier pas drie dagen was. Ze was weggelopen van huis. Ze had de trein genomen, maar was op het station gepakt. En hier was ze dan: moederziel alleen en teruggaan was blijkbaar geen optie. "Van buiten lachen we", vertelde ze, "maar van binnen huilen we allemaal."</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
Ik had Despacito toevallig vorige maand op mijn telefoon gezet. De begeleidster zat er vast niet op te wachten dat wij muziek in haar klas gingen draaien, maar toen iedereen in groepjes bezig was, haalde ik mijn telefoon uit mijn tas en hield hem bij haar oor. Zij zong opgetogen de hele tekst in het Engels mee en telkens als ik inviel met ‘des-pa-cito’, keek ze me stralend aan. Dit was haar lied. Zo hadden we samen ons geluksmomentje.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 14px; font-variant-alternates: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-ligatures: normal; font-variant-numeric: normal; font-variant-position: normal; line-height: normal;">
Ik zal nooit weten hoe het verder met haar gaat. Maar altijd als ik Despacito hoor, zal ik aan haar denken.</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-29134815877748641982017-09-10T10:37:00.003+02:002017-09-11T07:50:39.645+02:00Walk with me<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<i><span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Afgelopen
vrijdag mocht ik de film Walk with me zien, nog voordat hij volgende week in
première gaat. Hierbij een blog geïnspireerd door deze film over mindfulness,
Thich Nhat Hanh en Plum Village.</span></span></i><br />
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6C0n6rODiK22ck_ckyBqFvKNsazTXF55-4tr-3zKjDmteC7MJiJcRt46U6Qsc71HREFZqrEmqz1rS1YBFEPYNQHx6lXJ5xVxps5DQzvftVubNoEuzylad3ZW3MRA-oaKfHna46i4-gpc/s1600/walk-with-me-international-poster.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1005" data-original-width="670" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6C0n6rODiK22ck_ckyBqFvKNsazTXF55-4tr-3zKjDmteC7MJiJcRt46U6Qsc71HREFZqrEmqz1rS1YBFEPYNQHx6lXJ5xVxps5DQzvftVubNoEuzylad3ZW3MRA-oaKfHna46i4-gpc/s200/walk-with-me-international-poster.jpg" width="132" /></a><span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Dat de beoefening van mindfulness zelfs voor
monniken niet altijd makkelijk is, laat de film Walk with me duidelijk zien.
Het beeld van een gapende monnik tijdens een meditatie. Een gesprekje tussen
twee monniken over routineklusjes die weliswaar als oefening beschouwd kunnen
worden, maar volgens hen ook gewoon heel saai zijn. En dan het steeds weer
terugkerende langzame lopen, waar ik alleen al bij het zien ervan ongeduldig word.
Hoewel ik al jaren mindfulness beoefen, ga ik me bij deze beelden afvragen
waarom je het eigenlijk zou doen.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Tot het moment dat de monniken de maatschappij in
trekken en contact maken met anderen. Want dan gebeurt er iets... iets wat voor
mij de kracht van mindfulness is…iets wat ik herken uit eigen ervaring.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Ook mijn client in het hospice vroeg zich af waarom hij het zou doen. "Ik geloof niet dat dit voor mij gaat
werken", deelde hij mij mede. Hij was in de 40, had
nog hooguit een paar weken te leven en had elke dag last van hyperventilatie-aanvallen.
Ik kwam bij hem om ademoefeningen met hem te doen. Een rustige buikadem,
vanuit volledige aandacht. “Rustig ademen als ik al rustig zit, dat kan ik
wel,” zei hij ietwat ongeduldig, “ik wil het juist leren tijdens een aanval.
Zodra ik ga lopen, komt het op.” Ik weet nog dat ik me afvroeg waarom hij dan
niet gewoon in bed bleef liggen, maar hij opperde daarentegen om samen een stukje te lopen. Dan kon hij ervaren of de oefeningen
zouden helpen.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Ik werd niet bepaald enthousiast van zijn idee.
Deze man had weinig reserves en elk moment kon zijn laatste zijn. Ik zat er
niet op te wachten dat zijn laatste moment er één was tijdens een voor mij
opgeroepen hyperventilatie-aanval. Hij hield echter voet bij stuk. Hij legde de
pillen klaar die hij moest nemen als de ademoefeningen niet zouden helpen en ik
verzekerde mijzelf ervan dat ik wist waar de knop was om te verpleging te roepen.<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Hij deed met heel veel moeite een paar stappen in de kamer en binnen een paar tellen, hoorde ik hem zeggen "Ik voel het nu
opkomen!". Mijn spanning steeg en ik liet hem snel zitten. Ik begeleidde
zijn ademhaling en ademende zelf mee. Hierdoor werd ik weer rustig en ik voelde
dat mijn rust invloed had op hem. Zijn aanval bleef uit. Na een paar minuten
ontspande hij en keek hij glimlachend op. Dit was nog nooit gelukt! Hij was er
weer (…en ik dacht opgelucht: hij is er <i style="mso-bidi-font-style: normal;">nog</i>).
<o:p></o:p></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span lang="NL"><span style="font-family: inherit;">Hij was overtuigd en ging oefenen. In de paar weken
die hem nog restten nam hij elke dag de tijd om met aandacht te ademen. Zijn
aanvallen gingen niet helemaal over, maar hij was dankbaar voor de momenten dat
het ademen hem rust gaf. Een rust die hij zo lang al niet meer ervaren had.</span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="mso-layout-grid-align: none; mso-pagination: none; text-autospace: none;">
<span style="font-family: inherit;">Ik weet zeker dat ik zonder mijn eigen
mindfulnessbeoefening nooit zo’n innerlijke rust had kunnen vinden in deze
situatie. Het was mooi om vervolgens de impact van mijn aanwezig-zijn te mogen
ervaren. En dat is precies wat de monniken in Walk with me lieten zien als ze
in contact zijn met anderen. Zonder haast en met volledige aandacht zijn ze in
het moment. Door deze aanwezigheid gebeurt er niet alleen iets in henzelf, maar
ook in de sfeer en in de relatie met de ander. En dan mag het oefenen soms
saai of frustrerend zijn: al deze momenten van verbondenheid zijn voor mij het
oefenen meer dan waard!</span><br />
<span style="font-family: inherit;"><br /></span>
<span style="font-family: inherit;"><i>meer lezen over de film? kijk op </i></span><i>https://innergy.world</i><br />
<i><br /></i></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-46455717120631495442017-02-12T11:07:00.001+01:002017-02-12T11:07:10.252+01:00Hoe was het?<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdbU9VUFNgMaH_NGVG-77tq85GViZQjJjP3Kb3j6N-Lgt1WmSN7-WhN-26OwLxPdtl2ThS9Tv18aeu22s_jV7-UlYNZHb5_gCHKWmO6sR0FqfP0l-DgvOFleZi0PfxIoM84ZpgJQGItq8/s1600/IMG_2217.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdbU9VUFNgMaH_NGVG-77tq85GViZQjJjP3Kb3j6N-Lgt1WmSN7-WhN-26OwLxPdtl2ThS9Tv18aeu22s_jV7-UlYNZHb5_gCHKWmO6sR0FqfP0l-DgvOFleZi0PfxIoM84ZpgJQGItq8/s200/IMG_2217.jpg" width="200" /></a><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;">“Hoe was het in
India?”, vragen de mensen als we weer terug zijn. In een paar zinnen probeer ik
samen te vatten wat we gedaan hebben. Hoe enthousiast de kinderen uit de sloppenwijk
waren ons weer te zien. En wat voor een vooruitgang we zien bij de kinderen
vergeleken met een jaar ervoor. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;">Maar is dat hoe
het was? Wat we gedaan hebben en hoe de kinderen reageerden is slechts de
oppervlakte van hoe het was. Daaronder zit een hele belevingswereld die amper
in woorden te vangen is.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;">Ontmoeten en
verbinden is ons thema. En dat hebben we gedaan. Ontmoeten door te luisteren,
door foto’s te laten zien van hoe wij in Nederland leven, door te spelen, door
samen te lachen. Maar vooral door aanwezig te zijn en aandacht te schenken.
Soms met woorden, maar veel vaker nog zonder woorden. Door te luisteren in de
diepste betekenis van het woord. Wat voor mij niet alleen betekent om te
luisteren naar wat er gezegd wordt, maar juist ook wat er niet gezegd wordt.
Door de vreugde te voelen die de ander uitstraalt, door de pijn te voelen die
de ander met zich meedraagt en door de kracht te zien die hij of zij in zich
heeft. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmQqneSqo8V9Cq0jAcS5hn6tnvETfCMF18WCZGYbWJ43i4Kn6aX6qXLEJ937c80_xuBLcs1EnpyW6nbiBOhrGrRF2Ocb0NG_v0sW6KobX5ge7m37b1FGROfbuop4SYVCmzIvR2DhGYYc/s1600/SAM_6053.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibmQqneSqo8V9Cq0jAcS5hn6tnvETfCMF18WCZGYbWJ43i4Kn6aX6qXLEJ937c80_xuBLcs1EnpyW6nbiBOhrGrRF2Ocb0NG_v0sW6KobX5ge7m37b1FGROfbuop4SYVCmzIvR2DhGYYc/s200/SAM_6053.jpg" width="200" /></a><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;">Volwassenen en
ook de kinderen uit deze armste laag van de bevolking dragen nogal wat pijn met
zich mee. Ze worden geconfronteerd met werkloosheid, weinig geld voor de eerste
levensbehoeften, weinig aanzien in de maatschappij, weinig kansen. Vele mannen
zoeken hun toevlucht in alcohol. En als je je dan realiseert dat hele families
samen in één kleine kamer leven en slapen, dan is het niet moeilijk voor te
stellen dat geweld en verkrachting aan de orde van de dag zijn. Dat is er en
dat is zo pijnlijk. En tegelijkertijd is er ook de grote gastvrijheid van de
mensen, de blijdschap die ze tonen om kleine verrassende dingen die voorvallen,
het gemak waarmee ze verbinding met je maken en de enorme levenskracht die ze
hebben. Dat geeft me dan weer zoveel vreugde en vertrouwen. Beide kanten lijken
daar intenser. Zowel de pijn als de vreugde. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Ik weet niet wat ik ervan moet
denken. Of eigenlijk weet ik het wel: ik moet er vooral niets van denken. Als
ik erover na ga denken, dan verwart het me en kan het me zwaar maken. Ik moet
het gewoon ervaren. Ervaren in het contact met de ander. En dan… dan opent het
mijn hart.</div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
Dus ja, “Hoe was
het”? Hoe was het om contact te maken met mensen uit een andere cultuur en in
zulke andere levensomstandigheden? Het was intens, hartverwarmend, bijzonder,
vreugdevol, schokkend, verbindend, openend, pijnlijk, onbegrijpelijk, dichtbij…..
en als ik dan één woord zou moeten bedenken dan zou het zijn: het was
wezenlijk. </div>
<div class="MsoNormal">
<br /><span lang="NL" style="mso-ansi-language: NL;"></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZerRYv64LHt5Ogm7olItcgHJqgNJybdSr6r51hTiBW8otG6XVwnbqdi671N_RAfHjfbNk7kb21Wwou8bEwHcI7ANmONIpEQ5vJqYKADfMboSZG0zeNraMHRuPpJy86A620twrtj9GHmI/s1600/IMG_2221.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZerRYv64LHt5Ogm7olItcgHJqgNJybdSr6r51hTiBW8otG6XVwnbqdi671N_RAfHjfbNk7kb21Wwou8bEwHcI7ANmONIpEQ5vJqYKADfMboSZG0zeNraMHRuPpJy86A620twrtj9GHmI/s400/IMG_2221.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<o:p></o:p></div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-7431649391566344242015-01-10T10:22:00.001+01:002015-01-10T12:59:53.800+01:00Impact van het goede<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNEAbAuxf-WtJlaH66mYt8pSsSw5ZsPGc-AQWG7wCZY590JdY-vzHK0jV1ccHzIIBbwQfnpca6YIMzymV4MKfmcJkumx43qz5rE9Xzr2G-bh4DjbuADbtI3pILC-2O5me8e4omYlPZE8/s1600/foto+zen1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQNEAbAuxf-WtJlaH66mYt8pSsSw5ZsPGc-AQWG7wCZY590JdY-vzHK0jV1ccHzIIBbwQfnpca6YIMzymV4MKfmcJkumx43qz5rE9Xzr2G-bh4DjbuADbtI3pILC-2O5me8e4omYlPZE8/s1600/foto+zen1.jpg" height="150" width="200" /></a>Gister aan tafel ging het gesprek over de gebeurtenissen in Parijs. Het gesprek tussen mijn man en en mij dan wel te verstaan. Hoewel mijn oudste zoontje inmiddels 13 is, is hij liever met zijn broertje in gesprek dan dat hij zich met een grote-mensen-gesprek bemoeit. Dus terwijl zij de strategie aan het bespreken waren van de voetbalwedstrijd die door hun knuffels gespeeld zou worden, uitte mijn man zijn frustratie over het feit dat het zoveel moeilijker is om echt een verschil te maken in de wereld vanuit het positieve dan vanuit het negatieve.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
„We zijn met zovelen die zich inzetten om de wereld mooier te maken. Maar de impact van die initiatieven is veel kleiner en trager dan die van twee mannen die in een paar uur zoveel pijn, haat en angst zaaien.”</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Mijn zoontje keek op en vroeg waar we het over hadden. Toen we het uitgelegd hadden, keek hij ons recht aan. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
„Dat is niet waar. Het goede kan net zo goed dezelfde grootse impact hebben. Je weet alleen nog niet hoe je dat moet doen.”</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Hij stond op en ging van tafel. Zijn broertje achterna om met de match te beginnen. Ons glimlachend achterlatend. Ik was geraakt door zijn woorden en ze hebben mij aan het denken gezet over nieuwe manieren om de wereld met z'n allen mooier te kunnen maken. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Raken ze jou ook? En…heb jij ideeën?</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-18021489636837788382015-01-02T09:50:00.002+01:002015-01-02T09:52:25.264+01:00Yoga, massage en karate<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinZdMWZEzgDGHcOnjJKDNXAJq1Tx7k5roaRRXqhPWaZBO6oXw4PZzJ_1d7eDMZ3Yij4JB-MktYT4LUPJoiEJcy-fykqO-goKgUunIpz5xhy5UFnXFuhq3Qz2GPOdfbluy7ZLIieZj55F8/s1600/yoga+slum.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEinZdMWZEzgDGHcOnjJKDNXAJq1Tx7k5roaRRXqhPWaZBO6oXw4PZzJ_1d7eDMZ3Yij4JB-MktYT4LUPJoiEJcy-fykqO-goKgUunIpz5xhy5UFnXFuhq3Qz2GPOdfbluy7ZLIieZj55F8/s1600/yoga+slum.jpg" height="133" width="200" /></a><span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">„De kleintjes gaan vanmiddag in de ruimte beneden spelen, dan kun jij yogales geven aan de grote kinderen”. We zaten met ruim 20 kinderen in een te kleine ruimte. Deze kinderen wonen in zulke kleine huizen dat hun leven zich voor het grootste gedeelte op straat afspeelt. Ze hebben een korte spanningsboog. </span><span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">Het leek mij een heel goed plan om de kinderen te splitsen en ik wachtte tot de kleintjes naar beneden zouden vertrekken. Toen de begeleidster mij vragend aan bleef kijken, begon me echter te dagen dat de kleintjes al beneden waren! De yoga was voor deze kinderen, waarvan een groot aantal elkaar continu sloeg en ramde. </span><br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik besloot de voorwaarde te stellen dat ik alleen yoga kon geven als er niet geslagen werd. De eerste 20 minuten gingen wonderwel goed. Ik hield de vaart erin met dynamische oefeningen en als ik de statische houdingen langer aan hield, dan liet ik ze hardop mee tellen. Om de paar minuten moest ik iemand streng aankijken: no beating! Ze luisterden en begrepen het.... in ieder geval voor een paar minuten.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik wilde de kinderen elkaar graag laten masseren om ze te laten ervaren dat je elkaar ook op een liefdevolle manier kunt aanraken. Ik wist dat het een risico was om ze in groepjes aan de slag te laten gaan en inderdaad… zodra de klassikale aansturing wegviel, begon een groot aantal jongens met karate ipv yoga. Mijn eerste neiging was om ze eruit te sturen, maar toen besefte ik me dat dat nou precies niet de bedoeling was. Juist deze wilde kinderen zijn drop-outs. Ze zijn hun hele leven er al uit gestuurd en de kunst is om ze binnen te houden. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Binnen mum van tijd was ik de controle volkomen kwijt. Ook de begeleidster kreeg de kinderen niet rustig, maar zij bleef zelf wel heel kalm aanwezig. Ik besloot maar gewoon door te gaan met het masseren van kinderen. En daar zat ik dan, samen met mijn vriendin. Om ons heen jongens die met heel veel herrie karate aan het doen waren. En voor ons steeds weer nieuwe rijen van kinderen die gemasseerd wilden worden. Kinderen die we onder onze handen voelden verzachten, om vervolgens na de massage weer een ram uit te delen of op te vangen. Een bizar plaatje. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik weet niet of ik deze kinderen iets heb kunnen meegeven, maar voor mijzelf was het een ware yogales. Eén grote oefening in Zijn met alles wat er is. </div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-73504749362305442762014-12-28T20:11:00.000+01:002014-12-28T20:11:01.534+01:00Indiase Christmas carols<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;"><br /></span></div>
<span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;"><div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWjucYFd3qLkqx6stSTYSPWL0Xj1aIetDLVVDE0bwIHWhL7YJMUUkZfGkwUsnOL5m6tkfVYun4aTJF5pORpJkEnuLdSymipVzM47DSPhZwE3oiRyYeDJywOYgUT6QnURGuvtDiQQDpFMg/s1600/christmas+carols.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgWjucYFd3qLkqx6stSTYSPWL0Xj1aIetDLVVDE0bwIHWhL7YJMUUkZfGkwUsnOL5m6tkfVYun4aTJF5pORpJkEnuLdSymipVzM47DSPhZwE3oiRyYeDJywOYgUT6QnURGuvtDiQQDpFMg/s1600/christmas+carols.jpg" height="119" width="200" /></a></div>
<div>
De Indiase familie waar we logeerden, gaf aan dat er die avond, ergens na 10-en, een koortje bij hen thuis zou komen dat Christmas carols kwam zingen. We hadden er twee intensieve dagen opzitten. Vol van alle indrukken en nog niet gewend aan het continue lawaai, waren de afgelopen twee nachten gebroken geweest. Ik verlangde er erg naar om al voor 10-en in mijn bed te liggen, maar Christmas carols in India was te mooi om voorbij te laten gaan.</div>
</span><div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik verheugde me op de serene sfeer en hoopte dat de liedjes bekend zouden zijn, zodat we nog wat mee konden zingen. Om half 11 kwam er een groep van zo’n 15 mensen met muzikanten en zangers. En terwijl ik vol verwachting op de bank zat, begonnen ze te zingen. Totaal onbekende liedjes in een onbekende taal. Vol enthousiasme: ze straalden allemaal. Ze zongen zo hard, dat zelf als ik had willen slapen, dat 3 huizen verderop nog niet gelukt zou zijn. En…. ze zongen ontzettend vals. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Daar zat ik dan met mijn idee van serene zuivere Christmas carols. Inmiddels was me duidelijk dat Stille nacht er niet in zat vanavond. Van binnen moest ik heel hard lachen. Ik vond het zo grappig dat zij zonder schaamte en vol overgave zo hard en vals konden zingen en dat iedereen dit geweldig vond. En ik moest tegelijkertijd zo lachen om mijzelf omdat ik er mee geconfronteerd werd hoeveel plaatjes we in ons hoofd hebben van hoe dingen er uit zullen of moeten zien.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Juist in een land als India, waar alles anders is dan je in eerste instantie denkt, worden al die plaatjes door elkaar geschud. Je wordt keer op keer geconfronteerd met je eigen verwachtingen, vooringenomenheden en vanzelfsprekendheden. Dat is een van de redenen waarom ik hier zo graag kom. Het maakt me weer wakker. Het helpt me om mij te openen en te ervaren wat er echt is. De wereld is zoveel complexer dan de hokjes waarin we het willen stoppen. Zoveel gevarieerder en genuanceerder. En hiermee ook zoveel rijker en subliemer. Maar het vraagt een open mind en een open hart om dat werkelijk te kunnen ervaren. Gelukkig zijn er Indiase Christmas carols die je hierbij kunnen helpen.</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-45600236937774374002014-12-25T14:34:00.000+01:002014-12-25T14:34:22.148+01:00Verbinding<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjql2ZQoJl1ajs9p0v580hH3n5B_3UO6ADoAeuis1coZp7b2du-FH-fmHLanPtpuEZWEghnCA3wH3_I9VY3JOqP04Aw1SnxCgfcikwNDNzCJnvfz0qvD28Mw_116y_u97mcSre9yUKS8bc/s1600/slum5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjql2ZQoJl1ajs9p0v580hH3n5B_3UO6ADoAeuis1coZp7b2du-FH-fmHLanPtpuEZWEghnCA3wH3_I9VY3JOqP04Aw1SnxCgfcikwNDNzCJnvfz0qvD28Mw_116y_u97mcSre9yUKS8bc/s1600/slum5.jpg" height="200" width="133" /></a>Na de yogales aan vrouwen in een sloppenwijk kregen we nog een rondleiding door diezelfde wijk.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Een sloppenwijk met huisjes van steen, maar die stenen waren dan ook de enige luxe. Hokjes dicht op elkaar ter grote van een 2-persoonsmatras. Met een pitje en wat pannen in diezelfde kamer en wat plankjes om spullen op te ruimen. Een hele familie woont er in 1 zo’n kamer. Een van de bewoonsters vertelde dat zij en haar 3 dochters binnen op de grond konden slapen. Voor haar man was er geen plek meer. Hij sliep voor de deur op straat. In de wijk van 2000 mensen is er 1 wc. Water kan op dinsdag gehaald worden voor de hele week. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcVvQqBdA_onbg-0IaHUl4Qwb2ehLou2Gy7_32wXXHMaSVnj3S7DYHvKFGLPVS6wTpaX8B3pqSPeQXqIdl3-KBhHCChs488ZtOiTxL1O5mxdU2gWo7e4bEL8SOUL-RVj6Hte_l4ae_cBA/s1600/slums3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcVvQqBdA_onbg-0IaHUl4Qwb2ehLou2Gy7_32wXXHMaSVnj3S7DYHvKFGLPVS6wTpaX8B3pqSPeQXqIdl3-KBhHCChs488ZtOiTxL1O5mxdU2gWo7e4bEL8SOUL-RVj6Hte_l4ae_cBA/s1600/slums3.jpg" height="200" width="133" /></a>Terwijl we in deze wijk liepen, kwamen we onze yogacursisten van die ochtend tegen. Wij wisten natuurlijk dat zij hier wonen, maar tegelijkertijd was het heel verwarrend. De mensen in de sloppenwijk waren mensen die ver van mij af stonden. De vrouwen uit de yogales waren echter vrouwen waarmee ik mij verbonden had. Het waren vrouwen die deze ochtend met ons zowel gehuild als gelachen hadden.Vrouwen die leergierig waren, het goed wilden doen, onzeker en krachtig tegelijkertijd waren. Vrouwen wier spanning ik met met eigen handen had gevoeld. Vrouwen die dankbaar waren voor de yoga-oefeningen die ik hen kon leren. Vrouwen die in essentie hetzelfde zijn als ik. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
En ik besefte mij dat ik de mensen in de sloppenwijken onbewust in het hokje gestopt had van „ zielig, minder ontwikkeld en hulpbehoevend”. Ik voelde medelijden en boosheid voor de omstandigheden waarin zij moeten leven en tegelijkertijd maakte ik mijzelf wijs „dat ze niet beter weten en het voor hen wellicht minder erg is”. Maar het zijn allemaal oordelen van iemand die ergens met een afstand naar kijkt. Oordelen van iemand die kijkt naar mensen die zij als anders beschouwt. Oordelen die het makkelijker maken om dat wat je ziet een plekje te kunnen geven. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsjdp_UNXk999yZU6KR3FEnFHTPnuWzy3dgPCY2gySzmqYLEMQFmU1iB2L2pCXGXGV2oydeLdJCY3oiJwhDiZ6vhp38NBkfmhXZM4BFqD_Z52CE2Ul4abotGCFGklyPQFfLmi3QiWPzS8/s1600/slums4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjsjdp_UNXk999yZU6KR3FEnFHTPnuWzy3dgPCY2gySzmqYLEMQFmU1iB2L2pCXGXGV2oydeLdJCY3oiJwhDiZ6vhp38NBkfmhXZM4BFqD_Z52CE2Ul4abotGCFGklyPQFfLmi3QiWPzS8/s1600/slums4.jpg" height="200" width="133" /></a>De vrouwen uit de yogales lieten mij duidelijk zien, dat zij niet anders zijn dan ik. Verdriet, boosheid, angst en blijdschap voelt voor ieder mens hetzelfde en we streven allemaal naar geluk. Alleen de omstandigheden waarin we geboren worden, opgroeien en leven zijn verschillend. In essentie zijn we allemaal gelijk.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
De vrouwen hebben me heel duidelijk laten ervaren dat de sleutel om de afstand tot de ander te verkleinen ligt in verbinding maken. Als je je opent voor de ander blijkt de scheiding tussen ‚wij’ en ‚zij’ opeens niet meer zo duidelijk. De scheiding tussen hun problemen en mijn problemen vervaagt evenals als de scheiding tussen hun geluk en mijn geluk. Verbinding helpt om tot de essentie te komen De essentie zodat ik kan zijn, zodat jij kan zijn en wij er voor elkaar kunnen zijn.</div>
<div>
<br />
<br />
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-72827116251244745312014-12-24T20:38:00.000+01:002014-12-24T20:39:35.653+01:00yoga in de slums<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCoZIfqc0C1mXa3CJDVc4K31FI4RPSCtf3QZhJk4OH1xdH_wD52Ebs92Z4fpPWyl6AJ_AmProxH94bIkeRR79qBPxXj7kzKu2rBTi1Hp5UKEqB9kp9oxKG8yQW98nIpa06InUAc-Z8SoI/s1600/yoga+slums2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCoZIfqc0C1mXa3CJDVc4K31FI4RPSCtf3QZhJk4OH1xdH_wD52Ebs92Z4fpPWyl6AJ_AmProxH94bIkeRR79qBPxXj7kzKu2rBTi1Hp5UKEqB9kp9oxKG8yQW98nIpa06InUAc-Z8SoI/s1600/yoga+slums2.jpg" height="133" width="200" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Mijn vriendin en kwamen om yogales te geven aan kinderen in een sloppenwijk, maar toen we aankwamen, bleken er die ochtend geen kinderen te zijn. Wel een paar vrouwen uit de wijk. De vrouwen hadden vrijgekomen van hun werk om naar de film te kunnen. Vandaag draaide er een film in de buurt met een acteur waar iedereen groot fan van was. Het waren vrouwen uit de armste laag van de bevolking. Vrouwen die kn</span><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">okken om hun kinderen en hun familie te onderhouden. Vrouwen die wel in waren voor een yogales en snel een buurvrouw gingen halen voor deze bijzondere kans.</span><br />
<div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Elkaars taal spraken we niet, maar met voordoen en nadoen kom je een heel eind. Heel serieus deden ze precies na wat ik deed. Als ik met handgebaren iets duidelijk wilde maken, dan deden ze ook alle handgebaren na. Ik besloot wat speelse yoga-oefeningen te doen, waarbij ze met z’n tweeën een houding moesten aannemen. In eerste instantie gaven ze allemaal aan dat ze dat echt niet konden, maar na enig aandringen deden ze mee en al snel werd er hard gelachen. De spanning was gebroken en vanaf dat moment voelde je de rust indalen. </span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">Toen ik de vrouwen aanraakte, kon ik goed de enorme spanning voelen in hun schouders. Ze moeten zowel fysiek als emotioneel zware lasten dragen. Losmaak oefeningen voor de schouders, adem-oefeningen en een korte massage bij elkaar deden de vrouwen zichtbaar goed. En tijdens de eindontspanning ontstond er een diepe rust.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;"><br /></span></div>
<div>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5KkOFNhqBZUeBXiQpk503wm-WlZlEAs-tsX_gxKHg_3FMYYJIPWUWGeFuzW1iCk3OMElfFLxy7LHErs2UiYc1SSRUmpZ8fgjMFAVWbyPLHE9u2cENbzzCqvKCmCpbECl87QLxOJflgvs/s1600/vrouwen+slum.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5KkOFNhqBZUeBXiQpk503wm-WlZlEAs-tsX_gxKHg_3FMYYJIPWUWGeFuzW1iCk3OMElfFLxy7LHErs2UiYc1SSRUmpZ8fgjMFAVWbyPLHE9u2cENbzzCqvKCmCpbECl87QLxOJflgvs/s1600/vrouwen+slum.jpg" height="133" width="200" /></a><span style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">De vrouwen waren na afloop heel dankbaar. Ze gaven aan dat hun schouders zoveel lichter voelden. Wij voelden ons net zo dankbaar voor deze bijzondere yogales en de verbinding die er in dit uur was ontstaan. We omhelsden spontaan deze vrouwen. Terwijl ze weggingen bleven ze even staan smoezen. De medewerkster van het centrum werd erbij gehaald om te vertalen: of we vanmiddag met ze mee naar de film wilden. We hebben nog even geaarzeld, maar 's middags na schooltijd zouden er wel kinderen komen die we yogales konden geven. We kozen er voor om dit te doen. Maar het idee om door deze vrouwen uitgenodigd te zijn voor een 3 uur durende, voor ons onverstaanbare Bollywoodfilm aan de rand van een sloppenwijk in India blijft nog steeds hartverwarmend.</span></div>
</div>
<div>
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-75813851407004072832014-11-16T12:01:00.001+01:002014-11-16T13:47:19.659+01:00Fear<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj95OWDn12_Gr1luaoWSLeoilI7qpeevXdr8075kPm1IPx30zSPGycvGNOBrMzJzTbidaMBJbZxu_X6r-swu5udHFgHoc3TYynlg3fX-7zqky5DQJoxKuhZmhfBDbougL-7GfF6rDbWjxc/s1600/DSC03736.JPG" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj95OWDn12_Gr1luaoWSLeoilI7qpeevXdr8075kPm1IPx30zSPGycvGNOBrMzJzTbidaMBJbZxu_X6r-swu5udHFgHoc3TYynlg3fX-7zqky5DQJoxKuhZmhfBDbougL-7GfF6rDbWjxc/s1600/DSC03736.JPG" height="200" width="132" /></a>Ze is een prachtige Indiase vrouw. Stevig postuur, gekleed in sari, een krachtige en tegelijkertijd warme uitstraling. Ze heeft haar eigen stichting opgezet die kansarme kinderen mogelijkheden wil geven om zich te ontplooien. Vorig jaar hebben mijn vriendin en ik yogales gegeven via deze stichting in een school in een van de sloppenwijken van Bangalore. Tijdens de lunch vroegen we haar waar ze haar enorme passie en kracht vandaan haalt om zich voor deze kinderen in te zetten.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Ze vertelde ons dat ze geboren is als ‚onaanraakbare’. De onderste kaste in het Indiase systeem. In haar wijk was geen waterbron en ze waren afhankelijk van de rijkere buren die elke dag eventjes de poort openden, zodat zij water konden tappen. Je wist nooit precies wanneer de poort geopend werd en als de buren in een slechte bui waren, kon de poort wel eens een hele dag dicht blijven. Toen haar vaders onderneming failliet, moesten alle tien de kinderen gaan werken. Zij wilde echter per se naar school. Zo jong als ze was, ging ze werken voor haar eigen schoolgeld. Er waren dagen dat ze maar 1 bakje rijst per dag kon eten. Honger weerhield haar er niet van om door te gaan. Na vele eenzame jaren met de nodige discriminatie is ze mensen tegengekomen die haar kracht zagen en met hun steun heeft ze uiteindelijk zelfs in de Verenigde Staten kunnen studeren. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Haar droom is dat ieder kind de kansen krijgt om zich te ontwikkelen en daar zet ze zich dan ook met hart en ziel voor in. Alleen dan kan de spiraal van armoede en ongelijkheid doorbroken worden. De stichting die ze opgericht heeft, biedt allerlei creatieve activiteiten aan voor kinderen in sloppenwijken, zodat ze mogelijkheden krijgen om zich ook op andere vlakken te ontwikkelen. Naast de concrete activiteiten, werken ze aan de onderstroom. Ouders worden begeleid en leerkrachten worden getraind om kinderen echt te zien in wie ze zijn. Een lange weg, maar stapje voor stapje verandert de cultuur in de wijken waar ze actief zijn. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Mijn motto is Fear, vertelde ze ons. Face Everything And Rise. Het zou een van de vele oneliners kunnen zijn die je op Facebook voorbij ziet komen. Maar uit haar mond is het niet de zoveelste oneliner. Zij is zelf het levende bewijs en het inspirerende voorbeeld. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
——————————————</div>
<div>
<i><span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">12 december vertrekken mijn vriendin en ik weer naar Bangalore. Naast aandacht en yogalessen willen we willen deze keer ook graag geld doneren. Wil je deze organisatie (Makkala Jagriti) samen met ons steunen? Dat zou geweldig zijn. Het geld wordt direct ingezet voor de kinderen. Kijk op </span></i><a href="http://www.steunkleinehelden.nl/">www.steunkleinehelden.nl</a><i><span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;"> voor de info.</span></i></div>
<div>
<span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;"><br /></span></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-20249803163553519222014-09-30T14:07:00.000+02:002014-09-30T14:07:31.839+02:00Wereldnieuws<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGK_DVnPbscstI2az3NvxQRoUlgxP8fYXRuCMY3xd3BHLpnrCMwLtgrbHrIsfHah9pDLjFxCnB3MbvEVQ7q19n-NOLc7vdQSsLjCsg8gyCBQ4SKRbXRZBD6goe1fI-yCyaC2NDUFMVDMg/s1600/oog+wereld.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgGK_DVnPbscstI2az3NvxQRoUlgxP8fYXRuCMY3xd3BHLpnrCMwLtgrbHrIsfHah9pDLjFxCnB3MbvEVQ7q19n-NOLc7vdQSsLjCsg8gyCBQ4SKRbXRZBD6goe1fI-yCyaC2NDUFMVDMg/s1600/oog+wereld.jpg" height="107" width="200" /></a><span style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">De beelden zijn heftig. De verhalen aangrijpend. Zoveel onrust in de wereld, zoveel agressie, zoveel lijden. Het maakt me boos en bovenal verdrietig. </span><br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik worstel met deze gevoelens. Op wie moet ik boos worden? Om wie moet ik rouwen? En wat draagt dat dan bij? Het is me te groots en ik voel me machteloos.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Tegelijkertijd besef ik me dat er zoveel moois is in het leven. Zoveel wonderlijks wat nooit in het nieuws komt. De natuur op zich is al een wonder waar je je hele leven vreugde uit kunt putten. En natuurlijk de liefde die in zoveel mensen tot uiting komt. In kleine handelingen, grootse ideeën en mooie verbindingen. Het is aan ons om juist die stroom in de wereld te voeden.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Alleen hoe verbind ik deze twee uitersten in mijzelf? Mij richten op het goede, zonder het duistere in de wereld te erkennen, voelt als naïef. Het mist werkelijke betrokkenheid om iets groters in beweging te kunnen zetten. Mij laten meeslepen door de pijn en het lijden, is weinig constructief en kan ook niet de bedoeling zijn. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Stapje voor stapje krijg ik inzicht. Ik ervaar dat door de pijn echt binnen te laten komen en me vervolgens bewust te zijn van wat mij raakt, er iets in beweging kan komen. Op het moment dat ik me besef dat ik geraakt word als mensen vernederd worden, klein gehouden worden, hun vrijheid ontnomen wordt, ben ik in staat om compassie te voelen voor de mensen die dit ondergaan. Hierdoor opent mijn hart zich in plaats van dat mijn hart zich sluit door de afschuw.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Dat is volgens mij onze eerste taak. Om ons hart te openen en open te houden. Ellende kan ons hart sluiten door de afkeer die we voelen: het kan ons verharden. Het kan echter ook juist ons hart openen door de compassie die we voelen met bijvoorbeeld de slachtoffers: het kan ons verbinden.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Het is aan ons de keus: laten we ons verharden of laten we ons openen?</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Het tweede is door te beseffen wat je werkelijk raakt, je inzicht krijgt in wat het leven van jou vraagt. Ieder wordt weer door andere aspecten geraakt in het wereldnieuws. En datgene wat jou raakt, is iets wat in jou actief is of geactiveerd wil worden. Je kunt de wereldproblematiek niet oplossen in je eentje, maar je kunt datgene waarvan je vindt dat "het niet mag en niet kan", wel tegenwicht bieden in jouw eigen omgeving. Te beginnen in jezelf. Zo kun je jezelf trainen om elke dag weer vanuit werkelijke betrokkenheid je aandacht te richten op het goede. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
En als we dat nou allemaal doen, ieder vanuit datgene dat hem of haar raakt, ieder in zijn kleine of grotere omgeving, dan weet ik zeker dat we niet machteloos zijn, maar dat we gezamenlijk een ongelooflijke verandering kunnen bewerkstelligen in de wereld. Is dat geen wereldnieuws?</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-28524728248602039822014-06-24T13:31:00.000+02:002017-09-11T08:12:14.694+02:00De juiste toets<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6pi6qvIa7BsNN1smKp6hNCESMD4s-2hpe1JLEuw03deX6GG7PQIXnyHCRnicWqsN2l_0rZgeu6gVqPzuKFChsA2KyV3plCg0EQqFqeyVJt_LRhj_X2-hWGKPSxwNZ_Ga1Dw1iN6BuhRU/s1600/piano-toetsenbord.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="132" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6pi6qvIa7BsNN1smKp6hNCESMD4s-2hpe1JLEuw03deX6GG7PQIXnyHCRnicWqsN2l_0rZgeu6gVqPzuKFChsA2KyV3plCg0EQqFqeyVJt_LRhj_X2-hWGKPSxwNZ_Ga1Dw1iN6BuhRU/s1600/piano-toetsenbord.jpeg" width="200" /></a><span style="font-family: "helvetica"; font-size: 13px;">Ik ben niet zo snel uit mijn evenwicht te brengen, maar er zijn mensen die me telkens weer raken. In het begin kan ik hun onhandige gedrag nog wel relativeren. Ik mediteer nog een keertje extra en ben er dan trots op dat ik al snel weer liefdevol in mijn eigen midden beland. Helaas neemt het leven hier geen genoegen mee. Op de situatie die me raakt, volgt meestal al snel een volgende, waardoor mijn irritatie moeiteloos weer boven water komt. Dan nog een paar incidenten en mijn irritatie is uitgegroeid tot een boosheid die niet meer weg te mediteren is.</span><br />
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Het is heerlijk als anderen het ook belachelijk vinden. Ik heb het echt even nodig om mijn frustraties te delen, maar inmiddels heb ik gemerkt dat het herhaaldelijk delen van mijn boosheid, mijn boosheid alleen maar voedt. Ik kan me dan lekker wentelen in mijn frustraties, maar het helpt me nooit om weer liefdevol in mijn eigen kracht te komen. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Je boosheid, je pijn, zegt namelijk niets over de ander, maar wil altijd iets over jezelf vertellen. Al jouw pijnlijke herinneringen liggen opgeslagen in jezelf. Het is jouw taak om ze vrij te laten, maar in plaats daarvan stoppen we ze het liefst heel diep weg. Alsof ze er niet meer zijn, terwijl we tegelijkertijd alles door de bril bekijken van onze ervaringen en we onze pijn altijd meenemen in hoe we de wereld ervaren. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Een pijnlijke ontmoeting met de ander betekent dat de ander precies de juiste toets bij jou heeft ingedrukt. Die toets die de pijn, soms heel diep weggestopt, aanraakt. Die pijn naar boven haalt, waardoor er een mogelijkheid gecreëerd wordt om de pijn onder ogen te zien, te doorleven en uiteindelijk los te laten. Dus in plaats van je op het irritante gedrag van de ander te concentreren, kun je jezelf de vraag stellen wat er precies in jou geraakt wordt. Wat triggert zijn of haar gedrag in jou? Wat is de diepere pijn die eronder ligt? En wat kun je doen om deze wonden te verzorgen? Pas als je werkelijk de diepere pijn toegelaten hebt, inzicht hebt gekregen en je wonden verzorgd hebt, dan kun je deze pijn uitzwaaien. Verlost van je pijn, kun je pas in je ware kracht komen; zul je de wereld vanuit een neutrale bril kunnen bekijken en zul je vanuit je hart, vanuit liefde kunnen leven in plaats van geregeerd te worden door oude angsten en pijn.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
En is het nog niet helemaal gelukt? Wees niet bang. Het leven stuurt wel weer iemand (en vaak gewoon dezelfde persoon) op je pad om diezelfde toets in te drukken. Net zolang totdat er geen valse klank meer uit deze toets komt, maar een prachtig zuivere noot. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Eerlijk toegeven: het liefst zou ik alleen maar mensen om mij heen willen die al mijn zuivere noten aanraken, zodat er prachtige klanken uit mij stromen. Maar ik besef maar al te goed dat dankzij de mensen die op mijn valse toetsen duwen, mijn lied zoveel meer diepgang krijgt. Ik ben nog niet zo verlicht dat ik ze met open armen ontvang. Maar ach, dan zouden ze me niet meer irriteren en dat blijkt nou juist een belangrijke functie te hebben. Ik laat ze hun functie nog maar even behouden: er is nog wel wat op te ruimen. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-4394783602116249512014-05-30T19:14:00.001+02:002014-05-30T19:14:09.875+02:00God<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYNRryubXWBWRONuPkWsFnKJSCuIVRNvy1sTH6xZIOeCznBno3MgchijgevR6U4u10-3nAuCSyUSt7Qw55Ri1-j9VJV7OCkX2aZtstlGPW5l09ntv31ny088LBgTGwdZtAbAjDvlO-_GE/s1600/vlinder.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYNRryubXWBWRONuPkWsFnKJSCuIVRNvy1sTH6xZIOeCznBno3MgchijgevR6U4u10-3nAuCSyUSt7Qw55Ri1-j9VJV7OCkX2aZtstlGPW5l09ntv31ny088LBgTGwdZtAbAjDvlO-_GE/s1600/vlinder.jpg" height="132" width="200" /></a>Als kind genoot ik van de bijbelverhalen die we op school voorgelezen kregen. Vooral de verhalen over Jezus. Ik voelde de liefde en het licht en het raakte mij. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Als student vertrouwde ik op mijn intellect en de stap naar het ontkennen van het bestaan van een God was klein. God was voor mij niet meer dan een kinderlijke fantasie, waaraan veel mensen krampachtig vasthielden om (schijn)zekerheid te creëren.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Meditatie, allerlei spirituele teksten en mijn eigen ontwikkeling brachten het Goddelijke weer in mijn leven. Geen God als afgescheiden entiteit, maar een God als overal aanwezig, als Liefde met een hoofdletter, als het allerhoogste in en buiten ons. Maar eerlijk toegeven, tot nu toe durfde ik het beladen woord God nog niet echt duidelijk te ventileren als leidend principe in mijn leven. Het is tijd om die schroom los te laten.</div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<br /></div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
Ik geloof in het Goddelijke en ik word hierin ik geïnspireerd door het Christendom, door yoga, door Boeddhisme, door de natuur…. het zijn voor mij voertuigen. Hele mooie voertuigen, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Het zijn voertuigen die je naar de tempel kunnen rijden, maar je moet nog altijd zelf de heilige ruimte van die tempel binnengaan. Alleen dan kun je (niet met je intellect, maar met het hart) werkelijk het heilige ontmoeten en ervaren. </div>
<div style="font-family: Helvetica; font-size: 13px;">
<div>
<br /></div>
<div>
Ik heb een diepe wens dat het heilige weer meer deel uit mag gaan maken van ons leven. Niet de voertuigen op zich, maar het Goddelijke dat ons inspireert om het allerhoogste en zuiverste in onszelf te ontwikkelen. Datgene wat door ons stroomt om vorm te krijgen in de wereld en de wereld daarmee verrijkt.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Laten we de vraag achterwege laten of God al dan niet bestaat; welke vorm deze God dan zou hebben of aan welke regels je volgens deze God moet voldoen. Daar wordt de wereld volgens mij niet veel mooier van. Laten we in plaats daarvan elkaar inspireren om het goede en liefdevolle in onszelf te ontwikkelen en te blijven voeden; elkaar ideeën geven over hoe je je eigen heilige verbinding en momenten creëert; elkaar wijzen op de goddelijke momenten die er elke dag zijn, maar zo vaak onopgemerkt voorbij gaan. Zodat het Goddelijke in en rondom onszelf de ruimte krijgt om te groeien en weer vanzelfsprekend wordt.</div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-6051113579095219716.post-73985700226522779312014-04-29T13:41:00.001+02:002014-04-29T13:41:43.599+02:00Bijzonder<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbVKumwTCNb12D7f45Kwi3JIhSgppgqZGEAc4ZVdAHH0V9_MmApZm466t1JIa8LLwhWU-glFChbFudCKxS_4CgdUb3qn4YaYA6uXPSKZi4ifHfHz1zcoIizZPDwbb7DoSMc9xi6tUGgZc/s1600/zen.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbVKumwTCNb12D7f45Kwi3JIhSgppgqZGEAc4ZVdAHH0V9_MmApZm466t1JIa8LLwhWU-glFChbFudCKxS_4CgdUb3qn4YaYA6uXPSKZi4ifHfHz1zcoIizZPDwbb7DoSMc9xi6tUGgZc/s1600/zen.jpg" height="131" width="200" /></a>"Jij bent echt de meest normale jongen die ik
ken", grapte ik tegen mijn zoon toen hij iets geks deed.<br />
<br />
Dat vond hij een
grove belediging. "En trouwens", zei hij, "je kunt helemaal niet normaal
zijn. Iedereen heeft iets bijzonders. Als het je zou lukken om helemaal
normaal te zijn, dan zou dat wel heel bijzonder zijn. Normaal is dus heel
bijzonder. En bijzonder is heel normaal."<br />
<br />
<div class="MsoNormal">
Wijze les van mijn zoon. Je kunt dus wel erg je
best gaan doen om normaal te zijn, maar je blijft altijd bijzonder.</div>
<!--EndFragment--><br />
<br />
<div class="page" title="Page 1">
<div class="layoutArea">
<div class="column">
</div>
</div>
</div>
</div>
Karin Steffenshttp://www.blogger.com/profile/14068699260417276810noreply@blogger.com