Hotel Thuispaleis

Ik maak vele reizen in mijn binnenwereld. Mijn buitenwereld is echter een stuk beperkter. Met werk aan huis en kinderen op school in de buurt, vertoef ik meestal in Driebergen. Mijn vrienden ken ik van mijn studie, de yoga of het schoolplein (van de overwegend blanke school). Ik voel me er prettig bij, maar zou tegelijkertijd  mijn blik en wereld willen verruimen.

Hoe mooi dan ook om afgelopen week kennis te maken met een initiatief dat deze mogelijkheid biedt: hotel Thuispaleis. Een jonge vrouw vertelde ons enthousiast over het hotel dat in een arme migratiewijk in Rotterdam-Zuid gestart is. Een hotel met een bijzonder concept. Je boekt een overnachting in het hotel en krijgt hier ook ontbijt.Voor de rest worden alle faciliteiten aangeboden thuis bij de mensen in deze wijk. Zo kun je bij hen dineren, tv kijken, wassen, je laten knippen, fitnessen, internetten of op bezoek bij een familie met wel 100 huisdieren. De buurtbewoners runnen het hotel, wat voor hen een bron van inkomsten is en een manier om samen te werken en zich te verenigen. Voor de gasten biedt dit hotel bijzondere ontmoetingen.

Ik ga er zeker een keer heen. Ook nieuwsgierig? Meer info op: http://www.hotelthuispaleis.nl/

Met beide billen op de grond

Ik vind het heerlijk om op de grond te zitten, maar ik was het absoluut verleerd. Vol bewondering kan ik naar mijn zoontjes kijken, die als twee jonge boeddha's moeitloos urenlang op de grond kunnen zitten. Op de yoga-opleiding krijg je al het onderricht zittend op de grond. Met pijn in mijn knien, heupen en rug, heb ik het weer moeten leren. Het is de moeite waard: het is goed voor je aarding; het helpt je rug sterk houden en je heupen blijven er soepel van.

Ik weet niet waarom, maar op de grond zitten maakt me vrolijk. Waarschijnlijk heeft het te maken met het directe contact met de aarde. Of misschien dat het gewoon iets minder serieus voelt. Tijdens onze vakantie hadden we express geen stoelen bij ons. Heerlijk: de hele week met beide billen op de grond. Dat wilde ik thuis ook. Ik bedacht om de bank voor de tv weg te halen en daar kussens neer te leggen, maar aangezien ik amper tv kijk, zet dat geen zoden aan de dijk. De eetkamertafel weghalen, leek me iets te rigoreus. En toen kwam ik op het idee om mijn bureau te vervangen door een lage tafel en achter werktafel en computer op de grond te zitten. En daar zit ik nu. Super. Nog steeds niet moeiteloos en met wat pijntjes, maar wel gelukkig.

to do lijstje

Toen ik nog bíj Randstad werkte, kon ik echt niet zonder. Mijn boekje Things To Do Today, waarin ik alles wat ik nog moest doen opschreef en kon afvinken als ik het gedaan had. Nu ik veel meer ruimte in mijn hoofd en in mijn leven heb, zijn de to do lijstjes voor mij verleden tijd.

Maar vorige week had ik zo'n dag dat er van alles geregeld moest worden en een lijstje was snel gemaakt. Ik was even vergeten hoe heerlijk het is om de dingen die gedaan zijn te kunnen afvinken. Check? Voltooid! Heerlijk gevoel. Dan weer door met het volgende. En dan na een tijdje weer: check? Voltooid! Geweldig.

Maar hoe meer ik vrienden werd met mijn to-do-lijstje, hoe geirriteerder ik werd naar mijn omgeving. Telefoontjes tussendoor, collecte aan de deur, kind dat van school opgehaald moest worden.... hey, I've got Things To Do!

Ik heb de vriendschap weer verbroken. To-do-lijstjes en ik.... wij passen niet bij elkaar. Als je je leven door to-do-lijstjes laat dirigeren, bestaat het gevaar dat je het leven zelf steeds meer als een to-do-lijst gaat ervaren. Heerlijk gevoel als je iets afgerond hebt en dan weer door naar het volgende. En dan? Het ultieme hoogtepunt op je eigen sterfbed? Check, dubble check...... Voltooid!

De tijd

Ik kom net terug van een bijeenkomst van de yogadocenten uit deze buurt. Eens in de 6 weken komen we bij elkaar om een onderwerp verder uit te diepen, elkaar te inspireren en dingen te delen.

Vanochtend hadden we een wat filosofischer onderwerp: de tijd.

Als ik nadenk over het begrip tijd, verlies ik me bijna in de oneindigheid. Gelukkig werd in de bijeenkomst het begrip tijd praktisch benaderd en toegespitst op 2 soorten tijd: de kloktijd en de innerlijke tijd. De universele (en door ons bedachte) kloktijd is leidend geworden in onze maatschappij. Terwijl de persoonlijk, innerlijke tijd zo waardevol is voor ons leven. Het is juist die tijd die ons de mogelijkheid biedt voor reflectie, creativiteit, vervelen, genieten. Tijd om gevoed te worden, innerlijk te rijpen en te transformeren.

"Als je alleen maar leeft volgens de mechanische kloktijd, dan word je zelf een machine", werd er in het fimpje gezegd dat wij bekeken. Ik geloof dat de meeste mensen hunkeren naar meer innerlijke tijd. En dat is dus enerzijds een kwestie van "tijd maken" en anderzijds van "de tijd vergeten".

open mind

Een vriendin van mij eet al jaren geen vlees. Toch noemt zij zichzelf niet graag vegetarier. "Ik bepaal elke dag of ik vandaag vlees wil eten of niet", verklaarde zij mij. Het antwoord was tot nu toe steeds van niet, maar ze wil het geen star principe laten worden. Zo behoudt ze een open mind voor de dag dat het beter voelt het stukje vlees wel te nemen.

Mooi vind ik dat. Wel discipline, geen starheid. Je zou dit voor heel veel overtuigingen kunnen toepassen.