Toen ik het vorige stukje schreef over Breek de Stilte, moest ik denken aan een bijzonder verhaal dat een vrouw mij vertelde. Zij had een zoon met autisme. De zoon was inmiddels al een puber en had extreem veel structuur nodig om goed te gedijen. De vrouw wilde zich echter niet in alles laten beperken en haar wens was om met zoonlief op vakantie te gaan. Uiteindelijk gingen ze met het gezin naar een kleine camping in Frankrijk. Vanaf dag 1 was het een groot drama: hun zoon kreeg continu driftbuien en schreeuwde de hele dag dat hij naar huis wilde. Na een paar dagen wist de vrouw echt niet meer wat ze nog kon doen. Ze ging ergens op een stil plekje zitten. En toen ze meer rust kreeg, dacht ze aan de mooie dingen van haar zoon. Tijdens de vakantie had vooral de frustratie de boventoon gehad, maar nu voelde ze haar hart zich weer met liefde vullen. Met liefde voor haar zoon. En ze bleef een tijd met haar aandacht bij die liefde voor haar zoon.
's Middags ging ze een stuk wandelen met haar zoon. Plotseling sloeg hij een arm om haar heen. Iets wat hij nog nooit uit zichzelf gedaan had! Zij vertelde hem hoe blij ze hiermee was. Maar op het moment dat ze hem dat zei, keerde hij zich van haar af en ze kon geen contact meer met hem maken. Ze snapte niet wat er gebeurd was. Het lukte haar niet het contact te herstellen; driftbuien kondigde zich weer aan en de frustratie kreeg de overhand. De volgende dag zonderde zij zich weer af. En concentreerde zich weer op de liefde voor haar zoon. 's Middags tijdens de wandeling sloeg haar zoon weer een arm om zich heen. Zij zei niets en in stilte liepen ze een tijd lang gearmd verder. Zij bleef elke dag de liefde voor haar zoon koesteren en kreeg in deze vakantie echt contact met hem.
Eenmaal thuis, zonderde zij zich regelmatig af en deed hetzelfde. En als zij zich op die manier op de liefde voor haar zoon had geconcerntreerd, kwam hij vaak naar haar toe. Dan vroeg hij: je hebt het weer gedaan, he, mam? Hij bloeide op deze liefde. Deze onvoorwaardelijke liefde.
