Indiase Christmas carols

De Indiase familie waar we logeerden, gaf aan dat er die avond, ergens na 10-en, een koortje bij hen thuis zou komen dat Christmas carols kwam zingen. We hadden er twee intensieve dagen opzitten. Vol van alle indrukken en nog niet gewend aan het continue lawaai, waren de afgelopen twee nachten gebroken geweest. Ik verlangde er erg naar om al voor 10-en in mijn bed te liggen, maar Christmas carols in India was te mooi om voorbij te laten gaan.

Ik verheugde me op de serene sfeer en hoopte dat de liedjes bekend zouden zijn, zodat we nog wat mee konden zingen. Om half 11 kwam er een groep van zo’n 15 mensen met muzikanten en zangers. En terwijl ik vol verwachting op de bank zat, begonnen ze te zingen. Totaal onbekende liedjes in een onbekende taal. Vol enthousiasme: ze straalden allemaal. Ze zongen zo hard, dat zelf als ik had willen slapen, dat 3 huizen verderop nog niet gelukt zou zijn.  En…. ze zongen ontzettend vals. 

Daar zat ik dan met mijn idee van serene zuivere Christmas carols. Inmiddels was me duidelijk dat Stille nacht er niet in zat vanavond. Van binnen moest ik heel hard lachen. Ik vond het zo grappig dat zij zonder schaamte en vol overgave zo hard en vals konden zingen en dat iedereen dit geweldig vond. En ik moest tegelijkertijd zo lachen om mijzelf omdat ik er mee geconfronteerd werd hoeveel plaatjes we in ons hoofd hebben van hoe dingen er uit zullen of moeten zien.

Juist in een land als India, waar alles anders is dan je in eerste instantie denkt, worden al die plaatjes door elkaar geschud. Je wordt keer op keer geconfronteerd met je eigen verwachtingen, vooringenomenheden en vanzelfsprekendheden. Dat is een van de redenen waarom ik hier zo graag kom. Het maakt me weer wakker. Het helpt me om mij te openen en te ervaren wat er echt is. De wereld is zoveel complexer dan de hokjes waarin we het willen stoppen. Zoveel gevarieerder en genuanceerder. En hiermee ook zoveel rijker en subliemer. Maar het vraagt een open mind en een open hart om dat werkelijk te kunnen ervaren. Gelukkig zijn er Indiase Christmas carols die je hierbij kunnen helpen.

Verbinding

Na de yogales aan vrouwen in een sloppenwijk kregen we nog een rondleiding door diezelfde wijk.

Een sloppenwijk met huisjes van steen, maar die stenen waren dan ook de enige luxe. Hokjes dicht op elkaar ter grote van een 2-persoonsmatras. Met een pitje en wat pannen in diezelfde kamer en wat plankjes om spullen op te ruimen. Een hele familie woont er in 1 zo’n kamer. Een van de bewoonsters vertelde dat zij en haar 3 dochters binnen op de grond konden slapen. Voor haar man was er geen plek meer. Hij sliep voor de deur op straat. In de wijk van 2000 mensen is er 1 wc. Water kan op dinsdag gehaald worden voor de hele week. 

Terwijl we in deze wijk liepen, kwamen we onze yogacursisten van die ochtend tegen. Wij wisten natuurlijk dat zij hier wonen, maar tegelijkertijd was het heel verwarrend. De mensen in de sloppenwijk waren mensen die ver van mij af stonden. De vrouwen uit de yogales waren echter vrouwen waarmee ik mij verbonden had. Het waren vrouwen die deze ochtend met ons zowel gehuild als gelachen hadden.Vrouwen die leergierig waren, het goed wilden doen, onzeker en krachtig tegelijkertijd waren. Vrouwen wier spanning ik met met eigen handen had gevoeld. Vrouwen die dankbaar waren voor de yoga-oefeningen die ik hen kon leren. Vrouwen die in essentie hetzelfde zijn als ik. 

En ik besefte mij dat ik de mensen in de sloppenwijken onbewust in het hokje gestopt had van „ zielig, minder ontwikkeld en hulpbehoevend”. Ik voelde medelijden en boosheid voor de omstandigheden waarin zij moeten leven en tegelijkertijd maakte ik mijzelf wijs „dat ze niet beter weten en het voor hen wellicht minder erg is”. Maar het zijn allemaal oordelen van iemand die ergens met een afstand naar kijkt. Oordelen van iemand die kijkt naar mensen die zij als anders beschouwt. Oordelen die het makkelijker maken om dat wat je ziet een plekje te kunnen geven. 

De vrouwen uit de yogales lieten mij duidelijk zien, dat zij niet anders zijn dan ik. Verdriet, boosheid, angst en blijdschap voelt voor ieder mens hetzelfde en we streven allemaal naar geluk. Alleen de omstandigheden waarin we geboren worden, opgroeien en leven zijn verschillend. In essentie zijn we allemaal gelijk.

De vrouwen hebben me heel duidelijk laten ervaren dat de sleutel om de afstand tot de ander te verkleinen ligt in verbinding maken. Als je je opent voor de ander blijkt de scheiding tussen ‚wij’ en ‚zij’ opeens niet meer zo duidelijk.  De scheiding tussen hun problemen en mijn problemen vervaagt evenals als de scheiding tussen hun geluk en mijn geluk. Verbinding helpt om tot de essentie te komen De essentie zodat ik kan zijn, zodat jij kan zijn en wij er voor elkaar kunnen zijn.

yoga in de slums

Mijn vriendin en kwamen om yogales te geven aan kinderen in een sloppenwijk, maar toen we aankwamen, bleken er die ochtend geen kinderen te zijn. Wel een paar vrouwen uit de wijk. De vrouwen hadden vrijgekomen van hun werk om naar de film te kunnen. Vandaag draaide er een film in de buurt met een acteur waar iedereen groot fan van was. Het waren vrouwen uit de armste laag van de bevolking. Vrouwen die knokken om hun kinderen en hun familie te onderhouden. Vrouwen die wel in waren voor een yogales en snel een buurvrouw gingen halen voor deze bijzondere kans.

Elkaars taal spraken we niet, maar met voordoen en nadoen kom je een heel eind. Heel serieus deden ze precies na wat ik deed. Als ik met handgebaren iets duidelijk wilde maken, dan deden ze ook alle handgebaren na. Ik besloot wat speelse yoga-oefeningen te doen, waarbij ze met z’n tweeën een houding moesten aannemen. In eerste instantie gaven ze allemaal aan dat ze dat echt niet konden, maar na enig aandringen deden ze mee en al snel werd er hard gelachen. De spanning was gebroken en vanaf dat moment voelde je de rust indalen. 

Toen ik de vrouwen aanraakte, kon ik goed de enorme spanning voelen in hun schouders. Ze moeten zowel fysiek als emotioneel zware lasten dragen. Losmaak oefeningen voor de schouders, adem-oefeningen en een korte massage bij elkaar deden de vrouwen zichtbaar goed. En tijdens de eindontspanning ontstond er een diepe rust.

De vrouwen waren na afloop heel dankbaar. Ze gaven aan dat hun schouders zoveel lichter voelden. Wij voelden ons net zo dankbaar voor deze bijzondere yogales en de verbinding die er in dit uur was ontstaan. We omhelsden spontaan deze vrouwen. Terwijl ze weggingen bleven ze even staan smoezen. De medewerkster van het centrum werd erbij gehaald om te vertalen: of we vanmiddag met ze mee naar de film wilden. We hebben nog even geaarzeld, maar 's middags na schooltijd zouden er wel kinderen komen die we yogales konden geven. We kozen er voor om dit te doen. Maar het idee om door deze vrouwen uitgenodigd te zijn voor een 3 uur durende, voor ons onverstaanbare Bollywoodfilm aan de rand van een sloppenwijk in India blijft nog steeds hartverwarmend.

Fear

Ze is een prachtige Indiase vrouw. Stevig postuur, gekleed in sari, een krachtige en tegelijkertijd warme uitstraling. Ze heeft haar eigen stichting opgezet die kansarme kinderen mogelijkheden wil geven om zich te ontplooien. Vorig jaar hebben mijn vriendin en ik yogales gegeven via deze stichting in een school in een van de sloppenwijken van Bangalore. Tijdens de lunch vroegen we haar waar ze haar enorme passie en kracht vandaan haalt om zich voor deze kinderen in te zetten.

Ze vertelde ons dat ze geboren is als ‚onaanraakbare’. De onderste kaste in het Indiase systeem. In haar wijk was geen waterbron en ze waren afhankelijk van de rijkere buren die elke dag eventjes de poort openden, zodat zij water konden tappen. Je wist nooit precies wanneer de poort geopend werd en als de buren in een slechte bui waren, kon de poort wel eens een hele dag dicht blijven. Toen haar vaders onderneming failliet, moesten alle tien de kinderen gaan werken. Zij wilde echter per se naar school. Zo jong als ze was, ging ze werken voor haar eigen schoolgeld. Er waren dagen dat ze maar 1 bakje rijst per dag kon eten. Honger weerhield haar er niet van om door te gaan. Na vele eenzame jaren met de nodige discriminatie is ze mensen tegengekomen die haar kracht zagen en met hun steun heeft ze uiteindelijk zelfs in de Verenigde Staten kunnen studeren. 

Haar droom is dat ieder kind de kansen krijgt om zich te ontwikkelen en daar zet ze zich dan ook met hart en ziel voor in. Alleen dan kan de spiraal van armoede en ongelijkheid doorbroken worden. De stichting die ze opgericht heeft, biedt allerlei creatieve activiteiten aan voor kinderen in sloppenwijken, zodat ze mogelijkheden krijgen om zich ook op andere vlakken te ontwikkelen. Naast de concrete activiteiten, werken ze aan de onderstroom. Ouders worden begeleid en leerkrachten worden getraind om kinderen echt te zien in wie ze zijn. Een lange weg, maar stapje voor stapje verandert de cultuur in de wijken waar ze actief zijn. 

Mijn motto is Fear, vertelde ze ons. Face Everything And Rise. Het zou een van de vele oneliners kunnen zijn die je op Facebook voorbij ziet komen. Maar uit haar mond is het niet de zoveelste oneliner. Zij is zelf het levende bewijs en het inspirerende voorbeeld. 

——————————————

12 december vertrekken mijn vriendin en ik weer naar Bangalore. Naast aandacht en yogalessen willen we willen deze keer ook graag geld doneren. Wil je deze organisatie (Makkala Jagriti) samen met ons steunen? Dat zou geweldig zijn. Het geld wordt direct ingezet voor de kinderen. Kijk op www.steunkleinehelden.nl voor de info.

Wereldnieuws

De beelden zijn heftig. De verhalen aangrijpend. Zoveel onrust in de wereld, zoveel agressie, zoveel lijden. Het maakt me boos en bovenal verdrietig. 

Ik worstel met deze gevoelens. Op wie moet ik boos worden? Om wie moet ik rouwen? En wat draagt dat dan bij? Het is me te groots en ik voel me machteloos.

Tegelijkertijd besef ik me dat er zoveel moois is in het leven. Zoveel wonderlijks wat nooit in het nieuws komt. De natuur op zich is al een wonder waar je je hele leven vreugde uit kunt putten. En natuurlijk de liefde die in zoveel mensen tot uiting komt. In kleine handelingen, grootse ideeën en mooie verbindingen. Het is aan ons om juist die stroom in de wereld te voeden.

Alleen hoe verbind ik deze twee uitersten in mijzelf? Mij richten op het goede, zonder het duistere in de wereld te erkennen, voelt als naïef. Het mist werkelijke betrokkenheid om iets groters in beweging te kunnen zetten. Mij laten meeslepen door de pijn en het lijden, is weinig constructief en kan ook niet de bedoeling zijn. 

Stapje voor stapje krijg ik inzicht. Ik ervaar dat door de pijn echt binnen te laten komen en me vervolgens bewust te zijn van wat mij raakt, er iets in beweging kan komen. Op het moment dat ik me besef dat ik geraakt word als mensen vernederd worden, klein gehouden worden, hun vrijheid ontnomen wordt, ben ik in staat om compassie te voelen voor de mensen die dit ondergaan. Hierdoor opent mijn hart zich in plaats van dat mijn hart zich sluit door de afschuw.

Dat is volgens mij onze eerste taak. Om ons hart te openen en open te houden. Ellende kan ons hart sluiten door de afkeer die we voelen: het kan ons verharden. Het kan echter ook juist ons hart openen door de compassie die we voelen met bijvoorbeeld de slachtoffers: het kan ons verbinden.

Het is aan ons de keus: laten we ons verharden of laten we ons openen?

Het tweede is door te beseffen wat je werkelijk raakt, je inzicht krijgt in wat het leven van jou vraagt. Ieder wordt weer door andere aspecten geraakt in het wereldnieuws. En datgene wat jou raakt, is iets wat in jou actief is of geactiveerd wil worden. Je kunt de wereldproblematiek niet oplossen in je eentje, maar je kunt datgene waarvan je vindt dat "het niet mag en niet kan", wel tegenwicht bieden in jouw eigen omgeving. Te beginnen in jezelf. Zo kun je jezelf trainen om elke dag weer vanuit werkelijke betrokkenheid je aandacht te richten op het goede. 

En als we dat nou allemaal doen, ieder vanuit datgene dat hem of haar raakt, ieder in zijn kleine of grotere omgeving, dan weet ik zeker dat we niet machteloos zijn, maar dat we gezamenlijk een ongelooflijke verandering kunnen bewerkstelligen in de wereld. Is dat geen wereldnieuws?

De juiste toets

Ik ben niet zo snel uit mijn evenwicht te brengen, maar er zijn mensen die me telkens weer raken. In het begin kan ik hun onhandige gedrag nog wel relativeren. Ik mediteer nog een keertje extra en ben er dan trots op dat ik al snel weer liefdevol in mijn eigen midden beland. Helaas neemt het leven hier geen genoegen mee. Op de situatie die me raakt, volgt meestal al snel een volgende, waardoor mijn irritatie moeiteloos weer boven water komt. Dan nog een paar incidenten en mijn irritatie is uitgegroeid tot een boosheid die niet meer weg te mediteren is.

Het is heerlijk als anderen het ook belachelijk vinden. Ik heb het echt even nodig om mijn frustraties te delen, maar inmiddels heb ik gemerkt dat het herhaaldelijk delen van mijn boosheid, mijn boosheid alleen maar voedt. Ik kan me dan lekker wentelen in mijn frustraties, maar het helpt me nooit om weer liefdevol in mijn eigen kracht te komen. 

Je boosheid, je pijn, zegt namelijk niets over de ander, maar wil altijd iets over jezelf vertellen. Al jouw pijnlijke herinneringen liggen opgeslagen in jezelf. Het is jouw taak om ze vrij te laten, maar in plaats daarvan stoppen we ze het liefst heel diep weg. Alsof ze er niet meer zijn, terwijl we tegelijkertijd alles door de bril bekijken van onze ervaringen en we onze pijn altijd meenemen in hoe we de wereld ervaren. 

Een pijnlijke ontmoeting met de ander betekent dat de ander precies de juiste toets bij jou heeft ingedrukt. Die toets die de pijn, soms heel diep weggestopt, aanraakt. Die pijn naar boven haalt, waardoor er een mogelijkheid gecreëerd wordt om de pijn onder ogen te zien, te doorleven en uiteindelijk los te laten. Dus in plaats van je op het irritante gedrag van de ander te concentreren, kun je jezelf de vraag stellen wat er precies in jou geraakt wordt. Wat triggert zijn of haar gedrag in jou? Wat is de diepere pijn die eronder ligt? En wat kun je doen om deze wonden te verzorgen? Pas als je werkelijk de diepere pijn toegelaten hebt, inzicht hebt gekregen en je wonden verzorgd hebt, dan kun je deze pijn uitzwaaien. Verlost van je pijn, kun je pas in je ware kracht komen; zul je de wereld vanuit een neutrale bril kunnen bekijken en zul je vanuit je hart, vanuit liefde kunnen leven in plaats van geregeerd te worden door oude angsten en pijn.

En is het nog niet helemaal gelukt? Wees niet bang. Het leven stuurt wel weer iemand (en vaak gewoon dezelfde persoon) op je pad om diezelfde toets in te drukken. Net zolang totdat er geen valse klank meer uit deze toets komt, maar een prachtig zuivere noot. 

Eerlijk toegeven: het liefst zou ik alleen maar mensen om mij heen willen die al mijn zuivere noten aanraken, zodat er prachtige klanken uit mij stromen. Maar ik besef maar al te goed dat dankzij de mensen die op mijn valse toetsen duwen, mijn lied zoveel meer diepgang krijgt. Ik ben nog niet zo verlicht dat ik ze met open armen ontvang. Maar ach, dan zouden ze me niet meer irriteren en dat blijkt nou juist een belangrijke functie te hebben. Ik laat ze hun functie nog maar even behouden: er is nog wel wat op te ruimen. 

God

Als kind genoot ik van de bijbelverhalen die we op school voorgelezen kregen. Vooral de verhalen over Jezus. Ik voelde de liefde en het licht en het raakte mij. 

Als student vertrouwde ik op mijn intellect en de stap naar het ontkennen van het bestaan van een God was klein. God was voor mij niet meer dan een kinderlijke fantasie, waaraan veel mensen krampachtig vasthielden om (schijn)zekerheid te creëren.

Meditatie, allerlei spirituele teksten en mijn eigen ontwikkeling brachten het Goddelijke weer in mijn leven. Geen God als afgescheiden entiteit, maar een God als overal aanwezig, als Liefde met een hoofdletter, als het allerhoogste in en buiten ons. Maar eerlijk toegeven, tot nu toe durfde ik het beladen woord God nog niet echt duidelijk te ventileren als leidend principe in mijn leven. Het is tijd om die schroom los te laten.

Ik geloof in het Goddelijke en ik word hierin ik geïnspireerd door het Christendom, door yoga, door Boeddhisme, door de natuur…. het zijn voor mij voertuigen. Hele mooie voertuigen, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Het zijn voertuigen die je naar de tempel kunnen rijden, maar je moet nog altijd zelf de heilige ruimte van die tempel binnengaan. Alleen dan kun je (niet met je intellect, maar met het hart) werkelijk het heilige ontmoeten en ervaren. 

Ik heb een diepe wens dat het heilige weer meer deel uit mag gaan maken van ons leven. Niet de voertuigen op zich, maar het Goddelijke dat ons inspireert om het allerhoogste en zuiverste in onszelf te ontwikkelen. Datgene wat door ons stroomt om vorm te krijgen in de wereld en de wereld daarmee verrijkt.

Laten we de vraag achterwege laten of God al dan niet bestaat; welke vorm deze God dan zou hebben of aan welke regels je volgens deze God moet voldoen. Daar wordt de wereld volgens mij niet veel mooier van. Laten we in plaats daarvan elkaar inspireren om het goede en liefdevolle in onszelf te ontwikkelen en te blijven voeden; elkaar ideeën geven over hoe je je eigen heilige verbinding en momenten creëert; elkaar wijzen op de goddelijke momenten die er elke dag zijn, maar zo vaak onopgemerkt voorbij gaan. Zodat het Goddelijke in en rondom onszelf de ruimte krijgt om te groeien en weer vanzelfsprekend wordt.

Bijzonder

"Jij bent echt de meest normale jongen die ik ken", grapte ik tegen mijn zoon toen hij iets geks deed.

Dat vond hij een grove belediging. "En trouwens", zei hij, "je kunt helemaal niet normaal zijn. Iedereen heeft iets bijzonders. Als het je zou lukken om helemaal normaal te zijn, dan zou dat wel heel bijzonder zijn. Normaal is dus heel bijzonder. En bijzonder is heel normaal."

Wijze les van mijn zoon. Je kunt dus wel erg je best gaan doen om normaal te zijn, maar je blijft altijd bijzonder.

Uitnodiging van het leven

Hij zit in zijn stoel en kan amper meer praten. Met moeite brengt hij er steeds 1 woord fluisterend uit en is vervolgens buiten adem. Hij is de 90 al gepasseerd en ernstig ziek. Mij is gevraagd of ik met ademtherapie iets voor zijn benauwdheid kan doen.

Je zou hem geen 90 geven. Zijn vrouw evenmin. Ze ziet er nog kwiek uit en geeft aan alles te willen doen voor haar man. Ze houdt hem elk moment nauwlettend in de gaten en geeft hem om de minuut adviezen wat hij wel en niet moet doen.. Hij luistert naar haar, maar kijkt mij dankbaar aan als ik haar zeg dat hij vooral rustig moet ademen en zo weinig mogelijk moet praten.

"We konden altijd zo goed praten", vertelt ze mij. "maar precies toen hij alleen nog maar kon fluisteren, ben ik slechthorend geworden." 

Hoe tragisch is dat….hij kan niet meer praten en zij kan niet meer horen….Ik voel haar pijn en tegelijkertijd verwonder ik me over de boodschap van het leven die hierin verborgen ligt. 

Steeds duidelijker ga ik zien dat het leven ons telkens uitnodigt om heel te worden. Uitnodigt om elk aspect in ons tot bloei te laten komen. Het leven werkt weinig zachtzinnig. Pijn en crisis laat je op je grondvesten trillen. Om af te breken wat niet meer nodig is en plaats te maken voor nieuwe patronen. Maar hoe moeilijk is het om de genade te zien in de pijn. Bij een ander lukt het misschien nog wel, maar voor je eigen pijn is het een ander verhaal. Het leven geeft echter niet snel op. Het blijft je uitnodigen. 

Hij kan niet praten, zij niet meer luisteren…. het leven nodigt ze uit om een andere taal met elkaar te spreken. De taal van de stilte, de taal van het zijn, de taal van het voelen. Ik opper haar om een andere taal met elkaar te spreken: eentje waar geen woorden voor nodig zijn. Door de stortvloed aan woorden die ze gebruikt om uit te leggen dat ze begrijpt wat ik bedoel, wordt pijnlijk duidelijk dat ze wel wil, maar deze taal niet machtig is. 

Na wat rustige ademoefeningen en stilte, geeft de man fluisterend aan: " dat…… was….fijn….." Als ik de deur weer uitstap, ben ik gevuld met compassie. Uit het diepst van mijn hart wens ik ze het beste toe. Wat gun ik het hen dat ze hun weg vinden om hun laatste weken samen, hand in hand in stilte en verbondenheid door te brengen. 

***

Kijk eens eerlijk naar de moeilijkheden waar jij mee geconfronteerd wordt. Durf je er naar te kijken met een open en onbevangen blik? En? ....waar nodigt het leven jou toe uit? 

-----------------------------
Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl

Fladderen

Alsof de tijd er opeens rijp voor is, belt de een na de ander voor individuele coachingssessies. Mensen komen met heel uiteenlopende vragen. De een is burn-out en zoekt ontspanning. Een ander staat voor een belangrijke beslissing en wil deze echt vanuit zijn hart maken. Weer een ander wil haar lichamelijke pijn hanteerbaar houden. Dan zijn er mensen met angst of hyperventilatie. Mensen die hun gevoel meer willen leren kennen en uiten. Mensen die graag willen leren mediteren. 

Ik geniet met volle teugen van deze 1 op 1 sessies. Ik heb alle stappenplannen over boord gegooid en werk alleen nog maar intuïtief. Ik weet van te voren niet wat ik ga doen, maar stem me af op de persoon die tegenover me zit. Soms is iemand geholpen met het stellen van de juiste vraag. Een andere keer door ademhalingsoefeningen, feedback, ontspanning, een luisterend oor of lichaamswerk. En meestal door een combinatie hiervan. Ik ben zelf regelmatig verbaasd hoe een sessie vorm krijgt en verrast over de uitwerking. 

Mijn werk is leuker dan ooit. Tegelijkertijd heb ik het drukker dan ooit en is het een uitdaging om mijn eigen balans goed te houden. In plaats van me op de ander af te stemmen, is het tijd om zelf te voelen wat ik nodig heb. En terwijl ik dat doe, komen er flarden van een verhaaltje in mijn gedachten: 

"Fladderen", vroeg de zwaan aan de vlinder, "Hoe doe je dat toch? Ik probeer dat nou zo vaak"

"Je moet eerst je gedachten laten fladderen, zwaan", zegt de vlinder, "Dan pas jezelf!"

Fladderen... ik vind dit een van de mooiste verhaaltjes van Toon Tellegen en ik besluit om het advies van de vlinder dit weekend op te volgen. Geen afspraken, niets doen, alleen een beetje fladderen. Mijn gedachten krijgen de vrije loop; ik krijg weer inspiratie om te schrijven, ik voel de ruimte in mijzelf en om mij heen groter worden, voel me blij en krijg nieuwe ideeën. Zo'n fladderdag vliegt voorbij. Weinig productief qua dingen die gedaan moeten worden, maar o zo voedend in energie en geluk.

***

En jij? Fladder je mee? Of heb jij juist iets anders nodig voor jouw balans?

--------------------------------------------

wil je reageren? mail naar karin@studio-inbalans.nl

meer info over individuele begeleiding op www.studio-inbalans.nl

De boodschap van boosheid

Als kind zag ik altijd al het goede in mensen. Ik schrok ervan als mensen onaardig deden. Boos werd ik nooit. Het inzicht dat ieder mens gelukkig wil worden, maar dat we gevormd worden door ons verleden, was me al heel jong duidelijk. Ik vergaf iedereen die onaardig was en koos er zelf voor om vanuit vriendelijkheid te leven. 

Pas heel veel jaren later werd me duidelijk dat ik een essentiële stap over had geslagen in dit proces. En die stap was: voelen. Ik had over het hoofd gezien dat elke emotie er met een bepaald doel is. Zo is het doel van boosheid om je eigen kracht te voelen en je grenzen te bewaken. De boodschap van boosheid heeft er altijd mee te maken dat er iets beschermd of hersteld moet worden. 

Nu klinkt 'de boodschap leren begrijpen' nog wel leuk, maar inmiddels heb ik geleerd dat je dit niet alleen met je hoofd kunt doen. Stap 1 is toch wederom: Voelen. Gevoelens toelaten (ook de pijnlijke gevoelens!) en ze werkelijk in je lichaam ervaren. Pas als je het echt gevoeld hebt, kun je de diepere boodschap van de emotie begrijpen. Pas dan kun je de juiste actie nemen, waardoor de emotie ook weer vrij kan stromen en loslaten. Soms is dat door je gevoel te uiten naar een betrokkene, maar het kan net zo goed zijn dat de actie daarin ligt om op een andere manier goed voor jezelf te zorgen. En wees niet verbaasd als je boosheid meer dan eens getriggerd blijkt te zijn door oude wonden die je met je meedraagt en dat juist die erom schreeuwen verzorgd te worden.

Dus ben je boos of voel je irritatie? Neem eens de tijd (op het moment dat je alleen bent) om het te voelen. Laat het gevoel er zijn en voel wat het doet in je lijf. Zonder dat je het wegstopt en zonder dat je het op dat moment uit. En stel jezelf de vraag wat jouw boosheid te zeggen heeft. Welke grens wil jij bewaken? Wat moet er beschermd worden? Wat moet er hersteld worden?

Het lukt me inmiddels steeds beter om mijn gevoelens toe te laten, om werkelijk te voelen en daardoor steeds zuiverder te kunnen handelen. Ik blijk een stuk minder sereen en evenwichtig als ik altijd dacht. Maar ik ben er wel een stuk levendiger en krachtiger door geworden.


------------------------------------
Vind je het lastig om je gevoel toe te laten? Laat staan dat je de diepere boodschap ervan begrijpt? In individuele coachingssessies help ik je graag om hoofd en hart met elkaar te verbinden. Meer info op: www.studio-inbalans.nl of mail naar karin@studio-inbalans.nl

Zielig

Het Indiase hoofd van de school keek een beetje bedenkelijk toen ze de collages met foto's zag. Ze was heel benieuwd hoe de kinderen van het kindertehuis zouden reageren op deze foto's waar zoveel luxe vanaf straalde. Kinderen die niet meer bezitten dan 1 klein kluisje, met daarin hun deken, hun kleding, hun bord en hooguit 2 kleine, vaak half kapotte, speeltjes. 

Vorig jaar hadden de klasgenoten van onze eigen kinderen brieven geschreven aan deze kinderen. Nu hadden ze foto-collages voor hen gemaakt van het leven in Nederland. Met foto's van hun huizen, hun keukens, badkamers en slaapkamers.

De Indiase kinderen waren opmerkelijk rustig en heel geïnteresseerd bestudeerden ze alle foto's en bijgeschreven teksten. Vooral de keukens oogstten veel bewondering. Dat wilden zij later ook. Verwonderd keken ze naar de foto's van de huizen. Zo enthousiast als ze over de keukens waren, zo weinig reactie kwam er op de huizen. Voor kinderen die niets anders kennen dan dat je met je hele familie op 1 kamertje woont, is het waarschijnlijk niet eens voor te stellen dat er in 1 zo'n huis maar 1 gezin woont.

We legden de kinderen uit dat het in Nederland heel prettig is om een groter huis te hebben, omdat we het grootste gedeelte van het jaar binnen leven. De kinderen wilden weten hoe lang het koud is bij ons. Toen wij vertelden dat we toch zeker de helft van het jaar binnen leven, keken ze geschrokken. Was er dan echt zo weinig zon? En konden we dan wel naar buiten om eten te kopen? En moest je dan gewoon door de kou naar school?

Geen zon, veel regen en zoveel binnen moeten zijn..... De kinderen vonden het vreselijk zielig voor ons. Ze gingen nog net geen inzamelingsactie houden, maar het scheelde niet veel.

Ontspannen

De yogaruimte is op de bovenste verdieping van de school. Het is een open ruimte en alle geluiden van de straat komen moeiteloos binnen. En dat is met name eindeloos en continu getoeter. Met toeters in allerlei tonen, deuntjes en het liefst zo hard mogelijk. Ook de geluiden van de klassen onder deze open zolder, zijn goed te horen. Lachende en door elkaar roepende kinderstemmen.

Tijdens de yogales konden de kinderen zich wonderwel concentreren, maar ik vraag me af hoe ik ze ooit in deze herrie moet laten ontspannen. De 19 meiden liggen echter al snel in een cirkel op de grond, met hun ogen dicht. Binnen mum van tijd liggen ze er stil en ontspannen bij. De herrie rondom gaat onverminderd door, maar het deert hen niet.

Het raakt me om te zien hoe ze zonder voorwaarden kunnen ontspannen en naar binnen kunnen keren. Het hoeft niet eerst stil te zijn, de ondergrond hoeft niet comfortabel te zijn (ze liggen gewoon op de stenen vloer), ze hoeven niet de ruimte te hebben. Ze ontspannen zich, gewoon met alles wat er is. 

Het leert mij weer dat je je echt elk moment kunt ontspannen. Je hoeft niet te wachten tot de omstandigheden ideaal zijn. Als je leert om alles er te laten zijn, zonder weerstand, en jezelf toestaat om even niets te hoeven, dan zul je ervaren dat er altijd ruimte voor jezelf is.

Geraakt

Als je de verhalen over India hoort, zou je denken dat het een doffe ellende is. Er is zoveel armoede en er zijn zoveel mensonterende omstandigheden. En toch, als ik daar ben, loop ik te stralen. Want het is er namelijk allemaal. De armoede, de ongelijkheid en de chaos, maar net zo goed de schoonheid en de levensvreugde. De openheid van de kinderen op straat, de kracht en creativiteit om te overleven, de verbondenheid van mensen, de gastvrijheid, de kleuren, de levensenergie die op elke hoek van de straat voelbaar is.

Het is niet het een of het ander. Het is er allemaal en allemaal tegelijkertijd. Als ik in India ben, word ik geraakt door de nare verhalen van wat veel mensen meegemaakt hebben. Maar ik haak toch vooral aan op de enorme levenskracht en inventiviteit. 

Nu ik thuis ben, lijkt het of de andere kant pas echt goed tot me doordringt. Ik zie de kleine Nilam weer voor me. Een 5-jarig meisje dat net in het kindertehuis was aangekomen. Haar vader had het hele gezin vermoord, inclusief zichzelf. Haar had hij vergeten, omdat ze een middagslaapje deed. Temidden van dit drama werd ze gevonden. Ze gaf me haar mooie speld voor mijn verjaardag.

Ik zie de werkers in de steenmijnen weer voor me. De hele dag hakken ze met een bijl stenen uit de grond. Ze werken voor een habbekrats en in de zengende hitte. Alle gebouwen in Bangalore zijn van deze stenen gemaakt. 

Ik denk aan de vrouwen die rond deze steenmijnen wonen en door hun eigen mannen geprostitueerd worden aan de truckdrivers. Kunnen ze 3 euro bijverdienen.

Ik denk terug aan de krachtige vrouw die ons vertelde hoe haar vader failliet ging en hoe zij niet meer met haar vriendinnetjes mocht spelen van hun moeders. Hoe rijken ervoor zorgden dat ze niet door haar aangeraakt werden en hoe zij ervoor had gevochten om te kunnen studeren. Hoe ze soms letterlijk niets te eten had. Hoe zij als kind werkte om haar schoolgeld te betalen en uiteindelijk in de VS heeft gestudeerd. En hoe zij zich nu met haar organisatie Makkala Jagriti inzet voor de mogelijkheid om kinderen goed onderwijs te bieden.

En zo zijn er nog veel meer beelden en verhalen die voorbij komen. We hadden zo'n intensief programma. En ik besef me dat het wel wat veel was voor 8 dagen.

Ik voel nu de laag emoties die er ook is: verdriet, boosheid en verbijstering. Het raakt me en het raakt me diep. Het voelt niet fijn om me zo shaky te voelen, maar ik wil het wel voelen. Ik kan wel vinden dat dit alles niet mag en niet kan, maar het is wel zoals onze wereld is. En doordat het me zo raakt, besef ik me temeer dat we allemaal verbonden zijn. Het is niet hun leed, waar wij niets mee te maken hebben. Ook wij hebben hierin onze verantwoordelijkheid en ons aandeel. We leven allemaal op deze zelfde aardbol.

Ik wil me graag weer stevig voelen, maar laat me alsjeblieft nooit vergeten hoeveel leed er op de wereld nog steeds is. Laat me nooit onverschillig worden voor de ellende van anderen. Laat me nooit vervallen in de gedachten dat ik niets kan doen omdat "het toch maar een druppel op de gloeiende plaat is". Laat me nooit weerhouden om geld te geven, omdat "er zoveel geld aan de strijkstok blijft hangen." Laat me altijd op zoek gaan naar een manier om te kunnen bijdragen. Ik op mijn manier en laat me anderen stimuleren om het op hun manier te doen. Want heel veel kleine druppels maken samen een oceaan. 

De mensen in India werken helend voor mij. Ze laten mij weer ervaren wat levensvreugde is. Hoe je ongeacht de omstandigheden plezier kunt hebben. Hoe je kracht kunt putten uit nare gebeurtenissen. Hoe je alles er kunt laten zijn. Ik hoop dat ik op mijn beurt weer helend kan werken voor sommige van hen.


---------------------------

Ik heb de afgelopen week als vrijwilligster gewerkt voor Makkala Jagriti. Via hen heb ik yogalessen gegeven op een school aan kansarme kinderen. Ben je nieuwsgierig naar deze organisatie? Kijk op: http://makkalajagriti.org.

Raar land

India.... Ik vind het zo'n raar land. Als je net denkt het beetje structuur in de chaos te kunnen herkennen, blijkt het toch weer anders. Ik begrijp er niets van. Ik begrijp zelfs niet eens waarom ik altijd zo gelukkig ben daar.

Afgelopen week heb ik yogales gegeven op een school in een arme wijk in Bangalore, aan kinderen die weinig mogelijkheden hebben. De chaos die er in het land heerst, verwachtte ik ook in mijn lessen. Maar de kinderen bleken enorm gemotiveerd om yoga te leren van die westerse Ma'am. Het feit dat er altijd een Indiase juf aanwezig was, hielp waarschijnlijk ook wel. 

Omdat ik maar een week in India zou zijn, had ik de lessen steeds herhaald, zodat ze het zouden kunnen onthouden. En de derde keer konden ze het eigenlijk al zonder mij. De kinderen wisten precies de volgorde en de inhoud van alle oefeningen. Massage eindigde de eerste keer nog met een harde tik om aan te geven dat de massage klaar was, maar de derde keer ging alles in rust en met zachtheid en aandacht voor elkaar. De kinderen gaven aan dat pijn in hun lijf wegtrok door de yoga. Ze wilden zich graag beter leren concentreren met de ademoefeningen, zodat ze goed konden studeren. Ze genoten van de massage en lagen vol overgave in de eindontspanning.

Om de continuïteit te waarborgen als ik weer weg zou zijn, gaf ik na de laatste kinderles ook een Train de trainer workshop voor de juffen. De workshop startte met dezelfde les als ik aan de kinderen had gegeven. Bij de eerste zonnegroet,  was ik de controle al kwijt. Hilariteit alom, omdat ze zo stijf waren en omdat hun dikke buiken in de weg zaten. Ze begonnen al snel door elkaar te kwekken in hun lokale taal en bij elke oefening hadden ze de grootste lol. Erop vertrouwende dat de kinderen het zelf veel beter weten, heb ik de rest van de workshop maar laten zitten.

Kinderen die vol aandacht en concentratie de yogalessen volgen en hun juffen die er een grote chaos van maken. De wereld op zijn kop. Wat is het toch een raar land. En toch (of zou het juist daarom zijn?) ben ik er gelukkig.

Het grote geheel dienen

Ik heb net het boek van Malala uit. Prachtig hoe 1 zo'n meisje zo'n verschil kan maken. Ik ben geraakt door het vertrouwen dat zij uitstraalt in wat zij te doen heeft in deze wereld en hoe zij zich volkomen vanzelfsprekend inzet voor het hogere doel.

Malala vecht ervoor dat alle kinderen in de wereld toegang krijgen tot onderwijs. 

Wij hier in het Westen hebben het voorrecht dat we toegang hebben tot kennis en scholing. We leren onafhankelijk denken en er is veel ruimte tot zelf-ontplooiing. Helaas gebruiken wij deze kennis en zelfontwikkeling nog te vaak om er zelf beter van te worden en lijken wij het lijntje naar de grotere gemeenschap of het hogere doel nogal eens uit het oog verloren. 

We zien onszelf maar al te makkelijk als losstaand individu in plaats van onderdeel van het grotere geheel. Maar ieder van ons is als een radertje in het geheel. Het is net als in ons lichaam, waar alle cellen samenwerken om het lichaam als een geheel te kunnen laten functioneren. Elke lichaamscel heeft een natuurlijke intelligentie en weet dat het een hartcel is, een levercel of juist onderdeel is van het bloed. Zo heeft ook ieder leven wezen op aarde zijn eigen taak. Het is aan ons om vanuit deze taak het grotere geheel te dienen. En het mooie is dat als je dat doet vanuit jouw unieke zijn, met jouw eigen talenten en eigenschappen, dat dat je een enorme vreugde en voldoening schenkt.

Malala besluit haar boek met de woorden dat ze elke dag tot God bidt. Elke dag vraagt ze om haar talenten in te mogen zetten voor de wereld en een instrument van God te zijn. Ik vind dat heel inspirerend. Het idee is mooi om de wereld mooier te willen maken, maar het alledaagse leven trekt ons vaak even hard weer terug in ons eigen egoïstisch handelen. Het voornemen om de wereld mooier te maken, vraagt elke dag opnieuw bekrachtiging. Voor mij is mijn dagelijkse meditatie het moment om mij te openen voor de Goddelijke kracht en deze intentie elke dag uit te spreken.

Wij zijn een instrument van God, van Liefde, van De natuur, of hoe jij het wil noemen. En niet alleen jij en ik, maar alle levende wezens. We kunnen zoveel meer met zijn allen. We hebben samen zoveel potentie. Als 1 meisje als Malala al zoveel kracht kan hebben, hoe zou het zijn als we echt vanuit onze kracht gaan leven en onze krachten gaan bundelen?

Het begint volgens mij met een diepe wens in jezelf om de wereld mooier te willen maken. Om antwoord te zoeken op de volgende vragen: In wat voor een wereld wil ik leven? Wat zijn mijn waarden? Hoe wil ik hieraan bijdragen?

Vervolgens hiernaar proberen te leven; elke dag weer ruimte te geven aan deze diepe wens en het jezelf gunnen om elke dag opnieuw te beginnen. Doe je mee? 

--------------------------

Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl