De beelden zijn heftig. De verhalen aangrijpend. Zoveel onrust in de wereld, zoveel agressie, zoveel lijden. Het maakt me boos en bovenal verdrietig.
Ik worstel met deze gevoelens. Op wie moet ik boos worden? Om wie moet ik rouwen? En wat draagt dat dan bij? Het is me te groots en ik voel me machteloos.
Tegelijkertijd besef ik me dat er zoveel moois is in het leven. Zoveel wonderlijks wat nooit in het nieuws komt. De natuur op zich is al een wonder waar je je hele leven vreugde uit kunt putten. En natuurlijk de liefde die in zoveel mensen tot uiting komt. In kleine handelingen, grootse ideeën en mooie verbindingen. Het is aan ons om juist die stroom in de wereld te voeden.
Alleen hoe verbind ik deze twee uitersten in mijzelf? Mij richten op het goede, zonder het duistere in de wereld te erkennen, voelt als naïef. Het mist werkelijke betrokkenheid om iets groters in beweging te kunnen zetten. Mij laten meeslepen door de pijn en het lijden, is weinig constructief en kan ook niet de bedoeling zijn.
Stapje voor stapje krijg ik inzicht. Ik ervaar dat door de pijn echt binnen te laten komen en me vervolgens bewust te zijn van wat mij raakt, er iets in beweging kan komen. Op het moment dat ik me besef dat ik geraakt word als mensen vernederd worden, klein gehouden worden, hun vrijheid ontnomen wordt, ben ik in staat om compassie te voelen voor de mensen die dit ondergaan. Hierdoor opent mijn hart zich in plaats van dat mijn hart zich sluit door de afschuw.
Dat is volgens mij onze eerste taak. Om ons hart te openen en open te houden. Ellende kan ons hart sluiten door de afkeer die we voelen: het kan ons verharden. Het kan echter ook juist ons hart openen door de compassie die we voelen met bijvoorbeeld de slachtoffers: het kan ons verbinden.
Het is aan ons de keus: laten we ons verharden of laten we ons openen?
Het tweede is door te beseffen wat je werkelijk raakt, je inzicht krijgt in wat het leven van jou vraagt. Ieder wordt weer door andere aspecten geraakt in het wereldnieuws. En datgene wat jou raakt, is iets wat in jou actief is of geactiveerd wil worden. Je kunt de wereldproblematiek niet oplossen in je eentje, maar je kunt datgene waarvan je vindt dat "het niet mag en niet kan", wel tegenwicht bieden in jouw eigen omgeving. Te beginnen in jezelf. Zo kun je jezelf trainen om elke dag weer vanuit werkelijke betrokkenheid je aandacht te richten op het goede.
En als we dat nou allemaal doen, ieder vanuit datgene dat hem of haar raakt, ieder in zijn kleine of grotere omgeving, dan weet ik zeker dat we niet machteloos zijn, maar dat we gezamenlijk een ongelooflijke verandering kunnen bewerkstelligen in de wereld. Is dat geen wereldnieuws?
