Ik ben niet zo snel uit mijn evenwicht te brengen, maar er zijn mensen die me telkens weer raken. In het begin kan ik hun onhandige gedrag nog wel relativeren. Ik mediteer nog een keertje extra en ben er dan trots op dat ik al snel weer liefdevol in mijn eigen midden beland. Helaas neemt het leven hier geen genoegen mee. Op de situatie die me raakt, volgt meestal al snel een volgende, waardoor mijn irritatie moeiteloos weer boven water komt. Dan nog een paar incidenten en mijn irritatie is uitgegroeid tot een boosheid die niet meer weg te mediteren is.
Het is heerlijk als anderen het ook belachelijk vinden. Ik heb het echt even nodig om mijn frustraties te delen, maar inmiddels heb ik gemerkt dat het herhaaldelijk delen van mijn boosheid, mijn boosheid alleen maar voedt. Ik kan me dan lekker wentelen in mijn frustraties, maar het helpt me nooit om weer liefdevol in mijn eigen kracht te komen.
Je boosheid, je pijn, zegt namelijk niets over de ander, maar wil altijd iets over jezelf vertellen. Al jouw pijnlijke herinneringen liggen opgeslagen in jezelf. Het is jouw taak om ze vrij te laten, maar in plaats daarvan stoppen we ze het liefst heel diep weg. Alsof ze er niet meer zijn, terwijl we tegelijkertijd alles door de bril bekijken van onze ervaringen en we onze pijn altijd meenemen in hoe we de wereld ervaren.
Een pijnlijke ontmoeting met de ander betekent dat de ander precies de juiste toets bij jou heeft ingedrukt. Die toets die de pijn, soms heel diep weggestopt, aanraakt. Die pijn naar boven haalt, waardoor er een mogelijkheid gecreëerd wordt om de pijn onder ogen te zien, te doorleven en uiteindelijk los te laten. Dus in plaats van je op het irritante gedrag van de ander te concentreren, kun je jezelf de vraag stellen wat er precies in jou geraakt wordt. Wat triggert zijn of haar gedrag in jou? Wat is de diepere pijn die eronder ligt? En wat kun je doen om deze wonden te verzorgen? Pas als je werkelijk de diepere pijn toegelaten hebt, inzicht hebt gekregen en je wonden verzorgd hebt, dan kun je deze pijn uitzwaaien. Verlost van je pijn, kun je pas in je ware kracht komen; zul je de wereld vanuit een neutrale bril kunnen bekijken en zul je vanuit je hart, vanuit liefde kunnen leven in plaats van geregeerd te worden door oude angsten en pijn.
En is het nog niet helemaal gelukt? Wees niet bang. Het leven stuurt wel weer iemand (en vaak gewoon dezelfde persoon) op je pad om diezelfde toets in te drukken. Net zolang totdat er geen valse klank meer uit deze toets komt, maar een prachtig zuivere noot.
Eerlijk toegeven: het liefst zou ik alleen maar mensen om mij heen willen die al mijn zuivere noten aanraken, zodat er prachtige klanken uit mij stromen. Maar ik besef maar al te goed dat dankzij de mensen die op mijn valse toetsen duwen, mijn lied zoveel meer diepgang krijgt. Ik ben nog niet zo verlicht dat ik ze met open armen ontvang. Maar ach, dan zouden ze me niet meer irriteren en dat blijkt nou juist een belangrijke functie te hebben. Ik laat ze hun functie nog maar even behouden: er is nog wel wat op te ruimen.
