Als kind genoot ik van de bijbelverhalen die we op school voorgelezen kregen. Vooral de verhalen over Jezus. Ik voelde de liefde en het licht en het raakte mij.
Als student vertrouwde ik op mijn intellect en de stap naar het ontkennen van het bestaan van een God was klein. God was voor mij niet meer dan een kinderlijke fantasie, waaraan veel mensen krampachtig vasthielden om (schijn)zekerheid te creëren.
Meditatie, allerlei spirituele teksten en mijn eigen ontwikkeling brachten het Goddelijke weer in mijn leven. Geen God als afgescheiden entiteit, maar een God als overal aanwezig, als Liefde met een hoofdletter, als het allerhoogste in en buiten ons. Maar eerlijk toegeven, tot nu toe durfde ik het beladen woord God nog niet echt duidelijk te ventileren als leidend principe in mijn leven. Het is tijd om die schroom los te laten.
Ik geloof in het Goddelijke en ik word hierin ik geïnspireerd door het Christendom, door yoga, door Boeddhisme, door de natuur…. het zijn voor mij voertuigen. Hele mooie voertuigen, dat wel, maar ook niet meer dan dat. Het zijn voertuigen die je naar de tempel kunnen rijden, maar je moet nog altijd zelf de heilige ruimte van die tempel binnengaan. Alleen dan kun je (niet met je intellect, maar met het hart) werkelijk het heilige ontmoeten en ervaren.
Ik heb een diepe wens dat het heilige weer meer deel uit mag gaan maken van ons leven. Niet de voertuigen op zich, maar het Goddelijke dat ons inspireert om het allerhoogste en zuiverste in onszelf te ontwikkelen. Datgene wat door ons stroomt om vorm te krijgen in de wereld en de wereld daarmee verrijkt.
Laten we de vraag achterwege laten of God al dan niet bestaat; welke vorm deze God dan zou hebben of aan welke regels je volgens deze God moet voldoen. Daar wordt de wereld volgens mij niet veel mooier van. Laten we in plaats daarvan elkaar inspireren om het goede en liefdevolle in onszelf te ontwikkelen en te blijven voeden; elkaar ideeën geven over hoe je je eigen heilige verbinding en momenten creëert; elkaar wijzen op de goddelijke momenten die er elke dag zijn, maar zo vaak onopgemerkt voorbij gaan. Zodat het Goddelijke in en rondom onszelf de ruimte krijgt om te groeien en weer vanzelfsprekend wordt.
