India.... Ik vind het zo'n raar land. Als je net denkt het beetje structuur in de chaos te kunnen herkennen, blijkt het toch weer anders. Ik begrijp er niets van. Ik begrijp zelfs niet eens waarom ik altijd zo gelukkig ben daar.Afgelopen week heb ik yogales gegeven op een school in een arme wijk in Bangalore, aan kinderen die weinig mogelijkheden hebben. De chaos die er in het land heerst, verwachtte ik ook in mijn lessen. Maar de kinderen bleken enorm gemotiveerd om yoga te leren van die westerse Ma'am. Het feit dat er altijd een Indiase juf aanwezig was, hielp waarschijnlijk ook wel.
Omdat ik maar een week in India zou zijn, had ik de lessen steeds herhaald, zodat ze het zouden kunnen onthouden. En de derde keer konden ze het eigenlijk al zonder mij. De kinderen wisten precies de volgorde en de inhoud van alle oefeningen. Massage eindigde de eerste keer nog met een harde tik om aan te geven dat de massage klaar was, maar de derde keer ging alles in rust en met zachtheid en aandacht voor elkaar. De kinderen gaven aan dat pijn in hun lijf wegtrok door de yoga. Ze wilden zich graag beter leren concentreren met de ademoefeningen, zodat ze goed konden studeren. Ze genoten van de massage en lagen vol overgave in de eindontspanning.
Om de continuïteit te waarborgen als ik weer weg zou zijn, gaf ik na de laatste kinderles ook een Train de trainer workshop voor de juffen. De workshop startte met dezelfde les als ik aan de kinderen had gegeven. Bij de eerste zonnegroet, was ik de controle al kwijt. Hilariteit alom, omdat ze zo stijf waren en omdat hun dikke buiken in de weg zaten. Ze begonnen al snel door elkaar te kwekken in hun lokale taal en bij elke oefening hadden ze de grootste lol. Erop vertrouwende dat de kinderen het zelf veel beter weten, heb ik de rest van de workshop maar laten zitten.
Kinderen die vol aandacht en concentratie de yogalessen volgen en hun juffen die er een grote chaos van maken. De wereld op zijn kop. Wat is het toch een raar land. En toch (of zou het juist daarom zijn?) ben ik er gelukkig.
