Als je de verhalen over India hoort, zou je denken dat het een doffe ellende is. Er is zoveel armoede en er zijn zoveel mensonterende omstandigheden. En toch, als ik daar ben, loop ik te stralen. Want het is er namelijk allemaal. De armoede, de ongelijkheid en de chaos, maar net zo goed de schoonheid en de levensvreugde. De openheid van de kinderen op straat, de kracht en creativiteit om te overleven, de verbondenheid van mensen, de gastvrijheid, de kleuren, de levensenergie die op elke hoek van de straat voelbaar is.Het is niet het een of het ander. Het is er allemaal en allemaal tegelijkertijd. Als ik in India ben, word ik geraakt door de nare verhalen van wat veel mensen meegemaakt hebben. Maar ik haak toch vooral aan op de enorme levenskracht en inventiviteit.
Nu ik thuis ben, lijkt het of de andere kant pas echt goed tot me doordringt. Ik zie de kleine Nilam weer voor me. Een 5-jarig meisje dat net in het kindertehuis was aangekomen. Haar vader had het hele gezin vermoord, inclusief zichzelf. Haar had hij vergeten, omdat ze een middagslaapje deed. Temidden van dit drama werd ze gevonden. Ze gaf me haar mooie speld voor mijn verjaardag.
Ik zie de werkers in de steenmijnen weer voor me. De hele dag hakken ze met een bijl stenen uit de grond. Ze werken voor een habbekrats en in de zengende hitte. Alle gebouwen in Bangalore zijn van deze stenen gemaakt. Ik denk aan de vrouwen die rond deze steenmijnen wonen en door hun eigen mannen geprostitueerd worden aan de truckdrivers. Kunnen ze 3 euro bijverdienen.
Ik denk terug aan de krachtige vrouw die ons vertelde hoe haar vader failliet ging en hoe zij niet meer met haar vriendinnetjes mocht spelen van hun moeders. Hoe rijken ervoor zorgden dat ze niet door haar aangeraakt werden en hoe zij ervoor had gevochten om te kunnen studeren. Hoe ze soms letterlijk niets te eten had. Hoe zij als kind werkte om haar schoolgeld te betalen en uiteindelijk in de VS heeft gestudeerd. En hoe zij zich nu met haar organisatie Makkala Jagriti inzet voor de mogelijkheid om kinderen goed onderwijs te bieden.
En zo zijn er nog veel meer beelden en verhalen die voorbij komen. We hadden zo'n intensief programma. En ik besef me dat het wel wat veel was voor 8 dagen.
Ik voel nu de laag emoties die er ook is: verdriet, boosheid en verbijstering. Het raakt me en het raakt me diep. Het voelt niet fijn om me zo shaky te voelen, maar ik wil het wel voelen. Ik kan wel vinden dat dit alles niet mag en niet kan, maar het is wel zoals onze wereld is. En doordat het me zo raakt, besef ik me temeer dat we allemaal verbonden zijn. Het is niet hun leed, waar wij niets mee te maken hebben. Ook wij hebben hierin onze verantwoordelijkheid en ons aandeel. We leven allemaal op deze zelfde aardbol.
Ik wil me graag weer stevig voelen, maar laat me alsjeblieft nooit vergeten hoeveel leed er op de wereld nog steeds is. Laat me nooit onverschillig worden voor de ellende van anderen. Laat me nooit vervallen in de gedachten dat ik niets kan doen omdat "het toch maar een druppel op de gloeiende plaat is". Laat me nooit weerhouden om geld te geven, omdat "er zoveel geld aan de strijkstok blijft hangen." Laat me altijd op zoek gaan naar een manier om te kunnen bijdragen. Ik op mijn manier en laat me anderen stimuleren om het op hun manier te doen. Want heel veel kleine druppels maken samen een oceaan.
De mensen in India werken helend voor mij. Ze laten mij weer ervaren wat levensvreugde is. Hoe je ongeacht de omstandigheden plezier kunt hebben. Hoe je kracht kunt putten uit nare gebeurtenissen. Hoe je alles er kunt laten zijn. Ik hoop dat ik op mijn beurt weer helend kan werken voor sommige van hen.
---------------------------
Ik heb de afgelopen week als vrijwilligster gewerkt voor Makkala Jagriti. Via hen heb ik yogalessen gegeven op een school aan kansarme kinderen. Ben je nieuwsgierig naar deze organisatie? Kijk op: http://makkalajagriti.org.
