Uitnodiging van het leven

Hij zit in zijn stoel en kan amper meer praten. Met moeite brengt hij er steeds 1 woord fluisterend uit en is vervolgens buiten adem. Hij is de 90 al gepasseerd en ernstig ziek. Mij is gevraagd of ik met ademtherapie iets voor zijn benauwdheid kan doen.

Je zou hem geen 90 geven. Zijn vrouw evenmin. Ze ziet er nog kwiek uit en geeft aan alles te willen doen voor haar man. Ze houdt hem elk moment nauwlettend in de gaten en geeft hem om de minuut adviezen wat hij wel en niet moet doen.. Hij luistert naar haar, maar kijkt mij dankbaar aan als ik haar zeg dat hij vooral rustig moet ademen en zo weinig mogelijk moet praten.

"We konden altijd zo goed praten", vertelt ze mij. "maar precies toen hij alleen nog maar kon fluisteren, ben ik slechthorend geworden." 

Hoe tragisch is dat….hij kan niet meer praten en zij kan niet meer horen….Ik voel haar pijn en tegelijkertijd verwonder ik me over de boodschap van het leven die hierin verborgen ligt. 

Steeds duidelijker ga ik zien dat het leven ons telkens uitnodigt om heel te worden. Uitnodigt om elk aspect in ons tot bloei te laten komen. Het leven werkt weinig zachtzinnig. Pijn en crisis laat je op je grondvesten trillen. Om af te breken wat niet meer nodig is en plaats te maken voor nieuwe patronen. Maar hoe moeilijk is het om de genade te zien in de pijn. Bij een ander lukt het misschien nog wel, maar voor je eigen pijn is het een ander verhaal. Het leven geeft echter niet snel op. Het blijft je uitnodigen. 

Hij kan niet praten, zij niet meer luisteren…. het leven nodigt ze uit om een andere taal met elkaar te spreken. De taal van de stilte, de taal van het zijn, de taal van het voelen. Ik opper haar om een andere taal met elkaar te spreken: eentje waar geen woorden voor nodig zijn. Door de stortvloed aan woorden die ze gebruikt om uit te leggen dat ze begrijpt wat ik bedoel, wordt pijnlijk duidelijk dat ze wel wil, maar deze taal niet machtig is. 

Na wat rustige ademoefeningen en stilte, geeft de man fluisterend aan: " dat…… was….fijn….." Als ik de deur weer uitstap, ben ik gevuld met compassie. Uit het diepst van mijn hart wens ik ze het beste toe. Wat gun ik het hen dat ze hun weg vinden om hun laatste weken samen, hand in hand in stilte en verbondenheid door te brengen. 

***

Kijk eens eerlijk naar de moeilijkheden waar jij mee geconfronteerd wordt. Durf je er naar te kijken met een open en onbevangen blik? En? ....waar nodigt het leven jou toe uit? 

-----------------------------
Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl