Pijn, ongemak, angst, verdriet, eenzaamheid.... het is allemaal vertegenwoordigd in het leven. Vroeg of laat kom je het tegen. De een wat heftiger dan de ander, maar ontkomen doe je er niet aan. Ik had altijd bewondering voor mensen die hun lot droegen, zonder anderen daarmee te belasten. Niet klagen, maar dragen vond ik een heel mooi motto.Maar steeds meer kom ik erachter dat het leven helemaal niet gedragen wil worden. Als je je gevoelens draagt, worden ze nooit volwassen. Hoe langer je ze daarbij draagt, hoe zwaarder het voor je wordt.
Dus probeer ik mijn gevoelens op te voeden. Door ze er te laten zijn, ze te voelen en ze te delen.
Als het me lukt om ze werkelijk te voelen en ze er te laten zijn (zonder ze op te kroppen en zonder ze eruit te gooien) gaan ze langzaamaan zelf bewegen en ontstaat er ruimte in mij. Ruimte waarin nieuw leven naar binnenstroomt. Als een sprankeling, een glimlach, een soort verliefdheid.
En door mijn gevoelens te delen, voel ik mij steeds meer verbonden. Met de ander, die net zo hard worstelt als ik.... en met de grote natuur, waarin de levenskracht zo moeiteloos kan stromen.
Stap voor stap wordt het mij duidelijk: het leven wil niet gedragen worden, het leven wil geleefd worden!
