Zoveel aandacht wij besteden in de opvoeding aan authenticiteit, zo weinig komt het thema beleefdheid aan bod. Toen mijn jongste zoontje zes werd, werd dit pijnlijk zichtbaar. Na het uitpakken van een cadeau, was zijn eerste reactie dat hij het stom vond. De gever, die het cadeau met zorg had uitgezocht, was duidelijk 'not amused'. Ik nam me voor iets meer aandacht te besteden aan beleefdheidsregels.Regel nummer 1 werd dat je bedankt als je iets krijgt. Je hoeft niet te doen of je het leuk vindt als je dat niet zo is. In dat geval bedank je de gever en onthoud je je van verder commentaar.
Dit weekend had mijn jongste zoontje een vaas met bloemen omgestoten bij oma. Hij vond dat heel erg, maar in plaats van zich te verontschuldigen trok hij zich terug en ging in een hoekje zitten. Toen we in de auto zaten, leek het me een mooi moment voor een volgende beleefdheidsles.
"Hoezo beleefdheidsles?", klonk er van de achterbank. "Wij zijn altijd heel beleefd. We zeggen altijd dank je wel, als je we iets krijgen". Die les was inderdaad goed gelukt, maar ik hoopte dat ze inmiddels een iets breder begrip van beleefdheid hadden. Ik herinnerde ze eraan dat als je iets niet goed of niet zo handig doet, je dan 'sorry' zegt.
"Dat vind ik zo'n stom woord!!!" riep mijn oudste zoontje verontwaardigd vanaf de achterbank. "Op school moeten we altijd sorry zeggen en als je dat gezegd hebt, dan vinden de volwassenen dat het dan weer goed is. Terwijl de meeste kinderen dat 'sorry' helemaal niet menen. Dat is toch alleen nog maar erger? Je hebt iets gedaan wat niet leuk is. En dan zeg je daarna ook nog iets wat je niet meent, dat is dubbel zo erg"
Ik denk dat ik kan concluderen dat beleefdheidsles nummer 2 mislukt is. Maar ach, ik word heel blij van zo'n antwoord. Authenticiteit: dubbel en dwars gelukt!
