The weight of a snowflake

"Tell me the weight of a snowflake," a coal-mouse asked a wild dove.

"Nothing more than nothing," was the answer.

"In that case, I must tell you a marvelous story," the coal-mouse said.

"I sat on the branche of a fir, close to its trunk, when it began to snow- not heavily, not in a raging blizzard- no just like in a dream, without a wound and without any violence. Since I did not have anything better to do, I counted the snowflakes settling on the twigs and needles of my branche. Their number was exactly 3,741,952. When the 3,741,953rd droppd onto the branche, nothing more than nothing, as you say- the branch broke off."

Having said that, the coal-mouse flew away.

The dove, since Noah's time an authority on the matter, thought about the story for awhile, and finally said to herself, "Perhaps there is only one person's voice lacking for peace to come to the world."



------ Synchronicity, Joseph Jaworski -------

Stilte

Het is wit buiten. Het eerste wat me opviel toen ik vanochtend naar buiten ging, was de stilte. Met de sneeuw is er een intense rust neergedaald over het landschap.

Twee weken terug gaf ik stiltelessen. De cursisten doen deze yogalessen in stilte mee. Ik praat wel om de les in te spreken, maar voor de rest wordt er niet gesproken. Hoewel er tijdens de gewone yogalessen ook nooit veel wordt gezegd, valt het me elke keer weer op dat deze stilte anders is.

Blijkbaar is stilte meer dan de afwezigheid van geluid. De ene stilte is de andere niet. Zo bestaat er een ongemakkelijke stilte. Of een geladen stilte. Maar een stilte kan ook vredig zijn of rustgevend.

Niet praten is een voorwaarde voor stilte. Als we de stilte met woorden vullen, is er geen stilte meer. Maar we kunnen de stilte dus wel vullen met onze gemoedstoestand.

Het voelt voor mij alsof de stilte onze emoties draagt.In een stilte-yogales voelt de stilte anders dan in andere lessen. Er komt sowieso meer rust in de stilte. En op een gegeven moment kan die er opeens zijn: die bijzonder stilte. Een stilte gevuld met concentratie, toewijding en helderheid. Gevuld met innerlijke stilte. Het is niet langer de stilte die draagt, maar ook de stilte zelf die gedragen wordt. Het samen stil-zijn lijkt de stilte vervolgens nog meer te verdiepen.

Voor deze stilte is volgens mij geen uitdrukking in onze taal. Ik zou het een voedende stilte noemen. Of misschien wel een goddelijke stilte. Het is in ieder geval mijn favoriete stilte.

 

Contact

Ik voel me altijd onwennig in een nieuwe groep mensen. Ik kijk dan ook eerst rustig de kat uit de boom. Maak voorzichtig contact met 1 of 2 personen, totdat het veilig voelt. Leek me altijd de meest logische strategie.

Hoe verrassend is het dan ook voor mij om mijn jongste zoontje zien. Hij is nu alweer 6 jaar, maar zijn eerste week op school toen hij vier jaar was, is hiervoor tekend. Ook hij ging eerst rustig op zijn plekje zitten, keek om zich heen. Maar al na de eerste dag, ging hij alle kinderen in de kring een knuffel of een kus geven. 

En nog steeds wordt elk vriendje dat komt spelen, overladen met knuffels; worden volwassenen heel zachtjes over hun haar geaaid en krijgen al zijn teamgenoten uit zijn voetbalelftal een dikke kroel. Hij geeft veel liefde en is zelf erg geliefd. Hij lijkt het zichzelf een stuk makkelijker te maken en maakt de wereld moeiteloos een stukje mooier.

yoga op school

Ik geef af en toe yoga op school bij mijn zoontjes in de klas. De oudste zit in groep 5 en de jongste in groep 3. De kinderen vinden het heerlijk. Ik heb inmiddels een structuur die me goed bevalt. We beginnen vaak met de zonnegroet. Vervolgens een aantal yogahoudingen. Daarna masseren ze elkaar. En tot slot laat ik ze zo'n 5 minuten liggen en niets doen. Ontspannen. Soms in stilte, soms op muziek. Aan dit laatste moeten veel kinderen erg wennen in het begin. Ze beginnen al snel aan elkaar te friemelen, te giechelen of schuiven alle kanten op. Zogenaamde snurkgeluiden zijn ook al snel te horen. Maar als ze het een paar keer gedaan hebben, wordt het vertrouwder en kunnen veel kinderen zich eraan overgeven.

Als ik ze vraag wat ze nu het fijnst vinden van een yogales van zegt 8 van de 10 kinderen: het rustig liggen. Bijzonder vind ik dat. Ik zou verwachten dat ze de yogahoudingen zouden noemen. Daar hebben ze altijd het meest lol in. Maar gewoon helemaal niets doen, even niets hoeven en je af mogen sluiten... dat is uiteindelijk waar ze behoefte aan hebben en wat ze raakt.

Zo makkelijk kan het zijn. Gewoon elke dag even 5 minuutjes de kinderen op de grond laten liggen met een rustig muziekje op de achtergrond.

De honderdste aap

Mijn kinesioloog vertelde mij een bijzonder verhaal. Ik heb het net gegoogled en het blijkt inderdaad gebeurd.

Meer dan dertig jaar is de Japanse aap Macaca fuscata, in het wild geobserveerd. In 1952 gaven onderzoekers apen op het eiland Kosjima zoete aardappels, die ze in het zand lieten vallen. De apen vonden de smaak van de rauwe zoete aardappels lekker, maar zij vonden het zand onaangenaam.

Een 18 maanden oud wijfje, dat Imo was genoemd, ontdekte dat zij het probleem kon oplossen door de aardappels in een naburige beek te wassen. Ze leerde dit trucje aan haar moeder. Haar vriendinnen leerden deze nieuwe manier eveneens en zij gaven haar ook aan hun moeders. Voor de ogen van de onderzoekers werd deze culturele innovatie geleidelijk opgepikt door verschillende apen. Tussen 1952 en 1958 leerden alle jonge apen de zanderige zoete aardappels te wassen om ze smakelijker te maken. Alleen die volwassenen die hun kinderen imiteerden, leerden deze maatschappelijke verbetering aan. Andere volwassenen volhardden in het eten van zoete aardappels met zand.

Toen gebeurde er iets opzienbarends. In de herfst van 1958 was een aantal Kosjimaapen – het juiste aantal is niet bekend – zoete aardappels aan het wassen. Stel dat op een morgen toen de zon opkwam er op Kosjima 99 apen waren die hadden geleerd hun zoete aardappels te wassen. En stel dat later op die dag de honderdste aap leerde zoete aardappels te wassen.Op dat moment gebeurde het! Tegen de avond van die dag waste bijna iedereen van de troep de zoete aardappel alvorens ze te eten. De toegevoegde energie van deze honderdste aap veroorzaakte op de een of andere wijze een ideologische doorbraak.Het meest verrassende dat de onderzoekers vaststelden echter wa dat de gewoonte zoete aardappels te wassen spontaan de zee over sprong. Apenkolonies op andere eilanden en op het vasteland bij Takasakiyama, begonnen hun zoete aardappels te wassen!

Hoewel het precieze aantal kan variëren, betekent het ‘honderdste aap’-verschijnsel dat, als alleen maar een beperkt aantal mensen een nieuwe weg kent, deze het bewustzijnsbezit van die mensen kan blijven. Maar dat er een punt bestaat waarop, als er maar één mens meer afstemt op dat nieuwe bewustzijn, een veld wordt versterkt, zodat dit bewustzijn bijna iedereen raakt!

We kunnen allemaal die honderdste aap zijn.

The Spaces in Between

Actions and sounds

pause in silence

for listening

Thoughts extend

leaving spaces

for feeling

Clouds drift apart

and between, light

is streaming

Senses expand

into stillness

for receiving

Inside the calm

intuition

is flowing

Inside the heart

understanding

is growing

-----Carolyn Askar-----

Effecten van yoga

In het Yoga Magazine van deze maand las ik dat er vele onderzoeken inmiddels aangetoond hebben dat je met yoga je zenuwstelsel en hormoonstelsel kunt beinvloeden. Een yogales zou al voldoende zijn om je cortisolniveau te verlagen. Het stresshormoon cortisol zorgt bijvoorbeeld voor veroudering, vermoeidheid en slapeloosheid.

Ook is in een onderzoek aangetoond dat vrouwen die yoga doen 41 minder procent minder van de ontstekingsstof Cytokine Interleukin-6 in hun bloed hebben dan vrouwen die geen yoga doen. De stof houdt verband met o.a. diabetes, artritis en hartaanvallen. Ook bleek dat deze vrouwen, als ze werden blootgesteld aan stress, minder van deze stof afscheidden. Ze reageerden dus gezonder op stress.

Daarnaast weer een ander onderzoek dat aangetoond heeft dat je hersenen als drie maanden lang je elke dag yoga doet, meer melatomine aanmaken. Waardoor je beter slaapt en dus weer beter kunt herstellen.

Als ik dat lees, dan denk ik : "wow, dat wil ik ook". Even vergetende dat ik al elke dag yoga doe. Zulke feiten zijn leuk en interessant. Tegelijkertijd vergeet ik het weer zodra ik het gelezen heb. Uiteindelijk gaat yoga voor mij toch vooral om je persoonlijke beleving. Dat wat het voor mij doet, kan heel anders zijn dan wat het voor jou doet. Je bewust zijn van het effect dat het voor jezelf heeft, is volgens mij de weg van yoga. En dat het dan ook nog helpt tegen veroudering en zo... da's in ieder geval mooi meegenomen.

Huisje

"Ik ben Karin. Dit is mijn huisje. Er komt niemand in, alleen als ik het wil".

Zo begonnen we de trainingen vaak voor hooggevoelige kinderen. Kinderen die makkelijk emoties van anderen aanvoelen en oppikken. Alle prikkels komen harder bij hen binnen, waardoor ze letterlijk overpikkeld raken. Het lukt lang niet altijd om iets te doen aan de hoeveelheid prikkels om je heen. Dan is het fijn als je je wat kunt afschermen. Dit huisje helpt daarbij.

Het huisje maak je door eerst een paar keer te springen of stampen voor een goede fundering. Dan je handen hoog boven je bij elkaar te houden en ze dan breed langs de zijkant naar beneden, naar de grond te brengen. Een kwartslag draaien en dan ook aan de zijkanten "muren" maken. En dan hardop: "ik ben ...., dit is mijn huisje....."  Het helpt om je bewust te worden van jouw eigen ruimte en om jouw energieveld te versterken. Ontroerend vond ik het effect van het huisje. Veel ouders gaven na afloop van de trainingen aan dat juist dit huisje zo goed geholpen had. Een jongen van 8 jaar kon eigenlijk nooit genieten van zijn verjaardagsfeestje. Zodra alle kinderen binnen waren, werd hij emotioneel, trok zich terug en wilde niet meer meedoen: het was te veel voor hem. Op zijn 9e verjaardag was hij even naar de wc gegaan toen alle kinderen binnenkwamen. Had daar zijn huisje gemaakt en had vervolgens voor het eerst genoten van zijn eigen feestje.

Staand plassen

Gister in een kroeg in Amsterdam, hing dit bordje op de wc. Mijn yogadocente zou het er niet mee eens geweest zijn. Op de yoga-opleiding werd het ons duidelijk uitgelegd: een vrouw is gemaakt om zittend te plassen en een man om staand te plassen. Een man kantelt zijn bekken iets naar voren als hij staand plast, waardoor de blaas helemaal geleegd kan worden. Als hij zittend plast, kan er urine achterblijven, wat vervolgens weer kan leiden tot ontstekingen en uiteindelijk tot impotentie.

Dus haar advies: "Als je van je man wilt blijven genieten, laat hem dan nooit zittend plassen!".

Hara

Borst vooruit- buik in.... "Een volk waar deze spreuk tot een algemeen erkend voorschrift kon worden, verkeert in groot gevaar".

Zo begint het boek "Hara, het dragende midden van de mens".

Voor mij heel herkenbaar. Bijna alle mensen die bij mij voor ademtherapie komen, hebben een gespannen buik. Sowieso slaan we veel spanning in de buik op, maar ons schoonheidsideaal werkt er zeker aan mee. Ik dacht in eerste instantie dat het typisch was voor vrouwen om hun buik in te houden. Maar mannen willen net zo goed een strakke buik. Met als gevolg dat de buik niet meer of te weinig mee kan bewegen met de adem en de adem omhoog schiet. Een hoge en snelle ademhaling kan voor een heel scala van klachten zorgen. Drukkend gevoel op je maag, licht gevoel in je hoofd, druk op de borst, duizeligheid, gejaagdheid en vermoeidheid.... om er zomaar eens een paar te noemen.

Hara, is het Japanse woord voor buik. En in Japan wordt veel aandacht besteed aan hara: een ontspannen en toch stevige buik. Iemand die geen buik heeft, wordt gewantrouwd. Hij bezit geen midden, is het contact met zijn eigen basis kwijt.

Na een paar weken buikadem oefenen, merken mijn ademclienten dat ze meer buik krijgen. Het is soms even slikken, maar de rust en stabiliteit die ze ervoor terugkrijgen doet hen altijd besluiten dat een beetje buik ok is.

Van goede gedachten komen goede daden

en van slechte gedachten komen slechte daden.

Haat stopt niet door haat;

haat stopt door liefde.

----Boeddha----

Tough love

Mijn Tibetaanse leraar vindt dat wij in het westen een raar beeld hebben van hoe we liefde moeten vorm geven. Liefde betekent bij ons de ander het naar de zin maken, complimenten geven, de ander behagen, warmte geven, attent zijn, gezellig samen zijn. Behoorlijk soft, volgens hem. Echte liefde vraagt veel meer. Leven vanuit liefde vraagt moed. Het betekent dat je datgene doet, waar je de ander daadwerkelijk mee verder helpt. En daarvoor is het nodig dat je ook durft te confronteren als dat nodig is. Grenzen stelt, feed back geeft en duidelijk bent. Niet dat we alles maar moeten zeggen. En het is zeker niet de bedoeling om al onze frustraties eruit te gooien.

Wat zeg of doe je wel en wat niet?  Het is eigenlijk altijd goed als je op de volgende twee vragen ja kunt antwoorden.
1. Doe of zeg ik het vanuit de juiste intentie? (dus van liefde)
2. Help ik de ander er mee verder? (zoals je dat nu inschat)

Dus geen soft love, maar tough love. En niet alleen tough (de kant die we nu in Nederland lijken op te gaan), maar altijd in combinatie met love.

Gedachten

Zie je de kansen of de beperkingen? Ben je een optimist of een pessimist? En wat zou je kiezen als je de keus hebt? Het zal wel een voor een gedeelte bepaald zijn door onze genen, maar ik ben ervan overtuigd dat we er zelf veel invloed op kunnen uitoefenen.

Allereerst is het belangrijk om in te zien dat we alles altijd door onze eigen gekleurde bril zien. De dingen zijn zoals ze zijn. Een huis is een huis, een appel is een appel en deze dag is deze dag. Wij plakken daar etiketten op als: mooi, lelijk, fijn, vervelend, lekker of vies. Ik kan de appel vies vinden en jij kunt de appel lekker vinden. De appel blijft echter dezelfde appel.

Hetzelfde geldt voor dingen die gebeuren. Bijvoorbeeld je kind dat druk is, de trein die te laat is of de zon die schijnt. Je kunt je kind irritant vinden, de NS slecht georganiseerd of de zon heerlijk. En een ander kan vervolgens weer een heel andere mening zijn toegedaan over dezelfde gebeurtenissen. Gedachten blijken geen feiten te zijn. Aan onze gedachten, koppelen we vervolgens emoties. De negatieve oordelen, zorgen vaak voor negatieve emoties. En die willen we nou juist niet graag hebben.

In meditatie wordt vaak gezegd: “Ik ben niet mijn gedachten, maar ik heb mijn gedachten”. Het leek mij altijd een heel kromme zin, want hoe kun je nou je gedachten zijn? Maar nu zie ik in dat we ons vaak met onze gedachten identificeren. Het fijne is dat als je je gedachten hebt (en niet bent), je ze ook weer weg kunt doen en in kunt wisselen voor andere gedachten. Met een beetje oefening, kom je een heel eind. Waarom moeilijk doen?

Strijken

Onze huishoudster heeft een heel bescheiden inkomen. Ze is de 65 al gepasseerd, maar blijft werken om haar gehandicapte zoon wat extra's te kunnen geven. Ze is erg begaan met anderen. Toen ze hoorde van een project van iemand uit de omgeving, voor waterputten in een Afrikaans land, zag zij meteen de vrouwen voor zich die kilometers lang moeten lopen voor drinkwater en de kinderen die dat schone water zo nodig hebben. Ze besloot wekelijks extra te gaan strijken en het geld dat ze daar mee verdiende te schenken aan dit project. "Ik was dan zo blij: als ik aan het strijken was, dan zag ik die kinderen en vrouwen voor me. Ik genoot ervan om hiervoor te werken". Door de stijgende ziektekostenpremies, kreeg ze het financieel erg krap en nu houdt ze het geld weer zelf. Ze heeft het jarenlang met liefde gegeven, terwijl ze het maar net kon missen.

Een gebed

Weiger onderuit te gaan.
Als dat onmogelijk is,
weiger in het stof te kruipen.
Als dat onmogelijk is,
hef je hart ten hemel.
Bid als een hongerige bedelaar dat het gevuld wordt,
en het zal gevuld worden.
Ze drukken je wellicht teneer,
ze beletten je misschien weer overeind te komen,
maar niemand kan je beletten,
je hart ten hemel te heffen.
Behalve jij.
In het diepst van je ellende,
wordt alles duidelijk.
Wie zegt dat het niets goeds heeft voorgebracht,
heeft niet goed geluisterd.


-------Clarissa Pinkola Estes---------

Boeken

Ik heb twee boekenkasten vol boeken. En wat er niet meer in past, staat op zolder. Ik heb een zwak voor boeken en vooral voor spirituele boeken van allerlei aard. Wicca, prana voeding, e-nummers in voeding, energievelden, mindfulness bij opvoeden, kamasutra voor de vrouw en Boeddhisme voor moeders. Allemaal in een opwelling gekocht, gelezen of soms maar half gelezen en vervolgens in een van die dozen op zolder beland. Het idee dat je boeken niet weg doet, ben ik al lang van af gestapt. Maar de jaarlijkse koninginnemarkt in Driebergen, helpt mij bij langena niet van al mijn boeken af. Gelukkig heb ik de uitkomst gevonden op bol.com. Je kunt gewoon je tweedehandsboeken via bol.com verkopen. ISBN-nummer invoeren en als je een berichtje krijgt dat er een verkocht is, stuur je het boek op. Ik heb de afgelopen maand al 10 boeken verkocht. Ideaal.

Wandelen

Ik sprak laatst iemand die al wandelend mensen coacht. Wandelend coachen heeft als voordeel dat je in de buitenlucht bent, in contact met de natuur en elkaar niet aan hoeft te kijken. Maar het grootste voordeel was volgens haar dat als je loopt, zowel je linker- als je rechterhelsenhelft wordt aangesproken. Hierdoor komt er meer balans in beide hersenhelften en krijg je vanzelf nieuwe inzichten in je probleem. Haar advies, als je ergens mee zit: flink stuk gaan lopen. Dan heb je een grote kans dat de oplossing zich vanzelf aandient.

Tijd voor geluk

Ik was gister bij Tulku Lobsang, een Tibetaanse lama die de wereld over reist om Boeddhistisch onderricht te geven. Het was hem opgevallen dat westerse mensen weinig tijd hebben voor plezier. We steken veel tijd in het oplossen van problemen en het regelen van dingen. Genieten wordt uitgesteld tot alles gedaan is wat gedaan moet worden. "Ik heb nu geen tijd; ik moet eerst dit of dat afmaken". En, zo zei Tulku-la met een brede glimlach, het is nooit andersom. "Je zegt nooit: vandaag ben ik zo gelukkig, ik heb echt even geen tijd voor dit probleem. Ik kan mijn geluk niet laten verstoren. Laat ik dat morgen maar even regelen". 

Ik vind het een mooi beeld. Dat wat aandacht krijgt, groeit. En geluk & genieten is een mooi onderwerp voor onze aandacht.

3 pagina's per dag

Ik kreeg het boek aangeraden en vind het geweldig: The Artist's way van Julia Cameron. Met als ondertitel: vind je eigen inspiratie. Julia Cameron heeft jarenlang als regisseur en producer gewerkt in Hollywood en heeft dit boek in eerste instantie geschreven voor geblokkeerde kunstenaars. Maar zoals ze zelf zegt: "We zijn allemaal wel in zekere mate geblokkeerd". Haar boodschap is dat we gemaakt zijn om te scheppen en dat onze creativiteit onze ware natuur is. Als onze creativiteit vrijelijk kan stromen, gaan we datgene doen waarvoor we gemaakt zijn.

Een van de basisinstrumenten om je creativteit weer te ontdekken en te laten stromen is om elke dag 3 pagina's te schrijven. Gewoon schrijven over de dingen die in je opkomen. Ze hoeven niet mooi te zijn en je laat ze aan niemand lezen. Ik ben hier nu een week mee aan de slag en vind het heerlijk om te doen. Het is alleen al fijn om al die dingen die ik in mijn hoofd heb eens op papier te zetten. Soms is het onbenullig en soms schrijf ik opeens iets dat me raakt. Soms worden dingen duidelijk, juist omdat ik ze opschrijf, of komen er ideeen boven die naar de achtergrond geraakt waren. Maar bovenal kom ik erachter dat ik het fijn vind om te schrijven. Ik word er gewoon blij van.

Gestructureerd

We hebben alle speeltuintjes dichtgeplaveid met rubberen tegels.... en nu organiseren we valcursussen voor de kinderen.

Een tijdje geleden hadden we een Keniaan te logeren. Ik was benieuwd wat hem opviel aan Nederland. Hij vertelde dat hij tijdens de landing op Schiphol naar beneden keek en zich afvroeg of het land echt zo gestructureerd was als het er van boven uit zag. Eenmaal geland en onze bewegwijzering aanschouwd te hebben, moest hij heel hard lachen. Ja, het was echt zo! Toen hij dit zo vertelde, vroeg ik me af in hoeverre onze goed georganiseerde cultuur, onze eigen creativiteit beinvloedt en blokkeert. Ik denk meer dan we beseffen. Gelukkig is het in mijn huis een rommeltje, dat heft het effect dan hopelijk weer op.

Ted.com

Als je eens een keer 20 minuten over hebt en je wil je laten inspireren: bekijk eens een presentatie (talk) op Ted.com. Bekende en minder bekende mensen vertellen 20 minuten over de meest interessante onderwerpen. Mijn favoriete talk tot nu toe is die van Jill Bolte Taylor. Een neuroanatomiste, die zelf getroffen werd door een hersenbloeding. Aan de hand van deze ervaring legt zij op een fantastische manier uit hoe onze rechterhersenhelft en onze linkerhersenhelft de wereld verschillend interpreteren. Volgens haar heb je de keus of  je de rechterhersenhelft wil laten domineren of de linker. Ik weet wel waar mijn voorkeur ligt.

Leef de stilte

Toen ik het vorige stukje schreef over Breek de Stilte, moest ik denken aan een bijzonder verhaal dat een vrouw mij vertelde. Zij had een zoon met autisme. De zoon was inmiddels al een puber en had extreem veel structuur nodig om goed te gedijen. De vrouw wilde zich echter niet in alles laten beperken en haar wens was om met zoonlief op vakantie te gaan. Uiteindelijk gingen ze met het gezin naar een kleine camping in Frankrijk. Vanaf dag 1 was het een groot drama: hun zoon kreeg continu driftbuien en schreeuwde de hele dag dat hij naar huis wilde. Na een paar dagen wist de vrouw echt niet meer wat ze nog kon doen.

Ze ging ergens op een stil plekje zitten. En toen ze meer rust kreeg, dacht ze aan de mooie dingen van haar zoon. Tijdens de vakantie had vooral de frustratie de boventoon gehad, maar nu voelde ze haar hart zich weer met liefde vullen. Met liefde voor haar zoon. En ze bleef een tijd met haar aandacht bij die liefde voor haar zoon.

's Middags ging ze een stuk wandelen met haar zoon. Plotseling sloeg hij een arm om haar heen. Iets wat hij nog nooit uit zichzelf gedaan had! Zij vertelde hem hoe blij ze hiermee was. Maar op het moment dat ze hem dat zei, keerde hij zich van haar af en ze kon geen contact meer met hem maken. Ze snapte niet wat er gebeurd was. Het lukte haar niet het contact te herstellen; driftbuien kondigde zich weer aan en de frustratie kreeg de overhand. De volgende dag zonderde zij zich weer af. En concentreerde zich weer op de liefde voor haar zoon. 's Middags tijdens de wandeling sloeg haar zoon weer een arm om zich heen. Zij zei niets en in stilte liepen ze een tijd lang gearmd verder. Zij bleef elke dag de liefde voor haar zoon koesteren en kreeg in deze vakantie echt contact met hem.

Eenmaal thuis, zonderde zij zich regelmatig af en deed hetzelfde. En als zij zich op die manier op de liefde voor haar zoon had geconcerntreerd, kwam hij vaak naar haar toe. Dan vroeg hij: je hebt het weer gedaan, he, mam? Hij bloeide op deze liefde. Deze onvoorwaardelijke liefde.

Breek de stilte

"Breek de stilte

Sloop die muren om ze heen

Woord voor woord

Steen voor steen

Als we ze volgen in hun dromen

Om te ontdekken waar ze wonen

Misschien vinden we de weg dan naar hun hart

Als wij proberen mee te reizen

En ze de weg naar buiten wijzen

Misschien vinden ze dan de woorden op een dag"

Bovenstaande tekst komt uit een lied van Stef Bos en Frank Boeijen. Ik vind het heel mooi en raakt mij des te meer, omdat het mij aan mijn zoontje doet denken. Niet dat hij autistisch is (waar het in dit lied wel over gaat), maar hij leeft graag in zijn eigen wereld en is voor buitenstaanders vaak moeilijk te bereiken. Hoewel hij weinig om muziek geeft, zingt hij dit nummer altijd mee. Met net iets andere woorden. In plaats van Breek de stilte, zingt hij: "Leef de stilte. Leef de stilte: woord voor woord en steen voor steen". En dat is precies hoe je hem het beste kunt bereiken. Zonder te forceren, vanuit rust en stilte. Maar geldt dat eigenlijk niet voor ons allemaal? Vanuit stilte kun je je werkelijk afstemmen op de ander en op jezelf. Geen dode, koude stilte, maar een werkelijk geleefde stilte. Ik ben een groot fan van Stef Bos, maar zoals je begrijpt, een nog groter fan van mijn zoontje.

Small things with great love

Toen Moeder Theresa gevraagd werd hoe ze zulke grootse dingen had kunnen doen, keek ze de interviewer verbaasd aan. Na een stilte zei ze: "You can't do great things. You can only do small things with great love".

Connecting the dots

Vorig jaar na de zomervakantie had ik het idee om een blog te beginnen. Na twee stukjes schrijven is het blijven liggen. Nu na deze zomervakantie is de inspiratie voor een blog weer terug. Ik heb net het eerste stukje van vorig jaar weer gelezen en besef me dat mijn geloof niet veranderd is. Dat ieder mens zijn eigen unieke talenten heeft, die mag ontwikkelen en vervolgens inzetten om de wereld een stukje mooier te maken. Ieder mens wordt door het leven uitgenodigd zijn eigen missie te volgen, zijn eigen legende te leven. Alleen is het niet altijd even duidelijk wat die missie is, waar jouw talenten precies liggen of hoe je dat vorm moet geven. Hoe kom je daar nu achter?

Een mooi antwoord geeft Steve Jobs, oprichter van Apple. Hij nodigt uit datgene te doen waar je energie van krijgt; waar je blij van wordt; waar je hart ligt. Je kunt nu niet zien waar het goed voor is en wat het je in de toekomst brengt. Pas achteraf is het mogelijk om de patronen te zien. Connecting the dots, zoals hij dat noemt. Je moet erin geloven dat "the dots" in de toekomst op de een of andere manier met elkaar verbonden worden. Volg je hart en je intuitie: op de een of andere manier weten zij al wie je wilt worden. Zo volgde Steve Jobs ooit een caligrafiecursus, gewoon omdat hij het interessant vond. Niet wetende dat dit in de toekomst cruciaal zou worden voor de vormgeving van de Mac.

Is het zo simpel? Gewoon doen wat je echt leuk vind? Ik denk van wel.

Zijn

De naam In Balans heb ik gekozen, omdat ik mensen wil helpen hun persoonlijk evenwicht te vinden. Maar balans waarin eigenlijk?

Balans tussen denken en voelen, tussen actie en rust, tussen werk en prive, tussen materieel en spiritueel. Een heel mooi streven vind ik zelf ook balans tussen "doen"en "zijn". We doen dingen omdat we iets willen bereiken of veranderen. Je wilt iets, dus je gaat handelen, denken en soms vechten en rennen. "Zijn" is echter niet gericht op bepaalde doelen, maar heeft te maken met volledig accepteren wat er op dit moment is. Met je aandacht helemaal in het hier-en-nu zijn. Je bent je dan volledig bewust van wat er is en van jouw ervaringen.

Wij leven voornamelijk in de "doe-modus". Als we het een gerealiseerd hebben, zijn we alweer bezig met het andere. We nemen weinig tijd om gewoon "te zijn". Het mooie is dat je heel gemakkelijk kunt switchen tussen doen en zijn. Op elk moment kun je je lichaam voelen, je bewust zijn van je ademhaling, zien of horen wat er werkelijk om je heen gebeurt.

Een mooi experiment vind ik zelf om het tijdens het eten te doen. Van de zomer at ik kersen: 's ochtends gewoon, met mijn gedachten overal en nergens. En 's middags heel bewust de kersen proevend. Wat een verschil. De kersen proefden zoveel rijker. Mooi voorproefje hoe het leven kan zijn, als je het met volle aandacht leeft.