"Breek de stilteSloop die muren om ze heen
Woord voor woord
Steen voor steen
Als we ze volgen in hun dromen
Om te ontdekken waar ze wonen
Misschien vinden we de weg dan naar hun hart
Als wij proberen mee te reizen
En ze de weg naar buiten wijzen
Misschien vinden ze dan de woorden op een dag"
Bovenstaande tekst komt uit een lied van Stef Bos en Frank Boeijen. Ik vind het heel mooi en raakt mij des te meer, omdat het mij aan mijn zoontje doet denken. Niet dat hij autistisch is (waar het in dit lied wel over gaat), maar hij leeft graag in zijn eigen wereld en is voor buitenstaanders vaak moeilijk te bereiken. Hoewel hij weinig om muziek geeft, zingt hij dit nummer altijd mee. Met net iets andere woorden. In plaats van Breek de stilte, zingt hij: "Leef de stilte. Leef de stilte: woord voor woord en steen voor steen". En dat is precies hoe je hem het beste kunt bereiken. Zonder te forceren, vanuit rust en stilte. Maar geldt dat eigenlijk niet voor ons allemaal? Vanuit stilte kun je je werkelijk afstemmen op de ander en op jezelf. Geen dode, koude stilte, maar een werkelijk geleefde stilte. Ik ben een groot fan van Stef Bos, maar zoals je begrijpt, een nog groter fan van mijn zoontje.
