Mijn Tibetaanse leraar vindt dat wij in het westen een raar beeld hebben van hoe we liefde moeten vorm geven. Liefde betekent bij ons de ander het naar de zin maken, complimenten geven, de ander behagen, warmte geven, attent zijn, gezellig samen zijn. Behoorlijk soft, volgens hem. Echte liefde vraagt veel meer. Leven vanuit liefde vraagt moed. Het betekent dat je datgene doet, waar je de ander daadwerkelijk mee verder helpt. En daarvoor is het nodig dat je ook durft te confronteren als dat nodig is. Grenzen stelt, feed back geeft en duidelijk bent. Niet dat we alles maar moeten zeggen. En het is zeker niet de bedoeling om al onze frustraties eruit te gooien.
Wat zeg of doe je wel en wat niet? Het is eigenlijk altijd goed als je op de volgende twee vragen ja kunt antwoorden.
1. Doe of zeg ik het vanuit de juiste intentie? (dus van liefde)
2. Help ik de ander er mee verder? (zoals je dat nu inschat)
Dus geen soft love, maar tough love. En niet alleen tough (de kant die we nu in Nederland lijken op te gaan), maar altijd in combinatie met love.
