Allereerst is het belangrijk om in te zien dat we alles altijd door onze eigen gekleurde bril zien. De dingen zijn zoals ze zijn. Een huis is een huis, een appel is een appel en deze dag is deze dag. Wij plakken daar etiketten op als: mooi, lelijk, fijn, vervelend, lekker of vies. Ik kan de appel vies vinden en jij kunt de appel lekker vinden. De appel blijft echter dezelfde appel.
Hetzelfde geldt voor dingen die gebeuren. Bijvoorbeeld je kind dat druk is, de trein die te laat is of de zon die schijnt. Je kunt je kind irritant vinden, de NS slecht georganiseerd of de zon heerlijk. En een ander kan vervolgens weer een heel andere mening zijn toegedaan over dezelfde gebeurtenissen. Gedachten blijken geen feiten te zijn. Aan onze gedachten, koppelen we vervolgens emoties. De negatieve oordelen, zorgen vaak voor negatieve emoties. En die willen we nou juist niet graag hebben.
In meditatie wordt vaak gezegd: “Ik ben niet mijn gedachten, maar ik heb mijn gedachten”. Het leek mij altijd een heel kromme zin, want hoe kun je nou je gedachten zijn? Maar nu zie ik in dat we ons vaak met onze gedachten identificeren. Het fijne is dat als je je gedachten hebt (en niet bent), je ze ook weer weg kunt doen en in kunt wisselen voor andere gedachten. Met een beetje oefening, kom je een heel eind. Waarom moeilijk doen?
