Stilte

Het is wit buiten. Het eerste wat me opviel toen ik vanochtend naar buiten ging, was de stilte. Met de sneeuw is er een intense rust neergedaald over het landschap.

Twee weken terug gaf ik stiltelessen. De cursisten doen deze yogalessen in stilte mee. Ik praat wel om de les in te spreken, maar voor de rest wordt er niet gesproken. Hoewel er tijdens de gewone yogalessen ook nooit veel wordt gezegd, valt het me elke keer weer op dat deze stilte anders is.

Blijkbaar is stilte meer dan de afwezigheid van geluid. De ene stilte is de andere niet. Zo bestaat er een ongemakkelijke stilte. Of een geladen stilte. Maar een stilte kan ook vredig zijn of rustgevend.

Niet praten is een voorwaarde voor stilte. Als we de stilte met woorden vullen, is er geen stilte meer. Maar we kunnen de stilte dus wel vullen met onze gemoedstoestand.

Het voelt voor mij alsof de stilte onze emoties draagt.In een stilte-yogales voelt de stilte anders dan in andere lessen. Er komt sowieso meer rust in de stilte. En op een gegeven moment kan die er opeens zijn: die bijzonder stilte. Een stilte gevuld met concentratie, toewijding en helderheid. Gevuld met innerlijke stilte. Het is niet langer de stilte die draagt, maar ook de stilte zelf die gedragen wordt. Het samen stil-zijn lijkt de stilte vervolgens nog meer te verdiepen.

Voor deze stilte is volgens mij geen uitdrukking in onze taal. Ik zou het een voedende stilte noemen. Of misschien wel een goddelijke stilte. Het is in ieder geval mijn favoriete stilte.