Ik voel me altijd onwennig in een nieuwe groep mensen. Ik kijk dan ook eerst rustig de kat uit de boom. Maak voorzichtig contact met 1 of 2 personen, totdat het veilig voelt. Leek me altijd de meest logische strategie.Hoe verrassend is het dan ook voor mij om mijn jongste zoontje zien. Hij is nu alweer 6 jaar, maar zijn eerste week op school toen hij vier jaar was, is hiervoor tekend. Ook hij ging eerst rustig op zijn plekje zitten, keek om zich heen. Maar al na de eerste dag, ging hij alle kinderen in de kring een knuffel of een kus geven.
En nog steeds wordt elk vriendje dat komt spelen, overladen met knuffels; worden volwassenen heel zachtjes over hun haar geaaid en krijgen al zijn teamgenoten uit zijn voetbalelftal een dikke kroel. Hij geeft veel liefde en is zelf erg geliefd. Hij lijkt het zichzelf een stuk makkelijker te maken en maakt de wereld moeiteloos een stukje mooier.
