"Over dingen die je niet kunt veranderen, kun je niet klagen. Die kun je alleen maar constateren" Aldus een Indiase lerares. Ze begreep er dan ook niets van dat het weer in Nederland een uitgelezen onderwerp is om over te klagen. Klagen over een ontregelde spoorregeling omdat er blaadjes op de rails liggen, zal ze wel helemaal niet kunnen vatten.Gister namen we de nachttrein terug van Kannur naar Bangalore. Halverwege de nacht bleef de trein staan en ook 's ochtends vroeg was er geen beweging. Niemand scheen echt een idee te hebben wat er aan de hand was. Een conducteur op het perron stond een aantal mensen te woord. Iets met technisch probleem en over een half uur weer rijden. Een groot aantal mensen ging in een rij staan voor een mogelijke bus die zou komen en naar Bangalore zou gaan. Bangalore was echter nog zeker 6 uur rijden. Anderen gingen weer terug de trein in. Iedereen bleef echter heel rustig. Geen geklaag, geen gemopper, geen geschreeuw. Het werd geconstateerd en geaccepteerd als onderdeel van het reizen.
Een half uur later ging de trein inderdaad rijden. Echter niet voorwaarts, maar achterwaarts. De trein ging terug naar Mangalore, wist een medepassagier te vertellen. Door de regen was er modder op het spoor gekomen, waardoor er geen treinen meer richting Bangalore konden gaan. Wij werden terug gebracht naar de dichtsbijzijnde grote stad, op 2 uur afstand. En dat was dan dat. Geen uitleg, geen vervangend vervoer, alleen het geld van de tickets (15 euro voor ons 4-en) konden we terugvragen via internet. En iedereen bleef volkomen rustig en ging zijnsweegs.
Gelukkig kon Jai voor ons busvervoer regelen, zodat we toch nog diezelfde dag naar Bangalore konden. Het zou een 8 uur durende busrit worden. Al bij het begin van de reis deelden ze plastic zakjes uit. Ik dacht afvalzakjes, maar na 5 minuten werd me duidelijk dat die zakjes een ander nut dienden. De bus reed met een vaart door honderden haarspeldbochten, stopte, trok weer op en schudde ons behoorlijk door elkaar. Na een half uur waren we allemaal hartstikke misselijk. Alleen door rustig op de bank liggen, zonder te bewegen, was het uit te houden. En dat dan 8 uur lang. Wat waren we blij toen we om 22.00u eindelijk in Bangalore aankwamen.
Supertrots waren we op onze jongens. Ze hadden de hele dag geen moment gezeurd of geklaagd. Vermoeidheid, honger, dorst en misselijkheid hadden ze gewoon ondergaan. Ze kwamen wat extra kroelen om hun teleurstelling ruimte te geven en ze dealde met de situatie zoals die was.
"In India valt niets te klagen", zei de oudste. "Nee, dat doen we in Nederland wel weer"' voegde de jongste eraan toe.
