Het is zulk dankbaar werk om yogalessen te geven aan de kinderen van APSA, het kindertehuis. De kinderen genieten van de yoga, maar nog meer van de aandacht die ze krijgen. Als ik naar ze kijk tijdens de yogales, doen ze extra hun best. En als ik ze een compliment geef, krijg ik een big smile terug en zie ik ze groeien.Met een meisje lukte het niet echt om contact te maken. Ze is wat grover gebouwd, heeft twee grote littekens op haar gezicht, kijkt altijd wat somber en trekt zich zoveel mogelijk terug. Tijdens de massage doet ze nooit mee. In het begin probeerde ik haar erbij te betrekken, maar zodra ik haar aanraakte, voelde ik haar verstijven. Ik besloot haar met rust te laten.
Gister heb ik de kinderen geinterviewd. De taalbariere maakt het moeilijk om met de kinderen te communiceren. Maar met behulp van een collega die voor mij kon vertalen, leerde ik de kinderen wat beter kennen.
Het meisje vertelde dat ze niemand had. Geen vader en moeder meer, geen broertjes of zusjes en geen familie. Ze had moeten werken bij een familie in huis, waar de politie haar uiteindelijk op 11-jarige leeftijd had weggehaald. De reden waarom ze werd weggehaald of werd opgemerkt door de politie, vertelde ze er niet bij, maar het zal bepaald geen fijne geschiedenis zijn. Daarna liep ze van het gesprek weg. Het was duidelijk genoeg zo.
Vandaag tijdens de massage zat ze weer alleen. Met haar verhaal in gedachten en de pijn die ze uitstraalt, besloot ik nogmaals om haar erbij te betrekken. Ik vroeg haar of ik haar mocht masseren en ze knikte dat het goed was.
Aan het einde van de les kwam ze naar me toe. Ze pakte mijn arm vast, wreef een paar keer over mijn arm en gaf me de grootste glimlach die ik ooit van haar gezien had.
