Mijn kinderen houden niet van pittig of gekruid eten, dus in Nederland pas ik de maaltijd altijd voor ze aan. Hoe moet dat straks in India vroeg ik me af?Een drukke straat oversteken vinden ze spannend, dus logisch dat ik voor hun veiligheid zorg en ze naar de overkant breng. Ze zullen de schrik van hun leven krijgen, dacht ik, als ze de straten van Bangalore moeten oversteken.
Mijn oudste zoontje maakt niet zo snel en makkelijk contact, wat mij wel eens zorgen baart. Vriendjes zal hij in India niet krijgen, dacht ik, maar gelukkig kunnen beide broertjes uren samen spelen.
Hoe anders kan het gaan....
De Indiase groenten laten ze liever liggen. Dat is nog volgens verwachting. Maar de behoorlijk pittige tomatensoep, kip en vis, gaan er makkelijk in. En als het wat te pittig is, dan vragen ze gewoon een bakje yoghurt erbij.
Mijn oudste zoontje vindt dat ik veel te sloom ben met het oversteken van de superdrukke straten hier. Hij trekt mij mee, loodst mij tussen de auto's door en als een auto toch net iets te hard aan komt, steekt hij gewoon zijn hand op.
En 's middags bellen de jongens uit de straat aan. Of Zen en Noah komen voetballen. In het enorme geschreeuw van de groep jongens, staan onze jongens er rustig tussen. Ze wisselen af en toe wat Engelse woorden met hun nieuwe vriendjes, gaan samen met de andere jongens aan de kant staan als er een auto of een brommer door hun speelveld rijdt en genieten vooral van een partijtje voetbal.
Het is heel verfrissend om 3 maanden in een andere cultuur door te brengen. Voor de kinderen, maar ook zeker voor mij als moeder.
