Inspiratiebron

Eind januari vertrekken we weer naar India. Ik verheug me er enorm op om de kinderen in Valluvarpuram weer te zien. Het is het vierde jaar dat we naar deze wijk gaan en het is elke keer bijzonder om te zien hoeveel de Indiase stichting Makkala Jagriti voor deze kinderen betekent.

Inmiddels is er een flink aantal jongeren dat door de begeleiding van Makkala Jagriti hun leven een andere wending heeft kunnen geven. Jongeren die ondanks alle tegenslagen hun school afgemaakt hebben, zijn gaan studeren en een baan gevonden hebben. Deze succesvolle jong volwassenen zijn een enorme stimulans voor de huidige jongeren in de wijk. Door wat ze doen en wie ze zijn laten ze zien dat het mogelijk is om een betere toekomst te creëren. "Als ik het kan, kun jij het ook", stralen ze uit.

Eén van hen is Prabhu. Een jongen met een prettige uitstraling. Bescheiden, introvert en zorgzaam en tegelijkertijd creatief, initiatiefrijk en een scherpe observator. Iemand die rekening houdt met de mensen om zich heen en tegelijkertijd zijn eigen koers vaart.

Prabhu komt zelf uit een arme wijk. Toen hij jong was woonde hij met zijn hele familie in een oud huisje dat op een gegeven moment ingestort is. Even later overleed zijn vader ook nog eens. Als ik me probeer voor te stellen hoe het leven in India eruit ziet zonder geld, zonder huis en zonder vader, dan lijkt me het woord 'hopeloos' niet overdreven. Prabhu zocht steun bij zijn vrienden door samen met hen op straat rond te hangen. Vrienden van wie velen aangesloten waren bij plaatselijke gangs en betrokken waren bij verschillende vormen van misbruik. 

Het was voor de hand liggend als hij dezelfde weg als zijn vrienden was gegaan, maar hij koos uiteindelijk voor de kans die Makkala Jagriti hem bood. Hij volgde een opleiding tot jongerenbegeleider en ging bij Makkala Jagriti als begeleider aan de slag. Zo werd hij een voorbeeld voor velen. Hij weet wel dat hij een rolmodel is voor de jongeren in de wijk en hij zal ook wel beseffen dat hij zijn collega's inspireert. Maar wat hij waarschijnlijk niet weet, is dat hij ook een inspiratiebron voor mij is.

Als je in je leven met zoveel tegenslag te maken krijgt, gebeurt het bijna automatisch dat je jezelf afsluit en verhardt. Dat gebeurt niet alleen als je in een sloppenwijk woont, maar net zo goed in jouw leven en in het mijne. Het is een manier om te overleven en de pijn of teleurstelling te kunnen dragen.
Prabhu laat echter zien dat er een andere weg is. Dat je, hoe heftig de omstandigheden ook voor je zijn, kunt herrijzen. Kunt herrijzen als mens. Dat je niet hoeft te blijven vechten, maar dat je ook weer zacht kunt worden. Dat je je kunt openen voor anderen en altijd weer ruimte kunt maken voor liefde. En hoe verrijkend en ver reikend de weg van liefde is.

Zonder woorden en zonder enige pretentie, straalt hij uit: "als ik het kan, kun jij het ook."

---------------

Ik wens je een liefdevolle kerst! warme groet van Karin


www.studio-inbalans.nl
www.steunkleinehelden.nl

Vergeving

Diep gekwetst was zij. Ze was onredelijk behandeld door iemand van wie ze het niet verwacht had. Ze was boos en gezien wat er gebeurd was, leek ze daar alle reden toe te hebben. Het was al een tijdje geleden gebeurd, maar keer op keer kwam de wrok terug. Ze kwam bij me omdat ze het graag wilde loslaten en haar dat zelf niet lukte.

“Mensen zeggen dat ik hem moet vergeven, maar ik kan niks met vergeving’” vertrouwde ze me toe. “Vergeving voelt voor mij alsof ik moet zeggen dat ‘het niet geeft’. Maar het doet nog steeds pijn en dat geeft wel degelijk!”

Ik vind vergeving zelf ook een lastig begrip en besloot me in de betekenis ervan te verdiepen. Ik ontdekte dat het Griekse woord voor vergeving letterlijk ‘loslaten, laten gaan, kwijtschelden’ betekent. In die zin dat je geen terugbetaling vraagt voor een schuld die iemand bij je heeft. Ik vind dat een mooi beeld. Het is dus niet zo dat ‘het niet geeft’, maar dat je bij vergeving je claim opgeeft om gecompenseerd te worden voor de pijn en het verlies dat je geleden hebt.

Maar wat als jouw pijn er toe doet en de ander jouw pijn niet hoeft te compenseren? Je kunt dan wel je claim opgeven om terugbetaald te worden, maar de pijn is nog wel aanwezig. Die kun je niet zomaar aan zijn lot overlaten. Jouw geraaktheid heeft erkenning nodig. En als een ander dat niet kan, als je dat zelfs niet van een ander mag verwáchten, dan is er nog maar één iemand die jouw pijn kan verzachten…. en dat ben jezelf.

En zo liet ik mijn cliënte haar eigen pijn onderzoeken en erkennen. Wat had de ander in haar geraakt? Wat had er nou eigenlijk precies zo’n pijn gedaan? Kon ze die pijn voelen in haar lichaam? Was dit een herkenbaar gevoel en zo ja, hoe oud was deze pijn?

Ze ontdekte dat wat de ander in haar geraakt had, een gekwetstheid bloot legde die al veel ouder was. De persoon had haar precies weten te raken in een pijn en onzekerheid van vroeger. Ik leerde haar met de pijn te ademen en er liefdevol bij aanwezig te zijn. Dit gaf direct al iets verzachting en ze besloot om het elke dag vijf minuten thuis te doen. Langzaam maar zeker gingen de scherpe randjes van de pijn af en werd haar boosheid minder. “Het is hard werken”, gaf ze toe, “Het is zoveel makkelijker om in mijn boosheid te schieten, dan om keer op keer weer zachtheid naar mijn eigen pijn te brengen. Maar het fijne is dat ik me steeds vrijer, liefdevoller en onafhankelijker voel. Door volledig verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gevoelens, laat ik de ander niet meer bepalen hoe ik mij voel.”

En zo ontdekte zij wat Lewis B. Smedis zo mooi verwoord heeft:

 “To forgive is to set the prisoner free and discover that the prisoner was you.”


Karin Steffens
www.studio-inbalans.nl

Anders

“Als hij graag alleen wil zijn, is dat helemaal ok.” Ik verbaasde me over de uitspraak van de juf van groep 3. Ik had niet anders te horen gekregen dan hoe belangrijk het was voor kinderen dat ze samen speelden en samen werkten. Voor mijn introverte zoon die graag op zichzelf was, was dat op de crèche al iets wat de begeleidsters een serieus aandachtspuntje vonden.

Toen ze mijn vragende blik zag, vertrouwde de juf me toe: “Ik heb een les gehad die ik nooit zal vergeten.” Vervolgens deelde ze haar verhaal met mij.  

In haar klas zat een jongetje die geen vriendjes had. Zij zocht naar een manier om hem te helpen om contact te maken. Creatief als ze was, bedacht ze een project waarbij ze organiseerde dat iedereen uit de klas een keer bij iemand ging spelen bij wie hij nog nooit gespeeld had. Zo kreeg ook deze jongen een klasgenootje mee naar huis. De volgende dag vertelde het klasgenootje dat hij het heel leuk gevonden had. De jongen had een boomhut en daarin hadden ze zich prima vermaakt. De juf was opgelucht, maar toen de jongen binnenkwam keek hij bepaald niet blij. Hij kwam meteen naar haar toe en gaf haar een briefje. Toen ze het briefje even later openmaakte, las ze: 

juf ik heb dit voor jou gedaan maar ik doe het nooit meer

“Ondanks al mijn goede bedoeling, wilde ik hem laten zijn wie hij niet was”, vervolgde de juf. “Deze jongen heeft me zo duidelijk laten zien dat we allemaal anders zijn. Ieder kind is uniek en juist dat maakt ons wie we zijn en wat we te brengen hebben.”

Ik vond haar manier van kijken een verademing. Een zegen voor alle kinderen uit haar klassen en tegelijkertijd een uitnodiging om zelf zo in het leven te staan. Een uitnodiging om je kind anders te durven laten zijn. En bovenal: een uitnodiging om zelf te mogen afwijken van ‘de norm’ en 'de verwachtingen’.

Wat is er gek, raar of anders aan jou? Mag je dat zijn van jezelf?  

De woorden van de lieve juf zijn er ook voor jou: je bent uniek en juist dat waar jij anders in bent, kom je hier brengen.

Geniet ervan

Het is maar zo’n kleine verandering en tegelijkertijd maakt het een wereld van verschil. Van buiten zie je er niets van: ik doe nog steeds datgene wat ik leuk vind om te doen. Van binnen voel ik me echter onrustiger en leger als ik ongemerkt mijn focus heb verlegd.

Als ik mijn focus heb verlegd van creatie naar realisatie. Als ik me stap voor stap meer richt op wat ik nog moet doen, wat ik wil bereiken of welke vorm het eindresultaat moet hebben. In plaats van te genieten van het doen en het ervaren. Te genieten van het zoeken naar en me laten verrassen door de volgende stap. 

Ik zou niet willen leven zonder dromen om na te streven of zonder doelen om richting te geven aan de dingen die ik doe. Maar die dromen en doelen verleiden me ook elke keer weer om me te richten op het resultaat. Mijn aandacht verschuift zo makkelijk vanuit het ‘nu’ naar de toekomst. 

Het mooie en hoopgevende is dat ik ontdekte dat ik mijn aandacht echter net zo snel weer de andere kant op kan brengen. Ik kan in een fractie van een seconde wisselen. Van genieten naar resultaat, maar net zo goed weer terug. Ik hoef alleen maar regelmatig tegen mijzelf te zeggen “geniet ervan” en ruimte te geven aan het bijbehorende gevoel en dan voel ik mijzelf weer ontspannen.

In onze maatschappij ligt de nadruk zo makkelijk op het vervullen van je taken. Zonder ervan te genieten, mis je echter de voldoening. Taak voldaan, maar jijzelf niet. Wat zou het fijn zijn als er meer waardering en aandacht zou zijn voor de manier waarop we dit doen. Met plezier en aandacht. 

Doe je mee? Meer of vaker genieten van de dingen die je doet? Het mooie is dat als jij jezelf ruimte geeft om te genieten, je hiermee onbewust de ander uitnodigt het zichzelf ook toe te staan. En hoe fijn zou het zijn als het vanzelfsprekend is om niet alleen onze taken vervullen, maar tegelijkertijd onszelf.

Waardevol

Een verzachter, een meedrager en een thuisgever. Dat waren een paar van de woorden die ik terugkreeg ik een workshop over je innerlijke professie. Ze raakten me. Ik heb ze een tijdje bewust met me meegedragen en ze voelden bemoedigend en erkenning gevend op diep niveau.

De afgelopen 1,5 maand zijn ze wat naar de achtergrond geraakt. De publicatie van mijn boek stond centraal. Goede eerste verkoop, meteen al een fijne recensie in de Happinez, positieve reacties op bol.com, aanvragen om te komen spreken op festivals en aandacht op social media. Erg leuk en ook bemoedigend. Maar waar ik door de innerlijke professies het gevoel kreeg dieper in mijzelf te kunnen rusten, werd ik door deze aandacht makkelijk uit mijzelf getrokken.

Vorige week stond ik met mijn boekenstand op het Down-to-earth-festival. Er kwam een vrouw naar me toe. Ze vertelde dat ze massagetherapeute was en dat één van haar cliënten haar de afgelopen week over mijn boek verteld had.

De cliënte, een jonge vrouw, vertelde haar dat ze in de trein begonnen was met lezen. Het had haar meteen geraakt en ze had niet meer kunnen stoppen met huilen. Haar hele leven had ze het gevoel gehad dat ze te gevoelig was. Ze had altijd het idee dat ze anders zou moeten zijn en had veel energie erin gestoken om zich te ‘vermannen’. “En nu”, vertelde ze haar therapeute, “werd me opeens duidelijk dat ik goed ben zoals ik ben. En zelfs dat mijn gevoeligheid een kracht kan zijn.” En weer kwamen de tranen, die ze al jaren niet meer toegelaten had.

Wat een cadeautje was dit voor mij. Om op deze manier terug te mogen krijgen dat de energie van ‘verzachter’ en ‘thuisgever’ door mijn boek heen werkt en mensen zoals zij bereikt. Dat is zoveel vervullender dan positieve verkoopcijfers of goede reviews.

In de waan van de dag vergeet je wel eens waar het echt over gaat. Gelukkig heeft het leven met regelmaat kleine en grote verrassingen die je helpen herinneren wat werkelijk van waarde is.

***

Workshop Innerlijke professie werd gegeven door Frans Sandbergen van Het Wil-consult tijdens bijeenkomst van Qurios (http://vanvonknaarvorm.nl/qurios-professioneel-netwerk-voor-nieuwsgierigen/)

Karin Steffens is schrijfster van het boek Laat je raken, wat je emoties je vertellen.

Zachte kracht

Ik leerde Bharathi kennen toen het jeugdcentrum in de Indiase sloppenwijk net geopend was. Er waren hordes enthousiaste kinderen in het centrum.  De meeste kinderen schreeuwden door elkaar heen, een groot aantal deelde hier en daar een flinke mep uit en een paar probeerden een radslag te maken in deze overvolle ruimte. Temidden van deze drukte zat Bharathi op de grond. Met haar bescheiden uitstraling, haar zachte stem en haar vriendelijke blik. Geen enkele keer verhief ze haar stem. Ze bleef de jongeren rustig benaderen en concentreerde zich op de kinderen die wel meededen met het programma. Het bleef één grote chaos. Ik had bewondering voor haar, maar vroeg me tegelijkertijd af of zij het hier zou redden.

Bharathi bleek het echter geweldig te doen. In de loop der jaren zagen we de kinderen zoveel rustiger worden. Ze waren duidelijk gek op haar en je zag ze stralen op het moment dat ze aandacht van haar kregen.
Dit jaar bleek Bharathi overgeplaatst naar een gesloten tehuis waar dakloze jongeren worden opgevangen. Tijdens ons bezoekje aan dit tehuis kwamen we haar weer tegen.

Op de jongens-afdeling hingen allemaal knutselwerkjes. "De jongens vinden het leuk om te doen en maken echt mooie dingen", zei Bharathi zacht. En ik kon haar zo zien zitten. Tussen deze tieners met hun harde en verdoofde blikken. Jongens die alle vaardigheden bezitten om op straat te kunnen overleven. Deze jongens van 15, 16 of 17 zittend naast haar kralen rijgen, verven of kleien. Hoe bijzonder is dat? Maar bij haar gebeurt dat.

Dat ik ooit kon twijfelen of zij het zou redden! Onze aandacht gaat vaak zo vanzelfsprekend naar mensen die zich krachtig profileren, ruimte innemen of laten horen wat ze ergens van denken. Maar hoeveel kracht ligt er juist in vriendelijkheid, zachtheid en stilte?

Bharathi heeft me duidelijk gemaakt wat de impact hiervan is. Zij laat zo mooi zien dat als je liefdevol aanwezig kunt zijn, zonder iets van de ander te willen en zonder de ander te willen veranderen, je de ander als het ware toestemming geeft om te mogen zijn wie hij of zij is. Zij laat zien dat wanneer je zelf kunt zijn, je zelfs de meest gesloten harten ruimte geeft om zich te openen.

En wat een kracht is dat! Laten we die nooit onderschatten.

Accepteren

"Ik doe zo mijn best om het te accepteren, maar het lukt me niet."

Een zin die ik meer dan eens te horen heb gekregen in mijn coachingspraktijk. 

Accepteren. Een magisch woord. Net zoals 'loslaten'. Maar hoe accepteer je dat je ziek bent en het maar niet over lijkt te gaan, dat je partner vreemd gegaan is of dat een dierbare in moeilijkheden is? Op het moment dat ik vind dat ik zo'n situatie zou moeten accepteren, krijg ik in plaats van verlichting er juist een zwaarder gevoel voor terug. 

Voor mij ligt de sleutel dan ook niet in het accepteren van de situatie op zich, maar in het accepteren van mijn gevoel in deze situatie. Dus door mijn angst te erkennen als genezing lang op zich laat wachten, mijn boosheid te voelen als mijn vertrouwen beschaamd is of mijn verdriet toe te laten als een dierbare het moeilijk heeft. En vooral ook door ruimte te geven aan de pijn die daaronder ligt. Pas als ik mijn eigen pijn erkend heb en liefdevol aandacht kan geven, ontstaat er nieuwe ruimte. 

Dus worstel je ergens mee? Wil je niets liever dan het loslaten, maar lijkt de situatie jou steeds maar niet los te laten? Wees je dan eens bewust van de emoties die deze situatie in je los maakt en welke pijn hier voor jou onder ligt. Wees liefdevol voor je eigen geraaktheid. Voor mij is dit zoveel effectiever gebleken dan de situatie met mijn verstand proberen te accepteren. Ik ben benieuwd wat het voor jou doet.


-----------------
Karin coacht mensen om (weer) contact te maken met hun gevoel en om te gaan met hun emoties. Meer info vind je op: www.studio-inbalans.nl. 

Nuchter

"Ik zeg het maar eerlijk: ik weet niet of dit iets voor me is", was haar openingszin in de eerste coachingssessie. Haar partner was ernstig ziek, ze had twee kleine kinderen en de continue zorg had zijn tol geëist. Ze was er één van aanpakken en niet zeuren, maar nu was haar energie op. "Ik wil wel leren ontspannen, maar aandacht geven aan mijn gevoel? Daar ben ik, denk ik, te nuchter voor."

Ik leerde haar hoe ze zich kon ontspannen door in haar buik te ademen. Dat had meteen effect. Maar 's nachts kwam de angst er toch doorheen. Daar was niet tegenop te ademen. De meest verschrikkelijke scenario's passeerden dan de revue en haar gedachten leken niet te stoppen. 

Dat is het lastige van gedachten: ze nemen je moeiteloos mee. Naar het verleden of de toekomst en ze bekommeren zich er weinig om of ze waarheidsgetrouw zijn. Geef mij dan maar mijn gevoel. Emoties en gevoelens zijn voelbaar in mijn lijf. Mijn lichaam is alleen aanwezig in het hier-en-nu en voor mij daarmee veel concreter en hanteerbaarder dan mijn gedachten. 

Emoties resoneren altijd in het lichaam. Sommige emoties voel je in je buik, andere in je borst en weer andere misschien wel in je linkerschouder. Sommige emoties geven ruimte, andere een spanning. En die spanning kan vervolgens kloppend aanvoelen, trekkend, bonkend, stekend of nog weer anders. Door emoties op deze manier waar te nemen, zonder oordeel of verdere gedachten, is 'voelen' nooit meer iets wat je hoeft te overspoelen, bedreigend is of vaag is. 

Mijn cliënte wilde van haar angst af en zat er niet bepaald op te wachten om de angst juist bewust te gaan voelen. Ze was dan ook aangenaam verrast toen ze merkte dat ze er rustiger van werd. Maar het meest verbaasd was ze nog wel dat toen ze rustiger werd, er een andere emotie naar boven kwam. Verdriet! Hoe logisch ook: zij had het niet zien aankomen. Pas toen ze het verdriet de ruimte gaf, ontstond er werkelijk nieuwe ruimte in haar.

In de afgelopen maanden is ze veranderd: ze heeft een veel zachtere uitstraling gekregen. Nuchter noemt ze zichzelf nog steeds. Alleen is nuchter voor haar nooit meer een reden om haar emoties niet te hoeven voelen.

-------------
In juni komt mijn boek "Laat je raken' uit (bij uitgeverij Altamira). Hierin neem ik je graag verder mee hoe je met je gevoel kunt leren omgaan. 

See you

Onze foto-albums zijn heel populair in de Indiase sloppenwijk Valluvarpuram. De kinderen vinden het altijd leuk om de albums te zien met foto's van onze familie, ons huis en onze huisdieren. Maar het meest gewild is toch wel het fotoboek met de foto's van henzelf. Foto's die we het jaar ervoor gemaakt hebben. Ze raken er niet op uitgekeken. Elke keer zoeken ze weer de foto waar ze zelf op staan. En de prangende vraag is: wie mag er volgend jaar op de cover?

Van Sowmnia hadden we een mooie foto in het album geplaatst. Elke keer als ze het album in handen had, zocht ze de foto even op. Tot op een dag de foto verdwenen was. 'Haar' bladzijde was uit het boek gescheurd. Het moet gebeurd zijn in het tehuis voor straatkinderen waar we de dag ervoor op bezoek waren geweest. Sowmnia had tijdens een event een aantal van deze meiden leren kennen. De meiden waren gek op haar en hadden zich hoogstwaarschijnlijk haar foto toegeëigend. Sowmnia was echt van slag. Haar foto zat niet langer in het boek: het album ging nu de hele wijk door zonder haar foto. Elke keer als het boek weer uitgebreid bekeken werd, zag ik haar gezicht betrekken.

Gezien willen worden. Zo belangrijk voor deze kinderen die vaak niet voor vol aangezien worden en die zo weinig de kans krijgen te laten zien wie ze zijn. We vragen ons regelmatig af wat we hier nu echt kunnen bijdragen en elke keer kom ik weer tot het inzicht dat dit het belangrijkste is. Aanwezig zijn en de ander zien. Waardevol in een Indiase sloppenwijk. Maar waar niet? Gezien worden: dat willen we toch allemaal?

Ik heb net een nieuw foto-album gemaakt van onze foto's van dit jaar. Het was niet zo moeilijk om te bepalen wie er deze keer op de cover komt. Ze zal het volgend jaar pas zien. Ik kan niet wachten.

Verschil maken

We hebben wel 40 selfies van hem op onze telefoon. Zodra hij onze telefoon even mocht hebben, fotografeerde hij zichzelf in stoere poses.

We hebben Rajesh 4 jaar geleden leren kennen. Hij was toen 9, uiterlijk van een Indiaas straatschoffie, stuiterde door de ruimte en was continu aan het schreeuwen en meppen. Hij komt heel graag bij het centrum van Makkala Jagriti (MJ). De aandacht van deze liefdevolle begeleiders heeft hem duidelijk goed gedaan.

We zien nog steeds een jongen die vecht om aandacht, maar er toont zich ook een heel andere kant. We zien hem vol overgave en met veel talent dansen in een show die MJ heeft georganiseerd voor de kinderen. En als hij aan het tekenen is, is hij zo rustig en geconcentreerd. Met veel handigheid vlecht hij de haren van Paulien in. Daar mogen we geen foto van maken. Hoe leuk hij het ook vindt, dat is duidelijk niet iets waarmee hij geassocieerd wil worden.

Zijn harde, overlevingskant wordt elke dag aangesproken in het gezin waar hij vandaan komt. Hij krijgt ongetwijfeld de nodige klappen. Als het niet van zijn ouders is, dan wel van zijn 2 oudere broers. Maar zijn veel zachtere kant wordt ook dagelijks gevoed bij MJ. Zijn creatieve talenten zijn opgevallen bij de begeleiders en hij wordt hierin gezien en gestimuleerd.

Soms lijkt de situatie van deze kinderen zo uitzichtloos, maar: "Er is uiteindelijk maar 1 generatie nodig om de spiraal te doorbreken," vertelt één van de medewerkers me.

Zou Rajesh deze generatie zijn?  Zonder MJ zeker niet. Maar met de juiste begeleiding maakt hij echt een goede kans. Ik hoop met heel mijn hart dat het hem lukt. Voor hem en voor de generaties na hem.

Ontmoetingen in de sloppenwijk

Op de foto’s zie je ons stralend zitten. Geraakt door alle mooie ontmoetingen. Met Mala, eigenaresse van een stalletje waar je chips en snacks kan kopen. Ze wilde eerst niet op de foto, omdat ze vond dat haar huid te donker was. Maar toen wij haar vertelden dat voor ons gold: "black is beautiful", kwam ze met een trotse uitstraling tussen ons in zitten.

Met de kinderen die ons steeds beter kennen en ons leiden door hun wijk. Met Rajesh, één van die kinderen, die het liefst onze persoonlijke fotograaf zou zijn. Al zouden de meeste foto’s dan wel een selfie van hem zijn.

De momenten waarop we geen foto’s nemen, zie je echter nooit. De momenten dat we met een opgejaagd gevoel in bed liggen en niet kunnen slapen van alle indrukken. Dat we huilend op het dakterras zitten, omdat die twee fijne meiden in een huis van 2 x 1,5 meter blijken te wonen met hun ouders en hun broertje. En omdat S., die altijd lachend bij ons komt zitten, verstoten blijkt te zijn door haar vader toen hij na de dood van haar moeder een andere vrouw trouwde. En door nog zoveel van deze voorbeelden.

Ik ben dankbaar voor alle ontmoetingen. Ik zou de vreugde ervan niet willen missen, maar de worsteling met de pijnlijke gevoelens ook niet. Hoe heftig dit ook is. Het verwart me, schudt me door elkaar, maar breekt me ook open. Het maakt me nederig, zachtmoedig en zorgt uiteindelijk voor een diep gevoel van verbinding. Het voelt alsof ik elke dag een beetje dood ga hier, maar ook elke dag opnieuw geboren word.

Despacito

Ik dacht dat ze wilde dat ik een Nederlands liedje voor haar zou zingen. Maar toen ze zelf begon te zingen begreep ik dat ze vroeg of ik Despacito kende.

We waren bij een opvangtehuis voor straatkinderen in Bangalore (India). Het meisje, jaar of 16, een mooi gezichtje en op haar 12e met school gestopt, had me verteld dat ze hier pas drie dagen was. Ze was weggelopen van huis. Ze had de trein genomen, maar was op het station gepakt. En hier was ze dan: moederziel alleen en teruggaan was blijkbaar geen optie. "Van buiten lachen we", vertelde ze, "maar van binnen huilen we allemaal."

Ik had Despacito toevallig vorige maand op mijn telefoon gezet. De begeleidster zat er vast niet op te wachten dat wij muziek in haar klas gingen draaien, maar toen iedereen in groepjes bezig was, haalde ik mijn telefoon uit mijn tas en hield hem bij haar oor. Zij zong opgetogen de hele tekst in het Engels mee en telkens als ik inviel met ‘des-pa-cito’, keek ze me stralend aan. Dit was haar lied. Zo hadden we samen ons geluksmomentje.

Ik zal nooit weten hoe het verder met haar gaat. Maar altijd als ik Despacito hoor, zal ik aan haar denken.