Op de foto’s zie je ons stralend zitten. Geraakt door alle mooie ontmoetingen. Met Mala, eigenaresse van een stalletje waar je chips en snacks kan kopen. Ze wilde eerst niet op de foto, omdat ze vond dat haar huid te donker was. Maar toen wij haar vertelden dat voor ons gold: "black is beautiful", kwam ze met een trotse uitstraling tussen ons in zitten.
Met de kinderen die ons steeds beter kennen en ons leiden door hun wijk. Met Rajesh, één van die kinderen, die het liefst onze persoonlijke fotograaf zou zijn. Al zouden de meeste foto’s dan wel een selfie van hem zijn.
De momenten waarop we geen foto’s nemen, zie je echter nooit. De momenten dat we met een opgejaagd gevoel in bed liggen en niet kunnen slapen van alle indrukken. Dat we huilend op het dakterras zitten, omdat die twee fijne meiden in een huis van 2 x 1,5 meter blijken te wonen met hun ouders en hun broertje. En omdat S., die altijd lachend bij ons komt zitten, verstoten blijkt te zijn door haar vader toen hij na de dood van haar moeder een andere vrouw trouwde. En door nog zoveel van deze voorbeelden.
Ik ben dankbaar voor alle ontmoetingen. Ik zou de vreugde ervan niet willen missen, maar de worsteling met de pijnlijke gevoelens ook niet. Hoe heftig dit ook is. Het verwart me, schudt me door elkaar, maar breekt me ook open. Het maakt me nederig, zachtmoedig en zorgt uiteindelijk voor een diep gevoel van verbinding. Het voelt alsof ik elke dag een beetje dood ga hier, maar ook elke dag opnieuw geboren word.
