Verschil maken

We hebben wel 40 selfies van hem op onze telefoon. Zodra hij onze telefoon even mocht hebben, fotografeerde hij zichzelf in stoere poses.

We hebben Rajesh 4 jaar geleden leren kennen. Hij was toen 9, uiterlijk van een Indiaas straatschoffie, stuiterde door de ruimte en was continu aan het schreeuwen en meppen. Hij komt heel graag bij het centrum van Makkala Jagriti (MJ). De aandacht van deze liefdevolle begeleiders heeft hem duidelijk goed gedaan.

We zien nog steeds een jongen die vecht om aandacht, maar er toont zich ook een heel andere kant. We zien hem vol overgave en met veel talent dansen in een show die MJ heeft georganiseerd voor de kinderen. En als hij aan het tekenen is, is hij zo rustig en geconcentreerd. Met veel handigheid vlecht hij de haren van Paulien in. Daar mogen we geen foto van maken. Hoe leuk hij het ook vindt, dat is duidelijk niet iets waarmee hij geassocieerd wil worden.

Zijn harde, overlevingskant wordt elke dag aangesproken in het gezin waar hij vandaan komt. Hij krijgt ongetwijfeld de nodige klappen. Als het niet van zijn ouders is, dan wel van zijn 2 oudere broers. Maar zijn veel zachtere kant wordt ook dagelijks gevoed bij MJ. Zijn creatieve talenten zijn opgevallen bij de begeleiders en hij wordt hierin gezien en gestimuleerd.

Soms lijkt de situatie van deze kinderen zo uitzichtloos, maar: "Er is uiteindelijk maar 1 generatie nodig om de spiraal te doorbreken," vertelt één van de medewerkers me.

Zou Rajesh deze generatie zijn?  Zonder MJ zeker niet. Maar met de juiste begeleiding maakt hij echt een goede kans. Ik hoop met heel mijn hart dat het hem lukt. Voor hem en voor de generaties na hem.