Vergeving

Diep gekwetst was zij. Ze was onredelijk behandeld door iemand van wie ze het niet verwacht had. Ze was boos en gezien wat er gebeurd was, leek ze daar alle reden toe te hebben. Het was al een tijdje geleden gebeurd, maar keer op keer kwam de wrok terug. Ze kwam bij me omdat ze het graag wilde loslaten en haar dat zelf niet lukte.

“Mensen zeggen dat ik hem moet vergeven, maar ik kan niks met vergeving’” vertrouwde ze me toe. “Vergeving voelt voor mij alsof ik moet zeggen dat ‘het niet geeft’. Maar het doet nog steeds pijn en dat geeft wel degelijk!”

Ik vind vergeving zelf ook een lastig begrip en besloot me in de betekenis ervan te verdiepen. Ik ontdekte dat het Griekse woord voor vergeving letterlijk ‘loslaten, laten gaan, kwijtschelden’ betekent. In die zin dat je geen terugbetaling vraagt voor een schuld die iemand bij je heeft. Ik vind dat een mooi beeld. Het is dus niet zo dat ‘het niet geeft’, maar dat je bij vergeving je claim opgeeft om gecompenseerd te worden voor de pijn en het verlies dat je geleden hebt.

Maar wat als jouw pijn er toe doet en de ander jouw pijn niet hoeft te compenseren? Je kunt dan wel je claim opgeven om terugbetaald te worden, maar de pijn is nog wel aanwezig. Die kun je niet zomaar aan zijn lot overlaten. Jouw geraaktheid heeft erkenning nodig. En als een ander dat niet kan, als je dat zelfs niet van een ander mag verwáchten, dan is er nog maar één iemand die jouw pijn kan verzachten…. en dat ben jezelf.

En zo liet ik mijn cliënte haar eigen pijn onderzoeken en erkennen. Wat had de ander in haar geraakt? Wat had er nou eigenlijk precies zo’n pijn gedaan? Kon ze die pijn voelen in haar lichaam? Was dit een herkenbaar gevoel en zo ja, hoe oud was deze pijn?

Ze ontdekte dat wat de ander in haar geraakt had, een gekwetstheid bloot legde die al veel ouder was. De persoon had haar precies weten te raken in een pijn en onzekerheid van vroeger. Ik leerde haar met de pijn te ademen en er liefdevol bij aanwezig te zijn. Dit gaf direct al iets verzachting en ze besloot om het elke dag vijf minuten thuis te doen. Langzaam maar zeker gingen de scherpe randjes van de pijn af en werd haar boosheid minder. “Het is hard werken”, gaf ze toe, “Het is zoveel makkelijker om in mijn boosheid te schieten, dan om keer op keer weer zachtheid naar mijn eigen pijn te brengen. Maar het fijne is dat ik me steeds vrijer, liefdevoller en onafhankelijker voel. Door volledig verantwoordelijkheid te nemen voor mijn eigen gevoelens, laat ik de ander niet meer bepalen hoe ik mij voel.”

En zo ontdekte zij wat Lewis B. Smedis zo mooi verwoord heeft:

 “To forgive is to set the prisoner free and discover that the prisoner was you.”


Karin Steffens
www.studio-inbalans.nl