Zielig

Het Indiase hoofd van de school keek een beetje bedenkelijk toen ze de collages met foto's zag. Ze was heel benieuwd hoe de kinderen van het kindertehuis zouden reageren op deze foto's waar zoveel luxe vanaf straalde. Kinderen die niet meer bezitten dan 1 klein kluisje, met daarin hun deken, hun kleding, hun bord en hooguit 2 kleine, vaak half kapotte, speeltjes. 

Vorig jaar hadden de klasgenoten van onze eigen kinderen brieven geschreven aan deze kinderen. Nu hadden ze foto-collages voor hen gemaakt van het leven in Nederland. Met foto's van hun huizen, hun keukens, badkamers en slaapkamers.

De Indiase kinderen waren opmerkelijk rustig en heel geïnteresseerd bestudeerden ze alle foto's en bijgeschreven teksten. Vooral de keukens oogstten veel bewondering. Dat wilden zij later ook. Verwonderd keken ze naar de foto's van de huizen. Zo enthousiast als ze over de keukens waren, zo weinig reactie kwam er op de huizen. Voor kinderen die niets anders kennen dan dat je met je hele familie op 1 kamertje woont, is het waarschijnlijk niet eens voor te stellen dat er in 1 zo'n huis maar 1 gezin woont.

We legden de kinderen uit dat het in Nederland heel prettig is om een groter huis te hebben, omdat we het grootste gedeelte van het jaar binnen leven. De kinderen wilden weten hoe lang het koud is bij ons. Toen wij vertelden dat we toch zeker de helft van het jaar binnen leven, keken ze geschrokken. Was er dan echt zo weinig zon? En konden we dan wel naar buiten om eten te kopen? En moest je dan gewoon door de kou naar school?

Geen zon, veel regen en zoveel binnen moeten zijn..... De kinderen vonden het vreselijk zielig voor ons. Ze gingen nog net geen inzamelingsactie houden, maar het scheelde niet veel.

Ontspannen

De yogaruimte is op de bovenste verdieping van de school. Het is een open ruimte en alle geluiden van de straat komen moeiteloos binnen. En dat is met name eindeloos en continu getoeter. Met toeters in allerlei tonen, deuntjes en het liefst zo hard mogelijk. Ook de geluiden van de klassen onder deze open zolder, zijn goed te horen. Lachende en door elkaar roepende kinderstemmen.

Tijdens de yogales konden de kinderen zich wonderwel concentreren, maar ik vraag me af hoe ik ze ooit in deze herrie moet laten ontspannen. De 19 meiden liggen echter al snel in een cirkel op de grond, met hun ogen dicht. Binnen mum van tijd liggen ze er stil en ontspannen bij. De herrie rondom gaat onverminderd door, maar het deert hen niet.

Het raakt me om te zien hoe ze zonder voorwaarden kunnen ontspannen en naar binnen kunnen keren. Het hoeft niet eerst stil te zijn, de ondergrond hoeft niet comfortabel te zijn (ze liggen gewoon op de stenen vloer), ze hoeven niet de ruimte te hebben. Ze ontspannen zich, gewoon met alles wat er is. 

Het leert mij weer dat je je echt elk moment kunt ontspannen. Je hoeft niet te wachten tot de omstandigheden ideaal zijn. Als je leert om alles er te laten zijn, zonder weerstand, en jezelf toestaat om even niets te hoeven, dan zul je ervaren dat er altijd ruimte voor jezelf is.

Geraakt

Als je de verhalen over India hoort, zou je denken dat het een doffe ellende is. Er is zoveel armoede en er zijn zoveel mensonterende omstandigheden. En toch, als ik daar ben, loop ik te stralen. Want het is er namelijk allemaal. De armoede, de ongelijkheid en de chaos, maar net zo goed de schoonheid en de levensvreugde. De openheid van de kinderen op straat, de kracht en creativiteit om te overleven, de verbondenheid van mensen, de gastvrijheid, de kleuren, de levensenergie die op elke hoek van de straat voelbaar is.

Het is niet het een of het ander. Het is er allemaal en allemaal tegelijkertijd. Als ik in India ben, word ik geraakt door de nare verhalen van wat veel mensen meegemaakt hebben. Maar ik haak toch vooral aan op de enorme levenskracht en inventiviteit. 

Nu ik thuis ben, lijkt het of de andere kant pas echt goed tot me doordringt. Ik zie de kleine Nilam weer voor me. Een 5-jarig meisje dat net in het kindertehuis was aangekomen. Haar vader had het hele gezin vermoord, inclusief zichzelf. Haar had hij vergeten, omdat ze een middagslaapje deed. Temidden van dit drama werd ze gevonden. Ze gaf me haar mooie speld voor mijn verjaardag.

Ik zie de werkers in de steenmijnen weer voor me. De hele dag hakken ze met een bijl stenen uit de grond. Ze werken voor een habbekrats en in de zengende hitte. Alle gebouwen in Bangalore zijn van deze stenen gemaakt. 

Ik denk aan de vrouwen die rond deze steenmijnen wonen en door hun eigen mannen geprostitueerd worden aan de truckdrivers. Kunnen ze 3 euro bijverdienen.

Ik denk terug aan de krachtige vrouw die ons vertelde hoe haar vader failliet ging en hoe zij niet meer met haar vriendinnetjes mocht spelen van hun moeders. Hoe rijken ervoor zorgden dat ze niet door haar aangeraakt werden en hoe zij ervoor had gevochten om te kunnen studeren. Hoe ze soms letterlijk niets te eten had. Hoe zij als kind werkte om haar schoolgeld te betalen en uiteindelijk in de VS heeft gestudeerd. En hoe zij zich nu met haar organisatie Makkala Jagriti inzet voor de mogelijkheid om kinderen goed onderwijs te bieden.

En zo zijn er nog veel meer beelden en verhalen die voorbij komen. We hadden zo'n intensief programma. En ik besef me dat het wel wat veel was voor 8 dagen.

Ik voel nu de laag emoties die er ook is: verdriet, boosheid en verbijstering. Het raakt me en het raakt me diep. Het voelt niet fijn om me zo shaky te voelen, maar ik wil het wel voelen. Ik kan wel vinden dat dit alles niet mag en niet kan, maar het is wel zoals onze wereld is. En doordat het me zo raakt, besef ik me temeer dat we allemaal verbonden zijn. Het is niet hun leed, waar wij niets mee te maken hebben. Ook wij hebben hierin onze verantwoordelijkheid en ons aandeel. We leven allemaal op deze zelfde aardbol.

Ik wil me graag weer stevig voelen, maar laat me alsjeblieft nooit vergeten hoeveel leed er op de wereld nog steeds is. Laat me nooit onverschillig worden voor de ellende van anderen. Laat me nooit vervallen in de gedachten dat ik niets kan doen omdat "het toch maar een druppel op de gloeiende plaat is". Laat me nooit weerhouden om geld te geven, omdat "er zoveel geld aan de strijkstok blijft hangen." Laat me altijd op zoek gaan naar een manier om te kunnen bijdragen. Ik op mijn manier en laat me anderen stimuleren om het op hun manier te doen. Want heel veel kleine druppels maken samen een oceaan. 

De mensen in India werken helend voor mij. Ze laten mij weer ervaren wat levensvreugde is. Hoe je ongeacht de omstandigheden plezier kunt hebben. Hoe je kracht kunt putten uit nare gebeurtenissen. Hoe je alles er kunt laten zijn. Ik hoop dat ik op mijn beurt weer helend kan werken voor sommige van hen.


---------------------------

Ik heb de afgelopen week als vrijwilligster gewerkt voor Makkala Jagriti. Via hen heb ik yogalessen gegeven op een school aan kansarme kinderen. Ben je nieuwsgierig naar deze organisatie? Kijk op: http://makkalajagriti.org.

Raar land

India.... Ik vind het zo'n raar land. Als je net denkt het beetje structuur in de chaos te kunnen herkennen, blijkt het toch weer anders. Ik begrijp er niets van. Ik begrijp zelfs niet eens waarom ik altijd zo gelukkig ben daar.

Afgelopen week heb ik yogales gegeven op een school in een arme wijk in Bangalore, aan kinderen die weinig mogelijkheden hebben. De chaos die er in het land heerst, verwachtte ik ook in mijn lessen. Maar de kinderen bleken enorm gemotiveerd om yoga te leren van die westerse Ma'am. Het feit dat er altijd een Indiase juf aanwezig was, hielp waarschijnlijk ook wel. 

Omdat ik maar een week in India zou zijn, had ik de lessen steeds herhaald, zodat ze het zouden kunnen onthouden. En de derde keer konden ze het eigenlijk al zonder mij. De kinderen wisten precies de volgorde en de inhoud van alle oefeningen. Massage eindigde de eerste keer nog met een harde tik om aan te geven dat de massage klaar was, maar de derde keer ging alles in rust en met zachtheid en aandacht voor elkaar. De kinderen gaven aan dat pijn in hun lijf wegtrok door de yoga. Ze wilden zich graag beter leren concentreren met de ademoefeningen, zodat ze goed konden studeren. Ze genoten van de massage en lagen vol overgave in de eindontspanning.

Om de continuïteit te waarborgen als ik weer weg zou zijn, gaf ik na de laatste kinderles ook een Train de trainer workshop voor de juffen. De workshop startte met dezelfde les als ik aan de kinderen had gegeven. Bij de eerste zonnegroet,  was ik de controle al kwijt. Hilariteit alom, omdat ze zo stijf waren en omdat hun dikke buiken in de weg zaten. Ze begonnen al snel door elkaar te kwekken in hun lokale taal en bij elke oefening hadden ze de grootste lol. Erop vertrouwende dat de kinderen het zelf veel beter weten, heb ik de rest van de workshop maar laten zitten.

Kinderen die vol aandacht en concentratie de yogalessen volgen en hun juffen die er een grote chaos van maken. De wereld op zijn kop. Wat is het toch een raar land. En toch (of zou het juist daarom zijn?) ben ik er gelukkig.