De buurt waar wij wonen, leek mij gegoede middenklasse. De buurt is groen en redelijk schoon. De huizen goed onderhouden, niet uitzonderlijk groot en de buurvrouw doet nog wel alle was met de hand. Het blijkt de rijkste buurt van Bangalore te zijn, op de expat-wijk na.Na een weekje reizen in India, dringt de omvang van de armoede steeds meer door. Overal zie je hele families die in hutjes of op kleine oppervlakten samenleven. Het zijn niet deze hutjes die de uitzondering zijn; het hebben van een huis met meerdere kamers is voor het overgrote deel van de bevolking een ongekende luxe. En als je je dan eens voorstelt hoe groot India is en hoeveel mensen hier wonen.
Terwijl wij op vakantie in het zwembad aan het afkoelen waren, werden aan de andere kant van de hotelmuur de kinderen in de rivier gewassen. Dezelfde rivier als waar de kleding in gewassen werd, de honden uit dronken, de koeien hun bad namen en het afval in ronddreef.
"Wat heb ik eigenlijk een geluk!" besefte mijn oudste zoontje zich. En hij nam een grote duik in het zwembad en genoot er met volle teugen van. Terwijl de armoede mij raakt en ik me afvraag hoe ik meer kan bijdragen, liet mijn zoontje mij een andere kant zien. Geniet van wat je hebt. Dat kunnen ze hier trouwens heel goed. En wij, die geboren zijn in luxe en zoveel mogelijkheden hebben? Wij vergeten het vaak. Het minste wat we kunnen doen is volop genieten van het leven!
