Ik hoorde pas dat longkankerpatienten standaard nicotinepleisters krijgen als ze opgenomen worden in het ziekenhuis. Omdat 95% van de patienten rokers zijn. Alleen de vader van diegene die het me vertelde, had nooit gerookt, maar kreeg toch pleisters. Dat was immers de procedure.
Of het waar is weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen. Ik heb altijd het gevoel dat ik op mijn hoede moet zijn in ziekenhuizen en bij artsen. Zo ook toen ik met mijn zoontje naar de Eerste hulp ging.
Hij was gevallen met voetballen en had veel pijn in zijn arm. Er werden meteen foto's gemaakt. Een jonge arts kwam ons vertellen dat er waarschijnlijk niets aan de hand was en dat een verbandje wel zou volstaan. Na een half uur wachten, kwam er een zuster die ons mededeelde dat we in de gipskamer verwacht werden. Dat ging me een beetje te kort door de bocht. Ik was in de veronderstelling dat het allemaal wel mee viel en ging er niet zomaar mee accoord dat ze er gips om gingen doen. De arts kwam uiteindelijk uitleggen dat breuken vaak moeilijk te zien zijn bij kinderen, maar dat ze een andere arts geraadpleegd had en er een breuk in de onderarm bleek te zitten. Gips was noodzakelijk, maar bij kinderen geneest het heel snel en na 10 dagen zou het helemaal hersteld zijn.
Met zijn onderarm en elleboog in het gips verlieten we het ziekenhuis weer. Bijzonder hoe snel hij eraan wende en hoe makkelijk hij alles deed met zijn arm in het gips. Mitella hoefde hij niet om en had hij ook niet nodig. Na 10 dagen het gips weer laten verwijderen en daarna ter controle nog even langs de chirurg. Die keek ons verbaasd aan: de breuk bleek helemaal niet in de onderarm, maar in de bovenarm. Precies het gedeelte dat niet ingegipst was! Dat kon volgens hem geen kwaad, maar een breuk in de bovenarm had zeker 3 weken nodig om te herstellen. Dus voordat we het wisten zaten we weer in de gipskamer.