Ik ben gister 40 geworden. 40 jaar raakte toch iets in mij. Het maakte me bewust van de vergankelijkheid van het leven. Je verjaardag is een moment van bewustwording van het wonder van het leven en tegelijkertijd van het feit dat je ouder wordt. Naar mate je ouder wordt groeit blijkbaar dit besef van vergankelijkheid. Toch vind ik het fijn om ouder te worden. Bepaalde belangrijke keuzes zijn gemaakt. Ik ben getrouwd, ik ben moeder en ik heb gekozen voor de yoga. De structuur van het leven ligt er. Het leven ontvouwt zich en de vorm van mijn leven wordt steeds zichtbaarder. Ik word steeds zichtbaarder.
Keuzes zijn gemaakt, maar dat wil niet zeggen dat het leven nu vastligt. Ik hoef niet alles meer. Maar de structuren die er liggen geven de mogelijkheid om verder de diepte in te gaan. Er is nog zoveel te ontdekken.
Wat dat betreft voelt het alsof er nog een heleboel ligt te wachten. Uitdagingen? Die zullen er ongetwijfeld liggen, maar het voelt anders. Het voelt eerder als een belofte. Een belofte van hoe mijn leven zich nog verder mag ontvouwen. Om steeds meer te mogen samenvallen met wie ik werkelijk ben.
