Het is nog te vroeg om te juichen. De winter is immers nog volop aanwezig. Maar toch.... ik heb mijn winterdip nog steeds niet gehad! Andere jaren had ik vaak in december of januari al last van een somber en zwaar gevoel. Niet door te komen die winter. Ik houd van licht, van zon, van naar buiten gaan, van groei, van bruisen. Niet van de winter dus.Wat dit jaar helpt zijn de levertraancapsules die ik slik. Ik bleek een behoorlijk tekort aan vitamine A en D te hebben. En vooral een vitamine D tekort kan in de donkere maanden leiden tot depressieve gevoelens.
Maar wat ook zeker helpt is een overgave aan de winter. Mee gaan in plaats van me er tegen af te zetten. De tijd nemen om naar binnen te keren. Genieten van thuis zijn, niet teveel afspraken, nieuwe ideeen laten opborrelen, mediteren, schrijven, zijn met dierbaren en af en toe een glaasje rode port.
Jaap Voigt beschrijft het heel mooi in zijn boek Leven en werken in het ritme van de seizoenen:
"Het leven in onze Westerse maatschappij is tegenwoordig voornamelijk gericht op expansie: alles moet groter, meer, sneller. Het lijkt alsof het alleen nog maar lente en zomer mag zijn. We willen het liefst dat deze groei altijd voortduurt. En zodra het wat minder gaat, noemen we het teruggang of een inzinking. Alsof perioden waarin geen naar buitengaande groei plaatsvindt - de herfst en de winter- er niet bij horen, alsof die niet inherent zijn aan het leven. Er is in de natuur evenwel niets dat tot in het oneindige doorgroeit. Er zijn altijd perioden van terugtrekking, consolidatie en verstilling nodig om tot verdere ontwikkeling te kunnen komen."
De winter heeft haar eigen karakter en haar eigen waardevolle kwaliteiten. Misschien moest ik eerst 40 worden om dat te kunnen zien.
