Easy yoga

Na de power yoga, klonk easy yoga mij als muziek in de oren. Het zit hier ook nog eens om de hoek, dus het proberen waard. Ze waren net begonnen en echte groepslessen waren er nog niet, maar we konden 5 individuele lessen nemen. Afgelopen 1,5 week hebben Michel en ik al 4 lessen gehad.

Gezien de naam is de yoga nog best pittig. Gister moesten we van de hondhouding direct naar de cobra en weer terug. Serie van 10 keer en daarna weer 10 keer. Alles gaat in deze les op tellen. 10 keer dit, 15 keer dat, 20 tellen vasthouden.

De docente weet de houdingen technisch goed uit te voeren, maar voor ons is het gymnastiekgehalte van de les erg hoog. Spiritualiteit is ver te zoeken. De zonnegroet doen we bijvoorbeeld 15 keer. De docente zit op een krukje en kijkt naar ons terwijl ze elke afzonderlijke houding van de zonnegroet hardop meetelt. Dat is het tempo dat we moeten volgen. Na 3 zonnegroeten vroeg ze gister of dit nu de 4e was. En bij 5 was ze weer de tel kwijt! In andere houdingen laat ze vaak het tellen aan ons over en kijkt ze alleen maar. Soms corrigeert ze wat in onze houding, maar regelmatig is ze haar haar opnieuw aan het schikken, loopt ze even weg of rommelt ze wat in de kast. Ik voel af en toe de lachkriebels in me opborrelen.

De eindontspanning kondigt ze aan met 'shavasana'. Dat betekent dat wij ontspannen moeten liggen. Vervolgens is ze 5 minuten stil. nou ja, stil... ze praat 5 minuten niet tegen ons. Ondertussen zegt ze iets tegen iemand op de gang, rommelt weer wat in de kast (wat zou ze daar toch doen), of loopt ze door de ruimte (wederom geen idee wat ze doet).

Ik snap nu wel waarom het easy yoga heet. Die naam is niet van toepassing op de cursisten, maar op de docent! Wij stoppen weer na 5 lessen. Ik geloof niet dat ik mijn cursisten een plezier zou doen met easy yoga.

Privacy

Ik vraag me af of de Indiase taal (of eigenlijk moet ik zeggen: talen) wel een woord kent voor privacy. Nou word je in Bangalore niet snel lastig gevallen of dringen mensen zich aan je op. Iets wat in andere delen van India wel anders schijnt te zijn. Maar ook hier leven mensen veel dichter op elkaar en echt alleen ben je nauwelijks. Ze lijken er veel minder behoefte aan te hebben.

Het samenzijn is ze met de paplepel ingegoten. Families wonen in kleine ruimtes bij elkaar en er is ook vaak letterlijk geen plek om je terug te trekken. Tijdens de lunch gaven 3 van de 5 collega's aan dat ze vroeger (en eentje nog steeds) met de hele familie in 1 kamer sliepen. Op de grond, want bedden waren er niet. Een van de collega's heeft net een huis gekocht met 3 slaapkamers, maar als zijn zussen op bezoek zijn (zijn moeder woont sowieso bij hem), dan vindt hij ze 's ochtends met z'n allen op de grond slapend in de hal. Veel gezelliger.

Ook de kinderen slapen vaak bij hun ouders in bed. Word je in Nederland raar aangekeken als je je baby bij je laat slapen; hier is heel normaal als kinderen tot een jaar of 10 nog tussen hun ouders in slapen. "Sommige houden dit vol totdat ze het huis uitgaan", wist een Indiase me te vertellen. Dat was zelf voor Indiase begrippen wel wat aan de lange kant.

Ik ben erg op mijn privacy gesteld. Kan me voor deze drie maanden goed aanpassen, maar ik ben toch blij dat de kinderen hun eigen slaapkamer hier hebben.

rijbewijs

Het meest opvallende hier in Bangalore blijft toch wel het verkeer. Alles rijdt door elkaar heen: auto's, volgeladen trucks, fietsers, brommers met hele families erop, tuk-tuks en de koeien sjokken er op hun gemak tussendoor. Er lijkt maar 1 regel te zijn: toeter als je eraan komt. De toeter is heilig en wordt dus ook om de minuut gebruikt. Zonder die toeter zou je binnen de kortste keren platgedrukt worden.

Een van de collega's van Better Future mocht rijlessen gaan nemen. Handig voor als er vervoer nodig is. Na 10 rijlessen van een uur, was hij klaar voor het examen. Het examen duurde 2 minuten: hij moest de auto starten, 5 meter rijden en weer stoppen en..... hij was geslaagd!
Ik ben hem vergeten te vragen of hij in die 2 minuten ook moest toeteren. Zal toch wel?

Ik neem voorlopig nog even de tuk-tuk voordat ik bij hem in de auto stap.....

Suryanamaskar

De meeste van mijn yogacursisten vonden het niet zo'n leuk vooruitzicht dat mijn yogalessen 3 maanden stoppen nu ik in India verblijf. Maar het idee dat ik hier nieuwe inspiratie op yoga-gebied zou opdoen, maakte het een en ander goed.

Ik kan jullie geruststellen: ik heb mijn eerste yogales hier gehad. Een collega van Better Future doet poweryoga hier in de buurt. Een mooie gelegenheid om met haar mee te gaan. Nou weet ik dat poweryoga behoorlijk intensief kan zijn, dus ik was blij dat ik de makkelijkste les mee zou doen. We begonnen met de zonnegroet. "Today we are going to do 17 times suryanamaskar", dacht ik te verstaan. Alleen na 17 gingen we gewoon door. Niks 17, maar 70! Afwisselend langzaam (wat ik redelijk snel noem) en snel (wat amper bij te houden was). En dat met een temperatuur van rond de 30 graden.

Ik hoop dat mijn cursisten zelf dooroefenen gedurende deze drie maanden. Ze kunnen beter voorbereid zijn als ik terugkom.

Yoga in India

India...het land van yoga. Mijn idee was om me deze maanden veelvuldig te laten inspireren door Indiase yogalessen. De eerste week hier was het echter omgekeerd en heb juist ik Indiers geinspireerd om yoga te gaan doen.

De tweede dag dat we in Bangalore waren, mochten de kinderen en ik mee naar de plek waar Better Future een 3-daags leiderschapsprogramma gaf voor het kernteam van Rainbow homes. Rainbow homes is een organisatie die onderdak en onderwijs voor straatkinderen verzorgt. De mensen die hier werken zijn enorm betrokken bij hun werk en doen alles om de kinderen een betere toekomst te geven. Mooi werk en tegelijkertijd ook veeleisend en emotioneel zwaar. Tijd om zich bezig te houden met de strategie van de organisatie is er nauwelijks en tijd voor zichzelf al helemaal niet. Het programma kon alleen in het weekend plaatsvinden, want 3 dagen niet werken zou een te grote impact hebben op het werk en daarmee op de kinderen.

Ik mocht alledrie de dagen openen met een yogales. Er was wat aarzeling in het begin bij de deelnemers. Yoga in een leiderschapsprogramma? Sommige hadden al wel yoga gedaan, voor anderen was het de eerste keer. Maar na de eerste les waren ze enthousiast. En de volgende twee dagen zaten ze er allemaal weer om 6.30u. "Super om de dag zo te beginnen", gaf 1 van de deelnemers aan. "Dat ik dit nou van een Nederlandse moet leren"

De meeste gaven aan het graag thuis te gaan doen. Ik weet zelf hoe lastig het is, om echt een dagelijkse discipline op te bouwen. Ik heb niet de illusie dat dat na een introductie van 3 lessen gaat lukken. Maar als ik een zaadje heb kunnen planten -juist bij deze vrouwen die zich met hart en ziel inzetten voor kinderen die het zonder hun hulp niet zouden redden- om tijd voor zichzelf te nemen, om stilte in te bouwen en ook zichzelf te blijven voeden, ben ik daar heel dankbaar voor.

Incredible India

Kwart voor 8 de avond voor vertrek, stond ik met de telefoon in mijn hand om onze vlucht naar Bangalore te cancelen. Ik had tot 8 uur de tijd om te annuleren. En precies op dat moment kreeg ik het verlossende telefoontje dat mijn visum toch was vrijgegeven door de Indiase ambassade.

Ik laat me niet zo snel gek maken, maar dit was echt een zenuwslopende dag. De visa van de kinderen waren 'al' twee dagen binnen bij de visumdienst, maar die van mij ontbrak. De Indiase ambassade liet niets los waarom die van mij er niet was. Ik kreeg hulp van meerdere kanten, maar duidelijkheid kreeg niemand. Het enige wat ik kon doen, was steeds weer wachten op de volgende ronde van de koeriers die op en neer naar de ambassade reden.

De koffers waren gepakt; de kinderen hadden een hartverwarmend afscheid op school gekregen en de koelkast was leeg. Wij waren er klaar voor.  Maar naarmate de uren verstreken, verloor ik het vertrouwen dat het zou gaan lukken.

De office manager van Better Future (bedrijf van mijn man), kreeg het voor elkaar om het (geheime) 06-nummer van de koerier te achterhalen. Zij bleef contact houden, terwijl hij bij de ambassade zat te wachten tijdens de allerlaatste ronde van die dag. Die van mij zat er nog steeds niet bij. Hij zou nog iets langer wachten dan normaal. En toen, 10 over half 8, kwam toch mijn paspoort naar buiten!

De paspoorten zouden per koerier naar mij gebracht worden. Mijn zenuwen en geduld werden een laatste maal getest toen ze er om 22.00u nog niet waren. Koerier bleek een iets te vol schema te hebben. Eindelijk om 00.30u overhandigde hij mij 3 paspoorten, met de felbegeerde visa! Om 4.00u ging de wekker en konden we op pad. Incredible India! Onze reis is begonnen.