Een paar weken terug ben ik naar een prachtige voorstelling geweest. Een voorstelling waarin Marius Gosschalk (http://www.gtct.nl/) het verhaal van De Alchemist vertelde. Het boek inspireerde mij destijds al en de manier waarop Marius het verhaal bracht raakte mij diep.
Delen van het verhaal blijven terugkomen in mijn gedachten. Het verhaal gaat over een jongen, Santiago, die op zoek gaat naar een schat. Door onderweg de tekens te lezen, vindt hij zijn weg en is zo in staat zijn legende te leven.
Het stuk waar ik de afgelopen week vaak aan moest denken, is het moment waarop Santiago in de woestijn zijn grote liefde Fatima heeft gevonden. Hij wil niet meer verder reizen, maar bij haar blijven. Fatima spoort hem echter aan zijn reis voor te zetten. "Leef je legende. Ik ben deel van jouw legende. Mijn legende is om hier op jou te wachten; om jou te zien in de wolken, in de dieren en in het water en om mijn kussen met de wind naar je toe te sturen. Pas als jij je legende leeft, kan ik ook volledig mijn eigen legende leven".
Er zijn maar weinigen zo wijs als Fatima. Het lijkt soms zo logisch, zo wenselijk, zo normaal om de veiligheid op te zoeken en er alles aan te doen dat het daar fijn en veilig blijft. Om jezelf aan te passen aan de wensen van je omgeving en al helemaal aan die van je dierbaren. Om geen risico's te nemen, zeker niet in deze tijd van economische crisis. Om jezelf ongemerkt kleiner te maken dan wie je bent. Om ons licht te dimmen, zodat er een gezellig schemerlicht ontstaat. Alles met de beste bedoelingen.
Maar steeds vaker hoor ik de stem van Fatima: "Pas als jij je eigen legende voluit leeft, dan kan de ander dat ook." En het wordt me steeds duidelijker: we helpen er niemand mee om onszelf klein te maken of ons aan te passen. In tegendeel. We beperken niet alleen onszelf maar ook de ander. We zijn immers met elkaar verbonden. Pas als je leeft vanuit je werkelijke aard, je werkelijke grootsheid, dan nodig je de ander uit hetzelfde te doen. Dan pas kan de ander ook werkelijk zichzelf zijn. Is dat niet de grootste gift die je iemand kunt geven?
Delen van het verhaal blijven terugkomen in mijn gedachten. Het verhaal gaat over een jongen, Santiago, die op zoek gaat naar een schat. Door onderweg de tekens te lezen, vindt hij zijn weg en is zo in staat zijn legende te leven.
Het stuk waar ik de afgelopen week vaak aan moest denken, is het moment waarop Santiago in de woestijn zijn grote liefde Fatima heeft gevonden. Hij wil niet meer verder reizen, maar bij haar blijven. Fatima spoort hem echter aan zijn reis voor te zetten. "Leef je legende. Ik ben deel van jouw legende. Mijn legende is om hier op jou te wachten; om jou te zien in de wolken, in de dieren en in het water en om mijn kussen met de wind naar je toe te sturen. Pas als jij je legende leeft, kan ik ook volledig mijn eigen legende leven".
Er zijn maar weinigen zo wijs als Fatima. Het lijkt soms zo logisch, zo wenselijk, zo normaal om de veiligheid op te zoeken en er alles aan te doen dat het daar fijn en veilig blijft. Om jezelf aan te passen aan de wensen van je omgeving en al helemaal aan die van je dierbaren. Om geen risico's te nemen, zeker niet in deze tijd van economische crisis. Om jezelf ongemerkt kleiner te maken dan wie je bent. Om ons licht te dimmen, zodat er een gezellig schemerlicht ontstaat. Alles met de beste bedoelingen.
Maar steeds vaker hoor ik de stem van Fatima: "Pas als jij je eigen legende voluit leeft, dan kan de ander dat ook." En het wordt me steeds duidelijker: we helpen er niemand mee om onszelf klein te maken of ons aan te passen. In tegendeel. We beperken niet alleen onszelf maar ook de ander. We zijn immers met elkaar verbonden. Pas als je leeft vanuit je werkelijke aard, je werkelijke grootsheid, dan nodig je de ander uit hetzelfde te doen. Dan pas kan de ander ook werkelijk zichzelf zijn. Is dat niet de grootste gift die je iemand kunt geven?