Chai latte

Het eerste advies dat mensen van mij krijgen als ze voor ademtherapie komen, is om te stoppen met koffie. Daar maak ik me niet erg populair mee, maar het is wel effectief. Vaak in geval van stress, hoge ademhaling en vermoeidheid, gaan mensen juist meer koffie drinken. Het zou helpen meer energie te krijgen. Dat is echter slechts van korte duur. Cafeine versnelt namelijk zowel de hartslag als de ademhaling en uiteindelijk kost het je juist energie. Zeker als je een hoge of snelle ademhaling hebt, kan cafeine de onrust in je lijf in stand houden, waardoor je niet meer echt tot rust komt.

De meeste clienten snappen het wel. Maar sommigen kijken mij heel verwijtend aan: dat ik hen dit gezellige koffiemoment wil afnemen! Kopje koffie is blijkbaar meer dan alleen koffie. Het is een ritueel, een moment van rust en gezelligheid.

Ik ben zelf geen koffiedrinker. Ik heb er nooit van gehouden, dus ik ken het gevoel niet. Ik kan liters kruidenthee drinken, maar dat schijnt toch echt anders te zijn. Als ik mijn man in het weekend een cappuccino voor zichzelf zie maken, dan moet ik toegeven dat het er wel erg gezellig uitziet. Dat is zo'n moment dat ik het zelfs even jammer vind dat ik er niet van houd.

Maar sinds gister heb ik een alternatief: chai latte. Warme melk met Indiase kruidenthee, opgeklopte melk en cacaopoeder. Ik vind het een super-alternatief, wat zowel gezellig, lekker als rustgevend is.

...maar of ik de fervente koffiedrinkers hiermee kan overtuigen...

Op reis

Boos was ze de tweede les van de mindfulness. Ze was gekomen voor rust, maar het mediteren maakte haar alleen nog maar meer bewust van haar onrust. Het was haar niet duidelijk wat het nu echt op zou leveren en dat ik dat ook niet precies kon vertellen, hielp natuurlijk niet. De training was een cadeautje voor haarzelf geweest, maar het voelde nu als iets wat ze er ook nog bij moest doen. Elke ochtend mediteren? Ze moest al zoveel. Er kon niet nog een 'moeten' bij.

Ik vroeg haar of ze het kon gaan zien als een ontdekkingsreis in plaats van de zoveelste verplichting. Een reis waarin ze nieuwe dingen kon uitproberen. En met nieuwsgierigheid en verwondering te kijken, te ervaren wat het doet om bijvoorbeeld elke ochtend een kwartier te mediteren. Gewoon voor de lol. Die reis sprak haar wel aan.... en ze ging ook echt op reis. De laatste les zat ze stralend te vertellen hoe het haar steeds vaker lukte om te mediteren en hoeveel er aan het veranderen was in haar leven. Hoe ze zich zoveel minder druk maakte om allerlei dingen, hoe anders ze in haar werk stond en hoeveel ruimte haar dat gaf.

Ik vind het heel mooi hoe zij op reis is gegaan. We hebben het allemaal druk; we moeten zoveel dingen doen. Er is weinig ruimte om nieuwe dingen uit te proberen die ons dichter bij onzelf brengen. Wat het oplevert is meestal vooraf niet duidelijk. Dus als je je kostbare tijd gaat investeren, dan weet je niet eens of het zal renderen. Maar wat als we het leven nou eens zien als een ontdekkingsreis? En juist die dingen gaan doen waar we blij van worden, die we spannend vinden, die moeite kosten, die ons hart openen..... Wat zou er dan gebeuren?

Ga je mee op reis?

De ware held

Ik heb zo mijn favoriete en minder favoriete yogahoudingen. En die minder favoriete verdwijnen, als ik niet uitkijk, geruisloos uit mijn repetoir. Een daarvan is de heldhouding. Ik doe hem maar heel weinig in mijn lessen en in mijn eigen beoefening komt hij al helemaal niet voor. Hij zit in het hokje "zwaar en niet prettig voor mijn onderrug". Maar deze week heb ik besloten de heldhouding in ere te herstellen.

Zeker in deze tijd waarin zoveel geschreeuwd wordt. Waar harde woorden symbool staan voor kracht en duidelijkheid. Waar macht wordt vergroot door in te spelen op angst. Juist nu hebben we behoefte aan helden.

De symboliek achter de heldhouding is prachtig. De held (zie plaatje), ook wel krijger genoemd, staat stevig met beide benen op de grond en heeft hiermee een krachtige basis. Vanuit deze basis bundelt hij zijn kracht, waardoor hij zich kan oprichten en de ruimte inneemt. De held staat echter niet met zijn handen voor zich, klaar om aan te vallen. Nee, hij heeft zijn handen omhoog, waardoor zijn hele voorkant geopend is. Zijn buik, borst en keel zijn onbeschermd en vrij. Want:

"Een ware held toont zich in zijn kwetsbaarheid."

Kracht gebaseerd op onzekerheid of angst is instabiel. Pas als je je eigen kwetsbaarheid kent, onder ogen durft te zien, accepteert en durft te laten zien, dan kun je niet meer geraakt worden. Dat is werkelijke kracht, die de wereld mooier kan maken.

Die ware held zit in jou en zit in mij. Als je de juiste balans gevonden hebt tussen kracht en kwetsbaarheid, zal deze held tevoorschijnkomen.

Leef je legende

Een paar weken terug ben ik naar een prachtige voorstelling geweest. Een voorstelling waarin Marius Gosschalk (http://www.gtct.nl/) het verhaal van De Alchemist vertelde. Het boek inspireerde mij destijds al en de manier waarop Marius het verhaal bracht raakte mij diep.

Delen van het verhaal blijven terugkomen in mijn gedachten. Het verhaal gaat over een jongen, Santiago, die op zoek gaat naar een schat. Door onderweg de tekens te lezen, vindt hij zijn weg en is zo in staat zijn legende te leven.

Het stuk waar ik de afgelopen week vaak aan moest denken, is het moment waarop Santiago in de woestijn zijn grote liefde Fatima heeft gevonden. Hij wil niet meer verder reizen, maar bij haar blijven. Fatima spoort hem echter aan zijn reis voor te zetten. "Leef je legende. Ik ben deel van jouw legende. Mijn legende is om hier op jou te wachten; om jou te zien in de wolken, in de dieren en in het water en om mijn kussen met de wind naar je toe te sturen. Pas als jij je legende leeft, kan ik ook volledig mijn eigen legende leven".

Er zijn maar weinigen zo wijs als Fatima. Het lijkt soms zo logisch, zo wenselijk, zo normaal om de veiligheid op te zoeken en er alles aan te doen dat het daar fijn en veilig blijft. Om jezelf aan te passen aan de wensen van je omgeving en al helemaal aan die van je dierbaren. Om geen risico's te nemen, zeker niet in deze tijd van economische crisis. Om jezelf ongemerkt kleiner te maken dan wie je bent. Om ons licht te dimmen, zodat er een gezellig schemerlicht ontstaat. Alles met de beste bedoelingen.

Maar steeds vaker hoor ik de stem van Fatima: "Pas als jij je eigen legende voluit leeft, dan kan de ander dat ook."  En het wordt me steeds duidelijker: we helpen er niemand mee om onszelf klein te maken of ons aan te passen. In tegendeel. We beperken niet alleen onszelf maar ook de ander. We zijn immers met elkaar verbonden. Pas als je leeft vanuit je werkelijke aard, je werkelijke grootsheid, dan nodig je de ander uit hetzelfde te doen. Dan pas kan de ander ook werkelijk zichzelf zijn. Is dat niet de grootste gift die je iemand kunt geven?