See you

Onze foto-albums zijn heel populair in de Indiase sloppenwijk Valluvarpuram. De kinderen vinden het altijd leuk om de albums te zien met foto's van onze familie, ons huis en onze huisdieren. Maar het meest gewild is toch wel het fotoboek met de foto's van henzelf. Foto's die we het jaar ervoor gemaakt hebben. Ze raken er niet op uitgekeken. Elke keer zoeken ze weer de foto waar ze zelf op staan. En de prangende vraag is: wie mag er volgend jaar op de cover?

Van Sowmnia hadden we een mooie foto in het album geplaatst. Elke keer als ze het album in handen had, zocht ze de foto even op. Tot op een dag de foto verdwenen was. 'Haar' bladzijde was uit het boek gescheurd. Het moet gebeurd zijn in het tehuis voor straatkinderen waar we de dag ervoor op bezoek waren geweest. Sowmnia had tijdens een event een aantal van deze meiden leren kennen. De meiden waren gek op haar en hadden zich hoogstwaarschijnlijk haar foto toegeëigend. Sowmnia was echt van slag. Haar foto zat niet langer in het boek: het album ging nu de hele wijk door zonder haar foto. Elke keer als het boek weer uitgebreid bekeken werd, zag ik haar gezicht betrekken.

Gezien willen worden. Zo belangrijk voor deze kinderen die vaak niet voor vol aangezien worden en die zo weinig de kans krijgen te laten zien wie ze zijn. We vragen ons regelmatig af wat we hier nu echt kunnen bijdragen en elke keer kom ik weer tot het inzicht dat dit het belangrijkste is. Aanwezig zijn en de ander zien. Waardevol in een Indiase sloppenwijk. Maar waar niet? Gezien worden: dat willen we toch allemaal?

Ik heb net een nieuw foto-album gemaakt van onze foto's van dit jaar. Het was niet zo moeilijk om te bepalen wie er deze keer op de cover komt. Ze zal het volgend jaar pas zien. Ik kan niet wachten.

Verschil maken

We hebben wel 40 selfies van hem op onze telefoon. Zodra hij onze telefoon even mocht hebben, fotografeerde hij zichzelf in stoere poses.

We hebben Rajesh 4 jaar geleden leren kennen. Hij was toen 9, uiterlijk van een Indiaas straatschoffie, stuiterde door de ruimte en was continu aan het schreeuwen en meppen. Hij komt heel graag bij het centrum van Makkala Jagriti (MJ). De aandacht van deze liefdevolle begeleiders heeft hem duidelijk goed gedaan.

We zien nog steeds een jongen die vecht om aandacht, maar er toont zich ook een heel andere kant. We zien hem vol overgave en met veel talent dansen in een show die MJ heeft georganiseerd voor de kinderen. En als hij aan het tekenen is, is hij zo rustig en geconcentreerd. Met veel handigheid vlecht hij de haren van Paulien in. Daar mogen we geen foto van maken. Hoe leuk hij het ook vindt, dat is duidelijk niet iets waarmee hij geassocieerd wil worden.

Zijn harde, overlevingskant wordt elke dag aangesproken in het gezin waar hij vandaan komt. Hij krijgt ongetwijfeld de nodige klappen. Als het niet van zijn ouders is, dan wel van zijn 2 oudere broers. Maar zijn veel zachtere kant wordt ook dagelijks gevoed bij MJ. Zijn creatieve talenten zijn opgevallen bij de begeleiders en hij wordt hierin gezien en gestimuleerd.

Soms lijkt de situatie van deze kinderen zo uitzichtloos, maar: "Er is uiteindelijk maar 1 generatie nodig om de spiraal te doorbreken," vertelt één van de medewerkers me.

Zou Rajesh deze generatie zijn?  Zonder MJ zeker niet. Maar met de juiste begeleiding maakt hij echt een goede kans. Ik hoop met heel mijn hart dat het hem lukt. Voor hem en voor de generaties na hem.

Ontmoetingen in de sloppenwijk

Op de foto’s zie je ons stralend zitten. Geraakt door alle mooie ontmoetingen. Met Mala, eigenaresse van een stalletje waar je chips en snacks kan kopen. Ze wilde eerst niet op de foto, omdat ze vond dat haar huid te donker was. Maar toen wij haar vertelden dat voor ons gold: "black is beautiful", kwam ze met een trotse uitstraling tussen ons in zitten.

Met de kinderen die ons steeds beter kennen en ons leiden door hun wijk. Met Rajesh, één van die kinderen, die het liefst onze persoonlijke fotograaf zou zijn. Al zouden de meeste foto’s dan wel een selfie van hem zijn.

De momenten waarop we geen foto’s nemen, zie je echter nooit. De momenten dat we met een opgejaagd gevoel in bed liggen en niet kunnen slapen van alle indrukken. Dat we huilend op het dakterras zitten, omdat die twee fijne meiden in een huis van 2 x 1,5 meter blijken te wonen met hun ouders en hun broertje. En omdat S., die altijd lachend bij ons komt zitten, verstoten blijkt te zijn door haar vader toen hij na de dood van haar moeder een andere vrouw trouwde. En door nog zoveel van deze voorbeelden.

Ik ben dankbaar voor alle ontmoetingen. Ik zou de vreugde ervan niet willen missen, maar de worsteling met de pijnlijke gevoelens ook niet. Hoe heftig dit ook is. Het verwart me, schudt me door elkaar, maar breekt me ook open. Het maakt me nederig, zachtmoedig en zorgt uiteindelijk voor een diep gevoel van verbinding. Het voelt alsof ik elke dag een beetje dood ga hier, maar ook elke dag opnieuw geboren word.

Despacito

Ik dacht dat ze wilde dat ik een Nederlands liedje voor haar zou zingen. Maar toen ze zelf begon te zingen begreep ik dat ze vroeg of ik Despacito kende.

We waren bij een opvangtehuis voor straatkinderen in Bangalore (India). Het meisje, jaar of 16, een mooi gezichtje en op haar 12e met school gestopt, had me verteld dat ze hier pas drie dagen was. Ze was weggelopen van huis. Ze had de trein genomen, maar was op het station gepakt. En hier was ze dan: moederziel alleen en teruggaan was blijkbaar geen optie. "Van buiten lachen we", vertelde ze, "maar van binnen huilen we allemaal."

Ik had Despacito toevallig vorige maand op mijn telefoon gezet. De begeleidster zat er vast niet op te wachten dat wij muziek in haar klas gingen draaien, maar toen iedereen in groepjes bezig was, haalde ik mijn telefoon uit mijn tas en hield hem bij haar oor. Zij zong opgetogen de hele tekst in het Engels mee en telkens als ik inviel met ‘des-pa-cito’, keek ze me stralend aan. Dit was haar lied. Zo hadden we samen ons geluksmomentje.

Ik zal nooit weten hoe het verder met haar gaat. Maar altijd als ik Despacito hoor, zal ik aan haar denken.