Gister aan tafel ging het gesprek over de gebeurtenissen in Parijs. Het gesprek tussen mijn man en en mij dan wel te verstaan. Hoewel mijn oudste zoontje inmiddels 13 is, is hij liever met zijn broertje in gesprek dan dat hij zich met een grote-mensen-gesprek bemoeit. Dus terwijl zij de strategie aan het bespreken waren van de voetbalwedstrijd die door hun knuffels gespeeld zou worden, uitte mijn man zijn frustratie over het feit dat het zoveel moeilijker is om echt een verschil te maken in de wereld vanuit het positieve dan vanuit het negatieve.
„We zijn met zovelen die zich inzetten om de wereld mooier te maken. Maar de impact van die initiatieven is veel kleiner en trager dan die van twee mannen die in een paar uur zoveel pijn, haat en angst zaaien.”
Mijn zoontje keek op en vroeg waar we het over hadden. Toen we het uitgelegd hadden, keek hij ons recht aan.
„Dat is niet waar. Het goede kan net zo goed dezelfde grootse impact hebben. Je weet alleen nog niet hoe je dat moet doen.”
Hij stond op en ging van tafel. Zijn broertje achterna om met de match te beginnen. Ons glimlachend achterlatend. Ik was geraakt door zijn woorden en ze hebben mij aan het denken gezet over nieuwe manieren om de wereld met z'n allen mooier te kunnen maken.
Raken ze jou ook? En…heb jij ideeën?
