Bijzonder

"Jij bent echt de meest normale jongen die ik ken", grapte ik tegen mijn zoon toen hij iets geks deed.

Dat vond hij een grove belediging. "En trouwens", zei hij, "je kunt helemaal niet normaal zijn. Iedereen heeft iets bijzonders. Als het je zou lukken om helemaal normaal te zijn, dan zou dat wel heel bijzonder zijn. Normaal is dus heel bijzonder. En bijzonder is heel normaal."

Wijze les van mijn zoon. Je kunt dus wel erg je best gaan doen om normaal te zijn, maar je blijft altijd bijzonder.

Uitnodiging van het leven

Hij zit in zijn stoel en kan amper meer praten. Met moeite brengt hij er steeds 1 woord fluisterend uit en is vervolgens buiten adem. Hij is de 90 al gepasseerd en ernstig ziek. Mij is gevraagd of ik met ademtherapie iets voor zijn benauwdheid kan doen.

Je zou hem geen 90 geven. Zijn vrouw evenmin. Ze ziet er nog kwiek uit en geeft aan alles te willen doen voor haar man. Ze houdt hem elk moment nauwlettend in de gaten en geeft hem om de minuut adviezen wat hij wel en niet moet doen.. Hij luistert naar haar, maar kijkt mij dankbaar aan als ik haar zeg dat hij vooral rustig moet ademen en zo weinig mogelijk moet praten.

"We konden altijd zo goed praten", vertelt ze mij. "maar precies toen hij alleen nog maar kon fluisteren, ben ik slechthorend geworden." 

Hoe tragisch is dat….hij kan niet meer praten en zij kan niet meer horen….Ik voel haar pijn en tegelijkertijd verwonder ik me over de boodschap van het leven die hierin verborgen ligt. 

Steeds duidelijker ga ik zien dat het leven ons telkens uitnodigt om heel te worden. Uitnodigt om elk aspect in ons tot bloei te laten komen. Het leven werkt weinig zachtzinnig. Pijn en crisis laat je op je grondvesten trillen. Om af te breken wat niet meer nodig is en plaats te maken voor nieuwe patronen. Maar hoe moeilijk is het om de genade te zien in de pijn. Bij een ander lukt het misschien nog wel, maar voor je eigen pijn is het een ander verhaal. Het leven geeft echter niet snel op. Het blijft je uitnodigen. 

Hij kan niet praten, zij niet meer luisteren…. het leven nodigt ze uit om een andere taal met elkaar te spreken. De taal van de stilte, de taal van het zijn, de taal van het voelen. Ik opper haar om een andere taal met elkaar te spreken: eentje waar geen woorden voor nodig zijn. Door de stortvloed aan woorden die ze gebruikt om uit te leggen dat ze begrijpt wat ik bedoel, wordt pijnlijk duidelijk dat ze wel wil, maar deze taal niet machtig is. 

Na wat rustige ademoefeningen en stilte, geeft de man fluisterend aan: " dat…… was….fijn….." Als ik de deur weer uitstap, ben ik gevuld met compassie. Uit het diepst van mijn hart wens ik ze het beste toe. Wat gun ik het hen dat ze hun weg vinden om hun laatste weken samen, hand in hand in stilte en verbondenheid door te brengen. 

***

Kijk eens eerlijk naar de moeilijkheden waar jij mee geconfronteerd wordt. Durf je er naar te kijken met een open en onbevangen blik? En? ....waar nodigt het leven jou toe uit? 

-----------------------------
Wil je reageren? Mail naar karin@studio-inbalans.nl

Fladderen

Alsof de tijd er opeens rijp voor is, belt de een na de ander voor individuele coachingssessies. Mensen komen met heel uiteenlopende vragen. De een is burn-out en zoekt ontspanning. Een ander staat voor een belangrijke beslissing en wil deze echt vanuit zijn hart maken. Weer een ander wil haar lichamelijke pijn hanteerbaar houden. Dan zijn er mensen met angst of hyperventilatie. Mensen die hun gevoel meer willen leren kennen en uiten. Mensen die graag willen leren mediteren. 

Ik geniet met volle teugen van deze 1 op 1 sessies. Ik heb alle stappenplannen over boord gegooid en werk alleen nog maar intuïtief. Ik weet van te voren niet wat ik ga doen, maar stem me af op de persoon die tegenover me zit. Soms is iemand geholpen met het stellen van de juiste vraag. Een andere keer door ademhalingsoefeningen, feedback, ontspanning, een luisterend oor of lichaamswerk. En meestal door een combinatie hiervan. Ik ben zelf regelmatig verbaasd hoe een sessie vorm krijgt en verrast over de uitwerking. 

Mijn werk is leuker dan ooit. Tegelijkertijd heb ik het drukker dan ooit en is het een uitdaging om mijn eigen balans goed te houden. In plaats van me op de ander af te stemmen, is het tijd om zelf te voelen wat ik nodig heb. En terwijl ik dat doe, komen er flarden van een verhaaltje in mijn gedachten: 

"Fladderen", vroeg de zwaan aan de vlinder, "Hoe doe je dat toch? Ik probeer dat nou zo vaak"

"Je moet eerst je gedachten laten fladderen, zwaan", zegt de vlinder, "Dan pas jezelf!"

Fladderen... ik vind dit een van de mooiste verhaaltjes van Toon Tellegen en ik besluit om het advies van de vlinder dit weekend op te volgen. Geen afspraken, niets doen, alleen een beetje fladderen. Mijn gedachten krijgen de vrije loop; ik krijg weer inspiratie om te schrijven, ik voel de ruimte in mijzelf en om mij heen groter worden, voel me blij en krijg nieuwe ideeën. Zo'n fladderdag vliegt voorbij. Weinig productief qua dingen die gedaan moeten worden, maar o zo voedend in energie en geluk.

***

En jij? Fladder je mee? Of heb jij juist iets anders nodig voor jouw balans?

--------------------------------------------

wil je reageren? mail naar karin@studio-inbalans.nl

meer info over individuele begeleiding op www.studio-inbalans.nl